***เป็นการโพสกระทู้แรกหากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
        ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ ....ปัจจุบันเราอายุ 26 ปี เราโตมาในครอบครัวของปู่ เป็นครอบครัวฐานะปานกลาง พอมีกินมีใช้ มีหนี้พะรุงพะรัง โดยสมาชิกในครอบครัว มี ทวด(แม่ของปู่) ปู่ ภรรยาใหม่ของปู่ และน้องชาย อายุ 16 ปี (เป็นลูกของปู่กับภรรยาใหม่) โดยสาเหตุที่เราต้องมาอาศัยอยู่กับปู่เพราะ พ่อแม่แยกทางกัน ซึ่งปู่และภรรยาใหม่ก็ดูแลเราเป็นอย่างดี ท่านพยายามทำให้เราไม่รู้สึกว่าเรามีปมด้อย แต่มันก็มีบ้างที่เราก็แอบอิจฉาครอบครัวอื่นๆที่เขามีโอกาสอยู่กันพร้อมหน้า แต่นั่นก็ไม่ทำให้ความมุ่นมั่นของเราที่อยากทำให้ปู่ภูมิใจลดน้อยลง  และในที่สุดเราก็สามารถเรียนจบนิติศาสตร์ ทำให้ปู่ของเราภูมิใจจนได้  ตอนนี้เราได้ทำงานแล้ว มีแฟนอยู่ 1 คน คบกันตั้งแต่เรียน  
         เพื่อทำให้ปู่ภูมิใจและหมดห่วงเราพยามเป็นเด็กดีมาตลอดเพื่อเป็นตัวอย่างให้น้อง และเราก็อยากจะให้น้องชายทำให้ปู่ภูมิใจเช่นกัน   แต่ในหลายๆปีที่ผ่านมา เรายอมรับเลยว่า เสียใจ ปวดใจ และเหนื่อยใจกับการกระทำของน้องชายมาก  สมัยเด็กๆน้องชายเราดื้อตามนิสัยของเด็กผู้ชาย แต่พอปู่เราเกษียณอายุราชการ(ปู่เราทำงานเกี่ยวกับถนน) ก็ไปปลูกบ้านแถวชนบท ตอนแรกเราก็มองว่าดีนะที่นั่นอากาศบริสุทธิ์ คนที่นั่น(สมัยที่เรายังเด็ก)ก็มีวัฒนธรรมที่ดี แต่มันไม่ใช่เลย สังคมวัฒนธรรมที่นั่นเสื่อมลงทุกวัน ยาเสพติดมีมากตามแนวโขง ซื้อขายกันสนุกเลย เราก็คิดว่าคงจะไม่เกิดกับครอบครัวเราหรอก จนเราพอจะรู้ข่าวมาบ้างว่าน้องเราเสพยา ตอนนั้นน้องเราอายุแค่ 13 ปี แต่เสพยา กินเหล้า สูบบุหรี่ เราไม่โทษสังคมเราโทษที่น้องเราใจไม่แข็งพอ เราเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีหรอ ?? ทำไมน้องเราคิดไม่ได้ว่าของพวกนั้นมันไม่ดี เราพยายามประคับประคองจนน้องเราเริ่มดีขึ้น มีแอบเสพบ้าง กินเหล้าบ้าง สูบบุหรี่บ้าง เราก็พยายามใจเย็น เราได้แต่หวังว่าน้องเราจะกลับตัวเป็นคนดี ..... ปู่เสียใจมานับไม่ถ้วน ร้องไห้กับน้องชายคนนี้นับไม่ถ้วน ทั้งๆที่ปู่เป็นคนเข้มแข็งมาก ตั้งแต่เราจำความได้ เราไม่เคยเห็นปู่ร้องไห้เลย ปู่เป็นฮีโร่ของเราเสมอ แต่ทุกครั้งที่เราเห็นปู่เสียใจเพราะการกระทำของน้องชาย เราจะปวดใจทุกครั้ง และโทษตัวเองเสมอว่าทำไมเราสอนน้องไม่ได้
       ปัจจุบัน น้องเราอายุ 16 ปี เลือกที่จะเรียนสายอาชีพ เพราะอยากทำงานแบบพ่อ เราก็ยินดีที่น้องเรายังรักเรียนอยู่ น้องเราก็ใช้เงินปกตินะ สัปดาห์ละ 1,000 บาท มีขอเพิ่มบ้าง สัปดาห์ละ 500-1,000 บาท ลำพังปู่ก็มีเพียงเงินเดือนเกษียณอายุราชการเท่านั้น หนี้สินก็มีมากโข ตัวเราเองก็เงินเดือนปริญญาตรีขั้นต่ำ และมีภาระที่จะต้องรับผิดชอบอีกเยอะ ด้วยความที่ฐานะปานกลาง เราเลยต้องบ่นเรื่องการใช้เงินของน้องบ้าง เพราะเราเห็นโพสใน Facebook แต่ละทีคือ กินเหล้า เที่ยวผับแล้วหัวอกคนเป็นพี่อย่างเราจะรู้สึกอย่างไร ......
       ...........เกริ่นกันมาตั้งนาน ขอเข้าเรื่องแบบจริงๆสักที เรื่องเกิดจากวันพฤหัสบดี ที่ 13 พ.ย.2557 น้องเราไลน์ขอเงิน 100 บาท แค่ 100 บาทเท่านั้น แต่เราไม่ให้เพราะ เมื่อวันอังคาร ที่ 11 พ.ย.2557 เราเพิ่งให้ไป 500 บาท และวันพุธ ที่ 12 พ.ย.2557 ปู่โอนให้น้องอีก 400 บาท เท่ากับว่า น้องเราได้เงินไปเรียน 900 บาท จนถึงวัน วันพฤหัสบดี ที่ 13 พ.ย.2557 เท่ากับว่าน้องของเราใช้เงินไป 700 ในเวลา 2 วัน โดยบอกกับเราว่าเงินเหลือ 200 บาท เก็บไว้เป็นค่าน้ำมันเติมรถมอเตอร์ไซต์กลับบ้าน เราบอกว่าเราไม่มี เราไม่ให้ เพราะน้องเราจะเอาไปเที่ยวงานประจำปีของจังหวัด เราเข้าใจนะว่ามันแค่ 100 บาท ถามว่าเรามีแต่เราไม่ให้ เพราะไม่อยากให้น้องออกไป เนื่องด้วยเวลาขณะนั้น ประมาณ 19.30 น. และจังหวัดที่น้องเราอาศัยอยู่ ก็มีเด็กวัยรุ่นที่ค่อนข้างจะชอบใช้ความรุนแรงอยู่มาก เราจึงไม่ให้ และเราก้ได้รับไลน์ข้อความ ที่เราอ่านแล้วทำให้เรามีความรู้สึกว่า น้องคิดอะไรอยู่ ... เราเคยเจอเรื่องแบบนี้แต่ในข้อคิดคติธรรมต่างๆที่เอาไว้สอนคน ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมีเจอกับตัวเอง วินาทีนั้น มันพูดอะไรไม่ออก คือเจ็บปวดมาก เงิน 100 บาท ทำให้น้องเราประชดเราได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ .... น้องจะรู้อะไรบ้างมั้ย??? ว่าถ้าน้องเป็นอะไรขึ้นมาเราคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

***ข้อความของน้องที่พิมพ์ไลน์ส่งมาให้เรา(พิมพ์เหมือนที่น้องพิมพ์มานะคะ)

ข้อความที่ 1 : ขอเงินไม่ได้เดี่ยวกุตายให้ดุ ชีวิตกับเงินร้อยเดียวคุ้มดีออก
ข้อความที่ 2 : เขาไปกันหมดเราได้แค่ดุ
ข้อความที่ 3 : ไม่ให้ก้ไม่เอา แล้วก่จะไม่ขออีกเลย เพาะมันคงไม่มีโอกาสทีจะได้ขอแล้วมั้ง
ข้อความที่ 4 : ผ่านคืนนี้ไป ไม่รุ้คนชื่อ...จะอยู่รึตาย
ข้อความที่ 5 : คอยฝังข่าวดีกันนะ
ข้อความที่ 6 : ไม่ได้ประชดหรอก

ทุกข้อความที่น้องพิมพ์มาเราเพียงแค่อ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไร เพราะเราคิดว่า ถ้าเราตอบยิ่งจะเหมือนกับเราให้ความสนใจ ทุกๆครั้งที่น้องไม่พอใจ จะชอบเอา.. ความตาย.. มาพูดเสมอ และที่ผ่านมา เราก็จะปวดใจทุกครั้งที่น้องพิมพ์มาแบบนี้ และเราก็จะต้องตามใจทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เราขอใจร้าย เพราะเราตามใจมากพอแล้ว น้องจะรู้บ้างหรือเปล่า

เราไม่รู้หรอกนะคะว่าเรารักน้องมากแค่ไหน ยกตัวอย่างเช่น
- เราไปอบรมจะได้เบี้ยอบรมหรือค่าเดินทาง ครั้งนั้นเราไปใกล้บ้านเราจึงได้ค่าเบี้ยอบรมแค่ 600 บาท พอเสร็จจากการอบรมเราได้ไปเดินดูเสื้อผ้าตามประสาผู้หญิง ซึ่งโดยปกติพอมีเงินเราก็จะซื้อเสื้อผ้า ซื้อเครื่องสำอาง แต่เรากลับไม่อยากซื้ออะไรเลย สิ่งที่เรามองหาคือ ซื้อเสื้อยืดให้น้อง สัก 2 ตัว และเราก็ได้เสื้อกลับไปฝากน้อง 2 ตัว โดยที่เราไม่ได้อะไรติดมือกลับไปเลย
ขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่าน มาจนจบนะคะ เราอยากระบายความเจ็บปวดของคนที่เป็นพี่ค่ะ ....(เราเรียบเรียงเนื้อเรื่องไม่เก่งต้องขออภัยค่ะ )
เนื้อหาทั้งหมดคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวเราเองค่ะ ไม่คิดว่าคำพูดพวกนี้จะเกิดกับเรา
เป็นการโพสครั้งแรกของเราปกติเราจะชอบอ่านเรื่องราวต่างๆในพันทิปอยู่แล้ว ไม่คิดว่าวันนี้จะต้องมานั่งโพสระบายความรู้สึกเอง
.....(อยากอัพรูปไลน์ที่แคปเอาไว้ แต่ยังทำไม่เป็นค่ะ)