เห็นข่าวเครื่องบินทหารตกในตอนนี้ ทำให้ดิฉันกลับมาจิตตกอีกครั้ง.....สงสารครอบครัว สงสารคนรัก เห็นใจผู้ที่อยู่เบื้องหลังทุกฝ่าย
เมื่อ 7 ปีที่แล้ว ดิฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่ตกอยู่ในสถานการณ์ บีบคั้นหัวใจเช่นนั้น
จากกันโดยไม่ได้ร่ำลา จากกันด้วยความไม่เข้าใจ.....
ดิฉันกับผู้ชายที่ดีที่สุดคนนี้ เรารู้จักกันมา10กว่าปี เค้าเป็นพี่ข้างบ้าน ที่เราโตมาด้วยกัน เป็นคนสุภาพ เรียนเก่ง จนสอบติดเตรียมทหาร และรับใช้ชาติในเวลาต่อมา เข้ารับราชการเป็นนายทหาร
เราต่างคนต่างชอบกันในแบบวัยรุ่นสมัยก่อน ซึ่งมันน่ารัก ละเมียดละไม สมัยนั้นไม่มีไลน์ ไม่มีเฟส จะมีก็แต่เพจเจอร์ บางครั้งเราใช้วิธีเขียนจดหมายหากัน...(ทั้งที่บ้านติดกัน) เราสองคนต่างโตมาในกรมทหาร เราเป็นลูกทหาร ซึ่งเป็นสถานที่ ที่ทำให้เกิดความทรงจำดีๆมากมาย
ตอนพี่เค้ารับราชการ ดิฉันยังเรียนไม่จบ ช่วงนั้นพี่เค้ายังไม่ได้สอบนักบิน จนเมื่อถึงเวลาที่คงจะเป็นเวลาของเค้า ก็เลยสอบติด ได้เป็นนักบินตามที่เค้าใฝ่ฝัน
ความรักของเราสองคนมันเป็นไปอย่างเงียบๆแต่มั่นคง ทุกอย่างอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ ถ้าเปรียบเป็นต้นไม้ ก็คือต้นไม้ที่เราร่วมกันรดน้ำใส่ปุ๋ยจนมันค่อยๆเติบใหญ่ขึ้นมา
พอพี่เค้าได้เป็นนักบิน แน่นอนค่ะก็ต้องไปราชการตามหน้าที่ ตามความสามารถและตำแหน่งที่ฝึกฝน ราชการใต้ เหนือ ทุกที่ในประเทศไทย
ตอนนั้นดิฉันเรียนจบมีงานทำแล้ว ทุกเทศกาลสำคัญ เราไม่เคยได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งบางครั้งบางที บอกตามตรงว่าตามนิสัยผู้หญิงก็มีเสียใจบ้าง แต่ไม่เคยแสดงออก งอน เหมือนทั่วๆไป เพราะทำใจมาก่อนหน้านี้แล้วว่า เราต้องเจอกับสถานะการฉะนี้ ซึ่งก็เหมือนครอบครัวดิฉันตอนเด็กๆที่แม่ต้องเลี้ยงลูกลำพังเพราะพ่อไปราชการตลอด ในสมัยนั้น ตามตะเข็บชายแดนที่พ่อไปรบโหดมาก ครอบครัวต่างรอการกลับของพ่อ ทุกครั้งที่มีการสูญเสีย ได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าให้เป็นพ่อ เคยคิดเสมอว่า ถ้ามีแฟนไม่อยากมีแฟนทหาร...เพราะคิดว่าคนที่จะเป็นครอบครัวของทหารนั้นต้องมีจิตใจเข้มแข็งหนักแน่น ทหารที่ว่าต้องเสียสละแล้ว คนรักและครอบครัวต้องเสียสละมากกว่า ตอนเด็กๆ งานวันเกิดไม่เคยมีพ่อ ปีใหม่ สงกรานต์ ลอยกระทง ครอบครัวไม่เคยพร้อมหน้าเลย....วันเด็กไม่มีพ่อพาไปเที่ยว เคยถามแม่นะ ว่าทำไมเราไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นที่โรงเรียน เราไม่เคยมีพ่อมาร่วมกิจกรรมต่างๆเลย. แม่ตอบว่า เพราะพ่อเสียสละให้เด็กคนอื่น ได้มีวันนี้กับครอบครัวไงลูก ...ลูกต้องดีใจ ภาคภูมิใจ ในหน้าที่นี้.....
จนวันที่มีแฟนเป็นทหาร ถึงได้รู้ว่า ในฐานะคนรัก เราต้องใช้ความเข้าใจ และความอดทนจริงๆ
จนเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ความรักของเราสุกงอมเต็มที่ พี่เค้าขอดิฉันแต่งงาน ด้วยวิธีการแบบไม่ทีไรแตกต่างจากการพูดคุยกันปกติ(ไม่โรแมนติกเล้ยยยย) พี่เค้าพูดเพียงสั้นๆว่า หนูพร้อมไหมที่จะเป็นภรรยาทหาร พร้อมทืจะอดทน และรอพี่กลับมาไหม....ดิฉัน งง ไปสองนาที5555 แล้วหันไปถามว่า ขอหนูแต่งงานเหรอ. พี่เค้าก็ขำ บอก ใช่สิ พี่ว่ามันสมควรแก่เวลาแล้วที่เราจะดูแลกันตลอดไป....
เหมือนจะมีความสุข เหมือนทุกอย่างสมบรูณ์ใช่ไหมคะ..แต่
เมื่อเราจากกัน โดยไม่ได้ลา....
เมื่อ 7 ปีที่แล้ว ดิฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่ตกอยู่ในสถานการณ์ บีบคั้นหัวใจเช่นนั้น
จากกันโดยไม่ได้ร่ำลา จากกันด้วยความไม่เข้าใจ.....
ดิฉันกับผู้ชายที่ดีที่สุดคนนี้ เรารู้จักกันมา10กว่าปี เค้าเป็นพี่ข้างบ้าน ที่เราโตมาด้วยกัน เป็นคนสุภาพ เรียนเก่ง จนสอบติดเตรียมทหาร และรับใช้ชาติในเวลาต่อมา เข้ารับราชการเป็นนายทหาร
เราต่างคนต่างชอบกันในแบบวัยรุ่นสมัยก่อน ซึ่งมันน่ารัก ละเมียดละไม สมัยนั้นไม่มีไลน์ ไม่มีเฟส จะมีก็แต่เพจเจอร์ บางครั้งเราใช้วิธีเขียนจดหมายหากัน...(ทั้งที่บ้านติดกัน) เราสองคนต่างโตมาในกรมทหาร เราเป็นลูกทหาร ซึ่งเป็นสถานที่ ที่ทำให้เกิดความทรงจำดีๆมากมาย
ตอนพี่เค้ารับราชการ ดิฉันยังเรียนไม่จบ ช่วงนั้นพี่เค้ายังไม่ได้สอบนักบิน จนเมื่อถึงเวลาที่คงจะเป็นเวลาของเค้า ก็เลยสอบติด ได้เป็นนักบินตามที่เค้าใฝ่ฝัน
ความรักของเราสองคนมันเป็นไปอย่างเงียบๆแต่มั่นคง ทุกอย่างอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ ถ้าเปรียบเป็นต้นไม้ ก็คือต้นไม้ที่เราร่วมกันรดน้ำใส่ปุ๋ยจนมันค่อยๆเติบใหญ่ขึ้นมา
พอพี่เค้าได้เป็นนักบิน แน่นอนค่ะก็ต้องไปราชการตามหน้าที่ ตามความสามารถและตำแหน่งที่ฝึกฝน ราชการใต้ เหนือ ทุกที่ในประเทศไทย
ตอนนั้นดิฉันเรียนจบมีงานทำแล้ว ทุกเทศกาลสำคัญ เราไม่เคยได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งบางครั้งบางที บอกตามตรงว่าตามนิสัยผู้หญิงก็มีเสียใจบ้าง แต่ไม่เคยแสดงออก งอน เหมือนทั่วๆไป เพราะทำใจมาก่อนหน้านี้แล้วว่า เราต้องเจอกับสถานะการฉะนี้ ซึ่งก็เหมือนครอบครัวดิฉันตอนเด็กๆที่แม่ต้องเลี้ยงลูกลำพังเพราะพ่อไปราชการตลอด ในสมัยนั้น ตามตะเข็บชายแดนที่พ่อไปรบโหดมาก ครอบครัวต่างรอการกลับของพ่อ ทุกครั้งที่มีการสูญเสีย ได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าให้เป็นพ่อ เคยคิดเสมอว่า ถ้ามีแฟนไม่อยากมีแฟนทหาร...เพราะคิดว่าคนที่จะเป็นครอบครัวของทหารนั้นต้องมีจิตใจเข้มแข็งหนักแน่น ทหารที่ว่าต้องเสียสละแล้ว คนรักและครอบครัวต้องเสียสละมากกว่า ตอนเด็กๆ งานวันเกิดไม่เคยมีพ่อ ปีใหม่ สงกรานต์ ลอยกระทง ครอบครัวไม่เคยพร้อมหน้าเลย....วันเด็กไม่มีพ่อพาไปเที่ยว เคยถามแม่นะ ว่าทำไมเราไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นที่โรงเรียน เราไม่เคยมีพ่อมาร่วมกิจกรรมต่างๆเลย. แม่ตอบว่า เพราะพ่อเสียสละให้เด็กคนอื่น ได้มีวันนี้กับครอบครัวไงลูก ...ลูกต้องดีใจ ภาคภูมิใจ ในหน้าที่นี้.....
จนวันที่มีแฟนเป็นทหาร ถึงได้รู้ว่า ในฐานะคนรัก เราต้องใช้ความเข้าใจ และความอดทนจริงๆ
จนเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ความรักของเราสุกงอมเต็มที่ พี่เค้าขอดิฉันแต่งงาน ด้วยวิธีการแบบไม่ทีไรแตกต่างจากการพูดคุยกันปกติ(ไม่โรแมนติกเล้ยยยย) พี่เค้าพูดเพียงสั้นๆว่า หนูพร้อมไหมที่จะเป็นภรรยาทหาร พร้อมทืจะอดทน และรอพี่กลับมาไหม....ดิฉัน งง ไปสองนาที5555 แล้วหันไปถามว่า ขอหนูแต่งงานเหรอ. พี่เค้าก็ขำ บอก ใช่สิ พี่ว่ามันสมควรแก่เวลาแล้วที่เราจะดูแลกันตลอดไป....
เหมือนจะมีความสุข เหมือนทุกอย่างสมบรูณ์ใช่ไหมคะ..แต่