ศิลปินหลงเวที

ไม่ต้องเอ่ยถึงศาลและองค์กรอิสระ  องค์กรอื่นตามรัฐธรรมนูญ  ว่าเพี้ยนแค่ไหน
ไม่ต้องเอ่ยถึงพวกนักวิชาการหัวกลวง  ว่าบ้อบอแค่ไหน
ไม่ต้องเอ่ยถึงนักการเมืองแบบพรรค ปชป. ว่าสิ้นคิดแค่ไหน

เพราะรู้กันดี  เห็นกันชัดอยู่แล้ว

ผมมาแปลกใจกับบทบาทของเนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์  กวีศรีรัตนโกสินทร์  ศิลปินแห่งชาติ

ผมเป็นแฟนของเนาวรัตน์ตัวยงคนหนึ่ง  อ่านหนังสือแกเกือบครบทุกเล่ม
เล่มที่ผมชอบมาก ๆ คือ "ดาบที่หมกในจีวร"  "วารีดุริยางค์"

แต่ระยะหลัง ๆ  ข้อเขียนแกในมติชนสุดสัปดาห์ผมก็ไม่อ่าน
เพราะรู้สึกเหมือนแกพาวนในอ่าง



แกจะย้ำเรื่อง ธรรม กับ อำนาจ  อยู่ตลอด

ซึ่งผมก็แปลกใจ  ว่าแกไม่รู้หรือว่าพันธมิตรนั้น  ต้องการอะไร  
แกไม่เข้าใจจริง ๆ หรือ  ว่า กปปส. นั้นคือพวกไหน  ต้องการอะไร

แกคิดว่า  พันธมิตร - กปปส. คือพลังของประชาชนอันแท้จริง  จริง ๆ หรือ

เมื่อประชาชนลุกขึ้น  มีข้อดีแน่  
ม็อบพันธมิตร  ม็อบ กปปส.  หรือม็อบ นปช.  ล้วนมีด้านดีส่วนดีต่อบ้านเมืองทั้งนั้น
(อันนี้  ขอไม่สาธยายนะครับ  ว่ามีข้อดียังไง  ขี้เกียจ)

แต่พันธมิตร - กปปส. มีเป้าหมายในทาง "ธรรม" ตรงไหน ?



ตอนนี้  เนาวรัตน์เป็น สปช.
ผมได้ยินข่าวว่า แกเสนอในที่ประชุม สปช. ว่า  ต้องปฏิรูปให้การได้มาซึ่งอำนาจรัฐนั้น ต้องได้มาด้วยธรรม
มีเสียงขานรับจากเหล่า สปช. ด้วยกันทันที

ผมได้ยินแล้ว  ปวดตับ

ก็ตัวแกเอง(กับพวก สปช.)ตอนนี้ (ไม่นับที่แกร่วมพันธมิตร  ร่วม กปปส.  เพื่อให้อำนาจอันขาดธรรมเข้ามา)
ร่วมกับอำนาจที่ขาดธรรมอยู่แท้ ๆ

อำนาจที่ขาดธรรม   กู่ก้องร้องว่า  อำนาจต้องมาด้วยธรรม

ไม่ปวดตับก็งึดล่ะคับ


เพี้ยนกันได้  เพี้ยนกันดี   ติดดีกันจนเพี้ยน



เห็นสลิ่มเพี้ยน  บ้า ๆ บอ ๆ  เกลื่อนบอร์ดก็อย่างึดกันเลยนะครับ