สวัสดีค่ะทุกคนเรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องของเราจริงๆ นะคะ เป็นเรื่องที่เราแอบชอบผู้ชายคนนึงซึ่งเขาห่างกับเรา 5ปีค่ะ ก่อนอื่นบอกก่อนนะคะว่าตอนนั้นเราอายุ 16ปี (ตอนนี้เราอายุ19 ปีแล้วนะคะ)
เรื่องมันก็เริ่มจากเราเป็นคนที่ชอบทานอาหารนอกบ้าน ไปกินร้านนู้นร้านนี้ไม่เคยซ้ำ แล้ววันนั้นเราเกิดอยากกินราดหน้าขึ้นมาแล้วตระเวนหาร้านราดหน้ากับเพื่อน ก็ไปเจออยู่ร้านนึงเป็นร้านขายราดหน้า ผัดซีอิ๋วของคนจีนทั่วไปนี่แหละค่ะแต่มันพิเศษตรงคนผัดเส้น (เราชอบเรียกพี่เขาว่าคนผัดค่ะ) พี่เขาไม่ใช่เจ้าของร้านนะคะเป็นลูกเจ้าของร้าน คือเราเห็นแล้วแบบปิ๊งมาก คือสเปคจริงๆ คนนี้คือใช่ อยากได้เป็นพ่อของลูก(ตอนนั้นคิดแบบนั้นจริงๆ ค่ะ) พี่เขาสูงตามมาตรฐานของชายไทยนี่แหละคะ ผิวสองสีหน้าไทยมากกก ไม่เหมือนคนจีนเลย มีกล้ามตามประสาคนใช้กำลังทำงาน(?) เราก็แบบสั่งเมนูกับเด็กเสิร์ฟไปแล้ก็กระซิบกับเพื่อนว่า ‘เห้ยยย กูชอบคนนี้ว่ะ’ ประมาณนี้ เพื่อนก็แบบ ‘นี่พูดจริงหรือเล่นๆ’ ลืมบอกค่ะว่าร้านจะเป็นแบบคนทำอยู่ด้านหน้าร้านอ่ะค่ะ เข้าใจใช่มั้ย
หลังจากวันนั้นผ่านมาเราก็เริ่มอยากจะรู้จักชื่อพี่เขา เลยไปนั่งกินที่ร้านราดหน้าอีกรอบเราก็พยายามทำหูผึ่งฟังเวลาพ่อแม่เค้าเรียก แล้วเราก็ได้ยินแม่พี่เขาเรียกให้พี่เขาหยิบผักค่ะ จากนั้นเราก็เลยได้รู้จักชื่อของพี่เขา ^^ ตอนนั้นก็มีคิดอยู่บ้างว่าพี่เขาจะมีแฟนแล้วยัง เราเด็กกว่าพี่เขาตั้งเยอะพี่เขาจะชอบเรามั้ย(ตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าพี่เขาอายุเท่าไหร่นึกว่าประมาณ25-26แล้วด้วยซ้ำ) แต่เราไม่สนก็ฉันชอบของฉันนิเนอะ หลังจากนั้นเราก็มากินร้านนี้บ่อยมากกก เจอบ้างไม่เจอบ้าง ถ้าไม่ได้มานั่งกินที่ร้านก็ต้องซื้อกลับบ้าน ทำแบบนี้เกือบปีกว่าๆเห็นจะได้ จนพ่อแม่พี่เขาเหมือนจะรู้ว่าเราชอบลูกชายเขาเราเลยไม่คอยกล้าไปสักเท่าไหร่แล้ว ฮ่าๆๆๆ
ช่วง2-3เดือนเราเลยไม่ไปได้ร้านพี่เขาเลยค่ะเพราะกลัวพ่อแม่ของพี่เขา(เรากลัวคนจีนอ่ะ ดูดุๆ) เราเลยเลือกไปนั่งอยู่ร้านน้ำปั่น(เป็นร้านเล็กๆ กระจกใสนะคะ) ที่อยู่ตรงข้ามร้านราดหน้าแทนตามจริงมันก็ไม่ตรงข้ามเป๊ะๆหรอกค่ะ ซึ่งมันก็โอเคเห็นหน้าพี่เขาชัดกว่านั่งแอบมองในร้านซะอีก ฮ่าๆ จนมาวันนึงเรากลับจากโรงเรียน(ตอนนั้นช่วงม.5 เทอมหนึ่งหรือสองจำไม่ได้อ่ะ) ก็ทำใจกล้าไปร้านพี่เขากับเพื่อนอีกครั้ง แล้วในจังหวะที่เราเดินเข้าร้านกับเพื่อนพอดีกับที่พี่เขาทำกำลังผัดเส้น ถ้าไม่ได้รู้สึกไปเองเหมือนพี่เขาเห็นเราตั้งแต่เราจอดรถหน้าร้านแล้วมั้ง แล้วพี่เขาก็ทักเราค่ะ พูดประมาณว่า ‘หายไปนานเลย นึกว่าติดใจน้ำปั่นจนลืมราดหน้าไปแล้ว’ คือตอนนั้นเราก็แค่ ‘อ่อ..แหะๆ’ ไป แต่ในใจคือกรี๊ดดดดดด แสดงว่าพี่เขาเห็นเราตลอดไรงี้ป่ะ ตอนนั้นรู้สึกผิดมาก กลัวพี่เขาเข้าใจผิด แล้วเราก็สั่งเมนูกับพี่เขาตรงนั้นเลย แล้วก็เดินมานั่งที่โต๊ะในร้าน เราก็คุยกับเพื่อนไปตามประสาผู้หญิงเนอะ แล้วอยู่พี่เขาก็เดินเอามาเสิร์ฟเอง แล้วยิ้มให้เรากับเพื่อนนิดๆ แล้วก็เดินกลับไป เราก็แบบงงเงิบค่ะ ปกติพี่เขาไม่เคยเดินมาเสิร์ฟเอง หรือว่าช่วงที่เราไม่มาเขาเปลี่ยนระบบการทำงานใหม่ หรือคนเสิร์ฟลาออก แต่ก็ไม่ใช่ยังอยุ่เหมือนเดิม คนที่ร้านก็เยอะทำไมเดินมาเสริ์ฟเอง ตอนนั้นคือแบบเหมือนกูมีชัยไปกว่าครึ่ง คิดเข้าข้างตัวเองเต็มที่ว่าพี่เขาชอบเราแน่ๆ ฮ่าๆๆ พอกินเสร็จกะจะให้เพื่อนเอาเบอร์กับไลน์ของเราไปให้พี่เขาแต่เพื่อนก็ป๊อดพอๆ กับเรา ตกลงวันนั้นเลยไม่ได้ให้ไป -^- แต่ยังไม่จบแค่นั้นค่ะ ตอนที่เรากำลังเดินออกพี่เขาก็ทักเราอีกรอบ
พี่เขา : ไม่ซื้อกลับบ้านสักถุงหรอ แล้วพี่เขาก็หัวเราะมั้งคะ
เรา : ตังค์หมดแล้ว ขอฟรีได้มั้ยอ่ะ
พี่เขา : ไว้พรุ่งนี้นะ
เรา : จริงป่ะ
พี่เขา : ขอป๊าพี่นู้น
เราหัวเราะก็เดินออกมาเลยไปกล้าหันไปมองพี่เขาอีก คือเกร็งสุดๆ หลังจากนั้นเราก็มานั่งกินทุกวัน เหมือนเดิมสั่งกลับบ้านบ้าง เริ่มคุยกับพี่เขาบ้างแล้วและทุกครั้งเวลาที่เรานั่งกินที่ร้านพี่เขาจะมาเสิร์ฟเองตลอด นอกจากคนแน่นร้านจริงๆ ลูกจ้างจะมาเสิร์ฟเอง เราก็วะวันนี้ถ้าพี่เขามาเสิร์ฟตูจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว แต่แล้วพี่เขาไม่มาเสิร์ฟค่ะ เราเลยเฟลค่ะ รีบกินให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านเพราะนัดเพื่อนมาทำงานกลุ่ม แล้วพี่เขาก็ทักขึ้นมาประมาณว่าวันนี้ทำไมรีบกลับจัง แล้วเราแกล้งพูดไปว่านัดแฟนดูหนัง แล้วพี่เขาก็ทำหน้าเหมือนแบบ อ่าวมีแฟนแล้วหรอ ประมาณนี้ เราก็เลยพูดไปว่า เชื่อหรอ ฮ่าๆ แล้วพี่เขาก็บอกให้รอแปป จากนั้นพี่แกก็เขียน(น่าจะ)กระดาษสั่งเมนูแล้วยืนกระดาษมาให้เรา แล้วพี่เขาก็บอกว่าคุยกันๆ ในใจคือกรี๊ดสุดแรง พี่เค้าไม่มีแฟนชัวร์แล้ว จากนั้นแล้วก็รีบกลับมาบ้าน เพื่อนมารออยู่ที่บ้านแล้วด้วย ฮ่าๆ แต่สิ่งแรกคือเราต้องแอดเฟสพี่เขาไปก่อนก็ปรากฏว่าหาไม่เจอ หรือพี่แกหลอกเราตอนนั้นไม่ช่วยเพื่อนทำงานเลยค่ะ หาไปเกือบครึ่งชั่วโมง จริงๆ แล้วมันคือไอดีไลน์ค่ะ คือตูโง่มากหรือตื่นเต้นเกินไป พี่แกก็ไม่ได้บอกว่าเป็นไอดีไลน์เขียนแต่ตัวหนังสืออิ้งมา สรุปก็ได้แอดไลน์ไปค่ะ หลังจากนั้นเราก็คุยไลน์กับพี่เขา เราจะได้คุยกับพี่เขาช่วงประมาณห้าทุ่มถึงประมาณตีสองทุกคืน เราเคยทักไปตอนบ่ายๆ พี่เขาไม่ตอบเลยค่ะเพราะต้องทำงานนิเนอะ ไม่เป็นไรทนนอนดึกค่ะ ฮ่าๆๆ หลังจากนั้นเราก็ทั้งคุยไลน์แล้วก็ไปร้านเหมือนเดิม จนมาคืนนึงเราตัดสินใจจะบอกชอบพี่เขาแล้ว เราทักไปค่ะ ตอนประมาณเที่ยงคืน
เรา : พี่.... มีอะไรจะบอก
พี่เขา : มีอะไรเหรอ แปปนึงนะ
แล้วพี่แกก็หายไปเลยค่ะ จนเรารอไม่ไหวเลยเผลอนอนหลับไป ตื่นมาดูตอนเช้าเห็นข้อความไลน์ของพี่เขาส่งมาเกือบตีห้า(พี่เขาเป็นคนตื่นเช้ามากค่ะ) เราเลยกดเข้าไปดูข้อความแทบน้ำตาจะไหลค่ะ พี่เขาส่งมาว่า ‘พี่ชอบน้องนะ’ ตอนนั้นคือดีใจสุดๆ ดีใจจนลืมตอบพี่เขาเลยอ่ะ ฮ่าๆ คือวันนั้นอยากในถึงตอนเย็นเร็วๆมาก จะได้ไปที่ร้านแต่ร้านดันปิดค่ะ ไม่ใช่มาบอกชอบแล้วก็จากไป กลับประเทศจีนปิดกิจการร้านเหมือนในหนังไรงี้หรอกนะ ตอนนั้นเครียดจริงๆ ค่ะ เราก็กลับบ้านอาบน้ำทักไลน์พี่เขาไปว่าทำไมปิดร้าน ประมาณสองทุ่มพี่เขามาตอบว่า.....
คอยมาต่อนะคะ ><
เล่าประสบการณ์แอบชอบคนผัดราดหน้า ><
เรื่องมันก็เริ่มจากเราเป็นคนที่ชอบทานอาหารนอกบ้าน ไปกินร้านนู้นร้านนี้ไม่เคยซ้ำ แล้ววันนั้นเราเกิดอยากกินราดหน้าขึ้นมาแล้วตระเวนหาร้านราดหน้ากับเพื่อน ก็ไปเจออยู่ร้านนึงเป็นร้านขายราดหน้า ผัดซีอิ๋วของคนจีนทั่วไปนี่แหละค่ะแต่มันพิเศษตรงคนผัดเส้น (เราชอบเรียกพี่เขาว่าคนผัดค่ะ) พี่เขาไม่ใช่เจ้าของร้านนะคะเป็นลูกเจ้าของร้าน คือเราเห็นแล้วแบบปิ๊งมาก คือสเปคจริงๆ คนนี้คือใช่ อยากได้เป็นพ่อของลูก(ตอนนั้นคิดแบบนั้นจริงๆ ค่ะ) พี่เขาสูงตามมาตรฐานของชายไทยนี่แหละคะ ผิวสองสีหน้าไทยมากกก ไม่เหมือนคนจีนเลย มีกล้ามตามประสาคนใช้กำลังทำงาน(?) เราก็แบบสั่งเมนูกับเด็กเสิร์ฟไปแล้ก็กระซิบกับเพื่อนว่า ‘เห้ยยย กูชอบคนนี้ว่ะ’ ประมาณนี้ เพื่อนก็แบบ ‘นี่พูดจริงหรือเล่นๆ’ ลืมบอกค่ะว่าร้านจะเป็นแบบคนทำอยู่ด้านหน้าร้านอ่ะค่ะ เข้าใจใช่มั้ย
หลังจากวันนั้นผ่านมาเราก็เริ่มอยากจะรู้จักชื่อพี่เขา เลยไปนั่งกินที่ร้านราดหน้าอีกรอบเราก็พยายามทำหูผึ่งฟังเวลาพ่อแม่เค้าเรียก แล้วเราก็ได้ยินแม่พี่เขาเรียกให้พี่เขาหยิบผักค่ะ จากนั้นเราก็เลยได้รู้จักชื่อของพี่เขา ^^ ตอนนั้นก็มีคิดอยู่บ้างว่าพี่เขาจะมีแฟนแล้วยัง เราเด็กกว่าพี่เขาตั้งเยอะพี่เขาจะชอบเรามั้ย(ตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าพี่เขาอายุเท่าไหร่นึกว่าประมาณ25-26แล้วด้วยซ้ำ) แต่เราไม่สนก็ฉันชอบของฉันนิเนอะ หลังจากนั้นเราก็มากินร้านนี้บ่อยมากกก เจอบ้างไม่เจอบ้าง ถ้าไม่ได้มานั่งกินที่ร้านก็ต้องซื้อกลับบ้าน ทำแบบนี้เกือบปีกว่าๆเห็นจะได้ จนพ่อแม่พี่เขาเหมือนจะรู้ว่าเราชอบลูกชายเขาเราเลยไม่คอยกล้าไปสักเท่าไหร่แล้ว ฮ่าๆๆๆ
ช่วง2-3เดือนเราเลยไม่ไปได้ร้านพี่เขาเลยค่ะเพราะกลัวพ่อแม่ของพี่เขา(เรากลัวคนจีนอ่ะ ดูดุๆ) เราเลยเลือกไปนั่งอยู่ร้านน้ำปั่น(เป็นร้านเล็กๆ กระจกใสนะคะ) ที่อยู่ตรงข้ามร้านราดหน้าแทนตามจริงมันก็ไม่ตรงข้ามเป๊ะๆหรอกค่ะ ซึ่งมันก็โอเคเห็นหน้าพี่เขาชัดกว่านั่งแอบมองในร้านซะอีก ฮ่าๆ จนมาวันนึงเรากลับจากโรงเรียน(ตอนนั้นช่วงม.5 เทอมหนึ่งหรือสองจำไม่ได้อ่ะ) ก็ทำใจกล้าไปร้านพี่เขากับเพื่อนอีกครั้ง แล้วในจังหวะที่เราเดินเข้าร้านกับเพื่อนพอดีกับที่พี่เขาทำกำลังผัดเส้น ถ้าไม่ได้รู้สึกไปเองเหมือนพี่เขาเห็นเราตั้งแต่เราจอดรถหน้าร้านแล้วมั้ง แล้วพี่เขาก็ทักเราค่ะ พูดประมาณว่า ‘หายไปนานเลย นึกว่าติดใจน้ำปั่นจนลืมราดหน้าไปแล้ว’ คือตอนนั้นเราก็แค่ ‘อ่อ..แหะๆ’ ไป แต่ในใจคือกรี๊ดดดดดด แสดงว่าพี่เขาเห็นเราตลอดไรงี้ป่ะ ตอนนั้นรู้สึกผิดมาก กลัวพี่เขาเข้าใจผิด แล้วเราก็สั่งเมนูกับพี่เขาตรงนั้นเลย แล้วก็เดินมานั่งที่โต๊ะในร้าน เราก็คุยกับเพื่อนไปตามประสาผู้หญิงเนอะ แล้วอยู่พี่เขาก็เดินเอามาเสิร์ฟเอง แล้วยิ้มให้เรากับเพื่อนนิดๆ แล้วก็เดินกลับไป เราก็แบบงงเงิบค่ะ ปกติพี่เขาไม่เคยเดินมาเสิร์ฟเอง หรือว่าช่วงที่เราไม่มาเขาเปลี่ยนระบบการทำงานใหม่ หรือคนเสิร์ฟลาออก แต่ก็ไม่ใช่ยังอยุ่เหมือนเดิม คนที่ร้านก็เยอะทำไมเดินมาเสริ์ฟเอง ตอนนั้นคือแบบเหมือนกูมีชัยไปกว่าครึ่ง คิดเข้าข้างตัวเองเต็มที่ว่าพี่เขาชอบเราแน่ๆ ฮ่าๆๆ พอกินเสร็จกะจะให้เพื่อนเอาเบอร์กับไลน์ของเราไปให้พี่เขาแต่เพื่อนก็ป๊อดพอๆ กับเรา ตกลงวันนั้นเลยไม่ได้ให้ไป -^- แต่ยังไม่จบแค่นั้นค่ะ ตอนที่เรากำลังเดินออกพี่เขาก็ทักเราอีกรอบ
พี่เขา : ไม่ซื้อกลับบ้านสักถุงหรอ แล้วพี่เขาก็หัวเราะมั้งคะ
เรา : ตังค์หมดแล้ว ขอฟรีได้มั้ยอ่ะ
พี่เขา : ไว้พรุ่งนี้นะ
เรา : จริงป่ะ
พี่เขา : ขอป๊าพี่นู้น
เราหัวเราะก็เดินออกมาเลยไปกล้าหันไปมองพี่เขาอีก คือเกร็งสุดๆ หลังจากนั้นเราก็มานั่งกินทุกวัน เหมือนเดิมสั่งกลับบ้านบ้าง เริ่มคุยกับพี่เขาบ้างแล้วและทุกครั้งเวลาที่เรานั่งกินที่ร้านพี่เขาจะมาเสิร์ฟเองตลอด นอกจากคนแน่นร้านจริงๆ ลูกจ้างจะมาเสิร์ฟเอง เราก็วะวันนี้ถ้าพี่เขามาเสิร์ฟตูจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว แต่แล้วพี่เขาไม่มาเสิร์ฟค่ะ เราเลยเฟลค่ะ รีบกินให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านเพราะนัดเพื่อนมาทำงานกลุ่ม แล้วพี่เขาก็ทักขึ้นมาประมาณว่าวันนี้ทำไมรีบกลับจัง แล้วเราแกล้งพูดไปว่านัดแฟนดูหนัง แล้วพี่เขาก็ทำหน้าเหมือนแบบ อ่าวมีแฟนแล้วหรอ ประมาณนี้ เราก็เลยพูดไปว่า เชื่อหรอ ฮ่าๆ แล้วพี่เขาก็บอกให้รอแปป จากนั้นพี่แกก็เขียน(น่าจะ)กระดาษสั่งเมนูแล้วยืนกระดาษมาให้เรา แล้วพี่เขาก็บอกว่าคุยกันๆ ในใจคือกรี๊ดสุดแรง พี่เค้าไม่มีแฟนชัวร์แล้ว จากนั้นแล้วก็รีบกลับมาบ้าน เพื่อนมารออยู่ที่บ้านแล้วด้วย ฮ่าๆ แต่สิ่งแรกคือเราต้องแอดเฟสพี่เขาไปก่อนก็ปรากฏว่าหาไม่เจอ หรือพี่แกหลอกเราตอนนั้นไม่ช่วยเพื่อนทำงานเลยค่ะ หาไปเกือบครึ่งชั่วโมง จริงๆ แล้วมันคือไอดีไลน์ค่ะ คือตูโง่มากหรือตื่นเต้นเกินไป พี่แกก็ไม่ได้บอกว่าเป็นไอดีไลน์เขียนแต่ตัวหนังสืออิ้งมา สรุปก็ได้แอดไลน์ไปค่ะ หลังจากนั้นเราก็คุยไลน์กับพี่เขา เราจะได้คุยกับพี่เขาช่วงประมาณห้าทุ่มถึงประมาณตีสองทุกคืน เราเคยทักไปตอนบ่ายๆ พี่เขาไม่ตอบเลยค่ะเพราะต้องทำงานนิเนอะ ไม่เป็นไรทนนอนดึกค่ะ ฮ่าๆๆ หลังจากนั้นเราก็ทั้งคุยไลน์แล้วก็ไปร้านเหมือนเดิม จนมาคืนนึงเราตัดสินใจจะบอกชอบพี่เขาแล้ว เราทักไปค่ะ ตอนประมาณเที่ยงคืน
เรา : พี่.... มีอะไรจะบอก
พี่เขา : มีอะไรเหรอ แปปนึงนะ
แล้วพี่แกก็หายไปเลยค่ะ จนเรารอไม่ไหวเลยเผลอนอนหลับไป ตื่นมาดูตอนเช้าเห็นข้อความไลน์ของพี่เขาส่งมาเกือบตีห้า(พี่เขาเป็นคนตื่นเช้ามากค่ะ) เราเลยกดเข้าไปดูข้อความแทบน้ำตาจะไหลค่ะ พี่เขาส่งมาว่า ‘พี่ชอบน้องนะ’ ตอนนั้นคือดีใจสุดๆ ดีใจจนลืมตอบพี่เขาเลยอ่ะ ฮ่าๆ คือวันนั้นอยากในถึงตอนเย็นเร็วๆมาก จะได้ไปที่ร้านแต่ร้านดันปิดค่ะ ไม่ใช่มาบอกชอบแล้วก็จากไป กลับประเทศจีนปิดกิจการร้านเหมือนในหนังไรงี้หรอกนะ ตอนนั้นเครียดจริงๆ ค่ะ เราก็กลับบ้านอาบน้ำทักไลน์พี่เขาไปว่าทำไมปิดร้าน ประมาณสองทุ่มพี่เขามาตอบว่า.....
คอยมาต่อนะคะ ><