เราโง่หรืออะไรก็ไม่รู้ เราชอบผช.คนนึ่งมาเกือบ 2 ล่ะ เราสนิทกันมาก แต่ตอนนี้เราไม่รู้จะทำไง
เขาชอบมาแกล้งเรา เอาโทรศัพท์เราไปเล่นบ้าง แกล้งยีหัวเราบ้าง แกล้งนู้นนี้เราจนเราคิดว่าเขาชอบเรารึป่าว ทำไมเวลาหันไปเขาชอบมองเราหรือไม่ก็จ้อง เราชอบหันไปเจอสายตาเขาแล้วก็หันหนีกันทั้งคู่ ชอบหยอดคำหวานใส่เหมือนคนเป็นแฟน ชอบชวนเรามาโรงเรียนพร้อมกัน ชอบให้เราไปเจอหน้าโรงเรียน โทรคุยกันทุกวันเขาบอกมีไรก็ปรึกษากันได้ โทรมาได้ตลอด แต่สิ่งที่เขาทำกับเรานี้เราทั้งเจ็บ ทั้งหน้าชาเหมือนโดนน้ำเย็นสาดเข้ามา เพื่อนทั้งสงสาร ทั้งเศร้าเพราะเราเป็นแบบนี้ไปหมด เพื่อนทั้งเป็นห่วง ค่อยหาไรมาให้กิน ค่อยเดินตามเราทุกครั้งที่เราเดินออกมาข้างนอกเพื่ออยู่คนเดียวแต่เพื่อนก็ลากเราเข้าห้องเรียนทุกครั้ง ค่อยถามไหวมั้ย ต้องการอะไรรึป่าว เราเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้เราก็รู้สึกแย่เพราะเราสิน้ะเพื่อนถึงทำขนาดนี้ เราเป็นคนยิ้มอยู่ตลอดเวลา หัวเราะกับทุกเรื่อง เราไม่เคยเศร้าเลยด้วยซ้ำ แต่พอเราเป็นงี้เพื่อนห่วงกันไปหมดจนมาหาเราถึงบ้านเรากลัวเราร้องไห้ตาบวม ค่อยพูดให้เรายิ้ม เราก็ยิ้มน้ะแต่อาจจะไม่เหมือนเดิม เรายิ้มเพราะอยากให้เพื่อนสบายใจ เข้าเรื่อง
คือที่ห้องเรียนเรามีเรื่องเรากับเขาเลยปรึกษากันก็โทรคุยปกติอย่างเคย ล่ะวันพฤหัสที่ผ่านมาเรื่องมันก็กำลังจบเขาบอกเราว่า
เดี๋ยวพน.เจอกันหน้าโรงเรียนน้ะ. เราก็บอก โอเคร.
พอตอนเช้า เขาก็บอกเรื่องที่ห้องจบแล้วน้ะ. เราก็ อืมโอเครงั้นก็คงไม่มีไรแล้วเนอะ. เราก็บอกเขาต่อ งั้นไปแหละน้ะ. เขาบอก เดี๋ยวก่อน. เราก็หันไป เขาก็พูดขึ้นมา ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไม่ต้องโทรมาน้ะ. เราก็คิดในใจ แล้วจะให้โทรไปทำไมเรื่องในห้องก็จบแล้ว เราก็บอก อืม. แล้วเสหน้าหนีไปทางอื่น เขาก็พยายามมายืนตรงหน้าเราเหมือนประมาณสบตาเขาแต่เราหันหนี เขาก็พูดต่อ เดี๋ยวแฟนตี. ตอนนั้นหน้าชาแบบเหมือนล้มทั้งยืน เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย เรานี้จะร้องไห้ เขาก็ถามเข้าใจมั้ย? เราก็บอก อืม. ตอนนั้นไม่ไหวแล้วจะร้อง แล้วเพลงโรงเรียนขึ้นพอดีเราเลยบอก งั้นไปเข้าแถวก่อนน้ะ. ล่ะวิ่งออกจากตรงนั้นเลย พอไปเข้าแถวปล่อยโฮเลยจ้า เพื่อนนี้โคตรเป็นห่วงถามไปถามมาก็รู้เรื่องกันหมด วันนั้นเราเรียนไม่รู้เรื่องเลย น้ำตาไหลเกือบทุกคาบ เพื่อนในห้องก็เป็นห่วงเพราะปกติเราไม่เคยเป็นงี้ อาจารย์ที่สอนเขาก็ถามเป็นอะไร ไม่สบายรึป่าว เราก็บอก ป่าวค่ะ. พอคาบ 2 เขามาคุยเรื่องห้องเราก็ไปกับเพื่อน 4 คน เขายืนพูดไป เรานี้คือไม่มองหน้าแล้วตอนนั้นแบบจะร้องอ้าล่ะฟังเพลงอยู่แบบอารมณ์ตอนนั้นแย่มาก สุดท้ายเราทนไม่ไหวเราเดินออกมาเลย ล่ะมานั่งร้องไห้ข้างนอกเพื่อนเห็นเราหายก็รีบออกมาดูล่ะพาเราขึ้นห้องเลย เราเศร้าอยู่ทั้งวัน พอโรงเรียนเลิกเพื่อนเห็นเราเครียดก็เลยพาเราไปเดินห้างเราก็เดินออกโรงเรียนกัน เขารอเราอยู่หน้าโรงเรียนเหมือนเขารู้ว่าเราจะกลับเลยออกมารอ เขาก็กวักมือเรียกเราก็เดินไปกับเพื่อน เราก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปเพราะเราเห็นหน้าเขาเราก็จะร้องล่ะ เราก็จิ้มๆโทรศัพท์ไปเห็นเงียบกันก็เลยเงยหน้าขึ้นมา เขาก็มองเราอยู่เราก็เงียบ เขาก็พูกขึ้นมา อย่าลืมน้ะไม่ต้องโทรมา. ตอนนั้นเราแบบแม่ งย้ำทำไมเข้าใจแล้ว ใต้ตานี้ร้อนผ่าวๆเลยจ้ารู้ว่าอยู่ตรงนั้นร้องแน่เราเลยตัดสินใจวิ่งออกไป (เป็นพวกชอบวิ่งหนีปัญหา) ตอนนั้นรู้อย่างเดียวต้องวิ่งออกจากตรงนั้นก่อนร้องไห้ เราไม่ได้ยินเสียงอะไร ไม่เห็นอะไร ไม่รู้อะไรเลย เราวิ่งออกมารู้สึกตัวก็นึกขึ้นได้ว่าเพื่อนหาย ล่ะก็ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาคือเพื่อนเราก็หยุด เพื่อนบอกทำไมเราทำแบบนั้นรู้มั้ยมันเป็นห่วง เราก็งงถามเราทำไร มันบอกตอนเราวิ่งออกมามีรถจะเข้ามาในโรงเรียนเป็นจังหวะเดียวกับที่เราวิ่งออกไปรถเกือบเฉียวเราแค่นิดเดียวเอง เพื่อนก็ถามแล้วตอนวิ่งออกมานี้ไม่ได้ยินเสียงคนตะโกนเลยหรอ เราบอก ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยรู้แค่อยู่ตรงนั้นร้องไห้แน่เลยวิ่งออกมา เพื่อนบอกเขาตะโกนมาบอก เห้ย ระวังรถ. เชื่อป้ะเราไม่ได้ยินไรเลย เพื่อนเราก็ตะโกนมาเราก็ไม่ได้ยินเพื่อนเลยรีบวิ่งตามมา เพื่อนบอกทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก เราแบบเห้ยแค่นิดเดียวอ้าเราจะโดนชนอ้ะคือแย่มากอ้า เราก็ขึ้นสะพานลอยล่ะมองไปตรงที่ยืนคุยกันเมื่อกี้เขาไม่อยู่แล้ว สรุปมายืนเพื่อเจอเราเนี้ยน้ะ หึ ไม่จำเป็นเลยเพราะเขาเราเกือบโดนรถชน
เพราะเขาเราเลยสภาพย่ำแย่ เพื่อนห่วงมากกลัวเรากลับบ้านไม่ได้กลัวเราเหม่อโดนรถชนจนเราต้องบอกเราโอเครเรากลับได้ ห่วงจนมาหาเราถึงบ้าน มาอยู่เป็นเพื่อนค่อยโอ๋เรา จนแม่เราถามปกติไม่เห็นมาทำวันนี้มา เราก็ขอโทษเพื่อนที่ทำให้เป็นห่วง เพื่อนก็บอกมันเห็นเราเจ็บมันก็เจ็บ เนี้ยแหละที่เรียกว่าเพื่อนรัก ในวันที่เราแย่ เราคิดว่าไม่เหลือใคร เรายังมีเพื่อนที่เคียงข้างเรา จะดูว่าคนไหนจริงใจไม่จริงใจให้ดูวันที่เราไม่เหลือใคร ใครที่พร้อมลงมานั่งข้างๆเรานั้นแหละเรียกเพื่อนแท้
ถ้าถามเราโกรธเกลียดเขาไม ก็ไม่เพราะเรารักเขาไปแล้วเราโกรธไม่ลงจริงๆ เราพร้อมดูแลเขาเหมือนเดิม ถ้าคนของเขาดูแลไม่ดีเราก็พร้อมจะฉกชิ่งคืนมา แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อมจะเจอเขากลัวร้องไห้มาก เรากลายเป็นคนอ่อนแอมากเลย
โดนให้ความหวัง เจ็บจึก....
เขาชอบมาแกล้งเรา เอาโทรศัพท์เราไปเล่นบ้าง แกล้งยีหัวเราบ้าง แกล้งนู้นนี้เราจนเราคิดว่าเขาชอบเรารึป่าว ทำไมเวลาหันไปเขาชอบมองเราหรือไม่ก็จ้อง เราชอบหันไปเจอสายตาเขาแล้วก็หันหนีกันทั้งคู่ ชอบหยอดคำหวานใส่เหมือนคนเป็นแฟน ชอบชวนเรามาโรงเรียนพร้อมกัน ชอบให้เราไปเจอหน้าโรงเรียน โทรคุยกันทุกวันเขาบอกมีไรก็ปรึกษากันได้ โทรมาได้ตลอด แต่สิ่งที่เขาทำกับเรานี้เราทั้งเจ็บ ทั้งหน้าชาเหมือนโดนน้ำเย็นสาดเข้ามา เพื่อนทั้งสงสาร ทั้งเศร้าเพราะเราเป็นแบบนี้ไปหมด เพื่อนทั้งเป็นห่วง ค่อยหาไรมาให้กิน ค่อยเดินตามเราทุกครั้งที่เราเดินออกมาข้างนอกเพื่ออยู่คนเดียวแต่เพื่อนก็ลากเราเข้าห้องเรียนทุกครั้ง ค่อยถามไหวมั้ย ต้องการอะไรรึป่าว เราเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้เราก็รู้สึกแย่เพราะเราสิน้ะเพื่อนถึงทำขนาดนี้ เราเป็นคนยิ้มอยู่ตลอดเวลา หัวเราะกับทุกเรื่อง เราไม่เคยเศร้าเลยด้วยซ้ำ แต่พอเราเป็นงี้เพื่อนห่วงกันไปหมดจนมาหาเราถึงบ้านเรากลัวเราร้องไห้ตาบวม ค่อยพูดให้เรายิ้ม เราก็ยิ้มน้ะแต่อาจจะไม่เหมือนเดิม เรายิ้มเพราะอยากให้เพื่อนสบายใจ เข้าเรื่อง
คือที่ห้องเรียนเรามีเรื่องเรากับเขาเลยปรึกษากันก็โทรคุยปกติอย่างเคย ล่ะวันพฤหัสที่ผ่านมาเรื่องมันก็กำลังจบเขาบอกเราว่า
เดี๋ยวพน.เจอกันหน้าโรงเรียนน้ะ. เราก็บอก โอเคร.
พอตอนเช้า เขาก็บอกเรื่องที่ห้องจบแล้วน้ะ. เราก็ อืมโอเครงั้นก็คงไม่มีไรแล้วเนอะ. เราก็บอกเขาต่อ งั้นไปแหละน้ะ. เขาบอก เดี๋ยวก่อน. เราก็หันไป เขาก็พูดขึ้นมา ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไม่ต้องโทรมาน้ะ. เราก็คิดในใจ แล้วจะให้โทรไปทำไมเรื่องในห้องก็จบแล้ว เราก็บอก อืม. แล้วเสหน้าหนีไปทางอื่น เขาก็พยายามมายืนตรงหน้าเราเหมือนประมาณสบตาเขาแต่เราหันหนี เขาก็พูดต่อ เดี๋ยวแฟนตี. ตอนนั้นหน้าชาแบบเหมือนล้มทั้งยืน เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย เรานี้จะร้องไห้ เขาก็ถามเข้าใจมั้ย? เราก็บอก อืม. ตอนนั้นไม่ไหวแล้วจะร้อง แล้วเพลงโรงเรียนขึ้นพอดีเราเลยบอก งั้นไปเข้าแถวก่อนน้ะ. ล่ะวิ่งออกจากตรงนั้นเลย พอไปเข้าแถวปล่อยโฮเลยจ้า เพื่อนนี้โคตรเป็นห่วงถามไปถามมาก็รู้เรื่องกันหมด วันนั้นเราเรียนไม่รู้เรื่องเลย น้ำตาไหลเกือบทุกคาบ เพื่อนในห้องก็เป็นห่วงเพราะปกติเราไม่เคยเป็นงี้ อาจารย์ที่สอนเขาก็ถามเป็นอะไร ไม่สบายรึป่าว เราก็บอก ป่าวค่ะ. พอคาบ 2 เขามาคุยเรื่องห้องเราก็ไปกับเพื่อน 4 คน เขายืนพูดไป เรานี้คือไม่มองหน้าแล้วตอนนั้นแบบจะร้องอ้าล่ะฟังเพลงอยู่แบบอารมณ์ตอนนั้นแย่มาก สุดท้ายเราทนไม่ไหวเราเดินออกมาเลย ล่ะมานั่งร้องไห้ข้างนอกเพื่อนเห็นเราหายก็รีบออกมาดูล่ะพาเราขึ้นห้องเลย เราเศร้าอยู่ทั้งวัน พอโรงเรียนเลิกเพื่อนเห็นเราเครียดก็เลยพาเราไปเดินห้างเราก็เดินออกโรงเรียนกัน เขารอเราอยู่หน้าโรงเรียนเหมือนเขารู้ว่าเราจะกลับเลยออกมารอ เขาก็กวักมือเรียกเราก็เดินไปกับเพื่อน เราก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปเพราะเราเห็นหน้าเขาเราก็จะร้องล่ะ เราก็จิ้มๆโทรศัพท์ไปเห็นเงียบกันก็เลยเงยหน้าขึ้นมา เขาก็มองเราอยู่เราก็เงียบ เขาก็พูกขึ้นมา อย่าลืมน้ะไม่ต้องโทรมา. ตอนนั้นเราแบบแม่ งย้ำทำไมเข้าใจแล้ว ใต้ตานี้ร้อนผ่าวๆเลยจ้ารู้ว่าอยู่ตรงนั้นร้องแน่เราเลยตัดสินใจวิ่งออกไป (เป็นพวกชอบวิ่งหนีปัญหา) ตอนนั้นรู้อย่างเดียวต้องวิ่งออกจากตรงนั้นก่อนร้องไห้ เราไม่ได้ยินเสียงอะไร ไม่เห็นอะไร ไม่รู้อะไรเลย เราวิ่งออกมารู้สึกตัวก็นึกขึ้นได้ว่าเพื่อนหาย ล่ะก็ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาคือเพื่อนเราก็หยุด เพื่อนบอกทำไมเราทำแบบนั้นรู้มั้ยมันเป็นห่วง เราก็งงถามเราทำไร มันบอกตอนเราวิ่งออกมามีรถจะเข้ามาในโรงเรียนเป็นจังหวะเดียวกับที่เราวิ่งออกไปรถเกือบเฉียวเราแค่นิดเดียวเอง เพื่อนก็ถามแล้วตอนวิ่งออกมานี้ไม่ได้ยินเสียงคนตะโกนเลยหรอ เราบอก ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยรู้แค่อยู่ตรงนั้นร้องไห้แน่เลยวิ่งออกมา เพื่อนบอกเขาตะโกนมาบอก เห้ย ระวังรถ. เชื่อป้ะเราไม่ได้ยินไรเลย เพื่อนเราก็ตะโกนมาเราก็ไม่ได้ยินเพื่อนเลยรีบวิ่งตามมา เพื่อนบอกทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก เราแบบเห้ยแค่นิดเดียวอ้าเราจะโดนชนอ้ะคือแย่มากอ้า เราก็ขึ้นสะพานลอยล่ะมองไปตรงที่ยืนคุยกันเมื่อกี้เขาไม่อยู่แล้ว สรุปมายืนเพื่อเจอเราเนี้ยน้ะ หึ ไม่จำเป็นเลยเพราะเขาเราเกือบโดนรถชน
เพราะเขาเราเลยสภาพย่ำแย่ เพื่อนห่วงมากกลัวเรากลับบ้านไม่ได้กลัวเราเหม่อโดนรถชนจนเราต้องบอกเราโอเครเรากลับได้ ห่วงจนมาหาเราถึงบ้าน มาอยู่เป็นเพื่อนค่อยโอ๋เรา จนแม่เราถามปกติไม่เห็นมาทำวันนี้มา เราก็ขอโทษเพื่อนที่ทำให้เป็นห่วง เพื่อนก็บอกมันเห็นเราเจ็บมันก็เจ็บ เนี้ยแหละที่เรียกว่าเพื่อนรัก ในวันที่เราแย่ เราคิดว่าไม่เหลือใคร เรายังมีเพื่อนที่เคียงข้างเรา จะดูว่าคนไหนจริงใจไม่จริงใจให้ดูวันที่เราไม่เหลือใคร ใครที่พร้อมลงมานั่งข้างๆเรานั้นแหละเรียกเพื่อนแท้
ถ้าถามเราโกรธเกลียดเขาไม ก็ไม่เพราะเรารักเขาไปแล้วเราโกรธไม่ลงจริงๆ เราพร้อมดูแลเขาเหมือนเดิม ถ้าคนของเขาดูแลไม่ดีเราก็พร้อมจะฉกชิ่งคืนมา แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อมจะเจอเขากลัวร้องไห้มาก เรากลายเป็นคนอ่อนแอมากเลย