ครอบครัวของผมนั้นมีอยู่ประมาณ 6 คน ณ ปัจจุบัน ประกอบด้วยพ่อ แม่ น้องชาย ผม ป้า และก็หลานของผมครับ ตอนนี้มีปัญหากันอย่างรุนแรง จนถึงขั้นผมตัดสินใจไล่ออกจากบ้าน ไม่สิครับต้องบอกว่า มันไม่อยากอยู่บ้านผม ผมจึงให้มันออกจากบ้านดีกว่า ตอนนี้มันอยู่ ป.4 ครับ แต่ก่อนอื่นต้องขอเล่าปูมหลังของปัญหาก่อนครับ
ตอนที่ผมยังไม่เกิด ป้าของผมไม่มีแฟน ไม่มีลูกเลย จึงได้นำเด็กอ่อนคนหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลมาเลี้ยง เด็กคนนั้นจึงได้กลายเป็นพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของผม
ต่อมาเมื่อผมเกิดขึ้น และพอจำความได้ อายุของพี่สาวของผมห่างจากผมประมาณรอบหนึ่งครับ พี่สาวของผมก็ไม่ได้เรียนหนังสือแล้ว มีมอเตอร์ไซต์อยู่คันหนึ่งออกไปเที่ยวตอนกลางคืนอย่างเดียว กลับมาก็มัวแต่ขอเงินป้าผมแล้วก็ออกไป ผมคิดว่าพี่สาวของผมไม่ได้ผิดหมดหรอกครับ เพราะพฤติกรรมของพี่สาวอาจเกิดจากการเลี้ยงดูของป้าผม จนเป็นอย่างนี้ ต่อมาพี่สาวของผมก็มีแฟน แล้วก็มีลูกกันครับ ซึ่งลูกคนนั้นก็คือหลานของผมทุกวันนี้
หลังจากหลานของผมเกิดได้ประมาณ 2 ปี เรื่องที่น่าเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นจนได้ พ่อของมันติดคุกด้วยคดีรุนแรงครับ ติดประมาณ 50 ปี จนตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาเลยครับ ความซวยจึงมาตกกับป้าของผมอย่างจัง ป้าของผมต้องเลี้ยงหลาน และต้องขายของ ครอบครัวของพวกเราถือว่าเป็นชั้นกลางก็ว่าได้ครับ แต่เป็นกลางล่างที่ วันไหนไม่ได้ขายของก็สามารถดิ่งลงไปได้เสมอ
ทีนี้ป้าของผมก็ต้องเลี้ยงหลานคนเดียว เดจาวูเหมือนกับตอนที่เลี้ยงพี่สาวของผมเลย แต่แค่ครั้งนี้มาอย่างไม่คาดหมายแค่นั้นเอง ด้วยนิสัยของพี่สาวผมที่ไม่รับรู้ ไม่ทำหน้าที่อะไรอยู่แล้ว ลูกตัวเองก็ไม่เลี้ยง ป้าผมก็เลี้ยงครับ ไม่ได้บ่นอะไร มีความสุขเสียด้วย แต่ป้าผมก็เลี้ยงแบบเดียวกับที่เลี้ยงพี่สาวผม จนเด็กมันเสียก็ว่าได้ครับ ตามใจเด็กบ่อยมาก เด็กจึงเชื่อมั่นในตัวเองประกอบกับมันฉลาดด้วยจึงยิ่งทระนงตัวไปใหญ่ แต่ตอนนั้นป้ากับหลานยังอาศัยอยู่กับบ้านของผมครับ ด้วยความที่ครอบครัวผมเป็นคนอารมณ์ร้อน เมื่อเห็นว่าหลานทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ก็จะใช้อารมณ์ด่า ว่า ตี โดยที่ไม่รับฟังเหตุผล นั้นยิ่งทำให้หลานของผมทระนงตัว และมีอคติมากขึ้นจนไม่รับฟังใครเลย ป้าผมจึงเข้าข้างหลานซึ่งอันนี้ผมก็ยอมรับ ป้าจึงไปอาศัยกับหลานสองคนที่ห้องเช่าเล็กๆ แถวบ้าน ที่นั้นหลานผมมีอิสระ สามารถนอนดึกแค่ไหนก็ได้ มีอิสระเต็มที่จนผมคิดว่ามันเกินเลย และมันก็เกิดขึ้นจนได้ มันนอนดึก ตื่นสาย ไม่ยอมไปโรงเรียน ประกอบกับมีความเชื่อมั่นในตัวเอง ป้าของผมใจดี มันก็ยิ่งได้ใจและคิดว่าตัวเองถูกครับ นอนดึกตื่นสายไม่ไปโรงเรียน จนครูต้องมาตามก็หนีครู ล๊อคห้องน้ำอยู่ในนั้นคนเดียว จนสุดท้ายป้าต้องมาบอกผม ผมจึงพามันกลับมาทั้ง ๆ ที่ไม่เต็มใจครับ
พอกลับมามันก็นอนดึกเหมือนเดิมเนื่องจากป้าตามใจมัน หรือบางที่ก็บังคับมันไม่ได้ ผมจึงต้องดุให้มันไปโรงเรียน แต่ทีนี้ผมคุยกับคนในบ้านของผมให้ใช้เหตุผลกันทุกคนแล้ว ทุกคนก็ทำ ปรากฏว่าตอนเช้าวันต่อมา มันอาบน้ำ แต่งชุดนักเรียน แต่หนีไปหาป้าที่โรงอาหารที่ป้าขายของอยู่ที่หนึ่งครับ ป้าผมเห็นป้าผมก็ด่า มันก็หนีไปอยู่แถวๆ นั้น จนเย็น แล้วก็กลับมาบ้าน ป้าผมก็บ่น ๆ แล้ก็ไม่ทำไร ผมจึงทนไม่ไหว ไปคุยกับมันดีๆ มันก็ไม่ยอมรับฟัง มีอคติกับพวกผมอย่างรุนแรง แล้วมันก็เถียงผมอย่างรุนแรง ผมรับฟังครับ แต่ผมก็ใช้เหตุผลกับมัน จนมันบอกว่า “มันไม่ได้เกิดมาอยากอยู่บ้านนี้ แล้วก็ชี้ไปที่ป้าของผมแล้วก็พูดว่า ผมไม่ได้อยากเกิดมาให้คนนี้เลี้ยง ผมได้เลือกเลย มันเกิดมาเป็นอย่างนี้ “ ผมจึงตัดสินใจบอกให้มันออกจากบ้านไปมีแค่เสื้อผ้าที่มันใส่ ไม่มีอะไรติดตัวเลย ทั้งๆที่แถวบ้านผมก็เสี่ยง เป็นเขตดังๆที่อยู่แถวท่าเรือกรุงเทพ แต่ผมก็ตัดสินใจให้มันออกไป ลองใช้ชีวิตเอง
สุดท้ายป้าผมก็ใจอ่อนตามใจ และไปหามันครับ แต่เมื่อหามันเจอ กลับไม่พากลับมาอยู่บ้านผม พามันกลับไปอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ แทนและก็ไม่ไปโรงเรียน พร้อมกับหาข้ออ้างต่าง ๆ นา ๆ ด้วย ผมจะทำอย่างไรดีครับ ผมไม่อยากปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้ ผมเสียดายอนาคตมันจริง ๆ ครับ
แล้วผมก็เครียดจึงมาตั้งกระทู้ในพันทิปแล้ว เพื่ออยากถามว่าผมควรทำอย่างไรดีครับ มันสอบได้ที่ 1 ของห้อง มันฉลาด มันแก้ไขปัญหาเป็น มันทำอะไรได้หมดเลย ผมมองว่ามันยังไปได้อีกไกลเลย แต่จิตใจมันมีปัญหามาก ผมสามารถใช้จิตแพทย์ช่วยรักษาได้ไหมครับ แล้วที่บ้านผมควรต้องทำอย่างไรบ้าง ขอบคุณครับ-
ปัญหากับเด็ก ป.4ที่ทระนงในตัวกับป้าที่ตามใจ ช่วยผมแก้ปัญหาทีครับ
ตอนที่ผมยังไม่เกิด ป้าของผมไม่มีแฟน ไม่มีลูกเลย จึงได้นำเด็กอ่อนคนหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลมาเลี้ยง เด็กคนนั้นจึงได้กลายเป็นพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของผม
ต่อมาเมื่อผมเกิดขึ้น และพอจำความได้ อายุของพี่สาวของผมห่างจากผมประมาณรอบหนึ่งครับ พี่สาวของผมก็ไม่ได้เรียนหนังสือแล้ว มีมอเตอร์ไซต์อยู่คันหนึ่งออกไปเที่ยวตอนกลางคืนอย่างเดียว กลับมาก็มัวแต่ขอเงินป้าผมแล้วก็ออกไป ผมคิดว่าพี่สาวของผมไม่ได้ผิดหมดหรอกครับ เพราะพฤติกรรมของพี่สาวอาจเกิดจากการเลี้ยงดูของป้าผม จนเป็นอย่างนี้ ต่อมาพี่สาวของผมก็มีแฟน แล้วก็มีลูกกันครับ ซึ่งลูกคนนั้นก็คือหลานของผมทุกวันนี้
หลังจากหลานของผมเกิดได้ประมาณ 2 ปี เรื่องที่น่าเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นจนได้ พ่อของมันติดคุกด้วยคดีรุนแรงครับ ติดประมาณ 50 ปี จนตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาเลยครับ ความซวยจึงมาตกกับป้าของผมอย่างจัง ป้าของผมต้องเลี้ยงหลาน และต้องขายของ ครอบครัวของพวกเราถือว่าเป็นชั้นกลางก็ว่าได้ครับ แต่เป็นกลางล่างที่ วันไหนไม่ได้ขายของก็สามารถดิ่งลงไปได้เสมอ
ทีนี้ป้าของผมก็ต้องเลี้ยงหลานคนเดียว เดจาวูเหมือนกับตอนที่เลี้ยงพี่สาวของผมเลย แต่แค่ครั้งนี้มาอย่างไม่คาดหมายแค่นั้นเอง ด้วยนิสัยของพี่สาวผมที่ไม่รับรู้ ไม่ทำหน้าที่อะไรอยู่แล้ว ลูกตัวเองก็ไม่เลี้ยง ป้าผมก็เลี้ยงครับ ไม่ได้บ่นอะไร มีความสุขเสียด้วย แต่ป้าผมก็เลี้ยงแบบเดียวกับที่เลี้ยงพี่สาวผม จนเด็กมันเสียก็ว่าได้ครับ ตามใจเด็กบ่อยมาก เด็กจึงเชื่อมั่นในตัวเองประกอบกับมันฉลาดด้วยจึงยิ่งทระนงตัวไปใหญ่ แต่ตอนนั้นป้ากับหลานยังอาศัยอยู่กับบ้านของผมครับ ด้วยความที่ครอบครัวผมเป็นคนอารมณ์ร้อน เมื่อเห็นว่าหลานทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ก็จะใช้อารมณ์ด่า ว่า ตี โดยที่ไม่รับฟังเหตุผล นั้นยิ่งทำให้หลานของผมทระนงตัว และมีอคติมากขึ้นจนไม่รับฟังใครเลย ป้าผมจึงเข้าข้างหลานซึ่งอันนี้ผมก็ยอมรับ ป้าจึงไปอาศัยกับหลานสองคนที่ห้องเช่าเล็กๆ แถวบ้าน ที่นั้นหลานผมมีอิสระ สามารถนอนดึกแค่ไหนก็ได้ มีอิสระเต็มที่จนผมคิดว่ามันเกินเลย และมันก็เกิดขึ้นจนได้ มันนอนดึก ตื่นสาย ไม่ยอมไปโรงเรียน ประกอบกับมีความเชื่อมั่นในตัวเอง ป้าของผมใจดี มันก็ยิ่งได้ใจและคิดว่าตัวเองถูกครับ นอนดึกตื่นสายไม่ไปโรงเรียน จนครูต้องมาตามก็หนีครู ล๊อคห้องน้ำอยู่ในนั้นคนเดียว จนสุดท้ายป้าต้องมาบอกผม ผมจึงพามันกลับมาทั้ง ๆ ที่ไม่เต็มใจครับ
พอกลับมามันก็นอนดึกเหมือนเดิมเนื่องจากป้าตามใจมัน หรือบางที่ก็บังคับมันไม่ได้ ผมจึงต้องดุให้มันไปโรงเรียน แต่ทีนี้ผมคุยกับคนในบ้านของผมให้ใช้เหตุผลกันทุกคนแล้ว ทุกคนก็ทำ ปรากฏว่าตอนเช้าวันต่อมา มันอาบน้ำ แต่งชุดนักเรียน แต่หนีไปหาป้าที่โรงอาหารที่ป้าขายของอยู่ที่หนึ่งครับ ป้าผมเห็นป้าผมก็ด่า มันก็หนีไปอยู่แถวๆ นั้น จนเย็น แล้วก็กลับมาบ้าน ป้าผมก็บ่น ๆ แล้ก็ไม่ทำไร ผมจึงทนไม่ไหว ไปคุยกับมันดีๆ มันก็ไม่ยอมรับฟัง มีอคติกับพวกผมอย่างรุนแรง แล้วมันก็เถียงผมอย่างรุนแรง ผมรับฟังครับ แต่ผมก็ใช้เหตุผลกับมัน จนมันบอกว่า “มันไม่ได้เกิดมาอยากอยู่บ้านนี้ แล้วก็ชี้ไปที่ป้าของผมแล้วก็พูดว่า ผมไม่ได้อยากเกิดมาให้คนนี้เลี้ยง ผมได้เลือกเลย มันเกิดมาเป็นอย่างนี้ “ ผมจึงตัดสินใจบอกให้มันออกจากบ้านไปมีแค่เสื้อผ้าที่มันใส่ ไม่มีอะไรติดตัวเลย ทั้งๆที่แถวบ้านผมก็เสี่ยง เป็นเขตดังๆที่อยู่แถวท่าเรือกรุงเทพ แต่ผมก็ตัดสินใจให้มันออกไป ลองใช้ชีวิตเอง
สุดท้ายป้าผมก็ใจอ่อนตามใจ และไปหามันครับ แต่เมื่อหามันเจอ กลับไม่พากลับมาอยู่บ้านผม พามันกลับไปอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ แทนและก็ไม่ไปโรงเรียน พร้อมกับหาข้ออ้างต่าง ๆ นา ๆ ด้วย ผมจะทำอย่างไรดีครับ ผมไม่อยากปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้ ผมเสียดายอนาคตมันจริง ๆ ครับ
แล้วผมก็เครียดจึงมาตั้งกระทู้ในพันทิปแล้ว เพื่ออยากถามว่าผมควรทำอย่างไรดีครับ มันสอบได้ที่ 1 ของห้อง มันฉลาด มันแก้ไขปัญหาเป็น มันทำอะไรได้หมดเลย ผมมองว่ามันยังไปได้อีกไกลเลย แต่จิตใจมันมีปัญหามาก ผมสามารถใช้จิตแพทย์ช่วยรักษาได้ไหมครับ แล้วที่บ้านผมควรต้องทำอย่างไรบ้าง ขอบคุณครับ-