ถ้าผมไปละใครจะทำให้คุณยิ้มล่ะ

ผมเพิ่งเลิกกับแฟนได้สองเดือนครับ คบกันมา 7 ปี เจอกันตอนรับน้อง เค้าเป็นคนขี้น้อยใจ งอแง เอาแต่ใจครับ ตอนเรียน ผมจำได้ว่า ตอนเที่ยงผมต้องไปรับเค้ามากินข้าวด้วยกันทุกวัน ตกเย็นก็ไปรับ ไปนู้นนี่นั้น ทุกวัน ละก็ไปส่งเค้าก่อน 2 ทุ่ม เวลาหอปิดน่ะ มหาลัยที่เราเรียน มันมีสามฝั่งไม่ได้อยู่ติดกัน เค้าเรียนคณะพยาบาลครับ ต้องอยู่หอใน 4 ปีเลย หอเข้มงวดมากครับ แต่เราก็ผ่านจุดนั้นมาได้ หลังจากนั้น เราก็ออกมาทำงานครับ ก็ออกมาอยู่ด้วยกัน อีก 3 ปี เช่นเคยผมก็ไปรับไปส่ง ไปกินข้าว ตอนกลางวัน เค้าเข้าเวร on day ครับ เข้า 7 -16 ตลอด มี บางวัน OT ก็ 17.00 น. บ้าง ก็ไม่เป็นปัญหา บางวันผมก็เลิกงานช้าครับ ก็แอบๆโทไปบอกเค้าก่อน เค้าก็อยู่รอครับ พอผมไปถึง เค้าก็นั่งรออยู่ที่ OPD ในสภาพ เยินๆ ก็ไปกินข้าว นู้นนี่นั้นกันตามภาษาไปเวลาผ่านไปเร็วครับ เราเก็บตังได้ส่วนนึ่ง ผมออกจากงานมาทำร้านกาแฟครับ วางแผนอนาคตไว้ เค้าอยากแต่งงานมีครอบครัว ผมก็เช่นกันครับ แต่ลำพัง เราสองยังต้องเช่าหออยู่กันอยู่เลย มันก็เป็นเรื่องที่ผมคิดหนักอยู่ ช่วงที่เปิดร้าน ผมปิดร้านเที่ยงคืนครับ ขายกาแฟ เค้ก สเต็ก สปาเกตตี้ ทำเองหมดเลยช่วงแรก เหนื่อยเอาการอยู่ แต่ก็พอแว๊บๆ ได้บ้างไป กินข้าวกับเค้าน่ะ แต่ไม่ได้ทุกวันเหมือนเมื่อก่อนนะ พักหลังก่อนเราเลิกกัน ประมานสองอาทิด เค้าเริ่มแปลกๆไปคับ ไม่ค่อยให้ผมไปรับ บอกจะกลับเอง จะไปวิ่งลดความอ้วน หาไรทานเองเลยนะไม่ต้องรอ ประมานนี้ เริ่มคุยน้อยลง ถอนหายใจบ่อยขึ้น หันหลังเวลานอน ในใจผมรู้แล้วล่ะ ว่าหมดเวลาของผมแล้ว แต่ผมก็ทำเนียน โง่ต่อไป จนถึงวินาทีสุดท้าย วันนั้นเค้าโทมา บอกมารับได้มั้ย มีเรื่องจะคุยด้วย ผมก็ไปรับ ถามเค้าว่าจะไปที่ร้านหรือกลับห้องเลย เค้าบอกกลับห้องครับ ผมก็ไป พอไปถึง เค้าก็ชักหน้าเสีย แล้วบอกผมว่า "เค้าคบคนอื่นอยู่ เป็นคนที่ดูแลเค้าได้ บลาๆๆ" ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ ทั้งๆที่เตรียมใจมาแล้ว แต่พอถึงนาทีนั้น ใจมันแตกสลายครับ บอกเลย ทำไรไม่ถูกผมบอกเค้าได้แค่ว่าไม่เป็นไร ผมเข้าใจ ผมใช้เวลาเก็บของในห้องเกือบชั่วโมง แต่ได้กลับมาแค่โน๊ตบุ๊ค กับรองเท้าบาส ขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตา แอบร้องได้แค่ตอนขับรถน่ะ ไม่อยากให้คัยรู้ อีก สองวัน แม่กับพี่สาวผม ก็เลยเข้าไปเก็บเสื้อผ้ามาให้ ร้านผมก็เซ้งไป มันอยู่ไม่ไหวจริงๆ ตลอดระยะเวลา 7 ปี มันไม่มีที่ไหนเลย ที่มันไม่ใช่ที่ของเราน่ะ แม้แต่เดินเข้า 7-11 เลือกซื้อของ มันก็ทรมานทุกครั้งไปสิ หลังเลิกกันได้สามวัน เค้าลงรูปคู่ ไปดูหนัง ในเฟสด้วยจากนั้นทุกคนก็เข้ามาถามผมเรื่อยๆว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็ตอบได้แค่ว่า เป็นเพื่อนกันแล้ว เลิกกันได้ซักพักละ ไม่เป็นไรโอเคอยู่ ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ผมเป็นห่วงเค้าอยู่ตลอดครับ ผมใช้เวลา 7 ปี เพื่อ อยู่เป็นคนที่รู้ว่า เค้าทำอะไรไม่ได้ เค้ามีปัญหากับใครมั้ยที่ทำงาน เพื่อนร่วมงาน ปัญหากับหัวหน้า รึคัย แล้วทดแทนสิ่งนั้นให้เค้า แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ผมไม่รู้ว่าใครคนนั้น เป็นยังไง ดูแลเค้าได้เหมือนผมรึป่าว  เค้าติดต่อกลับมาตลอดครับ ทางเฟส บางทีก็โทกลับมา ปรึกษาผัญหาเดิมๆ บอกว่าคิดถึงผมบ้าง เพ้อนู้นนี่นั้นลงบน เฟสบ้าง จนผมก็อดสงสัยไม่ได้ ว่า แฟนใหม่ไปไหน? เค้าย้ายที่ทำงานครับ ไป กทม. ตอนนี้ก็คุยกันผ่านโทสับ แฟนเค้าแวะลงไปเที่ยวหาบางเป็นครั้งๆ เค้ากลับขึ้นมาบ้าง บอกตรงๆเจ็บทุกครั้งที่เค้าทักมาครับ และก็รู้ทุกครั้ง ว่าเค้าไม่สบายใจอะไรครับ แต่เงียบไว้ ไม่แสดงออก แค่แกล้ง หยอกเล่น แซว ให้เค้าหัวเราะไป หลายคนเค้ามาบอกให้ผมหาคนใหม่ได้แล้ว มีคนเข้ามา หลายคน ผมก็พอจะดูออกว่าเข้าคิดยังไง แต่ผมทำได้แค่บอกว่า ผมไม่พร้อมสำหรับใครหรอก จากเหตุการ์ณครั้งนี้ ส่วนนึ่งทำให้ผมคิดว่า ผู้หญิงน่ะ ความต้องการไม่เคยสิ้นสุดหรอกหมายถึงในด้านการใช้ชีวิต หากวันนี้ที่ความต้องการเค้าสูง และเรายังตอบสนองได้ไม่ดีพอ และมีคนที่เค้าพร้อมจะให้มากกว่าเรา นั้นคงเป็นจุดจบเหมือนเดิม มันก็ทำให้ผมกลัวนิดๆนะ แต่ลึกๆในผมก็รู้แหละว่าทำไมผมถึงยังไม่ไปไหน เพราะผมยังห่วงอยู่ ตอนจีบกันใหม่ๆผมพูดประโยคนี้ ตลอดว่า ไม่ต้องสนใจผมหรอก ผมก็แค่ผู้ชายที่อยากทำให้คุณยิ้มได้ก็เท่านั้นแหละ วันนี้ผม กลับไปเป็นผมชายคนนั้นแล้ว ถ้าผมเดินจากไปจากตรงนี้ แล้วใครจะเป็นคนทำให้เค้ายิ้มล่ะ ผมไม่ได้อยู่เป็นของตายหรอกนะ เพราะผมรู้ว่าเค้ายังไงก็ไม่มีทางกลับมา และผมก็ไม่ได้ยืนอยู่ในฐานนะคนที่รักเค้าเหมือนหนังน้ำเน่าอะไรแบบนั้น ผมแค่อยู่ในฐานะก่อนเราคบกัน วันนี้ หากมีคนที่พร้อมจะดึง ผมก็คงพร้อมที่จะลุก ไปทำให้คนๆนั้น ยิ้ม ต่อไปละมั้ง แต่ตอนนี้ มัน อึดอัดน่ะ เจ็บจนจุก เลยขอ มุมระบายสักนิด เพราะผมแสดงอาการไม่ได้ ไม่อยากให้เค้ารู้ว่า ผมเจ็บ ไม่อยากให้ใครห่วงด้วยทั้งน้อง แม่ พี่ เพื่อน ต้องยิ้ม และเฮฮาเข้าไว้ ซ่อนมันไว้ข้างในต่อไป เห้อ......แค่มาระบายจิงๆ ขอบคุณครับ