เมื่อความรักเกิดขึ้นในที่ฝึกงาน และเขาคือผู้ชายที่เราไม่ชอบขี้หน้ามากที่สุด

เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อ 8 เดือนที่แล้ว เราเป็นนักศึกษาฝึกงานในแผนกเบเกอรี่ของโรงแรมแห่งหนึ่ง ก่อนหน้าที่ไปฝึกงานที่นี่เราก็มีแฟนอยู่แล้วนะ แต่เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนเกือบจะเลิกกันมาหลายครั้ง เราก็เลยไม่ได้สนใจใครในที่ทำงานเป็นพิเศษ เพราะแค่งานที่ต้องทำในแต่ละวันก็เยอะมากพอแล้ว แถมยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมายในแต่ละวัน พี่ๆในที่ฝึกงานก็เลยมีหน้าที่แค่คอยสอนและคอยดูแลเรากับเพื่อนๆเท่านั้น ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร แต่เมื่อเวลาผ่านไป 1 เดือน ประมาณเดือนเมษา ก็มีพี่ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาในห้องครัว เห็นพี่ๆเค้าพูดกันว่า"แกเพิ่งลาไปเที่ยวมาเดือนนึง เพิ่งกลับมาวันนี้นี่แหละ" เราก็ไม่สนใจอะไรนะ เพราะรู้สึกว่าไม่ถูกชะตากับพี่คนนี้เอาซะเลย (ไม่ยกมือไหว้ด้วยแหละ..... ดูเป็นเด็กไม่ดีเลยเนอะ 5555) เวลาผ่านไปเป็นเดือนที่เราไม่เคยคุยกัน ไม่เคยทักกัน และพี่เค้าก็ไม่เคยมาสอนเราทำขนมเลยซักครั้ง คือเหมือนว่าต่างคนต่างไม่ชอบขี้หน้ากัน พี่เค้าชอบด่าว่าเราเป็นเด็กไม่มีสัมมาคาราวะ เพราะมีคนนี้คนเดียวแหละที่เราไม่เคยยกมือไหว้เลยเวลามาทำงาน จนใกล้ถึงเวลาที่เราจะฝึกงานเสร็จ เราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น เริ่มเล่นกันมากขึ้น ประกอบกับตอนนั้นเราก็เพิ่งเลิกกับแฟน ก็เลยไม่มีใคร เราสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้นจากการคุยไลน์ แต่พอมาเจอกันที่ทำงาน ก็......เงียบ !!!!!! (เหมือนคนไม่รู้จักกัน) จนเริ่มไปกินข้าว ไปดูหนังด้วยกัน แล้วพี่ๆในโรงแรมก็เริ่มสงสัย เราสองคนก็เลยโดนแซวตลอด ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็มีแต่คนพูดถึง เพราะพี่เค้าไม่เคยมีแฟนมานานแล้ว และอีกอย่างเราก็เป็นแค่เด็กฝึกงาน อีกอย่างที่หลายๆคนหมั่นไส้อาจเพราะเราเป็นเด็กเส้นด้วยมั้ง ตอนเข้ามาฝึกงาน เจ้าของโรงแรมก็เป็นคนฝากให้ หลายๆคนก็เลยไม่ชอบขี้หน้าเราตั้งแต่วันแรกๆแล้วแหละ แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนะ เพราะเราถือเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมากๆอีกคนนึงเลยหล่ะ (ถึงแม้จะเป็นเด็กเส้นก็เหอะ)

เราเริ่มคุยกัน เริ่มสนิทกัน จนตกลงว่าลองคบกันดู ทั้งๆที่เราอายุห่างกัน 8 ปีเลยนะ แต่เราไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้น ถึงแม้พี่เค้าจะดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ในช่วงแรก ที่สำคัญคือ ยิ่งรู้จักกันมากขึ้น ยิ่งรู้สึกว่าพี่เค้าเป็นคนดีมาก เทคแคร์ทุกอย่าง คอยไปรับไปส่ง คอยปกป้องเราเวลาที่โดนคนอื่นนินทา ซึ่งตลอดเวลาที่คบกัน พ่อแม่เรากับเค้าก็ต่างรับรู้กันดี อาจจะมีปัญหาทางบ้านเราช่วงแรกๆ เพราะพี่เค้าอายุมากกว่าเรา 8 ปี อีกอย่างคือเราเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าด้วย ที่บ้านเราเลยเป็นห่วง แต่พี่เค้าก็พิสูจน์ตัวเองมาเรื่อยๆ จนตอนนี้เราคบกันได้ 6 เดือนแล้ว เรารู้สึกมาตลอดว่า คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่ให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาอยู่ในชีวิต เพราะสิ่งที่เค้าทำให้เรามันมากกว่าความรัก แต่เค้าทำให้ได้ทุกอย่างจริงๆ (ทำขนม ทำกับข้าว กันคิ้วให้เรา ทาเล็บ ตัดเล็บ เย็บผ้า ตัดผม บลาๆๆๆ) เค้าเป็นผู้ชายยที่ทำได้ทุกอย่างจนเราแทบไม่ต้องทำอะไรเองเลย มันผิดกับตอนแรกที่เราเจอกันโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นคิดแค่ว่า "ผู้ชายคนนี้ ขี้อวด ขี้โม้ นิสัยไม่ดี ไม่ค่อยพูด อัธยาศัยไม่ดีเลยซักนิด เราเลยไม่ชอบขี้หน้าสุดๆอ่ะ" ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างมันจะดีสุดๆขนาดนี้

ตอนนี้ผ่านมา 6 เดือนแล้วที่เราคบกัน พี่เค้าออกจากโรงแรมเก่ามาเป็นเชฟอีกโรงแรมนึง เราเจอกันน้อยลง เพราะเราต้องกลับมาเรียน ได้เจอกันแค่เดือนละครั้ง แต่ทุกอย่างก็ยังมีความสุขดีมากๆๆๆๆ เราเหลือเวลาอีกแค่ 4 เดือน ก็จะเรียนจบแล้ว สิ่งที่ทำให้ยิ้มได้ทั้งวันในตอนนี้คือ "พี่เค้าเพิ่งขอหมั้นเราเมื่อสองวันที่แล้ว" แต่เค้าจะรอจนกว่าเราจะเรียนจบแล้วค่อยมาคุยเรื่องนี้กันอีกรอบ

มันน่าแปลกเนอะ....... เราไม่เคยรู้จักกัน เราเคยเกลียดกัน จนไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ความรักมันเริ่มขึ้นมาตอนไหน ไม่รู้เลยว่ามาคบกันได้ยังไง แต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันกลับดีมากๆ มีความสุขมากๆ เหมือนเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลย ถ้าวันข้างหน้ามันจะต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลง เราคงไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมาเลย เพราะมันมีแต่ความทรงจำดีทั้งนั้น ^-^