มันเป็นเรื่องราวที่เราไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
เลยไม่รู้จะตัดสินใจ อย่างไรดี
อยากจะเล่าเรื่องราวนี้ผ่านกระทู้
เรื่องคือเรารู้จักกับผู้ชายคนนี้ผ่าน บีทอค
เริ่มต้นพี่เขาเป็นคนทักเรามา เราเห็นว่าไม่มีอะไร ก็คุยปกติ
ประกอบกับเราเห็นรูป พี่เขาน่าจะเป็นทหารนะ นั้นคือความคิดแรก ที่ทำให้เรารับแอด
เราก็ทักทาย ถามนุ่นนี่นั้น ตามประสาคนเพิ่งรู้จักกัน
แต่เราเริ่มเอ๊ะใจ ทำไม เวลาคุย ชอบมาๆหายๆ เหมือนว่าไม่ตั้งใจจะคุยสักเท่าไหร่
เราก็เฉยๆ เพราะเราคิดว่าเขาคงคุยหลายคน เลยไม่ใส่ใจอะไรมาก
อยู่ดีๆพี่เขาก็ขอไลน์ เราก็ เออ เอาสิ คุยไลน์ง่ายกว่า
เราก็เลยคุย
รุ้มาว่า พี่เขาเลิกกับแฟนมานานแล้ว เขาเหงา ไม่มีใคร จีบใครไม่เปน
เพื่อนบอกให้สมัครบีทอค เลยสมัครแล้วแอดไปเรื่อยๆ ใครรับแอด แล้วคุยกับเขา ก่อน
เขาก็จะเลือกคุยกับคนนั้น เผอิญ เราเปนคนแรกที่ตอบ เขาเลยคุยกับเรา
เราก็เออ คุยได้ เราไม่มีใคร พี่เขาก็ โสด เราก็โสด คุยกันได้ไม่มีปัญหาอะไร
พี่เขาก็อยากเจอเรา บ้านเรากับที่พักพี่เขาอยู่ใกล้กัน เราคุยกันได้ไม่กี่วัน เราเลยตัดสินใจ เจอได้ไม่มีปัญหา ถ้าเราคิดจะคบกันคุยกัน
การเจอกันเพื่อเรียนรุ้ไม่ใช่ปัญหา
เราเจอกันวันแรก ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้ เหมือนรุปทุกอย่าง
พุดน้อย เราก้อคุยกันปกติ เออ พี่เขาไม่มีอะไรหรอก ไม่มีใครโทรมา ทักอะไรมา
ดูท่าทางไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
เราก็คุยกันทางไลน์มาเรื่อย
หลังๆมาเราเริ่มเอ๊ะใจคือ ส่งไลน์ไป ไม่ค่อยจะตอบ อ้างว่า เข้าเวรเอย นอนหลับเอย
แล้วเราก็เลยเฉยๆ เพราะพี่เขาเป็นทหาร งานอาจยุ่ง อาจต้องมีธุระสำคัญ
อันนั้นเข้าใจ
แต่ประเดนคือ โทไปไม่เคยรับ ตัดสายทิ้ง ไม่เคยโทรกลับ
เออ แบบนี้ชักจะไม่ใช่ เราเก็บคำถามเรื่อยมาก
บอกตรง ๆ ว่าตลอดเวลาที่คุยกัน เราเหมือนจะเริ่มคุยกันแบบจีบ
เพราะเราบอกพี่เขาว่า เราคิดจะเลือกเขาแล้วนะ เขาก็บอกเราว่า เขาเลือกเรา เราเชื่อใจ
แต่สุดท้าย ท้ายสุดแล้ว
วันนั้นเราไปบ้านพี่เขา แล้วมีมือถือโทเข้ามา พี่เขาไม่รับสาย เราเหนโทรมาหลายสาย เราได้แต่ถามว่าใคร
เขาบอก ผู้หญิงที่เคยคุย ด้วย โทรมา แต่พี่ไม่อยากรับ หรอก พี่มีเราแล้ว
เราก็ใจดี ไม่คิดอะไร แต่ได้แต่เก็บคำถามต่อไปว่า เธอคือใคร
แค่ความจริงคือความจริง
เราเดินไปในห้องแล้วเดินดูนุ่นนี่นั้นไปเรื่อย จนเจอเสื้อผ้า กระเป๋า ของผู้หญิง เรางง กับสิ่งที่เจอ แล้วตั้งคำถามว่า นี่มันคืออะไร
เราเรียกพี่เขามาดูว่าเราเห็นอะไร
"พี่มีเรื่องจะบอกเรา จริงๆพี่มีลูกกับเมียแล้ว แต่ที่พี่ไม่อยากบอกเรา เพราะพี่กลัวเราไม่คุยกับพี่ กลัวเราจะไม่มาหาพี่อีก"
พอได้ยินคำนี้ เราไม่มีคำถามอะไรต่อเลยนะ
เรายืนใช้สติ คิดทบทวนว่าทีผ่านมา เราอยุ่ในฐานะอะไร
เขาบอกเราว่าเขาขอโทษ ที่เขาเห็นแก่ตัว
จริงๆแล้วเมียเขาทำงานอีกที่หนึ่ง นานๆจะกลับมาที่นี้สักที ส่วนลูกอยุ่กับแม่ที่ต่างจังหวัด
พี่เขาเหงา เขาไม่มีใคร
พอเราเข้ามาเลยรุ้สึกดีด้วย
อารมณ์ตอนนั้นเราสับสนไปหมด
เราคือใคร เห็นเราเป็นอะไร
เราจริงใจ เราจริงจังกับเขานะ
เราได้แต่บอกเขาว่า
เราขอโทษ เราเข้ามาเอง เราจะจากไปเอง
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน จะเจ็บแค่ไหน
แต่เราจะจำไว้ว่านี้คือบทเรียน บทเรียนราคาแพงของเรา
เราคิดถูกใช่ไหมที่จะต้องเลือกเดินออกมา
ควรพอ หรือ รอต่อไป
เลยไม่รู้จะตัดสินใจ อย่างไรดี
อยากจะเล่าเรื่องราวนี้ผ่านกระทู้
เรื่องคือเรารู้จักกับผู้ชายคนนี้ผ่าน บีทอค
เริ่มต้นพี่เขาเป็นคนทักเรามา เราเห็นว่าไม่มีอะไร ก็คุยปกติ
ประกอบกับเราเห็นรูป พี่เขาน่าจะเป็นทหารนะ นั้นคือความคิดแรก ที่ทำให้เรารับแอด
เราก็ทักทาย ถามนุ่นนี่นั้น ตามประสาคนเพิ่งรู้จักกัน
แต่เราเริ่มเอ๊ะใจ ทำไม เวลาคุย ชอบมาๆหายๆ เหมือนว่าไม่ตั้งใจจะคุยสักเท่าไหร่
เราก็เฉยๆ เพราะเราคิดว่าเขาคงคุยหลายคน เลยไม่ใส่ใจอะไรมาก
อยู่ดีๆพี่เขาก็ขอไลน์ เราก็ เออ เอาสิ คุยไลน์ง่ายกว่า
เราก็เลยคุย
รุ้มาว่า พี่เขาเลิกกับแฟนมานานแล้ว เขาเหงา ไม่มีใคร จีบใครไม่เปน
เพื่อนบอกให้สมัครบีทอค เลยสมัครแล้วแอดไปเรื่อยๆ ใครรับแอด แล้วคุยกับเขา ก่อน
เขาก็จะเลือกคุยกับคนนั้น เผอิญ เราเปนคนแรกที่ตอบ เขาเลยคุยกับเรา
เราก็เออ คุยได้ เราไม่มีใคร พี่เขาก็ โสด เราก็โสด คุยกันได้ไม่มีปัญหาอะไร
พี่เขาก็อยากเจอเรา บ้านเรากับที่พักพี่เขาอยู่ใกล้กัน เราคุยกันได้ไม่กี่วัน เราเลยตัดสินใจ เจอได้ไม่มีปัญหา ถ้าเราคิดจะคบกันคุยกัน
การเจอกันเพื่อเรียนรุ้ไม่ใช่ปัญหา
เราเจอกันวันแรก ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้ เหมือนรุปทุกอย่าง
พุดน้อย เราก้อคุยกันปกติ เออ พี่เขาไม่มีอะไรหรอก ไม่มีใครโทรมา ทักอะไรมา
ดูท่าทางไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
เราก็คุยกันทางไลน์มาเรื่อย
หลังๆมาเราเริ่มเอ๊ะใจคือ ส่งไลน์ไป ไม่ค่อยจะตอบ อ้างว่า เข้าเวรเอย นอนหลับเอย
แล้วเราก็เลยเฉยๆ เพราะพี่เขาเป็นทหาร งานอาจยุ่ง อาจต้องมีธุระสำคัญ
อันนั้นเข้าใจ
แต่ประเดนคือ โทไปไม่เคยรับ ตัดสายทิ้ง ไม่เคยโทรกลับ
เออ แบบนี้ชักจะไม่ใช่ เราเก็บคำถามเรื่อยมาก
บอกตรง ๆ ว่าตลอดเวลาที่คุยกัน เราเหมือนจะเริ่มคุยกันแบบจีบ
เพราะเราบอกพี่เขาว่า เราคิดจะเลือกเขาแล้วนะ เขาก็บอกเราว่า เขาเลือกเรา เราเชื่อใจ
แต่สุดท้าย ท้ายสุดแล้ว
วันนั้นเราไปบ้านพี่เขา แล้วมีมือถือโทเข้ามา พี่เขาไม่รับสาย เราเหนโทรมาหลายสาย เราได้แต่ถามว่าใคร
เขาบอก ผู้หญิงที่เคยคุย ด้วย โทรมา แต่พี่ไม่อยากรับ หรอก พี่มีเราแล้ว
เราก็ใจดี ไม่คิดอะไร แต่ได้แต่เก็บคำถามต่อไปว่า เธอคือใคร
แค่ความจริงคือความจริง
เราเดินไปในห้องแล้วเดินดูนุ่นนี่นั้นไปเรื่อย จนเจอเสื้อผ้า กระเป๋า ของผู้หญิง เรางง กับสิ่งที่เจอ แล้วตั้งคำถามว่า นี่มันคืออะไร
เราเรียกพี่เขามาดูว่าเราเห็นอะไร
"พี่มีเรื่องจะบอกเรา จริงๆพี่มีลูกกับเมียแล้ว แต่ที่พี่ไม่อยากบอกเรา เพราะพี่กลัวเราไม่คุยกับพี่ กลัวเราจะไม่มาหาพี่อีก"
พอได้ยินคำนี้ เราไม่มีคำถามอะไรต่อเลยนะ
เรายืนใช้สติ คิดทบทวนว่าทีผ่านมา เราอยุ่ในฐานะอะไร
เขาบอกเราว่าเขาขอโทษ ที่เขาเห็นแก่ตัว
จริงๆแล้วเมียเขาทำงานอีกที่หนึ่ง นานๆจะกลับมาที่นี้สักที ส่วนลูกอยุ่กับแม่ที่ต่างจังหวัด
พี่เขาเหงา เขาไม่มีใคร
พอเราเข้ามาเลยรุ้สึกดีด้วย
อารมณ์ตอนนั้นเราสับสนไปหมด
เราคือใคร เห็นเราเป็นอะไร
เราจริงใจ เราจริงจังกับเขานะ
เราได้แต่บอกเขาว่า
เราขอโทษ เราเข้ามาเอง เราจะจากไปเอง
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน จะเจ็บแค่ไหน
แต่เราจะจำไว้ว่านี้คือบทเรียน บทเรียนราคาแพงของเรา
เราคิดถูกใช่ไหมที่จะต้องเลือกเดินออกมา