สวัสดีและขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านน่ะค่ะ :')
เราเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ อยู่ที่นั้นมาสามปีแล้ว คบกับแฟนเรามา ได้เกือบสองปี
เรากลับไทยปีละสามถึงสี่ครั้ง ตามช่วงวันหยุด holiday ของมหาลัยเพื่อกลับมาเจอกัน
บางครั้ง หยุดหนึ่งเดือน บางครั้ง 10 วันเราก็เก็บตังซื้อตั๋วกลับมา ด้วยความคิดถึงล้วนๆค่ะ เพราะรักนี่เอง
เราเก็บเงินค่าตั๋วจากค่าข้าวกลางวันและก็ poket money กว่าจะถึงหมื่นนี่ก็ทรหดเหมือนกัน ความรักครั้งนี้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายอย่าง จากเมื่อก่อนเราไปช็อปปิ้ง อยากได้อะไรก็ซื้อๆๆ แต่สองปีให้หลังนี้ เราเก็บทุก single cent ค่ะ มัทยัสถ์มากๆ ^^
แฟนของเราเค้าเป็นคนที่นิสัยดีมากๆค่ะ เรารักเค้ามาก ค้าก็รอเรากลับมาเมืองไทยตลอดนะค่ะ ถึงเค้าจะเหงาแต่เค้าก็ไม่เคยคุยหญิงอื่นเลย ตอนได้ปล่อยกลับบ้านเสาร์อาทิตย์ เค้าก็ได้แค่เจอกันกับเค้าผ่านทางจอโทรศัพท์ เราไม่ได้เจอกันหรือไปเที่ยวด้วยกันแบบคู่อื่นๆ แต่แค่เราได้ยินกันก็มีความสุขมากๆเลยหละค่ะ
เราก็เป็นคนๆหนึ่งที่รอวันศุกร์ เพราะมันเป็นวันที่เค้าจะได้ปล่อยกลับบ้าน
แต่ว่าโรงเรียนของแฟนเรา เค้าปล่อยอาทิตย์เว้นอาทิตย์ค่ะ
เรื่องระยะทางที่ว่าเป็นอุปสรรคแล้ว สำหรับเรามันมีมากกว่านั้นค่ะ
เค้าไม่สามารถเอาโทรศัพท์เข้าไปในโรงเรียนได้ ไม่สามารถคุยกันในวันปกติได้ ส่วนวันอาทิย์ที่ไม่ได้ปล่อยกลับเค้าก็จะไปต่อคิวใช้โทรศัพท์เพื่อนโทรกลับบ้านหรือใช้โทรมาหาเรา จำกัดด้วยนะค่ะ ใช้ได้แค่คนละ 10 นาที
หนึ่งปีที่ผ่านมาเราได้ติดต่อกันน้อยมากๆเลยค่ะ
มันทรมานและต้องอดทนมากๆเลย
เรื่อง คำว่าเด็ดขาดแต่ไม่แน่นอนของหทารก็เหมือนกันค่ะ เรานี่โดนทำร้ายจิตใจหลายรอบเลย t^t
ตอนนั้นเราได้ปิดเทอม10 วันค่ะ คือเราเริ่มเก็บเงินเพื่อซื่อตั๋วเครื่องบินมาก่อนหน้านั้นแล้วสองเดือน เรียกว่ากาปฏิทินรอเลยค่ะ
เราสองคนตื่นเต้นมากๆที่จะได้เจอกัน แต่แล้ว เมื่อเรากลับมาไทย เค้ากลับไม่ได้ปล่อยค่ะ คือมีงานเข้ามาที่โรงเรียนของเค้า ก็เลยไม่ได้ปล่อยกลับ เรารู้ก่อนวันจะบินกลับมาไทยแค่อาทิตย์เดียว พังหมดเลยค่ะ แพลนที่วางไว้ เราร้องไห้หนักมาก
มันคือความหวังสิ่งที่เรารอมาตลอด
แฟนเราเค้าก็บอกว่า
ขอโทษน่ะแต่ผมเปลี่ยนแปลงคำสั่งอะไรของผู้ใหญ่ไม่ได้จริงๆ ผมเป็นแค่นักเรียน คุณเข้าใจผมหน่อยน่ะ
คือเรา need to accept it จริงๆค่ะ กลืนน้ำลาย อึกๆ เลยยย
พอเรากลับมาไทย เราก็ดั้งด้น นั่งรถไปเยี่ยมเค้าที่โรงเรียนก่อนวันบินกลับมาที่ ตปท. เรานั่งรถไปหลับ 6 ชม. เพื่อไปนั่งคุยกับเค้าได้เพียง 1ชม. เพราะครูเวรเค้าให้แค่นั้ยจริงๆ เราก็ถือซะว่า บินมาจากสิงคโปร์เพื่อมาเจอหน้ากัน ได้จับมือกันแค่หนึ่ง ชั่วโมง แบบว่า คุ้มมมม สุดค่าาาาา เห้ออออ ความรักทำให้คนเป็นบ้าค่ะ
ทำยังไงค่ะ? ต้องอดทนมากแค่ไหนแฟนนักเรียนทหาร
เราเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ อยู่ที่นั้นมาสามปีแล้ว คบกับแฟนเรามา ได้เกือบสองปี
เรากลับไทยปีละสามถึงสี่ครั้ง ตามช่วงวันหยุด holiday ของมหาลัยเพื่อกลับมาเจอกัน
บางครั้ง หยุดหนึ่งเดือน บางครั้ง 10 วันเราก็เก็บตังซื้อตั๋วกลับมา ด้วยความคิดถึงล้วนๆค่ะ เพราะรักนี่เอง
เราเก็บเงินค่าตั๋วจากค่าข้าวกลางวันและก็ poket money กว่าจะถึงหมื่นนี่ก็ทรหดเหมือนกัน ความรักครั้งนี้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายอย่าง จากเมื่อก่อนเราไปช็อปปิ้ง อยากได้อะไรก็ซื้อๆๆ แต่สองปีให้หลังนี้ เราเก็บทุก single cent ค่ะ มัทยัสถ์มากๆ ^^
แฟนของเราเค้าเป็นคนที่นิสัยดีมากๆค่ะ เรารักเค้ามาก ค้าก็รอเรากลับมาเมืองไทยตลอดนะค่ะ ถึงเค้าจะเหงาแต่เค้าก็ไม่เคยคุยหญิงอื่นเลย ตอนได้ปล่อยกลับบ้านเสาร์อาทิตย์ เค้าก็ได้แค่เจอกันกับเค้าผ่านทางจอโทรศัพท์ เราไม่ได้เจอกันหรือไปเที่ยวด้วยกันแบบคู่อื่นๆ แต่แค่เราได้ยินกันก็มีความสุขมากๆเลยหละค่ะ
เราก็เป็นคนๆหนึ่งที่รอวันศุกร์ เพราะมันเป็นวันที่เค้าจะได้ปล่อยกลับบ้าน
แต่ว่าโรงเรียนของแฟนเรา เค้าปล่อยอาทิตย์เว้นอาทิตย์ค่ะ
เรื่องระยะทางที่ว่าเป็นอุปสรรคแล้ว สำหรับเรามันมีมากกว่านั้นค่ะ
เค้าไม่สามารถเอาโทรศัพท์เข้าไปในโรงเรียนได้ ไม่สามารถคุยกันในวันปกติได้ ส่วนวันอาทิย์ที่ไม่ได้ปล่อยกลับเค้าก็จะไปต่อคิวใช้โทรศัพท์เพื่อนโทรกลับบ้านหรือใช้โทรมาหาเรา จำกัดด้วยนะค่ะ ใช้ได้แค่คนละ 10 นาที
หนึ่งปีที่ผ่านมาเราได้ติดต่อกันน้อยมากๆเลยค่ะ
มันทรมานและต้องอดทนมากๆเลย
เรื่อง คำว่าเด็ดขาดแต่ไม่แน่นอนของหทารก็เหมือนกันค่ะ เรานี่โดนทำร้ายจิตใจหลายรอบเลย t^t
ตอนนั้นเราได้ปิดเทอม10 วันค่ะ คือเราเริ่มเก็บเงินเพื่อซื่อตั๋วเครื่องบินมาก่อนหน้านั้นแล้วสองเดือน เรียกว่ากาปฏิทินรอเลยค่ะ
เราสองคนตื่นเต้นมากๆที่จะได้เจอกัน แต่แล้ว เมื่อเรากลับมาไทย เค้ากลับไม่ได้ปล่อยค่ะ คือมีงานเข้ามาที่โรงเรียนของเค้า ก็เลยไม่ได้ปล่อยกลับ เรารู้ก่อนวันจะบินกลับมาไทยแค่อาทิตย์เดียว พังหมดเลยค่ะ แพลนที่วางไว้ เราร้องไห้หนักมาก
มันคือความหวังสิ่งที่เรารอมาตลอด
แฟนเราเค้าก็บอกว่า
ขอโทษน่ะแต่ผมเปลี่ยนแปลงคำสั่งอะไรของผู้ใหญ่ไม่ได้จริงๆ ผมเป็นแค่นักเรียน คุณเข้าใจผมหน่อยน่ะ
คือเรา need to accept it จริงๆค่ะ กลืนน้ำลาย อึกๆ เลยยย
พอเรากลับมาไทย เราก็ดั้งด้น นั่งรถไปเยี่ยมเค้าที่โรงเรียนก่อนวันบินกลับมาที่ ตปท. เรานั่งรถไปหลับ 6 ชม. เพื่อไปนั่งคุยกับเค้าได้เพียง 1ชม. เพราะครูเวรเค้าให้แค่นั้ยจริงๆ เราก็ถือซะว่า บินมาจากสิงคโปร์เพื่อมาเจอหน้ากัน ได้จับมือกันแค่หนึ่ง ชั่วโมง แบบว่า คุ้มมมม สุดค่าาาาา เห้ออออ ความรักทำให้คนเป็นบ้าค่ะ