สวัสดีใครสักคนที่อยู่ข้างนอกนั้นแล้วมาเจอโพสต์ของผม ถ้าคุณเห็นชื่อคุณอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องผี หรือ ทฤษฎีสมคบคิดตามอินเตอร์เน็ต แต่ไม่ใช่ ไม่ใกล้เคียงเลย วันนี้ผมแค่รู้สึกผิดหวังกับตัวเอง แล้วก็ชีวิตที่เป็นอยู่ แล้วอยากจะระบายให้ใครสักคนได้รับรู้

   ช่วงนี้เป็นช่วงฝึกงานของผม เป็นฝึกงานแบบสหกิจศึกษา เวลา8เดือน ผมขอไม่ระบุนะ ว่าผมอยู่มหาวิทยาลัยอะไร หรือ ฝึกงานอยู่บริษัทอะไร เดือนนี้เดือนกรกฏาคม เป็นเดือนแรกที่ผมฝึกงาน แค่เดือนแรกผมก็คำอะไรผิดพลาดไปเยอะแล้ว ส่วนมากก็เป็นการสะกดคำถูกๆผิดๆ กับการรู้สึกเข้ากับคนในบริษัทไม่ได้ ที่บอกว่าไม่ได้ไม่ร่วมเด็กฝึกงานคนอื่นนะ ผมเข้ากับพวกเขาได้เป็นอย่างดี ผมหมายถึงเหล่าพี่ๆในบริษัท ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ดีนะ พวกเขาเป็นคนที่ดีมากๆ แต่ปัญหาจริงๆที่ผมคิดหรืออาจจะเป็นจริงๆ ก็คือผมนี้แหละ ผมไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้จะแต่ผมรู้สึกอย่างงี้จริงๆ รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงเป็นปรสิต ที่เข้ามาอาศัยอยู่ในบริษัทนี้ ผมทำเรื่องผิดพลากเยอะมากจริงๆ

   ผมรู้ว่าผมควรแก้ตัวเอง ผมพยายามอยู่ แต่ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากจนอยากจะมาระบาย วันนี้ผมโดนเตือนว่าให้โตได้แล้วตอนนี้ผมฝึกงานแล้ว คำพูดนี้ทำให้ผมกลับมาคิดกับตัวเอง "กูฝึกงานแล้วนี้ว่า" "กูรู้สึกเวลามันผ่านไปไวมาก" "รู้สึกเสียดายเวลา3ปีที่ผ่านมา มันหายไปไหนหมด"

   โดยเฉพาะคำว่ารู้สึกเสียดายเวลานี่แหละที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ ในช่วงม.ปลายผมเคยรู้สึกมีความสุขมากๆ ผมเคยมีเพื่อนสนิทเยอะแยะมากมายที่ บางคนตอนนี้ผมก็ยังติดต่ออยู่ แต่ในช่วงมหาวิทยาลัยผมกลับไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยสักคน จนกว่าผมเริ่มมีเพื่อนอีกทีก็ปี3 ตอนผมมีเพื่อนผมเหมือนกลายเป็นพวกเรียกร้องความสนใจ เอาจริงๆบางที่ผมอาจจะเป็นคนแบบนั้นมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้แค่ผมไม่รู้ตัว ผมทำตัว ดี๊ด๊า ทำตัวน่ารัก เหมือนตัวละครที่หลุดมาจากโลก Anime ทำตัวเหมือนกับไม่ใช้ผม ตอนนั้นผมแค่รู้สึกว่าไม่อยากให้เขารู้ว่าผมเป็นคนยังไง ทั้งๆที่ทุกคนทำตัวเป็นตัวเองกันหมด อาจจะเป็นเพราะผมรู้ว่าผมเป็นคนที่ไม่เอาไหน เป็นคนที่แย่ ผมรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่จบ ม.ปลาย ตอนนั้นผมเพิ่งเลิกคบกับเพื่อนที่ผมรู้สึกสนิท2คนไป คนที่2ผมขอไม่อธิบายนะ เพราะผมรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ตอนที่เลิกคบกับเพื่อนคนที่1 ผมจำไม่ได้แล้วว่าเลิกคบเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าผมกับเขาเราสนิทกันมาก แล้วเขาก็เป็นคนที่ค่อนข้างชอบทำตัวไม่ดี ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนไม่ดีนะ เขาก็เป็นคนที่ดีมากๆคนนึง แต่เขาก็เป็นคนที่Toxicเหมือนกัน เป็นพวกพูดจาตรงๆ จนบางครั้งก็ตรงไป ผมอยากให้เขาเลิกทำตัวแบบนี้ เขาจะได้เข้ากับสังคมได้ ใช่ผมรู้ว่าผมโคตรโง้เลย แล้วตอนนี้คนที่ไม่สามารถเข้าสังคมได้กลับเป็นผมแทน555 แต่เรื่องไม่หมดแค่นั้นช่วงที่ผมเลิกคบกับเขา เป็นช่วงที่มีดราม่าระหว่างเขากับพวกเด็กขี้บูลลี่หลังห้อง ที่พวกมันก็เคยแกล้งผมเหมือนกัน จนผมติดได้ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นพวกทรยศเลย ผมเก็บความรู้สึกนี้มา4ปี จนถึงตอนนี้ ผมเคยได้ไปเจอเขาตอนไปเที่ยวกับเพื่อนที่ยังคบกันอยู่ เขาก็ดูไม่คิดแค้นเคืองโกรธผมนะ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็รู้สึกผิดอยู่ดี ผมคิดถึงเขาเป็นบางครั้ง จริงๆก็ค่อนข้างบ่อย ช่วงที่ผ่านมาผมได้เล่นเกมที่มีตัวละครที่เหมือนเขามาก จนผมเอาภาพ screenshot ของเกมนั้นมาเป็น wallpaper desktop ของผม เขาเหมือนตัวละครที่อยู่ด้านซ้าย

มันทำให้ผมคิดถึงเขาหนักกว่าเดิม และความรู้สึกผิดก็เป็นเหตุผลที่ผมปิดบังความรู้สึกของตัวเองมาจนถึงตอนนี้ และทำให้3ปีของผมหายไป

   มาถึงตอนนี้คุณคงสงสัยว่ามันเกี่ยวกับเรื่องข้างบนยังไง ความจริงคือผมรู้สึกไม่พร้อมกับการเติมโตเป็นผู้ใหญ่ ผมกลัวว่าผมจะทำอะไรผิดพลาดอีก และผมกลัวว่าผมต้องตัวคนเดียว ถึงสักวันเราจะต้องตัวคนเดียวก็เถอะ

   ผมแค่อยากหาที่ระบายเฉยๆ ยังไงผมก็กลับไปยังจุดเดิมได้แล้ว ชีวิตก็มีแต่ต้องไปข้างหน้า และพยายามไม่ให้ตัวเองทำเรื่องผิดพลาดซ้ำสอง ถึงผมจะทำเรื่องเดิมๆมา3-4รอบได้แล้ว แต่ผมก็ต้องสู้ต่อไป

   ถ้าคุณอ่านมาจนถึงตอนนี้ขอขอบคุณที่อ่านจนจบ ถึงแม้ว่าเรื่องนี้มันจะไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับตัวคุณก็เถอะ