เห็นคนที่เรารักมีความสุขกับคนอื่นแล้วเราจะมีความสุข มันจิงหรา คะ?

แต่ถ้าหากคุณมองเขากับคนรักใหม่แล้วยังเห็นแต่ภาพอดีตของตัวเอง ยังคิดว่าควรจะเป็นคุณที่ยืนอยู่ตรงนั้น เช่นนั้นมันก็ไม่จริงหรอกครับ ใครจะไปมีความสุขได้หากตัวเองไม่ได้สิ่งที่ต้องการ จริงมั๊ย ? แต่การมองความรักในอีกแบบนึง คือ รักในระดับที่เกินความใคร่ ทั้งทางร่างกายและจิตใจไปแล้ว เหลือแค่เพียงความห่วงใยและความปรารถนาดี มองเขาเป็นมากกว่าแฟน มากกว่าคู่ชีวิต แต่เป็น "เพื่อนแท้" ที่เข้าใจและไว้ใจกันในทุกเรื่องได้ เช่นนั้นต่อให้เขาครองคู่กับใคร คุณก็จะไม่ทุกข์เพราะคุณย่อมดีใจในความสุขของเพื่อน ...


คุณอาจสงสัยว่า "คู่รัก" กับ "เพื่อนแท้" มันเทียบกันได้ด้วยหรือ ? คำตอบก็คือ ทั้งสองอย่างต่างก็เป็นความรักครับ คนส่วนใหญ่มักมองความรักเป็นลำดับขั้น ให้ความสำคัญตามความลึกซึ้งที่เกิดขึ้น ซึ่งนั้นทำให้เกิดตัณหาที่จะเอาชนะใจผู้อื่นโดยอ้างความรักเป็นเหตุผล หากแต่คุณลองมองความรักในอีกวิธีนึง คือมองตามบริบทที่คุณมีต่อคนเหล่านั้น เลือกว่าจะแสดงความรักกับใครและอย่างไร โดยที่ไม่นำความรักที่คุณทำกับคนแต่ละคนไปเปรียบเทียบกันในเชิงปริมาณ (แต่อาจเปรียบเทียบได้ในเชิงคุณภาพ) คุณก็จะไม่ต้องทุกข์กับการพยายามเอาชนะใจคนอื่น พยายามครอบครองเขา และเมื่อได้ครอบครองแล้วกลับพบว่าเขาสร้างปัญหาให้เราแบบ "ไม่คุ้มที่เสียเวลาไปรัก" โดยเปรียบเทียบกับสิ่งที่คุณอยากจะได้จากเขาตามที่เคยตั้งเป้าไว้ก่อนหน้านั้น ...


ดังนั้น ไม่ว่าเรากับเขาจะอยู่ในสถานะใด และในช่วงเวลาใดของชีวิต ก็ไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกัน ที่คุณได้ทำร่วมกัน และสามารถเก็บเป็นความทรงจำที่ดีและที่เป็นบทเรียนได้ เพราะ นี่แหละคือธรรมดาของชีวิต "มันไม่ได้สำคัญว่าจะจบลงอย่างไร แต่สำคัญที่เราใช้ชีวิตอย่างไรและเพื่ออะไรต่างหาก" ...