สวัสดีค่ะ เราอยากมมาแชร์ประสบการณ์รักครั้งแรกแบบเด็กๆค่ะ
เราชื่อวา รักครั้งแรกของเราเกิดตอน ป.2 อ่ะ (แก่แดดเนอะ 555)
เด็กผู้ชายที่โชคร้ายคนนั้น ชื่อ ภู ค่ะ เค้าหน้าตาน่ารักมาก เรียนเก่ง เท่ด้วย มีเพื่อนเยอะ ฮอตตั้งแต่เด็ก
แต่เราตรงข้ามกับเค้าทุกอย่างเลย (แล้วยังสะเออะไปชอบเค้า)
เราเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาล แต่เราจะชอบมองเค้ามากๆ ไม่รู้ชอบมองตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวตอน ป.2 ค่ะ
เราจะไปโรงเรียนเช้าทุกวัน เพราะแม่บังคับ แต่ภูไปเช้ากว่าเราทุกวันเลยค่ะ
เราจะเจอเค้าคุยกับเพื่อนอยู่หน้าห้องตลอด พอเราเอากระเป๋าไปเก็บเสร็จ เราก็จะวิ่งมาข้างล่าง
พอวิ่งผ่านเค้าเราจะแกล้งเค้าตลอด แอบตีบ้าง แอบสะกิดบ้าง ว่าบ้าง แต่ไม่เคยกล้าเข้าไปคุยตรงๆ
เค้าจะโมโหแล้วดุเราทุกเช้าเลย แต่ไม่สนค่ะ แค่หาเรื่องเข้าใกล้เค้า เพราะเราเรียนคนละห้องกัน
ตอนนั้นเด็กมากๆอ่ะ แล้วรู้สึกชอบเค้ามากๆๆๆๆ จนคิดว่า คนนี้อ่ะใช่เลย อยากอยู่ด้วยไปตลอด (แรดตั้งแต่เด็กเลยก็ว่าได้)
พอมาช่วงหลังๆ เริ่มเข้าไปคุยด้วย เค้าอัธยาศัยดีมาก เล่นด้วยกันบ่อยขึ้น (ไปเตะฟุตบอลกับผู้ชาย)
มีแอบคิด เค้าจะชอบเรามั้ย
แต่พอเริ่มสนิทกันมากขึ้น เจออุปสรรคครั้งใหญ่ค่ะ
2 วันก่อนปิดเทอม จบ ป.2 แม่บอกว่า เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นกัน ให้บอกลาเพื่อนที่โรงเรียน
ตอนนั้น ร้องไห้ งอแงมาก ไม่อยากย้ายโรงเรียน ไม่อยากแยกกับเพื่อนสนิท ไม่อยากแยกกับทุกคน รวมถึงไม่อยากแยกกับภูด้วย
วันแรกที่รู้เราบอกเพื่อนสนิททุกคน ขอเบอร์ ขอที่อยู่ติดต่อ ขอทุกอย่างเลยค่ะ เราจดทุกอย่างที่เพื่อนให้มา
เรายังจำชื่อเพื่อนสนิทได้ทุกคนเลย (แต่เพราะเด็กมากๆ เพื่อนเลยลืมเราไปแล้ว เพราะเราเคยโทรไปหา แต่เพื่อนจำไม่ได้)
เราตามหาเพื่อนนะ ว่าเพื่อนไปเรียนที่ไหนเป็นยังไงบ้าง แต่เราหาไม่เจอเลย อาจจะเพราะเราสะกดชื่อผิดรึป่าว
ส่วนวันสุดท้าย เราว่าจะบอกภูว่าเราจะย้ายแล้วนะ แล้วขอเบอร์ ที่อยู่ ด้วย
แต่วันนั้นเค้าไม่สบาย แล้วไม่ได้มาโรงเรียน ซึ่งเราไม่เจอเค้าเลย
ก่อนจะออกจากโรงเรียน เราเศร้ามาก เพราะเราไม่รู้ว่าจะเจอเค้าอีกมั้ย เหมือนแยกกันไปเลย
เราจำชื่อเค้าได้นะ เราพยายามหาทางติดต่อเค้า แต่ไม่ได้เลย
เรายังชอบเค้าอยู่จนถึง ป.6 เลย ลืมไม่ลงจริงๆ แล้วก็พยายามหาเค้ามาตลอด
เอาชื่อเค้าไปค้นในอินเตอร์เน็ต ยังไงก็หาไม่เจอ
พอขึ้น มัธยม เราก็พยายามลืมเค้าแล้ว เพราะหาทางติดต่อเค้าไม่ได้เลย
แต่ลืมไม่ได้สักที
เพื่อนๆชอบถามเรานะ ว่าทำไมไม่มีแฟน ไม่ชอบใครหรอ
เราก็ตอบว่า เรามีคนที่ชอบอยู่ ชอบมานานมาก แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเค้ายังสบายดีอยู่มั้ย เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย
เราจำชื่อเค้าได้ แต่คงเพราะนานมาก เราสะกดชื่อเค้าไม่ถูก นามสกุลก็ไม่ถูก หายังไงก็ไม่เจอเลย (หาวิธีเดิมๆ หามาหลายปีก็เหมือนเดิม)
พอเราเข้ามหาลัย เราก็ยังพยายามหาภูอยู่ จนสุดท้ายเราท้อ แล้วก็เลิกตามหา
เราคิดว่า คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เราเลยคิดว่าจะให้โอกาสตัวเอง เจอคนอื่นที่ดีบ้าง เลิกปิดกั้นตัวเอง
แล้วเราก็เจอผู้ชายคนนึง เค้าดีมาก เค้าตามจีบมาตั้งแต่เข้ามหาลัย จนอยู่ปี 2 เค้าก็ยังจีบอยู่
เรากำลังจะใจอ่อนยอมตกลงเป็นแฟนแล้วนะ ถ้าเค้ามาขอเราอีกรอบ
แต่วันก่อนสอบ เราไปอ่านหนังสือกับเพื่อนสนิท ไปกันเป็นแก๊ง
แล้วอยู่ดีๆ เพื่อนเราก็พูดขึ้นมาว่าลองเล่าเรื่องรักแรกของตัวเองให้ฟังหน่อย เป็นการคลายเครียด
มีเพื่อนอยู่ 10 กว่าคน เริ่มเล่าไปเรื่อยๆ จนมาถึงเราเป็นคนสุดท้าย
เราก็เล่าเรื่องภูให้เค้าฟัง แต่เราไม่ได้บอกชื่อกับนามสกุลจริงให้ฟัง
เพื่อนก็ตกใจมาก เพราะมันผ่านมา 11 ปีแล้ว แต่เรายังอุตส่าห์หา แล้วก็ว่าเราบ้ามาก
เพราะภูอาจเปลี่ยนชื่อไปแล้ว อาจจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว หรือเราอาจจำชื่อผิดก็ได้
สุดท้ายมีเพื่อนคนนึงหันมาถามเราว่า คนนั้นชื่อจริงว่าอะไร
เราก็บอกไปตรงๆเลย ว่าชื่อนี้ นามสกุลนี้ ชื่อเล่นนี้
มันหันมาหัวเราะเลย มันบอกว่า ไอ้ภูเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกับมัน อยู่ห้องเดียวกัน แต่มันไม่ค่อยสนิท ที่เราหาไม่เจอเพราะเราสะกดชื่อผิด
ตอนนั้น เราตกใจมาก ดีใจมาก มันบอกไม่ถูก แต่โครตดีใจ
เราพยายามหาเกือบตาย หาไม่เจอ สุดท้าย เป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเราเอง
เพื่อนสนิทเราให้เฟสของภูมา แต่มันบอกว่า ภูมีแฟนแล้ว
เราก็ไม่สนค่ะ หามาตั้ง 11 ปี ขอคุยสักคำ ถามไถ่สักคำ อยากรู้ว่าจะจำเราได้มั้ย
เราก็ไม่รอช้าค่ะ แอดไปทันที แล้วเย็นวันนั้น ภูรับแอดเราค่ะ
เราก็ถามเค้าว่าสบายดีมั้ย จำเราได้มั้ย
คำตอบง่ายๆ คือ จำไม่ได้ เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ
เราก็เลยเล่าให้เค้าฟัง เค้าก็บอกว่า ยังจำเค้าได้ไง มันผ่านมานานมากแล้ว และเค้าก็ลืมเราไปแล้ว
ตอนนั้นรู้สึกเสียใจมาก แต่ก็ทำใจไว้แล้วล่ะ เพราะมันนานมากจริงๆ มีอีนี่บ้าคนเดียว ที่ยังอุตส่าห์จำ
ผ่านมาได้เดือนนึง เค้าก็เลิกกับแฟน (เราไม่ได้ยุ่งเรื่องนี้นะ เราคุยครั้งนั้นครั้งเดียว) เราเลยทักเค้าไปว่าโอเคมั้ย
เค้าก็คุยกับเราปกติ เหมือนคนรู้จักทั่วๆไป ไม่ได้สนิท
เราก็หน้าด้านถามไปตลอด ทักไปตลอด จนเค้ารำคาญมั้ง ไม่เคยตอบเราอีกเลย
จนตอนนี้ ผ่านมาจะ 2 ปีแล้วที่เราได้กลับมารู้จักกันอีก
ภูก็มีแฟนแล้ว เราก็จะเรียนจบแล้ว เราหาเค้าเจอแล้ว ถึงจะไม่เคยเจอตัวจริง แต่แค่นี้เราก็พอใจแล้ว
เค้ามีความสุขดี เราก็แอบส่องเฟสเค้าต่อไป
บางทีแอบอิจฉาแฟนเค้าบ้าง อยากให้เค้ามาสนใจเราบ้าง แต่เราเรียนคนละที่ แล้วเราก็ไม่กล้าจะทักเค้าไปอีกเลย
แต่เราก็ยังชอบเค้าอยู่นะ นึกถึงทีรัย ยิ้มทุกทีเลย คนคนนึงที่เราตามหามานาน
สำหรับเรา 11+2 ปีที่ผ่านมา มันเป็นความทรงจำดีๆ มันคิดถึงตอนเด็กๆ เรื่องตอนนั้นมันทำให้เรายิ้มได้เสมอเลย
ไม่ได้จบแบบแฮปปี้เหมือนในนิยาย แต่เราพอใจในตอนนี้มากๆ
ไม่ได้อยากเป็นแฟนกับเค้าเหมือนเมื่อก่อน แต่อยากให้เราเป็นเพื่อนกันก็พอ
เราอยากให้ในอนาคต "เราได้เจอหน้ากันสักครั้ง"
และ หวังว่าในอนาคต "เราอาจจะได้เจอคนที่ทำให้เรารู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน"
เคยตามหาคนคนนึงมา 11 ปี (ปั๊ปปี้เลิฟ)
เราชื่อวา รักครั้งแรกของเราเกิดตอน ป.2 อ่ะ (แก่แดดเนอะ 555)
เด็กผู้ชายที่โชคร้ายคนนั้น ชื่อ ภู ค่ะ เค้าหน้าตาน่ารักมาก เรียนเก่ง เท่ด้วย มีเพื่อนเยอะ ฮอตตั้งแต่เด็ก
แต่เราตรงข้ามกับเค้าทุกอย่างเลย (แล้วยังสะเออะไปชอบเค้า)
เราเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาล แต่เราจะชอบมองเค้ามากๆ ไม่รู้ชอบมองตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวตอน ป.2 ค่ะ
เราจะไปโรงเรียนเช้าทุกวัน เพราะแม่บังคับ แต่ภูไปเช้ากว่าเราทุกวันเลยค่ะ
เราจะเจอเค้าคุยกับเพื่อนอยู่หน้าห้องตลอด พอเราเอากระเป๋าไปเก็บเสร็จ เราก็จะวิ่งมาข้างล่าง
พอวิ่งผ่านเค้าเราจะแกล้งเค้าตลอด แอบตีบ้าง แอบสะกิดบ้าง ว่าบ้าง แต่ไม่เคยกล้าเข้าไปคุยตรงๆ
เค้าจะโมโหแล้วดุเราทุกเช้าเลย แต่ไม่สนค่ะ แค่หาเรื่องเข้าใกล้เค้า เพราะเราเรียนคนละห้องกัน
ตอนนั้นเด็กมากๆอ่ะ แล้วรู้สึกชอบเค้ามากๆๆๆๆ จนคิดว่า คนนี้อ่ะใช่เลย อยากอยู่ด้วยไปตลอด (แรดตั้งแต่เด็กเลยก็ว่าได้)
พอมาช่วงหลังๆ เริ่มเข้าไปคุยด้วย เค้าอัธยาศัยดีมาก เล่นด้วยกันบ่อยขึ้น (ไปเตะฟุตบอลกับผู้ชาย)
มีแอบคิด เค้าจะชอบเรามั้ย
แต่พอเริ่มสนิทกันมากขึ้น เจออุปสรรคครั้งใหญ่ค่ะ
2 วันก่อนปิดเทอม จบ ป.2 แม่บอกว่า เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นกัน ให้บอกลาเพื่อนที่โรงเรียน
ตอนนั้น ร้องไห้ งอแงมาก ไม่อยากย้ายโรงเรียน ไม่อยากแยกกับเพื่อนสนิท ไม่อยากแยกกับทุกคน รวมถึงไม่อยากแยกกับภูด้วย
วันแรกที่รู้เราบอกเพื่อนสนิททุกคน ขอเบอร์ ขอที่อยู่ติดต่อ ขอทุกอย่างเลยค่ะ เราจดทุกอย่างที่เพื่อนให้มา
เรายังจำชื่อเพื่อนสนิทได้ทุกคนเลย (แต่เพราะเด็กมากๆ เพื่อนเลยลืมเราไปแล้ว เพราะเราเคยโทรไปหา แต่เพื่อนจำไม่ได้)
เราตามหาเพื่อนนะ ว่าเพื่อนไปเรียนที่ไหนเป็นยังไงบ้าง แต่เราหาไม่เจอเลย อาจจะเพราะเราสะกดชื่อผิดรึป่าว
ส่วนวันสุดท้าย เราว่าจะบอกภูว่าเราจะย้ายแล้วนะ แล้วขอเบอร์ ที่อยู่ ด้วย
แต่วันนั้นเค้าไม่สบาย แล้วไม่ได้มาโรงเรียน ซึ่งเราไม่เจอเค้าเลย
ก่อนจะออกจากโรงเรียน เราเศร้ามาก เพราะเราไม่รู้ว่าจะเจอเค้าอีกมั้ย เหมือนแยกกันไปเลย
เราจำชื่อเค้าได้นะ เราพยายามหาทางติดต่อเค้า แต่ไม่ได้เลย
เรายังชอบเค้าอยู่จนถึง ป.6 เลย ลืมไม่ลงจริงๆ แล้วก็พยายามหาเค้ามาตลอด
เอาชื่อเค้าไปค้นในอินเตอร์เน็ต ยังไงก็หาไม่เจอ
พอขึ้น มัธยม เราก็พยายามลืมเค้าแล้ว เพราะหาทางติดต่อเค้าไม่ได้เลย
แต่ลืมไม่ได้สักที
เพื่อนๆชอบถามเรานะ ว่าทำไมไม่มีแฟน ไม่ชอบใครหรอ
เราก็ตอบว่า เรามีคนที่ชอบอยู่ ชอบมานานมาก แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเค้ายังสบายดีอยู่มั้ย เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย
เราจำชื่อเค้าได้ แต่คงเพราะนานมาก เราสะกดชื่อเค้าไม่ถูก นามสกุลก็ไม่ถูก หายังไงก็ไม่เจอเลย (หาวิธีเดิมๆ หามาหลายปีก็เหมือนเดิม)
พอเราเข้ามหาลัย เราก็ยังพยายามหาภูอยู่ จนสุดท้ายเราท้อ แล้วก็เลิกตามหา
เราคิดว่า คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เราเลยคิดว่าจะให้โอกาสตัวเอง เจอคนอื่นที่ดีบ้าง เลิกปิดกั้นตัวเอง
แล้วเราก็เจอผู้ชายคนนึง เค้าดีมาก เค้าตามจีบมาตั้งแต่เข้ามหาลัย จนอยู่ปี 2 เค้าก็ยังจีบอยู่
เรากำลังจะใจอ่อนยอมตกลงเป็นแฟนแล้วนะ ถ้าเค้ามาขอเราอีกรอบ
แต่วันก่อนสอบ เราไปอ่านหนังสือกับเพื่อนสนิท ไปกันเป็นแก๊ง
แล้วอยู่ดีๆ เพื่อนเราก็พูดขึ้นมาว่าลองเล่าเรื่องรักแรกของตัวเองให้ฟังหน่อย เป็นการคลายเครียด
มีเพื่อนอยู่ 10 กว่าคน เริ่มเล่าไปเรื่อยๆ จนมาถึงเราเป็นคนสุดท้าย
เราก็เล่าเรื่องภูให้เค้าฟัง แต่เราไม่ได้บอกชื่อกับนามสกุลจริงให้ฟัง
เพื่อนก็ตกใจมาก เพราะมันผ่านมา 11 ปีแล้ว แต่เรายังอุตส่าห์หา แล้วก็ว่าเราบ้ามาก
เพราะภูอาจเปลี่ยนชื่อไปแล้ว อาจจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว หรือเราอาจจำชื่อผิดก็ได้
สุดท้ายมีเพื่อนคนนึงหันมาถามเราว่า คนนั้นชื่อจริงว่าอะไร
เราก็บอกไปตรงๆเลย ว่าชื่อนี้ นามสกุลนี้ ชื่อเล่นนี้
มันหันมาหัวเราะเลย มันบอกว่า ไอ้ภูเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกับมัน อยู่ห้องเดียวกัน แต่มันไม่ค่อยสนิท ที่เราหาไม่เจอเพราะเราสะกดชื่อผิด
ตอนนั้น เราตกใจมาก ดีใจมาก มันบอกไม่ถูก แต่โครตดีใจ
เราพยายามหาเกือบตาย หาไม่เจอ สุดท้าย เป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเราเอง
เพื่อนสนิทเราให้เฟสของภูมา แต่มันบอกว่า ภูมีแฟนแล้ว
เราก็ไม่สนค่ะ หามาตั้ง 11 ปี ขอคุยสักคำ ถามไถ่สักคำ อยากรู้ว่าจะจำเราได้มั้ย
เราก็ไม่รอช้าค่ะ แอดไปทันที แล้วเย็นวันนั้น ภูรับแอดเราค่ะ
เราก็ถามเค้าว่าสบายดีมั้ย จำเราได้มั้ย
คำตอบง่ายๆ คือ จำไม่ได้ เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ
เราก็เลยเล่าให้เค้าฟัง เค้าก็บอกว่า ยังจำเค้าได้ไง มันผ่านมานานมากแล้ว และเค้าก็ลืมเราไปแล้ว
ตอนนั้นรู้สึกเสียใจมาก แต่ก็ทำใจไว้แล้วล่ะ เพราะมันนานมากจริงๆ มีอีนี่บ้าคนเดียว ที่ยังอุตส่าห์จำ
ผ่านมาได้เดือนนึง เค้าก็เลิกกับแฟน (เราไม่ได้ยุ่งเรื่องนี้นะ เราคุยครั้งนั้นครั้งเดียว) เราเลยทักเค้าไปว่าโอเคมั้ย
เค้าก็คุยกับเราปกติ เหมือนคนรู้จักทั่วๆไป ไม่ได้สนิท
เราก็หน้าด้านถามไปตลอด ทักไปตลอด จนเค้ารำคาญมั้ง ไม่เคยตอบเราอีกเลย
จนตอนนี้ ผ่านมาจะ 2 ปีแล้วที่เราได้กลับมารู้จักกันอีก
ภูก็มีแฟนแล้ว เราก็จะเรียนจบแล้ว เราหาเค้าเจอแล้ว ถึงจะไม่เคยเจอตัวจริง แต่แค่นี้เราก็พอใจแล้ว
เค้ามีความสุขดี เราก็แอบส่องเฟสเค้าต่อไป
บางทีแอบอิจฉาแฟนเค้าบ้าง อยากให้เค้ามาสนใจเราบ้าง แต่เราเรียนคนละที่ แล้วเราก็ไม่กล้าจะทักเค้าไปอีกเลย
แต่เราก็ยังชอบเค้าอยู่นะ นึกถึงทีรัย ยิ้มทุกทีเลย คนคนนึงที่เราตามหามานาน
สำหรับเรา 11+2 ปีที่ผ่านมา มันเป็นความทรงจำดีๆ มันคิดถึงตอนเด็กๆ เรื่องตอนนั้นมันทำให้เรายิ้มได้เสมอเลย
ไม่ได้จบแบบแฮปปี้เหมือนในนิยาย แต่เราพอใจในตอนนี้มากๆ
ไม่ได้อยากเป็นแฟนกับเค้าเหมือนเมื่อก่อน แต่อยากให้เราเป็นเพื่อนกันก็พอ
เราอยากให้ในอนาคต "เราได้เจอหน้ากันสักครั้ง"
และ หวังว่าในอนาคต "เราอาจจะได้เจอคนที่ทำให้เรารู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน"