รักเธอมากมันผิดหรือไร เธอคงจะเบื่อฉันสินะ

ที่ตั้งกระทู้ คืออยากเเชร์ ประสบการณ์ที่ เขาให้สถานะ เราเเต่เเรกเเล้ว คงเป็นเราเองสินะ ที่ ดึงงพยายาม เอง เริ่มเรื่อง คือ เราเจอ ผู้หญิง ที่พึ่งเข้ามาทำงานเเล้ว เเบบ ตรงสเปคก็ชัดเจน ตั้งเเต่เเรก เราก็

เหนื่อยไหม...ที่คบกับใครสักคน แต่ยิ่งเวลาผ่านไป กลับยิ่งไม่เข้าใจกัน ? เหนื่อยไหม...ที่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างรักกันมาก แต่ความคาดหวังต่ออีกฝ่ายก็สูงมากเช่นกัน ? เหนื่อยไหม...กับการทะเลาะเล็กๆน้อยๆ บั่นทอน

ผ่านไปแล้วสินะ...ความรักของเรา จบแล้วสินะ...เวลาของเรา หมดแล้วสินะ...ความรักของเธอ และหมดแล้วสินะ...อนาคตที่ฉันฝากไว้ที่เธอ ตอนนี้คงเหลือแต่ฉันที่ต้องทรมานแบบนี้ไปเรื่อยๆ เมื่อไหร่กันนะที่ความทรมานนี้

มันก็หลายวันแล้วนะ ที่เราไม่ได้คุยกัน ตั้งแต่วันที่ได้ยินเธอพูดว่าไม่ได้ชอบฉัน ฉันก็คิดได้ว่า ฉันน่าจะทักเธอให้น้อยลงดีกว่า เธอคงสงสัยสินะ ว่าทำไมฉันเปลี่ยนไปจากเดิม เธอเลยยืนให้ฉันทักเธอ แต่ฉันก็ทำเธ

ถ้าพรุ่งนี้ไม่เห็นฉันอีกแล้ว...เธอจะคิดยังไงนะ หลายเรื่องที่ยังทำใจไม่ได้ ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวเธอจะเปลี่ยนใจไปจากฉัน แต่ฉันเลือกที่จะหยุดเดิน... ขอหลบไปสักพัก และใจเธอ ยังจะมีฉันอยู่ ถึงตอนนั้

เธอที่รัก... เธอมักคะยั้นคะยอให้ฉันเขียนหนังสืออยู่เสมอ แต่ฉันก็ไม่เคยลงมือเขียนเลย สารพัดข้ออ้างที่ฉันยกมากล่าวอ้างกับเธอ...ไม่มีเวลาบ้างล่ะ ไม่มีสมาธิบ้างล่ะ ไม่รู้จะเขียนอะไรบ้างล่ะ...แต่เธอก็ไม่เ

3 ปีมาแล้วสินะที่ฉันพยายามจะลืมเธอ พยายามที่จะไม่คิดถึงเธอ ยอมรับว่ามีคนเข้ามาคุย แต่มันไม่เหมือนเธอ หรือเพราะเธอคือรักแรก มันยากขนาดนี้เลยหรอที่จะลืมรักแรก ฉันควรทำยังไงดี เง้ออออ

อยู่ไก็มีแฟน แล้วฉันละ สมัยนี้ต้องปลงกับความรู้สึกแบบนี้สินะ "แค่คนคุย" น่าเบื่อ