สวัสดีค่ะเราจะเรียกตัวเองว่าบูบู๋และเขามาบีบี๋ ก่อนอื่นเลยเราแอบชอบเพื่อนและใช่ค่ะเราข้าม Friend Zone
เกริ่นก่อนเลย เรารู้จักกับเพื่อนร่วมงานมาราวๆ 3 ปี ด้วยควาที่ว่างานพวกเราเปผ้น็นวานที่ค่อนข้างมีอิสระเรื่องเวลาและต้องเดินทางออกไปทำงานนอกพื้นที่อยู่ตลอดเวลา เราจึงมีเวลาเดินทางไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
ในช่วง 1 ปีแรกก็เป็นเพื่อนกันไปไหนมาไหนด้วยกันปกติแต่เมื่อถึงเวลาเลิกงานก็แยกย้ายกันกลับบ้านไม่ได้คุยแชทหรือถามไถ่อะไรกันต่อ
พอเริ่มเข้าปีที่ 2 เราก็เริ่มรู้สึกว่าเอ๊ะมันแปลกไปบีบี๋เขาเริ่มทักหาหลังเวลาเลิกงาน ชวนไปทำกิจกรรมกันสองคนในวันหยุด หรือชวนกินข้าวร้านใหม่ๆหลังเวลาเลิกงานบ่อยๆฟิลอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เรารู้สึกว่าบีบี๋นางชอบเราแต่เราก็เก๊กทำเป็นงงต่อไป อีกใจนึงเราก็ชอบนางอีกใจนึงเราแค่กลัวว่าตัวเองสับสนเพราะเราไม่เคยคบผู้หญิงมาก่อนต่อสู้กับเสียงใจฟังอยู่นานนับปี
จนปีที่ 3 เราเริ่มพิสูจน์ตัวเองหลายๆอย่างว่าความรู้สึกที่เรามีให้นางไม่ใช่แค่หวั่นไหวจนเรามั่นใจเราจึงสาระภาพกับนาว่า “บีบี๋ ฉันว่าฉันชอบแกว่ะ แต่แกไม่ต้องชอบฉันก็ได้น่ะแค่แกยังอยู่กับฉันแบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็พอ” (((ความในใจคือชอบกูเหอะ!!! กูไหว้ละ 🙏 แต่ปากดีเพราะปอดแหกไง))) แต่แล้วบีบี๋นางก็ตอบเรากลับมาว่าเออบูบู๋เราก็รู้สึกดีกับแกเหมือนกันน่ะ (((ความในใจเชี้ยเอ๋ยยย!!! ดีย์
เขินบิดจิกหมอน))) แต่เต๊ะอยู่กลัวหลุดคาแรคเตอร์เดี๋ยวมันไม่คูล เราก็ใช้ชีวิตมาเรื่องๆประมาณ 2 เดือน แต่เราก็เอาเขาลงสตอรี่บ่อยๆ โพสหาบ่อยๆ ฟิลมีความรักอะ
มันฟังดูดีช่ะ เออใช่เราก็คิดงั้น จนกระทั้งอยู่ดีๆบีบี๋นางตีตัวออกห่าง หลบหน้า ไม่ตอบแชท ไม่รับสาย อีนี้ก็นอลไงเพ้อเจ้อใหญ่โตเต็มฟีด และแล้วในที่สุดบีบี๋นางก็ทักมาบอกเราว่า “เรากลับไปเป็นเพื่อนพี่น้องกันเหมือนเดิมนะ” แล้วไม่อธิบายอะไรต่ออีกเลย ทิ้งความงงไว้กับกูว่ากูทำอะไรผิดว่ะ
ไอเราก็ทำใจพักใหญ่เลยผ่านนมาหลายเดือนจู่ๆบีบี๋นางกลับมาอีกละ ใจเราก็ยังคงชอบนางอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงแต่ไม่กล้าเอาใจลงไปเล่นอะไรด้วยละอะเลยทำได้แค่นิ่งๆเก็บอาการ เก็บได้บ้างไม่ได้บ้าแล้วแต่จังหว่ะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะสำหรับใครที่แอบชอบเพื่อนให้รู้ไว้เลยค่ะว่าคุณได้เสียเพื่อนไปเรียบร้อยแล้วเพราะฉนั้นคุณอย่าลังเลที่จะสาระภาพรัก เพราะถ้ามันเวิร์คก็ได้คบไม่เวิร์คก็แค่เดินต่อไปขึ้นรถเมย์ป้ายหน้าแค่นั้นเอง อกหักไม่ตายหรอกแค่กินข่าวไม่อร่อยเอง 😂
ข้าม Friend Zone
เกริ่นก่อนเลย เรารู้จักกับเพื่อนร่วมงานมาราวๆ 3 ปี ด้วยควาที่ว่างานพวกเราเปผ้น็นวานที่ค่อนข้างมีอิสระเรื่องเวลาและต้องเดินทางออกไปทำงานนอกพื้นที่อยู่ตลอดเวลา เราจึงมีเวลาเดินทางไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
ในช่วง 1 ปีแรกก็เป็นเพื่อนกันไปไหนมาไหนด้วยกันปกติแต่เมื่อถึงเวลาเลิกงานก็แยกย้ายกันกลับบ้านไม่ได้คุยแชทหรือถามไถ่อะไรกันต่อ
พอเริ่มเข้าปีที่ 2 เราก็เริ่มรู้สึกว่าเอ๊ะมันแปลกไปบีบี๋เขาเริ่มทักหาหลังเวลาเลิกงาน ชวนไปทำกิจกรรมกันสองคนในวันหยุด หรือชวนกินข้าวร้านใหม่ๆหลังเวลาเลิกงานบ่อยๆฟิลอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เรารู้สึกว่าบีบี๋นางชอบเราแต่เราก็เก๊กทำเป็นงงต่อไป อีกใจนึงเราก็ชอบนางอีกใจนึงเราแค่กลัวว่าตัวเองสับสนเพราะเราไม่เคยคบผู้หญิงมาก่อนต่อสู้กับเสียงใจฟังอยู่นานนับปี
จนปีที่ 3 เราเริ่มพิสูจน์ตัวเองหลายๆอย่างว่าความรู้สึกที่เรามีให้นางไม่ใช่แค่หวั่นไหวจนเรามั่นใจเราจึงสาระภาพกับนาว่า “บีบี๋ ฉันว่าฉันชอบแกว่ะ แต่แกไม่ต้องชอบฉันก็ได้น่ะแค่แกยังอยู่กับฉันแบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็พอ” (((ความในใจคือชอบกูเหอะ!!! กูไหว้ละ 🙏 แต่ปากดีเพราะปอดแหกไง))) แต่แล้วบีบี๋นางก็ตอบเรากลับมาว่าเออบูบู๋เราก็รู้สึกดีกับแกเหมือนกันน่ะ (((ความในใจเชี้ยเอ๋ยยย!!! ดีย์
มันฟังดูดีช่ะ เออใช่เราก็คิดงั้น จนกระทั้งอยู่ดีๆบีบี๋นางตีตัวออกห่าง หลบหน้า ไม่ตอบแชท ไม่รับสาย อีนี้ก็นอลไงเพ้อเจ้อใหญ่โตเต็มฟีด และแล้วในที่สุดบีบี๋นางก็ทักมาบอกเราว่า “เรากลับไปเป็นเพื่อนพี่น้องกันเหมือนเดิมนะ” แล้วไม่อธิบายอะไรต่ออีกเลย ทิ้งความงงไว้กับกูว่ากูทำอะไรผิดว่ะ
ไอเราก็ทำใจพักใหญ่เลยผ่านนมาหลายเดือนจู่ๆบีบี๋นางกลับมาอีกละ ใจเราก็ยังคงชอบนางอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงแต่ไม่กล้าเอาใจลงไปเล่นอะไรด้วยละอะเลยทำได้แค่นิ่งๆเก็บอาการ เก็บได้บ้างไม่ได้บ้าแล้วแต่จังหว่ะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะสำหรับใครที่แอบชอบเพื่อนให้รู้ไว้เลยค่ะว่าคุณได้เสียเพื่อนไปเรียบร้อยแล้วเพราะฉนั้นคุณอย่าลังเลที่จะสาระภาพรัก เพราะถ้ามันเวิร์คก็ได้คบไม่เวิร์คก็แค่เดินต่อไปขึ้นรถเมย์ป้ายหน้าแค่นั้นเอง อกหักไม่ตายหรอกแค่กินข่าวไม่อร่อยเอง 😂