สวัสดีค่ะ ที่เรามาตั้งกระทู้ในวันนี้เพราะรู้สีกอัดอั้นตันใจเป็นอย่างมาก จะระบายที่ไหนก็ระบายไม่ได้เลยขอยืมกระทู้พันทิปเป็นที่ระบายและเล่าประสบการณ์ของชะนีขี้อาย ณ ต่างแดนที่เป็นเอ๋อๆภาษาก็งูๆปลาๆดั๊นไปปิ๊งหนุ่มอีก
เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าเรามาแลกเปลี่ยนที่อเมริกา1ปีค่ะ ตอนนี้อยู่มาได้ 3 เดือนแล้ว
ซึ่งเราดันไปปิ๊งๆหนุ่มคนหนึ่งที่เรียนด้วยกัน 2 คลาส เราแอบมองเค้ามานานแล้วค่ะ แต่ไม่คิดอะไรมากคิดแคว่าน่ารุก เอ้ย น่ารักเฉยๆ
ส่องพอให้กระชุ่มกระชวยหัวใจไม่ให้ใจห่อเหี่ยวไปมากกว่านี้ 55555 (มาแรกๆไม่มีเพื่อนฟังก็ไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก -_-)
เค้าคนนั้นชื่อไวท์ค่ะ (ไม่ได้แปลว่าสีขาวนะ) ไวท์เป็นคนที่ดูไม่ใส่ใจอะไรรอบข้างเลย -_- คือมาเรียนคลาสแรกหน้านี่พร้อมกลับบ้านละ หาวตลอด
เป็นคนดูเงียบๆค่ะ แต่เวลาอยู่กับเพื่อนเค้าจะดูคุยเก่งมากแถมเวลาทำหน้ากวนใส่เพื่อนนี่โคตรน่ารัก เราแอบส่องแล้วละลาย
เค้าชอบทำหน้าประหลาดๆที่เราคิดว่ามันน่ารัก อยู่คนเดียวก็ทำค่ะ บางทีทำหน้าที่เราชอบทำไว้แก้เก้อเวลาอยู่คนเดียว(ใครเป็นบ้างเอ่ย แบบอยู่คนเดียวไม่รู้จะทำไรทำหน้าลิงแป๊บไรงี้ 555555)
เราส่องไวท์แบบไม่หวังสานสัมพันธ์ค่ะ อย่างที่บอกนางเป็นคนเฉยๆมากกกกก คือไม่สนใจอะไรรอบข้าง เราก็เลยไม่ได้คิดอะไรส่องต่อไปให้ใจมีพลังต่อสู้บนโลกใบนี้ต่อไป T______T
จนเมื่อวันที่ 29 ตุลา วันที่เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตเรา.... (พูดเว่อร์ๆไปงั้นแหละ)
เราออกไปเอาสมุดค่ะแล้วไวท์ออกไปก่อน นางก็ค้นๆสมุดไป เราก็รอไป แต่อยู่ดีๆนางก็ยื่นให้เราซะงั้นและบอก "นี่ของเธอ"
คือเราแบบตกใจมาก จุดนั้นคืองงและตกใจมาก นางหยิบสมุดให้เรา.... เป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นบนโลกเพราะนางดูไม่สนใจโลกมาก
ละนี่หยิบให้เรา... รู้สึกมีบุญมาก... เราก็ขอบคุณนางไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจนี่เต้นอาซาเดเฮไปแล้ว นั่งจูบสมุดทั้งชั่วโมง 5555
ซึ่งก่อนหน้าคลาสแรกเราก็ได้สบตากับนางนิดนุง เพราะนางหันมาคุยกับเพื่อนนาง(ขอเรียกว่าเพื่อนแว่นนะคะเราหมั่นไส้เพื่อนแว่นมากเพราะไวท์ให้ความสนใจเพื่อนแว่นมากเกินไปแบบว่าหึงค่ะ ผู้ชายก็หึง 55555555)
ซี่งเราก็ส่องได้เพราะเรานั่งหลังเยื้องๆเพื่อนแว่น ไวท์หันมาหาแว่นก็คือหันมาหาเราด้วย 5555 แต่สายตาไวท์มีแต่แว่นไม่เคยมีเราเลย ถถถถถถ
ซี่งตอนนั้นเรากำลังเบะปากทำท่าจะร้องไห้ตามโอปป้าที่เราติ่งอยู่ค่ะ เงยหน้าก็สบตากับไวท์ ปากนี่หุบไม่ทัน
เค้ามองแบบสงสัยๆ(ซี่งเราอาจมโนไปเอง ถถถถถ)ละก็สนใจเพื่อนแว่นต่อค่ะ ถถถถถถถ
หลังจากนั้นเราก็เพ้อมากค่ะ เพ้อไวท์มาก โคตรเพ้อ เพ้อแบบเพ้อเจ้ออ่ะค่ะ จินตนาการถึงใบหน้าลูกของเราไปแล้ว
อาห์.... ถ้าเราได้ผสมพันธุ์(?)กับไวท์ ลูกต้องออกมาหน้าตาดีแน่ๆ แบบว่าเอาไปสู้กับบรู้คลินลูกเจ๊วิคกับเฮียแบคแป๊บ (ชะนีตื่น)
เริ่มถามเพื่อนชะนีค่ะ 'เธอๆ ถ้าเธอปิ๊งซัมวันเธอจะทำยังไงเหรอ? '
เพื่อนชะนีก็ฮันแน่ๆๆ ยูปิ๊งใครๆๆ เราก็บอกไม่มีไร เราสงสัยเฉยๆที่นี่เค้าจีบกันยังไง นางก็บอกชอบก็บอกประมาณนี้ 555555
จนเราตัดสินใจบอกเพื่อนสนิทชื่อ แมดดี้ ค่ะ แต่ก็แอ๊บไม่รู้ชื่อไวท์ (จริงๆนี่รู้ชื่อทั้งครอบครัวเค้าแล้ว ๕๕๕)
ก็บอกไปว่าผู้ชายที่นั่งใกล้อิสเบลล่า เพื่อนก็บอกไวท์เหรอ เราก็ใครคือไวท์เหรอ (ถถถถถ อีแอ๊บบบ) 55555
นางก็บอกถ้าเจอแล้วจะชี้ให้ดูนะ เราก็โอเค
ละพอเรียนเพื่อนก็บอกคนนั้นไงไวท์ เราก็พยักหน้า คือเราเขินมากค่ะตอนบอกเพื่อน ม้วนไปม้วนมาเหมือนกิ้งกือโดนจิ้มอะ 555
แต่เพื่อนได้ยินเพื่อนเฉยๆไม่เราก็เลย เออๆ งั้นตรูเฉยด้วยก็ได้ฟระ เรารุ่นใหญ่ใจต้องนิ่ง 5555 (เพื่อนๆมีแต่ 15-16 ค่ะ เรา 18 ละ)
พอกลับบ้านก็รีบทักเฟสเพื่อนไปอย่างว่อง ไวท์เป็นยังไงบ้าง มีแฟนยัง ชอบคนแบบไหน บลาๆๆๆ
ซึ่งเพื่อนก็บอกว่า ฮีก็ไนซ์ดี ยังไม่มีแฟน และชื่อผู้หญิงน่ารักและสมาร์ทซึ่งยูเป็นแบบนั้น (อย่าช๊งงงง นี่บินละ บินๆๆ
เพื่อนก็บอกให้เค้าไปคุยไปทักละบอกว่ากับเขาว่าเธอน่ารักดีนะไรงิ วรั้ยยยย เอางั้นเลยเหรอๆๆ คือนี่เขินค่ะ อายมาก 55
แล้วพยายามจะหาโอกาสทักไวท์ค่ะแต่มันไม่มี (จริงๆแล้วมีแต่เขินพูดไม่ออก) จนวันนึงมีเทสคณิตแล้วไวท์ไม่มาโรงเรียน
เราเลยคิดว่าจะทำรีวิวให้ไวท์ แบบว่าอยากทำเพื่อคนที่รักอะค่ะ *อ้วกกกกกกกก* เราก็คิด ทำดีมั้ยๆ ก็เลยคิดว่าเอาวะ ทำก้ทำ
เรามีความสุข เค้าก็จะได้อ่านโน๊ตสอบด้วย เลยคิดว่าจะทำและฝากเพื่อนสนิทไวท์ไป (เพื่อนสนิทไวท์บ้านอยู่ใกล้เราค่ะ)
กลับมาบ้านเลยทำช๊อตโน๊ตที่ใกล้เคียงกับข้อสอบมากที่สุด (อยากตบตัวเองมากค่ะ ตัวเองสอบไม่อ่านหนังสือแต่มาทำรีวิวให้ผช. ถถถถ)
พอทำเสร็จเราก็รวบรวมความกล้าไปกดออดบ้านเพื่อนไวท์ และเค้าก็ไม่เปิด.... เรากด 3 ครั้ง รอประมาณ 3 นาที ไม่มีใครเปิดเลยกลับบ้าน...
ละพอตอนเย็นเราจะออกไปข้างนอกก็ไปกดอีก ไฟในบ้านเปิดนะคะ แต่ไม่มีใครเปิดประดูให้เรา T____T เค้าคิดว่าเราจะมาปล้นป่าวก็ไม่รู้
เราก็เลยคิดว่าให้ตอนรอบัสตอนเช้าก็ได้... ปรากฏว่าตอนเช้าฝนตก! เราเลยไม่ได้ให้ค่ะเพราะรอบัสในบ้าน T____T เลยคิดว่าสงสัยต้องให้ด้วยตัวเอง
พอเรียนคลาสแรกเราก็พยายามรอจังหวะให้ แต่ก็นั่นแหละ อายค่ะ เลยไม่ได้ให้ ก็เลยรอคลาสสุดท้าย ซึ่งตอนไวท์เดินเข้ามาเราก็ไม่กล้าให้อีกT^T
จนเลิกเรียนออดดังนู่น เป็นการยื่นให้แบบอนาถมาก พอออดดัง นึกสภาพชั่วโมงสุดท้ายแล้วเด็กมันวิ่งกันเหมือนไล่ควายไหมคะ แบบนั้นแหละ55
เรายื่นให้ละพูดอะไรไม่รู้ ละวิ่งออกมาเลย คือใจเต้นมาก โคตรรรรรเขิน ไวท์ก็รับนะคะ ยื่นปุ๊บรับปั๊บแบบงงๆ
แต่เค้าไม่ได้พูดอะไรเราก็วิ่งออกมาก่อนค่ะ 5555555
พอวันต่อมาถ้าเป็นในนิยายพระเอกคงเดินมาขอบคุณนางเอกและยิ้มให้หล่อๆพร้อมขยิบตาให้สินะคะ...
แต่ชีวิตจริงคืออีน้องไวท์มันเฉยค่ะขุ่นผู้โช้มมมม ไม่พูดอะไร เฉยๆไป แฟ้มยังไม่เอามาคืน (ใส่แฟ้มกันยับอย่างดีค่ะ 555)
เราก็แบบว่าแป๊กแหละนิดนึง 555555555 ทักแชทเพือนชะนีปรึกษารัวๆ ฮีเฉยๆมากอะแกร๊
เพื่อนชะนีก็บอกว่าเธอควรไปคุยกับเค้านะ ขอเบอร์เลย! เราก็เฮ้ยยยย เอางั้นเลยดิ่
พอวันจันทร์เราก็ไม่กล้า ไม่กล้าทั้งอาทิตย์ จนถึงวันศุกร์ตอนเลิกเรียน 5555555
ซึ่งที่เรากล้าเพราะเรามีโมเม้นท์เล็กๆน้อยๆกับไวท์ค่ะ
คือเรารอให้ไวท์เดินไปเอาสมุดก่อนเราจะได้ลุกตาม แต่นางก็ไม่ลุกแถมนั่งแบบกรูคงไม่ลุกเร็วๆนี้
แหมๆเราก็อยากสวยบ้าง(?) เดินสวยๆเอาสมุดก่อนเลย ซึ่งเราก็แทรกตัวผ่านช่องแคบมะละกา(?)เข้าไปค้นสมุด
คือช่องระหว่างโต๊ะครูที่ว่างกล่องใส่สมุดกับโต๊ะเรียนค่ะ เราก็ค้นๆไป หันจะเดินกลับ ขุ่นพระ ไวท์ยืนซ้อนหลังอยู่
โอยยยยย อยากสะดุดมดไปซบเธอมากค่ะ ณ จุดนั้น คือแบบเฮ้ยยยย เอ็งมาไงวะ!
ช่องมันแคบนะคะ คือแคบอะ ละนี่มาไง เราก็เดินแทรกนางไป อื้อหือออ แนบชิด ฟินมากกก ต่อชีวิตได้อีก 3 วัน 555
พอเลิกคลาส ไวท์เดินตามหลังเรามา นางไม่เดินแซงด้วย ปกตินี่เดินหรือวิ่งควาย วันนี้สงสัยนางเปลี้ยเลยเดินไม่เร็ว
เราเลยหันไปสะกิดๆ พร้อมยื่นโทรศัพท์ให้
'เธอๆเราขอเบอร์หน่อย'
นางก็กดๆ ละตอนแรกเราคิดว่าเลขไม่ขึ้นเลยจับๆดูจอแบบว่ามือได้สัมผัสกันนิสนุงงงงง แอ้ยยยยยย
นางก็ถามแบบนี้โอเคมั้ย เราก็มองๆ เอ๊ะ ทำไมเบอร์สั้นจัง นี่เอาเบอร์ดับเพลิงให้พี่ป่าว แต่ก็โอเคๆ ละก็บ๊ายบาย นางก็บาย
ไวท์ยิ้มด้วยค่ะ แต่ไม่ได้ยิ้มให้เรา คือกดไปก็ยิ้มๆไป แต่ไม่ได้มองหน้าเราเลยนะคะ ถถถถถ สงสัยกลัวในความสวย(?)
วันนั้นคือถ้าเต้นกังนัมกลับบ้านได้เราเต้นไปแล้วค่ะ
คือมันมีความสุขมาก ได้คุยแค่นี้ก็เอา อิอิอิอิอิอิ
กลับบ้านมาเราก็เท็กซ์หาไวท์ค่ะ ก็ไม่ตอบ... เลยเท็กซ์ไปอีก ก็ไม่ตอบค่ะ....
เราเฟลนิดๆ แอบคิดเข้าข้างตัวเอง โทรศัพท์ไวท์เสียป่าวน้อ 555555
จนวันจันทร์ไปโรงเรียนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ...
เราอยากถามมากว่าได้รับเมสเสจเรายัง แต่ก็นั่นแหละค่ะ ไม่กล้า 55555555
จนเมื่อวานก่อน เราได้โมเม้นท์เล็กๆน้อยๆจากนางอีกแล้ว... (เราจะกล้าต่อเมื่อมีโมเม้นท์)
ถึงแม้มันจะประหลาดไปหน่อยแต่เราฟินค่ะ!!!!
คือตอนกินข้าว ไม่รู้ว่าเรานั่งกินที่หรืออีข้างหลังนั่งกินที่ แต่ไวท์เดินผ่านละสะดุดเก้าอี้เราซะงั้น 55555
ไม่รู้เจ็บป่าวแต่คนที่ร้องตือเรา เราร้อง โอ๊ะ แบบตกใจค่ะ มันชนได้ไงฟร้าาา
ก็หันไปมองนาง นางก็เหมือนจะหันมาก็ไม่หัน จะซอรี่ก็ไม่ซอรี่ เหมือนพูดงึมงัมๆ หื้มมมมมม
ถ้าไม่น่ารักพี่ว่าพี่จะวีน 555555555555 เท่านั้นไม่พอ
ตอนไวท์เก็บถาดเสร็จเดินกลับ เราว่าเราก็นั่งธรรมดานะคะ พิงเก้าอี้ธรรมดา
ไวท์เดินมาชนหัวเราเบาๆซะงั้น คือเสื้อนางปัดผมเราไปด้วย ตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นไวท์ นี่เกือบด่าในใจไปแล้ว
แต่พอเห็นว่าเป็นไวท์ อ้าวๆ ที่รักเองเหรอ
555555
จนตอนเลิกเรียนวันนั้น ก็ตามสเต็ปเดิม นางเดินตามหลังมา เราก็สะกิดๆ ละถามว่า....
' ได้รับข้อความเรายัง '
ไวท์ก็ตอบกลับมาว่า 'You did?' เราก็อ่าฮะ ไวท์ก็บอกว่าเดี๋ยวกลับบ้านไปแล้วจะเช็คนะ
เราก็โอเคบายๆ นางก็บาย แต่ในใจเราคิดว่านางคงไม่ตอบแหง ซึ่งเป็นแบบั้นแหละค่ะ 55555 ชีวิตชะนี ถถถถถถถถ
ละเมื่อวานไวท์ก็เฉยๆค่ะ ไม่ได้มาพูดอะไรกับเราเลยว่าเห็นข้อความเรารึเปล่า เราก็ปลงๆเศร้าๆค่ะ ถถถถถ ว่าละ 5555
เราว่าจะถามก็ไม่กล้าถาม T^T มันแบบบอกไม่ถูกค่ะ 55555555555555
บางทีเราก็เซ็งตัวเองที่ไม่ไปถามหรือพูดกับเค้า มันเหมือนเราพยายามทำแล้วแต่เขาไม่สนใจหรือเราพยายามไม่สุดก็ไม่รู้
เราขี้อายเรื่องความรักมากค่ะ ชอบใครไม่เคยบอกหรืออะไร แต่เพราะนี่เรามาแลกเปลี่ยน อีก 7 เดือนเราก็กลับ
อเมริกากับไทยมันไกลกันมาก เราไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกตอนไหน เราเลยเลือกที่จะ(พยายาม)ไม่อาย
ซีางบางทีเราก็เซ็งตัวเองค่ะ อย่างวันนี้ตอนเราเข้าห้องเรียน ห้องล็อกละครูไม่มา
ไวท์เหมือนจะขยับให้เราไปยืน (ตอนแรกยืนอยู่ละพอเราเดินไปเค้าก็ขยับที่ให้) แต่เราอายค่ะเลยเลือกไปยืนหลังเพื่อนผู้ชาย 2 คนแทน T^T
ตอนยืนอยู่เราก็มองนู่นมองนี่ ละมองไปที่ไวท์ก็ได้สบตาแป๊บนึง T^T
เราได้ยินมาว่าฝรั่งจะเป็นคนตรงๆ ถ้าแบบนั้นไวท์ก็น่าจะบอกเราตรงๆเนอะเรื่องข้อความว่าเห็นแล้วแต่ไม่ได้ตอบไรงี้ ;___;
มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ เราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน T____T
เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าเลิกชอบตอนนี้ทำไม่ได้แน่ๆ แต่ถ้าสู้ต่อก็ไม่รู้จะสู้ยังไงดี
เพราะภาษาเรายังไม่คล่องด้วยเลยไม่กล้าเข้าไปพูดกับเค้า บางทีเราก้นอยด์ที่เค้าไม่สนเราเลย
แต่ก็นะ คนไม่สำคัญงอนแล้วหายเองก็ได้
เรามีเวลาแค่ 7 เดือน แถมเทอมหน้าเราก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนกับเค้ารึเปล่า T___T คิดแล้วท้อค่ะ แต่ถอยไม่ได้เพราะไม่มีเวลา
ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่างต้องเสียใจทีหลังแน่ๆ แค่ไม่ไปคุยยังเสียใจเลย แต่ก็ไม่รู้ค่ะว่าจะทำยังไง เฮ้อ.....
เพื่อนๆมีวิธีอ่อยแบบเนียนๆ(?)มั้ยคะคือเข้าไปคุยเนียนๆน่ะค่ะเพราะเราอาย;__; หรือว่าจะตรงๆแบบบุกเข้าไปเลย
ยาวมากๆค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ยาวเกินไปจริงๆ แอบเกรงใจแฮะ ;_________;
ปล.ขอโทษสำหรับจั่วหัวกระทู้ด้วยนะคะที่ตั้งว่าอ่อยมันอาจดูไม่เหมาะสมสำหรับวัยเรียนที่ควรศีกษาหาความรู้รักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนอย่างเราเท่าไหร่ >_< แต่สารภาพว่าไม่โฟกัสเรื่องเรียนแล้ว #เดี๋ยวๆ ล้อเล่นค่าาาา 5555555
ปล2.ความรักมันก็อยู่ๆรอบตัวเราเนอะ เราชอบเขามันก็ทำให้เรามีความสุข(ทุกข์บางครั้ง) อย่างน้อยๆไม่ได้เป็นแฟนแต่ถ้าเรา(กล้า)ทำความรู้จักก็ได้เพื่อนเพิ่มเนอะ
ปล3.ตั้งแต่ชอบเขาเราก็ยิ่งอยากเก่งภาษาค่ะ อยากพูดได้เร็วๆ ปกติกลับบ้านมาดูแต่โอปป้า แต่พอชอบเขากลับบ้านมาดูหนังดูข่าวที่นี่แทน อยากเก่งไวๆค่ะ อยากพูดคล่องฟังคล่อง มีความรักก็ไม่ได้แย่เนอะ เป็นแรงบันดาลใจได้เหมือนกัน ^^
เมื่อสาวขี้อายแอบปิ๊งหนุ่มฝรั่ง ณ ไฮสคูลที่อเมริกากับระยะเวลาทีเหลืออีก 7 เดือน... จะอ่อยยังไงดีคะ...
เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าเรามาแลกเปลี่ยนที่อเมริกา1ปีค่ะ ตอนนี้อยู่มาได้ 3 เดือนแล้ว
ซึ่งเราดันไปปิ๊งๆหนุ่มคนหนึ่งที่เรียนด้วยกัน 2 คลาส เราแอบมองเค้ามานานแล้วค่ะ แต่ไม่คิดอะไรมากคิดแคว่าน่ารุก เอ้ย น่ารักเฉยๆ
ส่องพอให้กระชุ่มกระชวยหัวใจไม่ให้ใจห่อเหี่ยวไปมากกว่านี้ 55555 (มาแรกๆไม่มีเพื่อนฟังก็ไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก -_-)
เค้าคนนั้นชื่อไวท์ค่ะ (ไม่ได้แปลว่าสีขาวนะ) ไวท์เป็นคนที่ดูไม่ใส่ใจอะไรรอบข้างเลย -_- คือมาเรียนคลาสแรกหน้านี่พร้อมกลับบ้านละ หาวตลอด
เป็นคนดูเงียบๆค่ะ แต่เวลาอยู่กับเพื่อนเค้าจะดูคุยเก่งมากแถมเวลาทำหน้ากวนใส่เพื่อนนี่โคตรน่ารัก เราแอบส่องแล้วละลาย
เค้าชอบทำหน้าประหลาดๆที่เราคิดว่ามันน่ารัก อยู่คนเดียวก็ทำค่ะ บางทีทำหน้าที่เราชอบทำไว้แก้เก้อเวลาอยู่คนเดียว(ใครเป็นบ้างเอ่ย แบบอยู่คนเดียวไม่รู้จะทำไรทำหน้าลิงแป๊บไรงี้ 555555)
เราส่องไวท์แบบไม่หวังสานสัมพันธ์ค่ะ อย่างที่บอกนางเป็นคนเฉยๆมากกกกก คือไม่สนใจอะไรรอบข้าง เราก็เลยไม่ได้คิดอะไรส่องต่อไปให้ใจมีพลังต่อสู้บนโลกใบนี้ต่อไป T______T
จนเมื่อวันที่ 29 ตุลา วันที่เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตเรา.... (พูดเว่อร์ๆไปงั้นแหละ)
เราออกไปเอาสมุดค่ะแล้วไวท์ออกไปก่อน นางก็ค้นๆสมุดไป เราก็รอไป แต่อยู่ดีๆนางก็ยื่นให้เราซะงั้นและบอก "นี่ของเธอ"
คือเราแบบตกใจมาก จุดนั้นคืองงและตกใจมาก นางหยิบสมุดให้เรา.... เป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นบนโลกเพราะนางดูไม่สนใจโลกมาก
ละนี่หยิบให้เรา... รู้สึกมีบุญมาก... เราก็ขอบคุณนางไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจนี่เต้นอาซาเดเฮไปแล้ว นั่งจูบสมุดทั้งชั่วโมง 5555
ซึ่งก่อนหน้าคลาสแรกเราก็ได้สบตากับนางนิดนุง เพราะนางหันมาคุยกับเพื่อนนาง(ขอเรียกว่าเพื่อนแว่นนะคะเราหมั่นไส้เพื่อนแว่นมากเพราะไวท์ให้ความสนใจเพื่อนแว่นมากเกินไปแบบว่าหึงค่ะ ผู้ชายก็หึง 55555555)
ซี่งเราก็ส่องได้เพราะเรานั่งหลังเยื้องๆเพื่อนแว่น ไวท์หันมาหาแว่นก็คือหันมาหาเราด้วย 5555 แต่สายตาไวท์มีแต่แว่นไม่เคยมีเราเลย ถถถถถถ
ซี่งตอนนั้นเรากำลังเบะปากทำท่าจะร้องไห้ตามโอปป้าที่เราติ่งอยู่ค่ะ เงยหน้าก็สบตากับไวท์ ปากนี่หุบไม่ทัน
เค้ามองแบบสงสัยๆ(ซี่งเราอาจมโนไปเอง ถถถถถ)ละก็สนใจเพื่อนแว่นต่อค่ะ ถถถถถถถ
หลังจากนั้นเราก็เพ้อมากค่ะ เพ้อไวท์มาก โคตรเพ้อ เพ้อแบบเพ้อเจ้ออ่ะค่ะ จินตนาการถึงใบหน้าลูกของเราไปแล้ว
อาห์.... ถ้าเราได้ผสมพันธุ์(?)กับไวท์ ลูกต้องออกมาหน้าตาดีแน่ๆ แบบว่าเอาไปสู้กับบรู้คลินลูกเจ๊วิคกับเฮียแบคแป๊บ (ชะนีตื่น)
เริ่มถามเพื่อนชะนีค่ะ 'เธอๆ ถ้าเธอปิ๊งซัมวันเธอจะทำยังไงเหรอ? '
เพื่อนชะนีก็ฮันแน่ๆๆ ยูปิ๊งใครๆๆ เราก็บอกไม่มีไร เราสงสัยเฉยๆที่นี่เค้าจีบกันยังไง นางก็บอกชอบก็บอกประมาณนี้ 555555
จนเราตัดสินใจบอกเพื่อนสนิทชื่อ แมดดี้ ค่ะ แต่ก็แอ๊บไม่รู้ชื่อไวท์ (จริงๆนี่รู้ชื่อทั้งครอบครัวเค้าแล้ว ๕๕๕)
ก็บอกไปว่าผู้ชายที่นั่งใกล้อิสเบลล่า เพื่อนก็บอกไวท์เหรอ เราก็ใครคือไวท์เหรอ (ถถถถถ อีแอ๊บบบ) 55555
นางก็บอกถ้าเจอแล้วจะชี้ให้ดูนะ เราก็โอเค
ละพอเรียนเพื่อนก็บอกคนนั้นไงไวท์ เราก็พยักหน้า คือเราเขินมากค่ะตอนบอกเพื่อน ม้วนไปม้วนมาเหมือนกิ้งกือโดนจิ้มอะ 555
แต่เพื่อนได้ยินเพื่อนเฉยๆไม่เราก็เลย เออๆ งั้นตรูเฉยด้วยก็ได้ฟระ เรารุ่นใหญ่ใจต้องนิ่ง 5555 (เพื่อนๆมีแต่ 15-16 ค่ะ เรา 18 ละ)
พอกลับบ้านก็รีบทักเฟสเพื่อนไปอย่างว่อง ไวท์เป็นยังไงบ้าง มีแฟนยัง ชอบคนแบบไหน บลาๆๆๆ
ซึ่งเพื่อนก็บอกว่า ฮีก็ไนซ์ดี ยังไม่มีแฟน และชื่อผู้หญิงน่ารักและสมาร์ทซึ่งยูเป็นแบบนั้น (อย่าช๊งงงง นี่บินละ บินๆๆ
เพื่อนก็บอกให้เค้าไปคุยไปทักละบอกว่ากับเขาว่าเธอน่ารักดีนะไรงิ วรั้ยยยย เอางั้นเลยเหรอๆๆ คือนี่เขินค่ะ อายมาก 55
แล้วพยายามจะหาโอกาสทักไวท์ค่ะแต่มันไม่มี (จริงๆแล้วมีแต่เขินพูดไม่ออก) จนวันนึงมีเทสคณิตแล้วไวท์ไม่มาโรงเรียน
เราเลยคิดว่าจะทำรีวิวให้ไวท์ แบบว่าอยากทำเพื่อคนที่รักอะค่ะ *อ้วกกกกกกกก* เราก็คิด ทำดีมั้ยๆ ก็เลยคิดว่าเอาวะ ทำก้ทำ
เรามีความสุข เค้าก็จะได้อ่านโน๊ตสอบด้วย เลยคิดว่าจะทำและฝากเพื่อนสนิทไวท์ไป (เพื่อนสนิทไวท์บ้านอยู่ใกล้เราค่ะ)
กลับมาบ้านเลยทำช๊อตโน๊ตที่ใกล้เคียงกับข้อสอบมากที่สุด (อยากตบตัวเองมากค่ะ ตัวเองสอบไม่อ่านหนังสือแต่มาทำรีวิวให้ผช. ถถถถ)
พอทำเสร็จเราก็รวบรวมความกล้าไปกดออดบ้านเพื่อนไวท์ และเค้าก็ไม่เปิด.... เรากด 3 ครั้ง รอประมาณ 3 นาที ไม่มีใครเปิดเลยกลับบ้าน...
ละพอตอนเย็นเราจะออกไปข้างนอกก็ไปกดอีก ไฟในบ้านเปิดนะคะ แต่ไม่มีใครเปิดประดูให้เรา T____T เค้าคิดว่าเราจะมาปล้นป่าวก็ไม่รู้
เราก็เลยคิดว่าให้ตอนรอบัสตอนเช้าก็ได้... ปรากฏว่าตอนเช้าฝนตก! เราเลยไม่ได้ให้ค่ะเพราะรอบัสในบ้าน T____T เลยคิดว่าสงสัยต้องให้ด้วยตัวเอง
พอเรียนคลาสแรกเราก็พยายามรอจังหวะให้ แต่ก็นั่นแหละ อายค่ะ เลยไม่ได้ให้ ก็เลยรอคลาสสุดท้าย ซึ่งตอนไวท์เดินเข้ามาเราก็ไม่กล้าให้อีกT^T
จนเลิกเรียนออดดังนู่น เป็นการยื่นให้แบบอนาถมาก พอออดดัง นึกสภาพชั่วโมงสุดท้ายแล้วเด็กมันวิ่งกันเหมือนไล่ควายไหมคะ แบบนั้นแหละ55
เรายื่นให้ละพูดอะไรไม่รู้ ละวิ่งออกมาเลย คือใจเต้นมาก โคตรรรรรเขิน ไวท์ก็รับนะคะ ยื่นปุ๊บรับปั๊บแบบงงๆ
แต่เค้าไม่ได้พูดอะไรเราก็วิ่งออกมาก่อนค่ะ 5555555
พอวันต่อมาถ้าเป็นในนิยายพระเอกคงเดินมาขอบคุณนางเอกและยิ้มให้หล่อๆพร้อมขยิบตาให้สินะคะ...
แต่ชีวิตจริงคืออีน้องไวท์มันเฉยค่ะขุ่นผู้โช้มมมม ไม่พูดอะไร เฉยๆไป แฟ้มยังไม่เอามาคืน (ใส่แฟ้มกันยับอย่างดีค่ะ 555)
เราก็แบบว่าแป๊กแหละนิดนึง 555555555 ทักแชทเพือนชะนีปรึกษารัวๆ ฮีเฉยๆมากอะแกร๊
เพื่อนชะนีก็บอกว่าเธอควรไปคุยกับเค้านะ ขอเบอร์เลย! เราก็เฮ้ยยยย เอางั้นเลยดิ่
พอวันจันทร์เราก็ไม่กล้า ไม่กล้าทั้งอาทิตย์ จนถึงวันศุกร์ตอนเลิกเรียน 5555555
ซึ่งที่เรากล้าเพราะเรามีโมเม้นท์เล็กๆน้อยๆกับไวท์ค่ะ
คือเรารอให้ไวท์เดินไปเอาสมุดก่อนเราจะได้ลุกตาม แต่นางก็ไม่ลุกแถมนั่งแบบกรูคงไม่ลุกเร็วๆนี้
แหมๆเราก็อยากสวยบ้าง(?) เดินสวยๆเอาสมุดก่อนเลย ซึ่งเราก็แทรกตัวผ่านช่องแคบมะละกา(?)เข้าไปค้นสมุด
คือช่องระหว่างโต๊ะครูที่ว่างกล่องใส่สมุดกับโต๊ะเรียนค่ะ เราก็ค้นๆไป หันจะเดินกลับ ขุ่นพระ ไวท์ยืนซ้อนหลังอยู่
โอยยยยย อยากสะดุดมดไปซบเธอมากค่ะ ณ จุดนั้น คือแบบเฮ้ยยยย เอ็งมาไงวะ!
ช่องมันแคบนะคะ คือแคบอะ ละนี่มาไง เราก็เดินแทรกนางไป อื้อหือออ แนบชิด ฟินมากกก ต่อชีวิตได้อีก 3 วัน 555
พอเลิกคลาส ไวท์เดินตามหลังเรามา นางไม่เดินแซงด้วย ปกตินี่เดินหรือวิ่งควาย วันนี้สงสัยนางเปลี้ยเลยเดินไม่เร็ว
เราเลยหันไปสะกิดๆ พร้อมยื่นโทรศัพท์ให้
'เธอๆเราขอเบอร์หน่อย'
นางก็กดๆ ละตอนแรกเราคิดว่าเลขไม่ขึ้นเลยจับๆดูจอแบบว่ามือได้สัมผัสกันนิสนุงงงงง แอ้ยยยยยย
นางก็ถามแบบนี้โอเคมั้ย เราก็มองๆ เอ๊ะ ทำไมเบอร์สั้นจัง นี่เอาเบอร์ดับเพลิงให้พี่ป่าว แต่ก็โอเคๆ ละก็บ๊ายบาย นางก็บาย
ไวท์ยิ้มด้วยค่ะ แต่ไม่ได้ยิ้มให้เรา คือกดไปก็ยิ้มๆไป แต่ไม่ได้มองหน้าเราเลยนะคะ ถถถถถ สงสัยกลัวในความสวย(?)
วันนั้นคือถ้าเต้นกังนัมกลับบ้านได้เราเต้นไปแล้วค่ะ
คือมันมีความสุขมาก ได้คุยแค่นี้ก็เอา อิอิอิอิอิอิ
กลับบ้านมาเราก็เท็กซ์หาไวท์ค่ะ ก็ไม่ตอบ... เลยเท็กซ์ไปอีก ก็ไม่ตอบค่ะ....
เราเฟลนิดๆ แอบคิดเข้าข้างตัวเอง โทรศัพท์ไวท์เสียป่าวน้อ 555555
จนวันจันทร์ไปโรงเรียนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ...
เราอยากถามมากว่าได้รับเมสเสจเรายัง แต่ก็นั่นแหละค่ะ ไม่กล้า 55555555
จนเมื่อวานก่อน เราได้โมเม้นท์เล็กๆน้อยๆจากนางอีกแล้ว... (เราจะกล้าต่อเมื่อมีโมเม้นท์)
ถึงแม้มันจะประหลาดไปหน่อยแต่เราฟินค่ะ!!!!
คือตอนกินข้าว ไม่รู้ว่าเรานั่งกินที่หรืออีข้างหลังนั่งกินที่ แต่ไวท์เดินผ่านละสะดุดเก้าอี้เราซะงั้น 55555
ไม่รู้เจ็บป่าวแต่คนที่ร้องตือเรา เราร้อง โอ๊ะ แบบตกใจค่ะ มันชนได้ไงฟร้าาา
ก็หันไปมองนาง นางก็เหมือนจะหันมาก็ไม่หัน จะซอรี่ก็ไม่ซอรี่ เหมือนพูดงึมงัมๆ หื้มมมมมม
ถ้าไม่น่ารักพี่ว่าพี่จะวีน 555555555555 เท่านั้นไม่พอ
ตอนไวท์เก็บถาดเสร็จเดินกลับ เราว่าเราก็นั่งธรรมดานะคะ พิงเก้าอี้ธรรมดา
ไวท์เดินมาชนหัวเราเบาๆซะงั้น คือเสื้อนางปัดผมเราไปด้วย ตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นไวท์ นี่เกือบด่าในใจไปแล้ว
แต่พอเห็นว่าเป็นไวท์ อ้าวๆ ที่รักเองเหรอ
จนตอนเลิกเรียนวันนั้น ก็ตามสเต็ปเดิม นางเดินตามหลังมา เราก็สะกิดๆ ละถามว่า....
' ได้รับข้อความเรายัง '
ไวท์ก็ตอบกลับมาว่า 'You did?' เราก็อ่าฮะ ไวท์ก็บอกว่าเดี๋ยวกลับบ้านไปแล้วจะเช็คนะ
เราก็โอเคบายๆ นางก็บาย แต่ในใจเราคิดว่านางคงไม่ตอบแหง ซึ่งเป็นแบบั้นแหละค่ะ 55555 ชีวิตชะนี ถถถถถถถถ
ละเมื่อวานไวท์ก็เฉยๆค่ะ ไม่ได้มาพูดอะไรกับเราเลยว่าเห็นข้อความเรารึเปล่า เราก็ปลงๆเศร้าๆค่ะ ถถถถถ ว่าละ 5555
เราว่าจะถามก็ไม่กล้าถาม T^T มันแบบบอกไม่ถูกค่ะ 55555555555555
บางทีเราก็เซ็งตัวเองที่ไม่ไปถามหรือพูดกับเค้า มันเหมือนเราพยายามทำแล้วแต่เขาไม่สนใจหรือเราพยายามไม่สุดก็ไม่รู้
เราขี้อายเรื่องความรักมากค่ะ ชอบใครไม่เคยบอกหรืออะไร แต่เพราะนี่เรามาแลกเปลี่ยน อีก 7 เดือนเราก็กลับ
อเมริกากับไทยมันไกลกันมาก เราไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกตอนไหน เราเลยเลือกที่จะ(พยายาม)ไม่อาย
ซีางบางทีเราก็เซ็งตัวเองค่ะ อย่างวันนี้ตอนเราเข้าห้องเรียน ห้องล็อกละครูไม่มา
ไวท์เหมือนจะขยับให้เราไปยืน (ตอนแรกยืนอยู่ละพอเราเดินไปเค้าก็ขยับที่ให้) แต่เราอายค่ะเลยเลือกไปยืนหลังเพื่อนผู้ชาย 2 คนแทน T^T
ตอนยืนอยู่เราก็มองนู่นมองนี่ ละมองไปที่ไวท์ก็ได้สบตาแป๊บนึง T^T
เราได้ยินมาว่าฝรั่งจะเป็นคนตรงๆ ถ้าแบบนั้นไวท์ก็น่าจะบอกเราตรงๆเนอะเรื่องข้อความว่าเห็นแล้วแต่ไม่ได้ตอบไรงี้ ;___;
มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ เราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน T____T
เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าเลิกชอบตอนนี้ทำไม่ได้แน่ๆ แต่ถ้าสู้ต่อก็ไม่รู้จะสู้ยังไงดี
เพราะภาษาเรายังไม่คล่องด้วยเลยไม่กล้าเข้าไปพูดกับเค้า บางทีเราก้นอยด์ที่เค้าไม่สนเราเลย
แต่ก็นะ คนไม่สำคัญงอนแล้วหายเองก็ได้
เรามีเวลาแค่ 7 เดือน แถมเทอมหน้าเราก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนกับเค้ารึเปล่า T___T คิดแล้วท้อค่ะ แต่ถอยไม่ได้เพราะไม่มีเวลา
ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่างต้องเสียใจทีหลังแน่ๆ แค่ไม่ไปคุยยังเสียใจเลย แต่ก็ไม่รู้ค่ะว่าจะทำยังไง เฮ้อ.....
เพื่อนๆมีวิธีอ่อยแบบเนียนๆ(?)มั้ยคะคือเข้าไปคุยเนียนๆน่ะค่ะเพราะเราอาย;__; หรือว่าจะตรงๆแบบบุกเข้าไปเลย
ยาวมากๆค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ยาวเกินไปจริงๆ แอบเกรงใจแฮะ ;_________;
ปล.ขอโทษสำหรับจั่วหัวกระทู้ด้วยนะคะที่ตั้งว่าอ่อยมันอาจดูไม่เหมาะสมสำหรับวัยเรียนที่ควรศีกษาหาความรู้รักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนอย่างเราเท่าไหร่ >_< แต่สารภาพว่าไม่โฟกัสเรื่องเรียนแล้ว #เดี๋ยวๆ ล้อเล่นค่าาาา 5555555
ปล2.ความรักมันก็อยู่ๆรอบตัวเราเนอะ เราชอบเขามันก็ทำให้เรามีความสุข(ทุกข์บางครั้ง) อย่างน้อยๆไม่ได้เป็นแฟนแต่ถ้าเรา(กล้า)ทำความรู้จักก็ได้เพื่อนเพิ่มเนอะ
ปล3.ตั้งแต่ชอบเขาเราก็ยิ่งอยากเก่งภาษาค่ะ อยากพูดได้เร็วๆ ปกติกลับบ้านมาดูแต่โอปป้า แต่พอชอบเขากลับบ้านมาดูหนังดูข่าวที่นี่แทน อยากเก่งไวๆค่ะ อยากพูดคล่องฟังคล่อง มีความรักก็ไม่ได้แย่เนอะ เป็นแรงบันดาลใจได้เหมือนกัน ^^