เรื่องนี้อาจะยาวไปหน่อยนะครับ แต่มันเป็นความอัดอั้นของผมมานาน อยากจะปรึกษาคนอื่นดูครับ เริ่มต้นจากครอบครัวผมมีฐานะที่ไม่ดีเท่าไหร่ครับ พ่อแม่ผมตายไปตอนผมอยู่มัธยม ต้องอยู่กับตายายมาตลอด จนผมเรียนจบ ม.6 ทางบ้านไม่มีกำลังที่จะส่งต่อครับ ผมเลยไปหางานทำแล้วเรียนไปด้วยครับ แล้วเรียนราชภัฏแห่งหนึ่ง และผมได้ไปเจอกับแฟนผมและได้คบมาเรื่อยๆครับ จากนั้นเราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ผมก็เลยตั้งหน้าตั้งตาทำงานหยุดเรื่องเรียนไปก่อน จนแฟนผมเรียนจบได้เป็นพยาบาล และแฟนก็ได้บอกกับแม่แฟนว่าคบกับผม จากนั้นเราก็ย้ายไปทำงานที่กรุงเทพอยู่ด้วยกันได้ 2 3 ปี แม่แฟนก็บอกให้เราย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านที่แม่เค้าซื้อไว้ให้โดยบอกกับเราว่าจะได้ไม่ต้องไปเช่าเค้าให้เปลืองตัง เราก็เห็นดีเห็นงามก็เลยย้ายไปซึ้งบ้านแฟนอยู่ทางใต้ครับ ผมคนกรุงเทพ
หลังจากที่เราย้ายไปผมก็ตั้งหน้าตั้งตาหางานทำครับ จากนั้นไม่นานแม่ของแฟนก็บอกให้เรา 2 คนแต่งงานกัน เราก็แต่งครับ แต่ที่ผมแต่งเพราะบุญคุณที่แม่แฟนช่วยเหลือผมมาโดยตลอดครับจึงตกลงแต่งงานกัน หลังจากแต่งงานกันได้ซักพักแม่แฟนก็บอกให้เรามีลูกกันได้แล้ว เค้าอยากมีหลาน เราก็เลยมีอะไรกันครับ และแฟนก็ได้ตั้งท้อง (ก่อนหน้านั้นเราไม่เคยมีอะไรกันครับ เราคบกันเหมือนเพื่อน เพราะแม่ผมกับแม่แฟนเป็นเพื่อนกัน) ผมกับแฟนมีอะไรกันแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวและได้ตั้งท้อง และผมก็ดูแล ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเหมือนผู้ชายปกติ จนกระทั้งลูกคลอดออกมา แฟนเค้าก็เลี้ยงลูกอยู่ปีนึง และแฟนเค้าอยากกลับไปทำงานพยาบาล เค้าก็เลยบอกให้ผมออกจากงานมาเลี้ยงลูกบอกกับผมว่าเลี้ยงลูกอยู่บ้านเฉยๆ จะให้เงินใช้วันละ 100 บาท แต่พอเอาเข้าจริงๆ ได้แค่อาทิตย์แรกครับ หลังจากนั้นผมต้องหาเงินเองโดยการขายของเล็กๆน้อยๆทางเน็ต ผมต้องอดทนจนมา 1 ปี น้องก็อายุ 2 ขวบกว่า ผมก็เริ่มทนไม่ไหวไม่มีเงินใช้ เงินเก็บก็เริ่มมหมดลง ผมก็เลยจะไปทำงาน แฟนก็ไม่ยอม แม่เค้าก็เลยให้เงินมาก้อนนึงทำธุรกิจส่วนตัว เรื่องครอบครัวเราก็ลุ่มๆดอนๆ ทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนต้องแยกห้องนอนกันนอน
จนกระทั่งผมเริ่มทนไม่ไหวเลยไปคุยกับแม่แฟนว่าผมจะกลับไปอยู่บ้าน อยู่กับตากับยายซักพัก ผมก็เลยได้กลับไปอยู่กับตากะยายแถวภาคอิสาน ผมก็หางานทำที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ทำอยู่ได้ซักระยะหนึ่ง ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงเธอเป็นนางพยาบาลเหมือนกัน แต่ที่ผมชอบเธอเพราะเธอมีนิสัยคล้ายๆกับผม ไปด้วยกันได้ดี มีทัศนะคติเหมือนกัน ผมก็เลยตัดสินใจคบกับเธอ คบกันได้ระยะนึง ที่บ้านแฟนผมรู้ เลยให้ผมกลับมาอยู่บ้านที่ภาคใต้เหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือผมไม่มีความสุขเลย ผมอยู่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ต้องทำตามที่แฟนสั่งหมดทุกอย่าง ไม่สามารถทำอะไรหรือคิดอะไรเองได้ ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ และผมก็ได้ติดต่อกับแฟนที่คบกันที่ภาคอิสานเค้าก็เข้าใจในตัวผมครับ ที่ใต้ผมกับแฟนแยกกันอยู่ ผมอยู่ที่ร้าน แฟนผมอยู่ที่บ้าน ตอนน้ผมไม่คิดอะไรแล้วครับ ถ้าเธอจะให้ผมเลิกผมก็เลิกนะครับ ที่ผมกลับมาเพราะว่าผมสงสารลูกไม่อยากให้เค้าขาด แต่สิ่งที่แฟนทำกับผม ทำเหมือนผมไม่ใช่สามี ทำเหมือนผมเหมือนคนใช้ที่ต้องคอยทำตามที่เธอสั่งมากกว่า ตอนนี้ผมมีความรู้สึกว่าผมอยากกลับบ้านครับ กลับไปอยู่แล้วผมมีความสุข
ผมเลยมีคำถามที่อยากปรึกษาว่า
1. ถ้าเกิดคุณเป็นแบบผม คุณควรจะทำอย่างไรดีครับ
2. ถึงตอนนี้เราไม่ได้รักกันครับ อยู่เหมือนไม่ให้คำว่าครอบครัมันขาดมากกว่า ไม่มีการอยู่ด้วยกัน ไม่ค่อยเจอกัน ไม่ได้ไปไหนด้วยกัน ผมควรจะทำยังไงต่อไปดี
3. ผมควรจะกลับไปหาความรักของผมดีกว่ามั้ยครับ
ใครพอมีอะไรแนะนำบ้างครับ นอกจาก
อย่าไปเลยสงสารลูก
อย่าแยกทางกันสงสารลูก
หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวกับลูก
*** อันนั้นผมรู้แล้วครับ ไม่งั้นผมคงไม่กลับมาถ้าผมไม่เห็นแก่ลูก แต่ที่กลับมาคราวนี้มันหนักมากครับ ผมเครียด คิดถึงบ้าน อยากกลับไปหาครอบครัวของผม ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยครับ ผมรู้สึกว่าผมไม่มีความสุขกับที่นี่เลย ***
อย่าด่าผมเลยนะครับ ผมเครีดมาก อยากได้คำแนะนำครับ เลยพิมมาถามชามพันทิพดู ผมไม่เคยพิมมาในนี้ครับ ครั้นี้เป็นครั้งแรก ผมอึดอัดจริงๆไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ไม่รู้จะไปปรึกษาที่ไหนครับ
ผมมีเรื่องจะปรึกษาเกี่ยวกับครอบครัวครับ
หลังจากที่เราย้ายไปผมก็ตั้งหน้าตั้งตาหางานทำครับ จากนั้นไม่นานแม่ของแฟนก็บอกให้เรา 2 คนแต่งงานกัน เราก็แต่งครับ แต่ที่ผมแต่งเพราะบุญคุณที่แม่แฟนช่วยเหลือผมมาโดยตลอดครับจึงตกลงแต่งงานกัน หลังจากแต่งงานกันได้ซักพักแม่แฟนก็บอกให้เรามีลูกกันได้แล้ว เค้าอยากมีหลาน เราก็เลยมีอะไรกันครับ และแฟนก็ได้ตั้งท้อง (ก่อนหน้านั้นเราไม่เคยมีอะไรกันครับ เราคบกันเหมือนเพื่อน เพราะแม่ผมกับแม่แฟนเป็นเพื่อนกัน) ผมกับแฟนมีอะไรกันแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวและได้ตั้งท้อง และผมก็ดูแล ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเหมือนผู้ชายปกติ จนกระทั้งลูกคลอดออกมา แฟนเค้าก็เลี้ยงลูกอยู่ปีนึง และแฟนเค้าอยากกลับไปทำงานพยาบาล เค้าก็เลยบอกให้ผมออกจากงานมาเลี้ยงลูกบอกกับผมว่าเลี้ยงลูกอยู่บ้านเฉยๆ จะให้เงินใช้วันละ 100 บาท แต่พอเอาเข้าจริงๆ ได้แค่อาทิตย์แรกครับ หลังจากนั้นผมต้องหาเงินเองโดยการขายของเล็กๆน้อยๆทางเน็ต ผมต้องอดทนจนมา 1 ปี น้องก็อายุ 2 ขวบกว่า ผมก็เริ่มทนไม่ไหวไม่มีเงินใช้ เงินเก็บก็เริ่มมหมดลง ผมก็เลยจะไปทำงาน แฟนก็ไม่ยอม แม่เค้าก็เลยให้เงินมาก้อนนึงทำธุรกิจส่วนตัว เรื่องครอบครัวเราก็ลุ่มๆดอนๆ ทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนต้องแยกห้องนอนกันนอน
จนกระทั่งผมเริ่มทนไม่ไหวเลยไปคุยกับแม่แฟนว่าผมจะกลับไปอยู่บ้าน อยู่กับตากับยายซักพัก ผมก็เลยได้กลับไปอยู่กับตากะยายแถวภาคอิสาน ผมก็หางานทำที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ทำอยู่ได้ซักระยะหนึ่ง ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงเธอเป็นนางพยาบาลเหมือนกัน แต่ที่ผมชอบเธอเพราะเธอมีนิสัยคล้ายๆกับผม ไปด้วยกันได้ดี มีทัศนะคติเหมือนกัน ผมก็เลยตัดสินใจคบกับเธอ คบกันได้ระยะนึง ที่บ้านแฟนผมรู้ เลยให้ผมกลับมาอยู่บ้านที่ภาคใต้เหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือผมไม่มีความสุขเลย ผมอยู่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ต้องทำตามที่แฟนสั่งหมดทุกอย่าง ไม่สามารถทำอะไรหรือคิดอะไรเองได้ ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ และผมก็ได้ติดต่อกับแฟนที่คบกันที่ภาคอิสานเค้าก็เข้าใจในตัวผมครับ ที่ใต้ผมกับแฟนแยกกันอยู่ ผมอยู่ที่ร้าน แฟนผมอยู่ที่บ้าน ตอนน้ผมไม่คิดอะไรแล้วครับ ถ้าเธอจะให้ผมเลิกผมก็เลิกนะครับ ที่ผมกลับมาเพราะว่าผมสงสารลูกไม่อยากให้เค้าขาด แต่สิ่งที่แฟนทำกับผม ทำเหมือนผมไม่ใช่สามี ทำเหมือนผมเหมือนคนใช้ที่ต้องคอยทำตามที่เธอสั่งมากกว่า ตอนนี้ผมมีความรู้สึกว่าผมอยากกลับบ้านครับ กลับไปอยู่แล้วผมมีความสุข
ผมเลยมีคำถามที่อยากปรึกษาว่า
1. ถ้าเกิดคุณเป็นแบบผม คุณควรจะทำอย่างไรดีครับ
2. ถึงตอนนี้เราไม่ได้รักกันครับ อยู่เหมือนไม่ให้คำว่าครอบครัมันขาดมากกว่า ไม่มีการอยู่ด้วยกัน ไม่ค่อยเจอกัน ไม่ได้ไปไหนด้วยกัน ผมควรจะทำยังไงต่อไปดี
3. ผมควรจะกลับไปหาความรักของผมดีกว่ามั้ยครับ
ใครพอมีอะไรแนะนำบ้างครับ นอกจาก
อย่าไปเลยสงสารลูก
อย่าแยกทางกันสงสารลูก
หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวกับลูก
*** อันนั้นผมรู้แล้วครับ ไม่งั้นผมคงไม่กลับมาถ้าผมไม่เห็นแก่ลูก แต่ที่กลับมาคราวนี้มันหนักมากครับ ผมเครียด คิดถึงบ้าน อยากกลับไปหาครอบครัวของผม ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยครับ ผมรู้สึกว่าผมไม่มีความสุขกับที่นี่เลย ***
อย่าด่าผมเลยนะครับ ผมเครีดมาก อยากได้คำแนะนำครับ เลยพิมมาถามชามพันทิพดู ผมไม่เคยพิมมาในนี้ครับ ครั้นี้เป็นครั้งแรก ผมอึดอัดจริงๆไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ไม่รู้จะไปปรึกษาที่ไหนครับ