อาการที่ผมเป็นและเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องหาเพื่อน
ผมบ้าการอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ช่วงกำลังจะจบปีสี่ ช่วงแรก ๆ เพื่อน ๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งอยู่กินด้วยอย่างกับผัวเมีย แปรงสีฟันใช้ด้วยกันทั้งผู้ชายผู้หญิง
(ซื้อเป็นโหลมาแต่จำไม่ได้ว่าของใคร) แต่เพื่อนมาเปลี่ยนไปช่วงที่เพื่อนมีแฟน เปลี่ยนไปกันหมดเลย จากที่เคยไปด้วยกันก็ห่างหายไปหมดเลย เหลือที่คุย ๆกันได้อยู่แค่สองสามคน ผมก็เลยทำอะไรคนเดียว แรก ๆ ก็กินข้าวคนเดียว ซื้อของคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ดูหนังก็คนเดียว เที่ยวก็ไปคนเดียว
พอทำ ๆ ไปกลายเป็นไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนไกล้ตัวไปเลย ชอบอยู่ที่ ๆ คนเยอะ ๆ แต่เราไม่รู้จักใคร แล้วก็เดินเหม่อ ๆ กับถุงลูกชิ้น ดูคนนู้นคนนี้ไป
พอได้งานทำก็ว่าจะหาเพื่อนคุย ๆ แก้เหงา ก็มาเจอแต่คนนินทากันไปกันมาเบื่อที่จะฟังก็หนักเข้าไปอีก สิ่งที่ช่วยผมไว้ก็หูฟังกับคลื่น cat radio ฟังใจ (ที่ทำงานผมฟังเพลงได้เพราะเป็นงานหน้าเดียว) ผมก็เลยไม่ได้สุงสิงกะเพื่อนร่วมงายเลยทำมาสามเดือนละผมยังไม่รู้จักใครเลย อยู่บ้านก็เหงาต้องเปิดเพลงไว้เพลงรัก ๆ ช้ำ ๆ ประชดตัวเองเข้าไปอีก
ตอนนี้ก็ชอบปั่นจักรยานตอนกลางคืน (คนเดียว) ฟังเพลงลอย ๆ ไป นี้ชีวิตประจำวันที่ผมทำอยู่ คือเข้าสู่การอยู่คนเดียวอย่างเกือบเต็มรูปแบบ
แต่มีเหตุการณ์หนึ่งที่มาเปลี่ยนให้ผมต้องทำอะไรสักอย่างกับตัวเองละ อยู่แบบนี้ไปบ้าแน่ ๆ เลย คือสามวันก่อน ผมปิดไฟห้องตอนหกโมงฟังเพลงมองเพดานไปผมเริ่มคุยกับเพดานบ้านตัวเอง (ไม่ได้เมายานะ) แต่คือมีสติอยู่แบบเฮ้ยเราเหงาขนาดนี้เลยเหรอ ต้องมีเพื่อนแล้วละ
ผมก็เลยอยากจะออกเที่ยว และอยากรู้จักเพื่อนในที่ ๆ ผมจะไป อีก 10 วันนี้ผมจะไปงานเทศกาลดนตรีที่โบนันซ่า อยากเจอเพื่อน ๆ ที่ฟังเพลงแนวเดียวกัน จะได้ไม่เหงา ได้พูดกับใครเค้าบ้าง คือพูดในสิ่งที่ตัวเองชอบ กับคนที่ชอบอะไรเหมือนเรา มันน่าจะดีขึ้น
และอยากไปเที่ยวเชียงใหม่ ไม่รู้จะทำยังไงให้มีเพื่อนที่นั่นดี พอดีมีความหลังที่นั่นต้องไปสะสาง แต่ก็จะลองไปดู
เพื่อน ๆ ครับผมมาบ่นนี้เพราะผมเหงาครับ ^^ บอกได้เต็มปากเลยไม่อาย พากหัว กับเนื้อเรื่องก็มั่ว ๆ กันไป
ว่าแต่เพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่อ่านโพสผม เหงาระดับไหนกันเหรอครับ ถ้าเหงาหนัก พอจะมีกระเป๋าพอใส่เสื้อผ้ากับรองเท้า สภาพดี ๆ หน่อยเที่ยวด้วยกันมั้ย ^^
(เห็นในหนังตัวเอก มันไปเที่ยวแล้วก็เจอเพื่อนอะนะ ไม่รู้ชีวิตจริงคนจะรู้จักกันง่ายเหมือนในหนังมั้ย)
เพราะเหงาและอยู่คนเดียวมากเกินไป
ผมบ้าการอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ช่วงกำลังจะจบปีสี่ ช่วงแรก ๆ เพื่อน ๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งอยู่กินด้วยอย่างกับผัวเมีย แปรงสีฟันใช้ด้วยกันทั้งผู้ชายผู้หญิง
(ซื้อเป็นโหลมาแต่จำไม่ได้ว่าของใคร) แต่เพื่อนมาเปลี่ยนไปช่วงที่เพื่อนมีแฟน เปลี่ยนไปกันหมดเลย จากที่เคยไปด้วยกันก็ห่างหายไปหมดเลย เหลือที่คุย ๆกันได้อยู่แค่สองสามคน ผมก็เลยทำอะไรคนเดียว แรก ๆ ก็กินข้าวคนเดียว ซื้อของคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ดูหนังก็คนเดียว เที่ยวก็ไปคนเดียว
พอทำ ๆ ไปกลายเป็นไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนไกล้ตัวไปเลย ชอบอยู่ที่ ๆ คนเยอะ ๆ แต่เราไม่รู้จักใคร แล้วก็เดินเหม่อ ๆ กับถุงลูกชิ้น ดูคนนู้นคนนี้ไป
พอได้งานทำก็ว่าจะหาเพื่อนคุย ๆ แก้เหงา ก็มาเจอแต่คนนินทากันไปกันมาเบื่อที่จะฟังก็หนักเข้าไปอีก สิ่งที่ช่วยผมไว้ก็หูฟังกับคลื่น cat radio ฟังใจ (ที่ทำงานผมฟังเพลงได้เพราะเป็นงานหน้าเดียว) ผมก็เลยไม่ได้สุงสิงกะเพื่อนร่วมงายเลยทำมาสามเดือนละผมยังไม่รู้จักใครเลย อยู่บ้านก็เหงาต้องเปิดเพลงไว้เพลงรัก ๆ ช้ำ ๆ ประชดตัวเองเข้าไปอีก
ตอนนี้ก็ชอบปั่นจักรยานตอนกลางคืน (คนเดียว) ฟังเพลงลอย ๆ ไป นี้ชีวิตประจำวันที่ผมทำอยู่ คือเข้าสู่การอยู่คนเดียวอย่างเกือบเต็มรูปแบบ
แต่มีเหตุการณ์หนึ่งที่มาเปลี่ยนให้ผมต้องทำอะไรสักอย่างกับตัวเองละ อยู่แบบนี้ไปบ้าแน่ ๆ เลย คือสามวันก่อน ผมปิดไฟห้องตอนหกโมงฟังเพลงมองเพดานไปผมเริ่มคุยกับเพดานบ้านตัวเอง (ไม่ได้เมายานะ) แต่คือมีสติอยู่แบบเฮ้ยเราเหงาขนาดนี้เลยเหรอ ต้องมีเพื่อนแล้วละ
ผมก็เลยอยากจะออกเที่ยว และอยากรู้จักเพื่อนในที่ ๆ ผมจะไป อีก 10 วันนี้ผมจะไปงานเทศกาลดนตรีที่โบนันซ่า อยากเจอเพื่อน ๆ ที่ฟังเพลงแนวเดียวกัน จะได้ไม่เหงา ได้พูดกับใครเค้าบ้าง คือพูดในสิ่งที่ตัวเองชอบ กับคนที่ชอบอะไรเหมือนเรา มันน่าจะดีขึ้น
และอยากไปเที่ยวเชียงใหม่ ไม่รู้จะทำยังไงให้มีเพื่อนที่นั่นดี พอดีมีความหลังที่นั่นต้องไปสะสาง แต่ก็จะลองไปดู
เพื่อน ๆ ครับผมมาบ่นนี้เพราะผมเหงาครับ ^^ บอกได้เต็มปากเลยไม่อาย พากหัว กับเนื้อเรื่องก็มั่ว ๆ กันไป
ว่าแต่เพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่อ่านโพสผม เหงาระดับไหนกันเหรอครับ ถ้าเหงาหนัก พอจะมีกระเป๋าพอใส่เสื้อผ้ากับรองเท้า สภาพดี ๆ หน่อยเที่ยวด้วยกันมั้ย ^^
(เห็นในหนังตัวเอก มันไปเที่ยวแล้วก็เจอเพื่อนอะนะ ไม่รู้ชีวิตจริงคนจะรู้จักกันง่ายเหมือนในหนังมั้ย)