บอกก่อนว่าเราไม่ใช่คนดีอะไร อาจจะไม่เหมือนเรื่องที่เคยอ่านกันมา ที่แบบว่าคนมาเล่าเรื่องเป็นผู้ถูกกระทำอะไรแบบนั้น แค่อยากเล่าเรื่องที่เกิดในชีวิตเราเผื่อจะเป็นอุทาหรณ์ให้ใครได้บ้าง หวังว่าใครก็ตามที่มีโอกาสได้อ่าน จะไม่ทำผิดพลาดอย่างเรา
เราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่งเพราะมีโอกาสทำกิจกรรมของคณะ ที่จริงเขาก็เป็นพี่ในคณะนั้นแหละ แต่เพราะกิจกรรมเลยมีโอกาสสนิทกัน มีโทรคุยกันบ่อยๆ เขาก็มาปรึกษาเรื่องสาวๆ ของเขา เราก็คุยไปตามประสา อาจมีหยอกล้อ แอบแซว หยอดบ้างอะไรบ้าง แต่ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆในตอนนั้น ซึ่งตอนนั้นเราเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เรากับแฟนเรียกว่าตัวแทบจะติดกันตลอด ยกเว้นเวลานั่งเรียนที่ต่างคนต่างอยู่กับกลุ่มตัวเอง ความรักของเรากับแฟนมันเป็นแบบเรื่อยๆ ไม่หวือหวา เขาดีนะ ดูแล ตามใจเรา แต่ไม่รู้ทำหลังๆ เรากับเขาเริ่มห่าง เราเริ่มรู้สึกว่าความสัมพันธ์มันไม่ไปไหน ในขณะที่เรากับรุ่นพี่ยิ่งคุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น แล้ววันหนึ่งก็มีเหตุการณ์ เราบาดเจ็บนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ แล้วแฟนเราดันลืมไม่ถงไม่ถามอะไรสักคำ เราก็เกิดอาการนอยขึ้นมา ขณะที่รุ่นพี่คนนั้นดูสนใจ แสดงความเป็นห่วง อารมณ์เราก็แบบไปแล้ว รู้สึกดีกับรุ่นพี่มากๆ ยิ่งหลังๆเรากับรุ่นพี่คุยกันเยอะ เขาก็หยอดๆ ใช้คำพูดประมาณจะบอกว่าชอบเราบ้าง เราเองก็มีหยอดกลับไปบ้าง สุดท้ายเราก็เลิกกับแฟนแล้วคบกับรุ่นพี่คนนั้น
พอคบกับพี่เขาก็มีบางอย่างที่ต้องปรับตัว มีบางอย่างที่เรารู้สึกไม่โอเค พี่เขาเป็นคนเฟรนลี่ ส่วนเรามันขี้หึง ก็มีงอน มีน้อยใจอยู่เนืองๆ แต่เรารับรู้ได้นะว่าเขารักเรามากจริงๆ ส่วน เรากับแฟนเก่ายังเป็นเพื่อนกันได้ (ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ!) แต่ก็เพราะยังเป็นเพื่อนกันนี่ล่ะ ทำให้เราเริ่มรู้สึกว่าเรายังรักแฟนเก่าอยู่ จนเราตัดสินใจขอกลับมาเป็นพี่น้องกับรุ่นพี่ เพราะเราไม่อยากคบเขาทั้งที่ใจเรายังคิดถึงคนอื่น แต่เอาจริงๆ เราไม่รู้ว่าเรายังรักแฟนเก่าจริง ไหมนะ แต่เรารู้สึกเหมือนเขาดีมากอ่ะ คือไม่ใช่พี่เขาไม่ดีนะ แต่เหมือนแฟนเก่าเราเป็นผู้ชายที่ดี ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้กลับไปคบกับแฟนเก่านะ เรากลับไปคบกับพี่เขาเหมือนเดิมต่างหาก แรกๆเรารู้สึกว่าความรู้สึกเขายังกลับมาไม่เต็มที่แต่สุดท้ายแล้วก็กลับมาเหมือนเดิมแหละ
หลังจากนั้นเรากับพี่เขาก็เลิกกันอีก ครั้งนี้เพราะเรารู้สึกว่าไปด้วยกันไม่ค่อยได้ เราไม่โอเคกับนิสัยบางอย่างของเขา ไม่ใช่ว่าตัวเราจะดีอะไรนะ เราเอาแต่ใจด้วยล่ะ พอรู้สึกไม่ถูกใจเราก็แบบหนีออกมาไม่เผชิญหน้า ไม่แก้ปัญหา บวกกับเรารู้ว่าแฟนเก่ามีแฟนใหม่ไปแล้ว อารมณ์หมาหวงก้างก็พุ่งพล่าน ขึ้นมา เราก็ไปสนใจเรื่องแฟนเก่าอีก พี่เขาก็คงั่งใจว่าเราทิ้งเขาไปหาแฟนเก่าอีกแล้ว ทีนี้พอเราคิดทบทวนกับตัวเองอีกทีว่าทั้งหมดนี่เรารู้สึกอะไรกันแน่ เรากลับได้คำตอบว่าเราจะกลับไปหาพี่เขา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน พี่เขาคุยกับคนอื่นไปแล้ว เราทำตัวงี่เง่ามากเลยนะตอนนั้น คือเราอยากให้เขากลับมา ทั้งที่ตัวเองทิ้งเขาไป แล้วทั้งเราทั้งเขาก็เป็นประเภทใจไม่แข็งตัดไม่ขาด ก็เลยยืดเยื้อสักพัก เราเองก็ถอยออกมา ทำใจแล้วว่าคงไม่มีทางกลับไปคบกับพี่เขาได้อีก แต่สุดท้ายพี่เขาก็กลับมาหาเรา ทุกอย่างมันดีมาก มีความสุขเมื่อวันเก่าๆ ช่วงนั้นเราใกล้เรียนจบ ส่วนพี่เขาก็เพิ่งเริ่มทำงาน เราเครียดมากกับเรื่องสอบ แล้วเราก็รู้สึกว่าทำไมเราคบกับเขาแล้วเหนื่อย เหมือนคุยกันแล้วก็ง้องแง้ง คือเราเองล่ะที่ขี้งอนไง เราก็ขอกลับไปเป็นพี่น้องกับเขาอีกครั้ง โชคชะตาก็ดันเล่นตลกเราได้ทำงานที่เดียวกับพี่เขาอีก พี่เขายังรอเรานะ ตามง้อราอยู่ แต่เราก็ผลักไสเขาไป ขณะที่เรากับแฟนเก่ายังคงเป็นเพื่อนกัน เรายังคิดนะว่าเรายังรักแฟนเก่าไหม พี่เขาถามเราว่ามีใครอื่นในใจไหม เรายังตอบไปเลยว่าเป็นแฟนเก่า แต่คือเราไม่ได้บอกว่ายังรักหรืออะไรแบบนั้นนะ คือเรากับแฟนเก่านี้คุยกันเป็นเพื่อนมากๆอ่ะ แต่เรารู้ล่ะว่าพี่เขาคงเสียใจที่มีเรื่องแฟนเก่ามาเกี่ยวอีกแล้ว เราไม่ปฏิเสธนะว่าใจเรายังคิดเรื่องแฟนเก่า แต่มันไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เราตัดสินใจเลิกกับพี่เขาจริงๆ ขณะที่พี่เขาบอกว่ายังรอเรา เราก็พอรู้ว่าเขาคุยกับคนอื่นๆ บ้าง แต่มีคนหนึ่งที่เป็นแฟนเก่าของเขาก่อนคบกับเรา แต่เขาก็บอกว่าไม่มีอะไร หลายเดือนอยู่ที่เราไม่ใจอ่อนเลย จนวันหนึ่งมีคำพูดประโยคหนึ่งมากระทบใจเรา เป็นประโยคประมาณว่า คนรักกันควรแก้ไขปัญหาไปด้วยกันไม่ใช่หนี นั่นล่ะ เราเลยคิดได้ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราหนี เราเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง พอไม่ชอบก็วิ่งออกมา ไม่เคยได้ช่วยกันแก้ปัญหาอย่างจริงจัง ไม่เคยช่วยประคับประคองความรักของเราไปกับคนที่เรารักเลย เราเลยตั้งใจจะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เราไม่ได้บอกพี่เขาตรงๆ ว่าเรากลับมาแล้วนะ อะไรแบบนั้น แต่เราทำตัวใกล้ชิดเขาเหมือนเดิม เหมือนตอนคบกัน และเขาเองก็ไม่ได้มีทีท่าปฏิเสธอะไร แต่แล้ววันหนึ่งเราก็ได้รู้ความจริงว่าเขาตกลงคบกับแฟนเก่าของเขามาสักพักแล้วโดยที่เราไม่รู้ ทุกอย่างมันแย่มาก เพราะเราเทความรู้สึกทั้งหมดให้พี่เขาไปแล้ว เราอ้อนว้อน ร้องไห้ รั้งเขาไว้ เรากินไม่ได้ นอนไม่ได้ เอาแต่ร้องไห้ ใครเห็นเราก็ทักว่าเราไม่สบายอยู่ตลอด เราอยากให้เขากลับมาหาเรา ตัวเขาเองบอกเราว่ายังไม่หมดความรู้สึกที่มีต่อเราแต่กลับมาหาเราไม่ได้ เขาเหมือนจะปล่อยแต่ก็ไม่ปล่อย เหมือนจะเลือกเราแต่ก็ไม่ได้เลือก ความรู้สึกเรามันล่องลอยมาก ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเขา ส่วนเรามันก็กลายเป็นแค่ผู้หญิงไม่ดีคนหนึ่งที่ยุ่งกับผู้ชายมีแฟนแล้ว เราปรึกษาทุกคนซึ่งให้คำตอบเหมือนกันว่าเราต้องตัดใจ แต่เรายังหวังถึงความรักที่เราและเขามีต่อกัน ว่ามันจะสามารถดึงเขากลับมาอีกครั้งได้ มันเลยทำให้เราก้าวไม่พ้นจุดนี้สักที ตอนนี้เราเองพยายามทำใจ แต่มันคงต้องใช้เวลากว่าเราจะเข้มแข็งได้อย่างเดิม
หวังว่าใครที่อ่านเรื่องของเราแล้วจะไม่ทำอะไรผิดพลาดอย่างเรา เมื่อมีคนรักอยู่เคียงข้างคุณ ขอให้ใช้ความอดทนช่วยกันแก้ไขปัญหา เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน รักเขาให้มากๆ จะได้ไม่ต้องเสียใจในวันที่สายไป
*เพิ่มข้อความ
เรื่องจริงที่อยากเล่า...อย่ารอให้ทุกอย่างสายไป...
เราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่งเพราะมีโอกาสทำกิจกรรมของคณะ ที่จริงเขาก็เป็นพี่ในคณะนั้นแหละ แต่เพราะกิจกรรมเลยมีโอกาสสนิทกัน มีโทรคุยกันบ่อยๆ เขาก็มาปรึกษาเรื่องสาวๆ ของเขา เราก็คุยไปตามประสา อาจมีหยอกล้อ แอบแซว หยอดบ้างอะไรบ้าง แต่ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆในตอนนั้น ซึ่งตอนนั้นเราเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เรากับแฟนเรียกว่าตัวแทบจะติดกันตลอด ยกเว้นเวลานั่งเรียนที่ต่างคนต่างอยู่กับกลุ่มตัวเอง ความรักของเรากับแฟนมันเป็นแบบเรื่อยๆ ไม่หวือหวา เขาดีนะ ดูแล ตามใจเรา แต่ไม่รู้ทำหลังๆ เรากับเขาเริ่มห่าง เราเริ่มรู้สึกว่าความสัมพันธ์มันไม่ไปไหน ในขณะที่เรากับรุ่นพี่ยิ่งคุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น แล้ววันหนึ่งก็มีเหตุการณ์ เราบาดเจ็บนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ แล้วแฟนเราดันลืมไม่ถงไม่ถามอะไรสักคำ เราก็เกิดอาการนอยขึ้นมา ขณะที่รุ่นพี่คนนั้นดูสนใจ แสดงความเป็นห่วง อารมณ์เราก็แบบไปแล้ว รู้สึกดีกับรุ่นพี่มากๆ ยิ่งหลังๆเรากับรุ่นพี่คุยกันเยอะ เขาก็หยอดๆ ใช้คำพูดประมาณจะบอกว่าชอบเราบ้าง เราเองก็มีหยอดกลับไปบ้าง สุดท้ายเราก็เลิกกับแฟนแล้วคบกับรุ่นพี่คนนั้น
พอคบกับพี่เขาก็มีบางอย่างที่ต้องปรับตัว มีบางอย่างที่เรารู้สึกไม่โอเค พี่เขาเป็นคนเฟรนลี่ ส่วนเรามันขี้หึง ก็มีงอน มีน้อยใจอยู่เนืองๆ แต่เรารับรู้ได้นะว่าเขารักเรามากจริงๆ ส่วน เรากับแฟนเก่ายังเป็นเพื่อนกันได้ (ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ!) แต่ก็เพราะยังเป็นเพื่อนกันนี่ล่ะ ทำให้เราเริ่มรู้สึกว่าเรายังรักแฟนเก่าอยู่ จนเราตัดสินใจขอกลับมาเป็นพี่น้องกับรุ่นพี่ เพราะเราไม่อยากคบเขาทั้งที่ใจเรายังคิดถึงคนอื่น แต่เอาจริงๆ เราไม่รู้ว่าเรายังรักแฟนเก่าจริง ไหมนะ แต่เรารู้สึกเหมือนเขาดีมากอ่ะ คือไม่ใช่พี่เขาไม่ดีนะ แต่เหมือนแฟนเก่าเราเป็นผู้ชายที่ดี ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้กลับไปคบกับแฟนเก่านะ เรากลับไปคบกับพี่เขาเหมือนเดิมต่างหาก แรกๆเรารู้สึกว่าความรู้สึกเขายังกลับมาไม่เต็มที่แต่สุดท้ายแล้วก็กลับมาเหมือนเดิมแหละ
หลังจากนั้นเรากับพี่เขาก็เลิกกันอีก ครั้งนี้เพราะเรารู้สึกว่าไปด้วยกันไม่ค่อยได้ เราไม่โอเคกับนิสัยบางอย่างของเขา ไม่ใช่ว่าตัวเราจะดีอะไรนะ เราเอาแต่ใจด้วยล่ะ พอรู้สึกไม่ถูกใจเราก็แบบหนีออกมาไม่เผชิญหน้า ไม่แก้ปัญหา บวกกับเรารู้ว่าแฟนเก่ามีแฟนใหม่ไปแล้ว อารมณ์หมาหวงก้างก็พุ่งพล่าน ขึ้นมา เราก็ไปสนใจเรื่องแฟนเก่าอีก พี่เขาก็คงั่งใจว่าเราทิ้งเขาไปหาแฟนเก่าอีกแล้ว ทีนี้พอเราคิดทบทวนกับตัวเองอีกทีว่าทั้งหมดนี่เรารู้สึกอะไรกันแน่ เรากลับได้คำตอบว่าเราจะกลับไปหาพี่เขา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน พี่เขาคุยกับคนอื่นไปแล้ว เราทำตัวงี่เง่ามากเลยนะตอนนั้น คือเราอยากให้เขากลับมา ทั้งที่ตัวเองทิ้งเขาไป แล้วทั้งเราทั้งเขาก็เป็นประเภทใจไม่แข็งตัดไม่ขาด ก็เลยยืดเยื้อสักพัก เราเองก็ถอยออกมา ทำใจแล้วว่าคงไม่มีทางกลับไปคบกับพี่เขาได้อีก แต่สุดท้ายพี่เขาก็กลับมาหาเรา ทุกอย่างมันดีมาก มีความสุขเมื่อวันเก่าๆ ช่วงนั้นเราใกล้เรียนจบ ส่วนพี่เขาก็เพิ่งเริ่มทำงาน เราเครียดมากกับเรื่องสอบ แล้วเราก็รู้สึกว่าทำไมเราคบกับเขาแล้วเหนื่อย เหมือนคุยกันแล้วก็ง้องแง้ง คือเราเองล่ะที่ขี้งอนไง เราก็ขอกลับไปเป็นพี่น้องกับเขาอีกครั้ง โชคชะตาก็ดันเล่นตลกเราได้ทำงานที่เดียวกับพี่เขาอีก พี่เขายังรอเรานะ ตามง้อราอยู่ แต่เราก็ผลักไสเขาไป ขณะที่เรากับแฟนเก่ายังคงเป็นเพื่อนกัน เรายังคิดนะว่าเรายังรักแฟนเก่าไหม พี่เขาถามเราว่ามีใครอื่นในใจไหม เรายังตอบไปเลยว่าเป็นแฟนเก่า แต่คือเราไม่ได้บอกว่ายังรักหรืออะไรแบบนั้นนะ คือเรากับแฟนเก่านี้คุยกันเป็นเพื่อนมากๆอ่ะ แต่เรารู้ล่ะว่าพี่เขาคงเสียใจที่มีเรื่องแฟนเก่ามาเกี่ยวอีกแล้ว เราไม่ปฏิเสธนะว่าใจเรายังคิดเรื่องแฟนเก่า แต่มันไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เราตัดสินใจเลิกกับพี่เขาจริงๆ ขณะที่พี่เขาบอกว่ายังรอเรา เราก็พอรู้ว่าเขาคุยกับคนอื่นๆ บ้าง แต่มีคนหนึ่งที่เป็นแฟนเก่าของเขาก่อนคบกับเรา แต่เขาก็บอกว่าไม่มีอะไร หลายเดือนอยู่ที่เราไม่ใจอ่อนเลย จนวันหนึ่งมีคำพูดประโยคหนึ่งมากระทบใจเรา เป็นประโยคประมาณว่า คนรักกันควรแก้ไขปัญหาไปด้วยกันไม่ใช่หนี นั่นล่ะ เราเลยคิดได้ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราหนี เราเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง พอไม่ชอบก็วิ่งออกมา ไม่เคยได้ช่วยกันแก้ปัญหาอย่างจริงจัง ไม่เคยช่วยประคับประคองความรักของเราไปกับคนที่เรารักเลย เราเลยตั้งใจจะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เราไม่ได้บอกพี่เขาตรงๆ ว่าเรากลับมาแล้วนะ อะไรแบบนั้น แต่เราทำตัวใกล้ชิดเขาเหมือนเดิม เหมือนตอนคบกัน และเขาเองก็ไม่ได้มีทีท่าปฏิเสธอะไร แต่แล้ววันหนึ่งเราก็ได้รู้ความจริงว่าเขาตกลงคบกับแฟนเก่าของเขามาสักพักแล้วโดยที่เราไม่รู้ ทุกอย่างมันแย่มาก เพราะเราเทความรู้สึกทั้งหมดให้พี่เขาไปแล้ว เราอ้อนว้อน ร้องไห้ รั้งเขาไว้ เรากินไม่ได้ นอนไม่ได้ เอาแต่ร้องไห้ ใครเห็นเราก็ทักว่าเราไม่สบายอยู่ตลอด เราอยากให้เขากลับมาหาเรา ตัวเขาเองบอกเราว่ายังไม่หมดความรู้สึกที่มีต่อเราแต่กลับมาหาเราไม่ได้ เขาเหมือนจะปล่อยแต่ก็ไม่ปล่อย เหมือนจะเลือกเราแต่ก็ไม่ได้เลือก ความรู้สึกเรามันล่องลอยมาก ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเขา ส่วนเรามันก็กลายเป็นแค่ผู้หญิงไม่ดีคนหนึ่งที่ยุ่งกับผู้ชายมีแฟนแล้ว เราปรึกษาทุกคนซึ่งให้คำตอบเหมือนกันว่าเราต้องตัดใจ แต่เรายังหวังถึงความรักที่เราและเขามีต่อกัน ว่ามันจะสามารถดึงเขากลับมาอีกครั้งได้ มันเลยทำให้เราก้าวไม่พ้นจุดนี้สักที ตอนนี้เราเองพยายามทำใจ แต่มันคงต้องใช้เวลากว่าเราจะเข้มแข็งได้อย่างเดิม
หวังว่าใครที่อ่านเรื่องของเราแล้วจะไม่ทำอะไรผิดพลาดอย่างเรา เมื่อมีคนรักอยู่เคียงข้างคุณ ขอให้ใช้ความอดทนช่วยกันแก้ไขปัญหา เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน รักเขาให้มากๆ จะได้ไม่ต้องเสียใจในวันที่สายไป
*เพิ่มข้อความ