ขอยืม ID แฟนมาโพสต์หน่อยครับ ถึงเรื่องราวน่าประทับใจเกี่ยวกับสถานีขนส่งสุราษฏร์ธานี ที่เกิดขึ้นกับผมครับ
โดยในวันที่ 7 ที่ผ่านมา ผมได้ใช้บริการขนส่งสุราษฏร์ธานีเพื่อเดินทางกลับบ้านที่หัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
ผมเดินทางมาซื้อตั๋วรถบัสเพื่อที่จะกลับบ้าน โดยวันในวันนั้นผมไม่ได้เอะใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผม เพราะในหัวมีแต่เรื่องที่ว่าจะกลับถึงบ้านกี่โมงเท่านั้น
ซึ่งการเดินทางครั้งนั้นเป็นไปด้วยดีครับ เจ้าหน้าที่ทำงานได้ดีมากๆๆ พูดจาดีแถมมีการแนะนำด้วยว่าครั้งหน้า ถ้ามาดึกๆและกลัวว่าจะไม่มีตั๋วให้โทรมาเช็คได้เลย (แล้วพี่เค้าจดเบอร์ยัดใส่มือผมไว้) ในใจผมไมได้คิดว่าจะได้กลับมาใช้บริการอีกรอบหรอกครับ เพราะที่มาใช้บริการครั้งนี้เพราะเหตุสุดวิสัยจริงๆ ทุกๆอย่างที่ผมทำในวันนั้น รีบมาก ตั้งแต่ซื้อตั๋ว กินข้าว ขึ้นรถ ผมไม่ได้เอะใจเลยว่าผมกำลังจะลืมของสำคัญ
ผมถึงบ้านประมาณ ตีสาม และหลับสนิท
จนกระทั่งช่วงบ่าย ผมเอะใจว่าผมลืมอะไรบางอย่าง (บอกก่อนว่าผมเป็นคนติดการ์ตูนมากๆ เวลาเข้าห้องน้ำต้องถือไปด้วย) และในวันนี้ก็เช่นกัน ผมคิดว่าผมจะหาการ์ตูนมาอ่าน ผมก็ไม่คิดไรมาก เดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางเพื่อที่จะหา "Tablet" คู่ใจที่เก็บเงินซื้ออย่างลำบากแต่ว่า.... มันหายไปครับ!!!!!!
ผมไม่รู้ว่าแต่ละคนจะรู้สึกแบบผมหรือไม่ แต่บอกตามตรงวันนั้นผมใจหายเลยทีเดียว เพราะ tablet อันนี้ผมซื้อเพราะอยากได้มานานแล้ว ซื้อมาเพื่อเอาไว้โหลดหนังสือ, นิยาย รวมไปถึงการ์ตูนต่างๆมาเก็บไว้สำหรับอ่านเวลาเดินทาง
พอตั้งสติได้ มันนั่งคิดๆๆ ว่าผมเดินทางมาที่สถานีขนส่งอย่างไร นั่งตรงใหน เปลี่ยนเสื้อผ้าตรงใหน หลายๆสถานที่ หลายๆเหตุการณ์ มันวิ่งเข้ามาในหัว ซึ่งผมก็ค่อยๆคิดและเรียบเรียงและพยายามติดต่อสอบถามจากเพื่อนๆ รวมไปถึงรถแท๊กซี่ที่พาผมไปที่ขนส่ง และแน่นอนคำตอบที่ผมได้ยินคือ ไม่เห็น
ผมงี้นั่งเซ็งเลย วันทั้งวันได้แต่นั่งคิดว่าลืมตรงใหน และคิดว่าผมเจอกับใครมาบ้างจะได้ลองสอบถามเค้าดู เพราะผมอาจจะลืมไว้ที่เค้า แต่ก็เหมือนเดิมคือ หาไม่เจอ ผมสรุปกับตัวเองว่าคงหายไปแน่ๆและได้แต่ทำใจ
จนกระทั่ง ช่วงบ่ายวันที่ 11 ผมนั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ แฟนผมโทรมาบอกว่า เจอ tablet แล้วผมนี่จากง่วงๆอยู่ตาสว่างเลย
และคิดว่าเฮ้ย แฟนเจอได้อย่างไร และก็ถามแฟนไปแบบนั้น เธอบอกว่า เจ้าหน้าที่ที่สถานีขนส่งเก็บไว้ให้ เพราะรู้ว่าผมลืม !!!!!
พระเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมอึ้งเลย ว่ายังมีคนที่เก็บไว้ให้ด้วยเฟร้ย (คนดีๆในบ้านเรายังมี
เพียงแต่เรามักจะจำแต่กับเรื่องไม่ดี) และแฟนผมก็บอกว่า เจ้าหน้าที่พยายามหาทางติดต่อมาคืนแล้วแต่เค้าใช้ไม่เป็น (อาจจะหาปุ่มเปิดจอไม่เจอ) พี่เจ้าหน้าที่เค้าก็รอเพราะคิดว่าผมจะโทรกลับไปที่ขนส่ง (แน่นอนว่า.....ผมลืมเช็คตรงจุดนี้ไป) และพี่เจ้าหน้าที่ได้ไปหาคนที่ใช้งาน tablet เป็นและเปิดเครื่องจนได้ และไปเจอสมุทโทรศัพท์ที่ผมได้บันทึกเบอร์ของแม่ผมไว้ ซึ่งนั่นแหละ เป็นช่องทางติดต่อที่ผมได้เครื่องนี้คืน
ผมได้รีบโทรกลับไปและสอบถามเจ้าหน้าที่ว่า จำผมได้มั้ยครับ เมื่อ 7 เวลาประมาณสองทุ่มกว่าๆ ผมมากับพี่คนนึงซื้อตั๋ว บลาๆๆๆๆๆๆ คือบอกไปเยอะมากอะ จนพี่เค้าตอบไม่ทัน (คง งงๆว่าอะไรของมัน) แต่ก็ไม่มีปัญหาผมเล่าใหม่ช้าลงและพยายามอธิบายถึงลักษณะสิ่งของทั้งสภาพตัวผมในวันที่ซื้อตั๋ว สภาพคนรอบข้างที่ไปซื้อตั๋วด้วยกัน ตลอดจนลักษณะของ tablet จนเจ้าหน้าที่เค้าจำได้ พี่เค้าก็บอกว่า "พี่จะเรียกน้องแล้ว แต่เรียกไม่ทัน เห็นรถมารับแล้ว ก็เลยเก็บเครื่องไว้ คิดว่าน้องจะมารับในวันรุ่งขึ้น" ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ บอกพี่เค้าไปตามตรงว่า ผมคิดว่าผมลืมไว้อีกที่นึงและไม่คิดว่าจะได้คืนแล้ว และพี่เค้าบอกอีกว่าไม่เป็นไร วันใหนมาเที่ยวสุราษอีก ก็ค่อยมารับก็ได้เดี๋ยวเก็บใส่ตู้เซฟไว้ให้ แหม่ ใจดีจริงๆ แต่ผมก็บอกพี่เค้าว่า พี่ช่วยส่งไปรษณีย์มาให้ผมได้มั้ย เดี๋ยวผมโอนค่าส่งไปให้ พี่เค้าบอกว่า "ไม่ดีกว่า เดี๋ยวของเสียหายน้องมารับเองดีกว่านะ ไม่ต้องกลัวมาเมื่อไรก็ได้" แต่ก็นะแค่นี้ผมก็เกรงใจมากแล้วววว ไม่กล้ารบกวนพี่เค้านาน เลยสอบถามพี่ที่สนิทกัน (ที่ไปซื้อตั๋วด้วยกันในวันนั้น) ว่ามีคนรู้จักอยู่สุราษมั้ย พี่เค้าก็บอกว่า ไม่มีปัญหาเดี๋ยวพี่จัดการไปรับของมาให้ โห่ววว เวลาจะโชคดีนี่ ผมดีจริงๆ ผมขอขอบคุณพี่โออีกครั้งนะครับ
เฮ้อออ ผมนี่โล่งงงงเลยครับ รู้สึกดีๆมากๆ ที่ในวันนี้ บ้านเราเมืองเรายังมีคนดีๆอยู่ สังคมดีๆยังมีอยู่รอบๆตัวเรา และขอขอบคุณพี่ๆประจำขนส่งทั้งสองท่านเป็นอย่างมากครับ
และนี่ครับ โฉมหน้าพี่ๆที่ได้เก็บของไว้ให้ (ผมจำได้แต่ชื่อพี่เล่นพี่เค้าว่าพี่เค้าชื่อพี่จบ) ผมขอขอบคุณพี่ๆทั้งสองมากครับที่ช่วยติดตามและเก็บรักษา tablet ของผมไว้ ถ้าไม่ได้พี่ทั้งสองท่านนี้ผมคงเซ็ง เพราะราคาของสมัยนี้ก็ไม่ใช่ถูกๆ ขอบคุณมากๆครับ
:::::::: เข้ามาเพิ่ม ตอนนี้พิมพ์หนังสือขอบคุณเสร็จแล้วครับ กำลังอยู่ในขั้นตอนการนำส่ง ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ช่วยโหวดนะครับ ขอบคุณมากๆครับ
[[[[[ เจ้าหน้าที่สถานีขนส่งสุราษฏร์ธานี ครั้งนี้ผมจะไม่ลืม................. ]]]]]]
โดยในวันที่ 7 ที่ผ่านมา ผมได้ใช้บริการขนส่งสุราษฏร์ธานีเพื่อเดินทางกลับบ้านที่หัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
ผมเดินทางมาซื้อตั๋วรถบัสเพื่อที่จะกลับบ้าน โดยวันในวันนั้นผมไม่ได้เอะใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผม เพราะในหัวมีแต่เรื่องที่ว่าจะกลับถึงบ้านกี่โมงเท่านั้น
ซึ่งการเดินทางครั้งนั้นเป็นไปด้วยดีครับ เจ้าหน้าที่ทำงานได้ดีมากๆๆ พูดจาดีแถมมีการแนะนำด้วยว่าครั้งหน้า ถ้ามาดึกๆและกลัวว่าจะไม่มีตั๋วให้โทรมาเช็คได้เลย (แล้วพี่เค้าจดเบอร์ยัดใส่มือผมไว้) ในใจผมไมได้คิดว่าจะได้กลับมาใช้บริการอีกรอบหรอกครับ เพราะที่มาใช้บริการครั้งนี้เพราะเหตุสุดวิสัยจริงๆ ทุกๆอย่างที่ผมทำในวันนั้น รีบมาก ตั้งแต่ซื้อตั๋ว กินข้าว ขึ้นรถ ผมไม่ได้เอะใจเลยว่าผมกำลังจะลืมของสำคัญ
ผมถึงบ้านประมาณ ตีสาม และหลับสนิท
ผมไม่รู้ว่าแต่ละคนจะรู้สึกแบบผมหรือไม่ แต่บอกตามตรงวันนั้นผมใจหายเลยทีเดียว เพราะ tablet อันนี้ผมซื้อเพราะอยากได้มานานแล้ว ซื้อมาเพื่อเอาไว้โหลดหนังสือ, นิยาย รวมไปถึงการ์ตูนต่างๆมาเก็บไว้สำหรับอ่านเวลาเดินทาง
พอตั้งสติได้ มันนั่งคิดๆๆ ว่าผมเดินทางมาที่สถานีขนส่งอย่างไร นั่งตรงใหน เปลี่ยนเสื้อผ้าตรงใหน หลายๆสถานที่ หลายๆเหตุการณ์ มันวิ่งเข้ามาในหัว ซึ่งผมก็ค่อยๆคิดและเรียบเรียงและพยายามติดต่อสอบถามจากเพื่อนๆ รวมไปถึงรถแท๊กซี่ที่พาผมไปที่ขนส่ง และแน่นอนคำตอบที่ผมได้ยินคือ ไม่เห็น
ผมงี้นั่งเซ็งเลย วันทั้งวันได้แต่นั่งคิดว่าลืมตรงใหน และคิดว่าผมเจอกับใครมาบ้างจะได้ลองสอบถามเค้าดู เพราะผมอาจจะลืมไว้ที่เค้า แต่ก็เหมือนเดิมคือ หาไม่เจอ ผมสรุปกับตัวเองว่าคงหายไปแน่ๆและได้แต่ทำใจ
จนกระทั่ง ช่วงบ่ายวันที่ 11 ผมนั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ แฟนผมโทรมาบอกว่า เจอ tablet แล้วผมนี่จากง่วงๆอยู่ตาสว่างเลย
พระเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมอึ้งเลย ว่ายังมีคนที่เก็บไว้ให้ด้วยเฟร้ย (คนดีๆในบ้านเรายังมี
ผมได้รีบโทรกลับไปและสอบถามเจ้าหน้าที่ว่า จำผมได้มั้ยครับ เมื่อ 7 เวลาประมาณสองทุ่มกว่าๆ ผมมากับพี่คนนึงซื้อตั๋ว บลาๆๆๆๆๆๆ คือบอกไปเยอะมากอะ จนพี่เค้าตอบไม่ทัน (คง งงๆว่าอะไรของมัน) แต่ก็ไม่มีปัญหาผมเล่าใหม่ช้าลงและพยายามอธิบายถึงลักษณะสิ่งของทั้งสภาพตัวผมในวันที่ซื้อตั๋ว สภาพคนรอบข้างที่ไปซื้อตั๋วด้วยกัน ตลอดจนลักษณะของ tablet จนเจ้าหน้าที่เค้าจำได้ พี่เค้าก็บอกว่า "พี่จะเรียกน้องแล้ว แต่เรียกไม่ทัน เห็นรถมารับแล้ว ก็เลยเก็บเครื่องไว้ คิดว่าน้องจะมารับในวันรุ่งขึ้น" ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ บอกพี่เค้าไปตามตรงว่า ผมคิดว่าผมลืมไว้อีกที่นึงและไม่คิดว่าจะได้คืนแล้ว และพี่เค้าบอกอีกว่าไม่เป็นไร วันใหนมาเที่ยวสุราษอีก ก็ค่อยมารับก็ได้เดี๋ยวเก็บใส่ตู้เซฟไว้ให้ แหม่ ใจดีจริงๆ แต่ผมก็บอกพี่เค้าว่า พี่ช่วยส่งไปรษณีย์มาให้ผมได้มั้ย เดี๋ยวผมโอนค่าส่งไปให้ พี่เค้าบอกว่า "ไม่ดีกว่า เดี๋ยวของเสียหายน้องมารับเองดีกว่านะ ไม่ต้องกลัวมาเมื่อไรก็ได้" แต่ก็นะแค่นี้ผมก็เกรงใจมากแล้วววว ไม่กล้ารบกวนพี่เค้านาน เลยสอบถามพี่ที่สนิทกัน (ที่ไปซื้อตั๋วด้วยกันในวันนั้น) ว่ามีคนรู้จักอยู่สุราษมั้ย พี่เค้าก็บอกว่า ไม่มีปัญหาเดี๋ยวพี่จัดการไปรับของมาให้ โห่ววว เวลาจะโชคดีนี่ ผมดีจริงๆ ผมขอขอบคุณพี่โออีกครั้งนะครับ
เฮ้อออ ผมนี่โล่งงงงเลยครับ รู้สึกดีๆมากๆ ที่ในวันนี้ บ้านเราเมืองเรายังมีคนดีๆอยู่ สังคมดีๆยังมีอยู่รอบๆตัวเรา และขอขอบคุณพี่ๆประจำขนส่งทั้งสองท่านเป็นอย่างมากครับ
และนี่ครับ โฉมหน้าพี่ๆที่ได้เก็บของไว้ให้ (ผมจำได้แต่ชื่อพี่เล่นพี่เค้าว่าพี่เค้าชื่อพี่จบ) ผมขอขอบคุณพี่ๆทั้งสองมากครับที่ช่วยติดตามและเก็บรักษา tablet ของผมไว้ ถ้าไม่ได้พี่ทั้งสองท่านนี้ผมคงเซ็ง เพราะราคาของสมัยนี้ก็ไม่ใช่ถูกๆ ขอบคุณมากๆครับ
:::::::: เข้ามาเพิ่ม ตอนนี้พิมพ์หนังสือขอบคุณเสร็จแล้วครับ กำลังอยู่ในขั้นตอนการนำส่ง ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ช่วยโหวดนะครับ ขอบคุณมากๆครับ