เราอยากเขียนหลายครั้งแล้ว เรามี2แอคเค้าท์ในพันทิพ
อยากระบายเรื่องนี้หลายหน แต่เราไม่กล้าเขียน เคยเริ่มเขียนแต่เขียนไม่จบ มันแย่ บอกไม่ถูก
เราอายุ 20 มีลูก 1 คน สามี22
เราท้องตอนที่ยังเรียนอยู่ ม.6 เราเลยออกจากรร กลางคัน ไปเรียนกศนให้จบ
ตอนที่เราท้อง เราไม่ได้บอกใครจน 6 เดือน ถึงกล้าบอก เราอดทนไปรรทุกวัน
ไม่แพ้ท้องเลย แข็งแรงและผอมมาก เลยไม่มีใครรู้ จริงๆไม่มีคนสนใจเรามากกว่า
พ่อกับแม่แยกทางกัน แต่ไม่จดทะเบียนหย่า พ่อมีเมียเยอะมาก มีลูกใหม่3-4คน
กับเมียทุกคน มีเมีย4-5คน ที่ไม่รู้ไม่ได้นับ
ส่วนแม่ก็มีผู้ชายมาติดพันเยอะ เราอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เด็ก แม่ชอบกลับบ้านดึก
รู้มาตลอดว่าแม่ไปไหน เจอในโทรศัพท์มีผู้ชายคนนู้นคนนี้ส่งข้อความมา
เก็บกดมากๆ แอบร้องไห้คนเดียว ตั้งแต่ประถม ถึงวันนี้อายุ20 แม่40กว่าก็ยังเหมือนเดิม
ตอนทุกคนรู้ว่าเราท้อง มีแต่คนด่า รังเกียจเรามาก ด่าเราเช้าเย็น ลูกคลอดยังไม่เลิกด่าเลย
พ่อแม่บอกว่าอายเค้า ทำนองนี้ ทั้งที่พ่อบอกกับใครต่อใครว่าเราเป็นลูกบุญธรรม ไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยมีเมียมาก่อน
พ่อกับแม่ไม่เคยมองสิ่งที่ตัวเองทำเลย ไม่ให้กำลังใจเราเลย เราจำได้ว่าตอนนั้นท้อง7เดือน
แม่ชวนไปเดินงานกับแฟนใหม่เค้า พอแม่เจอเพื่อน แม่ก็ผลักเราไปไกลๆอย่างแรงเลย อายเพื่อน
ส่วนพ่อก็จะให้เราทำแท้งๆๆๆ แต่เราไม่ทำ แฟนเราก็ยืนยันไม่ให้ทำเด็ดขาด
พอคลอดลูก ลูกร้องทั้งวันทั้งคืน ไม่มีใครช่วยเลี้ยง เราเป็นทีนมัมที่เลี้ยงลูกไม่เป็นต้องเลี้ยงเอง
ทดลองด้วยตัวเอง ไม่ได้นอนติดกัน6เดือน ลูกร้องตั้งแต่4ทุ่มถึงเช้าอีกวัน เป็นแบบนี้ติดกัน6เดือน
ทรมานมากๆ แม่มีแต่จะด่าว่ารำคาญ หนวกหู เราก้อดทนมาตลอด
เคยอยากผูกคอตายพร้อมกับลูกเพราะน้อยใจที่แม่เราเป็นแบบนี้ ทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้
เราอุตส่าห์คิดดี ถึงเราจะพลาด แต่เราไม่เคยอยากทำร้ายลูกที่เกิดจากความรัก
พ่อกับแม่เราตอนวัยรุ่น เค้าเคยไปทำแท้งมาสองหน ย่าเราเล่าให้ฟัง เรายังไม่เคยคิดทำแบบเขา
เราอดทนมาตลอด ทุกวันนี้เราเรียนมหาวิทยาลัยปิด ในคณะที่เรารัก เรียนดีมากๆ
เพราะเราเป็นคนเรียนเก่ง แต่เราคงใช้ชีวิตไม่เก่งเลยพลาดแบบนี้ เลี้ยงลูกเองตลอด เวลาไปสอบก็ฝากไว้กับแฟน
แฟนทำงานไม่ได้เรียนต่อมหาลัย เขาให้เราเรียนก่อน จริงๆที่บ้านไม่ได้ลำบาก เพราะแม่เลี้ยงเราด้วยเงินมานานแล้ว
แต่เราไม่มีความสุข ทุกคนไม่เคยถามเราว่าเหนื่อยมั้ย เวลาเราดีใจเรื่องเกรดออก
เอาไปให้เขาดู เขาจะดีใจว่าเรายังมีสิ่งดีๆให้เขาเขาก็ไม่สนใจ
ส่วนพ่อก้ชอบส่งรูปลูกคนเล็กให้เราดูในไลน์ เราไม่เคยอยากดูเลยนะ เราไม่มีโมเม้นต์แบบนี้เลย
ไม่เห็นมีใครยินดีที่มีเราเป็นลูกเลย ไม่มีใครรักลูกเราเลย ลูกเราน่ารักมาก หมวยๆขาวๆเชื้อจีน
บางทีก็น้อยใจนะ เสียใจ นี่พิมพ์ไปก็ร้องไห้นะ มันสุดจริงๆ
แต่เราก็รักพ่อกับแม่นะ ถึงแม้เขาจะรังเกียจเรา แต่เรารักเขามาก แต่เขาไม่เคยรู้เลย
คงมีคนในนี้ที่รู้ มันแย่จริงๆค่ะ เราผิดเราพลาดเรายอมรับทุกอย่าง และไม่เคยให้ใครเดือดร้อนกับสิ่งที่เราทำ
ทุกวันนี้แฟนเราได้เจอลูกอาทิตย์ละ1ครั้ง เพราะแม่ไม่ให้เขาเข้ามา
แต่เวลาแม่อยากให้เขาช่วยอะไรก็ให้เขามาตลอด
พอเขาหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่ง /// แฟนเราไม่มีพ่อไม่มีแม่นะ เสียทั้งคู่ เขาอยู่บ้านป้า เขาอดทนตลอด
แม้ว่าครอบครัวเราจะร้ายแค่ไหน เขาก็ไม่เคยทิ้งเราเลย
แต่เราน้อยใจ บางทีแม่อารมณ์ไม่ดี แม่ก็ไม่ให้เขาเจอลูก
บางครั้งเราก็คิดว่าแม่มีสิทธิอะไรไปห้ามลูกกับพ่อไม่ให้เจอกัน ต่อไปลูกถามเราจะตอบยังไง
ทีเวลาแม่ไปไหนต่อไหนกับใคร แม้กระทั่งสามีคนอื่น ไม่เคยมีใครห้ามเขา
เราขอโทษ ขอขมาที่จาบจ้วงจริงๆ แต่เราเสียใจกับผู้ใหญ่จริงๆ เราไม่เคยพุดอะไรได้
แฟนเราก็เสียใจ เขาบอกทำงานเหนื่อยอยากเจอหน้าลูก แต่ก็ไม่ได้เจอ ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่เหมือนไกลกัน
เราทำได้เพียงอดทน และเป็นกำลังใจให้กันและกัน แต่บางครั้งมันก็ท้อค่ะ
เช่นวันนี้... แม่ก็ทะเลาะกับเรา แม่ไม่ให้แฟนเราเข้ามาหาลูก เพียงเพราะว่าแฟนใหม่เขาจะมา
เขาแคร์คนอื่นเสมอ กระทั่งลูกสาวของแฟนใหม่แม่ แม่ชอบซื้อของกินไปให้เขา
วันนั้นเราแค่ขอกิน แม่ก็ด่าว่าไม่ต้องกิน ให้คนอื่นเค้ากิน อะไรแบบนี้ คือมันเจ็บ มันสะสมหลายอย่าง
คือบางคนอาจจะมองว่ามันเล็กน้อยไร้สาระ แต่เราไม่เคยมีตรงนั้นเลย ไม่มีใครทำอะไรดีๆให้เราเลย
.................................
สุดท้ายนี้เราขอบคุณทุกคนที่อ่านมัน มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำได้ เพราะเราพูดไม่ได้ พูดแล้วเขาก็ด่าเรา
เราไม่อยากถูกด่าแล้ว เราไม่ชิน ไม่เคยชินกับสิ่งนี้เลย จริงๆมีอะไรจะเขียนอีกเยอะ แต่มันก็จุก
ขอบคุณนะคะ
อยากระบายบ้างค่ะ ชีวิตเรามันแย่จริงๆ
อยากระบายเรื่องนี้หลายหน แต่เราไม่กล้าเขียน เคยเริ่มเขียนแต่เขียนไม่จบ มันแย่ บอกไม่ถูก
เราอายุ 20 มีลูก 1 คน สามี22
เราท้องตอนที่ยังเรียนอยู่ ม.6 เราเลยออกจากรร กลางคัน ไปเรียนกศนให้จบ
ตอนที่เราท้อง เราไม่ได้บอกใครจน 6 เดือน ถึงกล้าบอก เราอดทนไปรรทุกวัน
ไม่แพ้ท้องเลย แข็งแรงและผอมมาก เลยไม่มีใครรู้ จริงๆไม่มีคนสนใจเรามากกว่า
พ่อกับแม่แยกทางกัน แต่ไม่จดทะเบียนหย่า พ่อมีเมียเยอะมาก มีลูกใหม่3-4คน
กับเมียทุกคน มีเมีย4-5คน ที่ไม่รู้ไม่ได้นับ
ส่วนแม่ก็มีผู้ชายมาติดพันเยอะ เราอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เด็ก แม่ชอบกลับบ้านดึก
รู้มาตลอดว่าแม่ไปไหน เจอในโทรศัพท์มีผู้ชายคนนู้นคนนี้ส่งข้อความมา
เก็บกดมากๆ แอบร้องไห้คนเดียว ตั้งแต่ประถม ถึงวันนี้อายุ20 แม่40กว่าก็ยังเหมือนเดิม
ตอนทุกคนรู้ว่าเราท้อง มีแต่คนด่า รังเกียจเรามาก ด่าเราเช้าเย็น ลูกคลอดยังไม่เลิกด่าเลย
พ่อแม่บอกว่าอายเค้า ทำนองนี้ ทั้งที่พ่อบอกกับใครต่อใครว่าเราเป็นลูกบุญธรรม ไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยมีเมียมาก่อน
พ่อกับแม่ไม่เคยมองสิ่งที่ตัวเองทำเลย ไม่ให้กำลังใจเราเลย เราจำได้ว่าตอนนั้นท้อง7เดือน
แม่ชวนไปเดินงานกับแฟนใหม่เค้า พอแม่เจอเพื่อน แม่ก็ผลักเราไปไกลๆอย่างแรงเลย อายเพื่อน
ส่วนพ่อก็จะให้เราทำแท้งๆๆๆ แต่เราไม่ทำ แฟนเราก็ยืนยันไม่ให้ทำเด็ดขาด
พอคลอดลูก ลูกร้องทั้งวันทั้งคืน ไม่มีใครช่วยเลี้ยง เราเป็นทีนมัมที่เลี้ยงลูกไม่เป็นต้องเลี้ยงเอง
ทดลองด้วยตัวเอง ไม่ได้นอนติดกัน6เดือน ลูกร้องตั้งแต่4ทุ่มถึงเช้าอีกวัน เป็นแบบนี้ติดกัน6เดือน
ทรมานมากๆ แม่มีแต่จะด่าว่ารำคาญ หนวกหู เราก้อดทนมาตลอด
เคยอยากผูกคอตายพร้อมกับลูกเพราะน้อยใจที่แม่เราเป็นแบบนี้ ทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้
เราอุตส่าห์คิดดี ถึงเราจะพลาด แต่เราไม่เคยอยากทำร้ายลูกที่เกิดจากความรัก
พ่อกับแม่เราตอนวัยรุ่น เค้าเคยไปทำแท้งมาสองหน ย่าเราเล่าให้ฟัง เรายังไม่เคยคิดทำแบบเขา
เราอดทนมาตลอด ทุกวันนี้เราเรียนมหาวิทยาลัยปิด ในคณะที่เรารัก เรียนดีมากๆ
เพราะเราเป็นคนเรียนเก่ง แต่เราคงใช้ชีวิตไม่เก่งเลยพลาดแบบนี้ เลี้ยงลูกเองตลอด เวลาไปสอบก็ฝากไว้กับแฟน
แฟนทำงานไม่ได้เรียนต่อมหาลัย เขาให้เราเรียนก่อน จริงๆที่บ้านไม่ได้ลำบาก เพราะแม่เลี้ยงเราด้วยเงินมานานแล้ว
แต่เราไม่มีความสุข ทุกคนไม่เคยถามเราว่าเหนื่อยมั้ย เวลาเราดีใจเรื่องเกรดออก
เอาไปให้เขาดู เขาจะดีใจว่าเรายังมีสิ่งดีๆให้เขาเขาก็ไม่สนใจ
ส่วนพ่อก้ชอบส่งรูปลูกคนเล็กให้เราดูในไลน์ เราไม่เคยอยากดูเลยนะ เราไม่มีโมเม้นต์แบบนี้เลย
ไม่เห็นมีใครยินดีที่มีเราเป็นลูกเลย ไม่มีใครรักลูกเราเลย ลูกเราน่ารักมาก หมวยๆขาวๆเชื้อจีน
บางทีก็น้อยใจนะ เสียใจ นี่พิมพ์ไปก็ร้องไห้นะ มันสุดจริงๆ
แต่เราก็รักพ่อกับแม่นะ ถึงแม้เขาจะรังเกียจเรา แต่เรารักเขามาก แต่เขาไม่เคยรู้เลย
คงมีคนในนี้ที่รู้ มันแย่จริงๆค่ะ เราผิดเราพลาดเรายอมรับทุกอย่าง และไม่เคยให้ใครเดือดร้อนกับสิ่งที่เราทำ
ทุกวันนี้แฟนเราได้เจอลูกอาทิตย์ละ1ครั้ง เพราะแม่ไม่ให้เขาเข้ามา
แต่เวลาแม่อยากให้เขาช่วยอะไรก็ให้เขามาตลอด
พอเขาหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่ง /// แฟนเราไม่มีพ่อไม่มีแม่นะ เสียทั้งคู่ เขาอยู่บ้านป้า เขาอดทนตลอด
แม้ว่าครอบครัวเราจะร้ายแค่ไหน เขาก็ไม่เคยทิ้งเราเลย
แต่เราน้อยใจ บางทีแม่อารมณ์ไม่ดี แม่ก็ไม่ให้เขาเจอลูก
บางครั้งเราก็คิดว่าแม่มีสิทธิอะไรไปห้ามลูกกับพ่อไม่ให้เจอกัน ต่อไปลูกถามเราจะตอบยังไง
ทีเวลาแม่ไปไหนต่อไหนกับใคร แม้กระทั่งสามีคนอื่น ไม่เคยมีใครห้ามเขา
เราขอโทษ ขอขมาที่จาบจ้วงจริงๆ แต่เราเสียใจกับผู้ใหญ่จริงๆ เราไม่เคยพุดอะไรได้
แฟนเราก็เสียใจ เขาบอกทำงานเหนื่อยอยากเจอหน้าลูก แต่ก็ไม่ได้เจอ ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่เหมือนไกลกัน
เราทำได้เพียงอดทน และเป็นกำลังใจให้กันและกัน แต่บางครั้งมันก็ท้อค่ะ
เช่นวันนี้... แม่ก็ทะเลาะกับเรา แม่ไม่ให้แฟนเราเข้ามาหาลูก เพียงเพราะว่าแฟนใหม่เขาจะมา
เขาแคร์คนอื่นเสมอ กระทั่งลูกสาวของแฟนใหม่แม่ แม่ชอบซื้อของกินไปให้เขา
วันนั้นเราแค่ขอกิน แม่ก็ด่าว่าไม่ต้องกิน ให้คนอื่นเค้ากิน อะไรแบบนี้ คือมันเจ็บ มันสะสมหลายอย่าง
คือบางคนอาจจะมองว่ามันเล็กน้อยไร้สาระ แต่เราไม่เคยมีตรงนั้นเลย ไม่มีใครทำอะไรดีๆให้เราเลย
.................................
สุดท้ายนี้เราขอบคุณทุกคนที่อ่านมัน มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำได้ เพราะเราพูดไม่ได้ พูดแล้วเขาก็ด่าเรา
เราไม่อยากถูกด่าแล้ว เราไม่ชิน ไม่เคยชินกับสิ่งนี้เลย จริงๆมีอะไรจะเขียนอีกเยอะ แต่มันก็จุก
ขอบคุณนะคะ