ต้องออกตัวก่อนนะค่ะ ว่าหลังจากนั่งอ่านเรื่องชาวบ้านมานาน ก็เริ่มอยากจะเเชร์เรื่องตัวเองบ้างซะเเล้ว
เเต่เราก็ยังระหว่างรอการยืนยันเลยเขียนได้เเต่กระทู้คำถาม เลยหัดๆเขียนดูก่อนละกัน
เผื่อว่ามีใครบ้างคนจะบังเอิญมาอ่านเจอ ๕๕ (คืออารมณ์คนเขียนประมาน พิมพ์ไปยิ้มไปอะ)
เกริ่นก่อนเลยคือเรารู้จักกับพี่คนนึ่ง ก็นับๆๆเเล้วก้สามปีได้ เเต่ว่าก็ไม่ได้รู้จักสนิทอะไรเป็นเรื่องเป็นเรื่องเป็นราวหรอกนะ
ก็รู้ๆๆจักผ่านเพื่อนอีกทีนึ่ง อะไรประมาณนี้ ก็มีคุยๆกันบ้างถามไถ่ตามประสาคนรู้จัก(ผ่านเฟสบุ๊คตัวดีนี่เเหละ)
ตอนนั้นเราก็มีเเฟนอยู่เเล้วเเหละ ก็ไม่ได้จะคิดจะชอบอะไรใคร คือรักเดียวใจเดียวงี้
พี่เค้าเท่าที่ดูๆ ก็คงจะไม่ได้พิศวาสอะไรเราเลย ( เราก็ไม่ได้เป็นคนสวย น่ารักอะไร แอบบนอยตัวเอง เศร้า เเป๊บบบ )
ตั้งเเต่นั้นมา...
เวลาก็ผ่านมา 3 ปี เราก็ยังคุยๆกับพี่เค้านะ เเต่ก็อย่างว่า ตามประสาคนรู้จักอะเเหละ
เพราะตั้งเเต่รู้จักกันมา เคยเจอหน้ากันจริงๆก็คงจะ 3 -4 ครั้งได้
คือประเด็นมันอยู่ตรงที่พักหลังๆเนี่ยเรา เกิดโสด
ก็มีคนเข้ามาคุยๆด้วยเเต่ก็ไม่คิดอะไรกลับคนอื่นเลย เเต่เรากลับรู้สึกติดใจเเปลกว่า 3 ปีที่รู้จักพี่เค้าพี่เค้าก็ยังทักทายเราตลอด (เเบบคนรู้จักอีกเช่นเคย)
คือดันมาชอบตรงที่เค้ายังทักทาย ถามไถ่ตลอด (ไม่เยอะมากอะไร ก็ตามประสาคนรู้จักกัน) คือเเบบมันยาวนาน
ไม่ว่าเราจะทุกข์จะสุข ก็จะเห็นพี่เค้าเข้ามา ทัก กดไลท์ คอมเม้น รัยงี่
เเละเเล้วต่อมมโน คิดไปเองของเราก็พองโต ก็พี่เค้าก็โสดอะนะ แต่ก็คงจะมีคนในใจอยู่เเล้วละ
คือมันมีวันนึ่ง พึ่งผ่านมาไม่นาน มันเปนวันรับปริญญาพี่เค้า เค้าก็ชวน ไอ่เราก็ว่างๆไปดีกว่า
พอเดินห้างคิดจะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้พี่เค้าดี จะซื้อตุ๊กตาก็กลัวว่าเป็นผู้ชายจะไม่ชอบ เผลอๆได้มาอาจจะเก็บเข้ากรุ ฝุ่นเกาะ
ทั้งทีเราจะซื้อของง่ายๆอะไรก็ได้ ไม่เสียเวลามานั่งทำก็ได้ หรือไม่ไปก็ได้เพราะก็ไม่ได้สนิทรัยกันมาก
เราก็ดันเลือกซื้อสมุดโน๊ตเล่มนึ่ง แล้วเราก็ตั้งใจตกเเต่งเป็นรูปภาพพี่เค้า และก็เป็นภาพเราบรรยายข้อความเเสดงความยินดีไป
คืออย่างให้เป็นของที่เราทำ เเล้วใช่ได้จริง
(พอมาวันนี้เราก็กลับมาถามตัวเองนะ ว่าก็เเค่พี่ที่รู้จักกันธรรมดา ทำไมเราตั้งใจทำของให้ขนาดนี้เลยหรอ ? เอ๊ะกูคิดรัยกะเค้าป่าวเนี่ย??)
เราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนมา ฉลองฝึกงานรัยเสร็จ คือเเบบตื่นสาย เเละที่สำคัญยังไม่ส่างเมา เเต่ก็รีบนั่งรถ ซึ่งรถก็ติดพอสมควร(ตามปกติมีงานรับปริญญาอย่างท่ี่รู้ๆกัน) พอมาถึงมอ. ตามหาพี่เค้าไม่เจอ โทรก็ไม่ติด เราก็ไปกับเพื่อนสองคนอีกมือก็ถือลูกโป่งคนก็เยอะวิ่งผ่าไป
สุดท้ายคิดว่าไม่ทันพี่เค้าคงเข้าห้องประชุมไปละ เเต่พี่เค้าก็โทรมาจ้าาาา(เบอร์เพื่อนเรา) พี่เค้าก้เหมือนรีบวิ่งหน้าตาตื่นลงมา
เหมือนนางจะดีใจที่เรามา(เรากะเพื่อนเรามา) ... คือภาพมันเเบบหึ้ยยยยดีใจตามเลย คือเราก็รีบวิ่งมาตามหาเหมือนกัน ฝืนสังขารตัวเองมาเพื่อให้ของที่ตั้งใจทำกับเค้าเเล้วเค้าก็ดูเหมือนดีใจที่เรามา
เเบบมันฟินอะ พอกลับมาพี่เค้าก็ขอบคุนใหญ่เลยที่ทำของให้
คือพี่ๆๆๆ พี่จะรู้ไม่นู๋คิดไม่ซื่อกะพี่ละ ๕๕๕
#โมเมนเเบบไม่ชอบกลับไม่เป็นรัย #ขอเเค่ได้ส่องเฟสไปวันๆก็พอ
มีความสุขมากคือชอบไปงั้นไม่หวังอะไร ได้เจอคือกำไร ได้คุยคือมีความสุข
คือตอนนี้เราก็สับสนกับตัวเองเข้าเเล้วว่าเเอบชอบพี่เค้าเข้าจริงๆอะป่าวน่ะ
คือมันจะมีพรหมลิขิต บันดารชักพาอะไรงี่ไหมนะ ว่าคนที่เราเเอบชอบ เค้าจะเเอบชอบเราบ้าง (เฮ้อออ ! ได้เเต่มโนไปเองไปวันๆ)
คือตอนนี้ จขก. ชอบพี่เค้าอยุ่ใช่ป่าวอะ ก็คงจะชอบไปละเเหละ
เเต่จะให้บอกก็คงไม่กล้า จากที่นานๆเคยคุยเคยทักกัน อาจจะหายไปเลยก็ได้
การมาเขียนระบายครั้งนี้ก็ช่วยให้เรา สบายใจขึ้นนิดนึ่งละมั้ง ....
ทำไรไม่ได้นอกจากนั่งส่องเฟสไปวันๆจิงๆ
เเบบนี้เรียกว่าชอบรึป่าว คือเเบบใจสั่นอะเอออออ (พึ่งหัดเขียนครั้งเเรกจ้า)
เเต่เราก็ยังระหว่างรอการยืนยันเลยเขียนได้เเต่กระทู้คำถาม เลยหัดๆเขียนดูก่อนละกัน
เผื่อว่ามีใครบ้างคนจะบังเอิญมาอ่านเจอ ๕๕ (คืออารมณ์คนเขียนประมาน พิมพ์ไปยิ้มไปอะ)
เกริ่นก่อนเลยคือเรารู้จักกับพี่คนนึ่ง ก็นับๆๆเเล้วก้สามปีได้ เเต่ว่าก็ไม่ได้รู้จักสนิทอะไรเป็นเรื่องเป็นเรื่องเป็นราวหรอกนะ
ก็รู้ๆๆจักผ่านเพื่อนอีกทีนึ่ง อะไรประมาณนี้ ก็มีคุยๆกันบ้างถามไถ่ตามประสาคนรู้จัก(ผ่านเฟสบุ๊คตัวดีนี่เเหละ)
ตอนนั้นเราก็มีเเฟนอยู่เเล้วเเหละ ก็ไม่ได้จะคิดจะชอบอะไรใคร คือรักเดียวใจเดียวงี้
พี่เค้าเท่าที่ดูๆ ก็คงจะไม่ได้พิศวาสอะไรเราเลย ( เราก็ไม่ได้เป็นคนสวย น่ารักอะไร แอบบนอยตัวเอง เศร้า เเป๊บบบ )
ตั้งเเต่นั้นมา...
เวลาก็ผ่านมา 3 ปี เราก็ยังคุยๆกับพี่เค้านะ เเต่ก็อย่างว่า ตามประสาคนรู้จักอะเเหละ
เพราะตั้งเเต่รู้จักกันมา เคยเจอหน้ากันจริงๆก็คงจะ 3 -4 ครั้งได้
คือประเด็นมันอยู่ตรงที่พักหลังๆเนี่ยเรา เกิดโสด
ก็มีคนเข้ามาคุยๆด้วยเเต่ก็ไม่คิดอะไรกลับคนอื่นเลย เเต่เรากลับรู้สึกติดใจเเปลกว่า 3 ปีที่รู้จักพี่เค้าพี่เค้าก็ยังทักทายเราตลอด (เเบบคนรู้จักอีกเช่นเคย)
คือดันมาชอบตรงที่เค้ายังทักทาย ถามไถ่ตลอด (ไม่เยอะมากอะไร ก็ตามประสาคนรู้จักกัน) คือเเบบมันยาวนาน
ไม่ว่าเราจะทุกข์จะสุข ก็จะเห็นพี่เค้าเข้ามา ทัก กดไลท์ คอมเม้น รัยงี่
เเละเเล้วต่อมมโน คิดไปเองของเราก็พองโต ก็พี่เค้าก็โสดอะนะ แต่ก็คงจะมีคนในใจอยู่เเล้วละ
คือมันมีวันนึ่ง พึ่งผ่านมาไม่นาน มันเปนวันรับปริญญาพี่เค้า เค้าก็ชวน ไอ่เราก็ว่างๆไปดีกว่า
พอเดินห้างคิดจะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้พี่เค้าดี จะซื้อตุ๊กตาก็กลัวว่าเป็นผู้ชายจะไม่ชอบ เผลอๆได้มาอาจจะเก็บเข้ากรุ ฝุ่นเกาะ
ทั้งทีเราจะซื้อของง่ายๆอะไรก็ได้ ไม่เสียเวลามานั่งทำก็ได้ หรือไม่ไปก็ได้เพราะก็ไม่ได้สนิทรัยกันมาก
เราก็ดันเลือกซื้อสมุดโน๊ตเล่มนึ่ง แล้วเราก็ตั้งใจตกเเต่งเป็นรูปภาพพี่เค้า และก็เป็นภาพเราบรรยายข้อความเเสดงความยินดีไป
คืออย่างให้เป็นของที่เราทำ เเล้วใช่ได้จริง
(พอมาวันนี้เราก็กลับมาถามตัวเองนะ ว่าก็เเค่พี่ที่รู้จักกันธรรมดา ทำไมเราตั้งใจทำของให้ขนาดนี้เลยหรอ ? เอ๊ะกูคิดรัยกะเค้าป่าวเนี่ย??)
เราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนมา ฉลองฝึกงานรัยเสร็จ คือเเบบตื่นสาย เเละที่สำคัญยังไม่ส่างเมา เเต่ก็รีบนั่งรถ ซึ่งรถก็ติดพอสมควร(ตามปกติมีงานรับปริญญาอย่างท่ี่รู้ๆกัน) พอมาถึงมอ. ตามหาพี่เค้าไม่เจอ โทรก็ไม่ติด เราก็ไปกับเพื่อนสองคนอีกมือก็ถือลูกโป่งคนก็เยอะวิ่งผ่าไป
สุดท้ายคิดว่าไม่ทันพี่เค้าคงเข้าห้องประชุมไปละ เเต่พี่เค้าก็โทรมาจ้าาาา(เบอร์เพื่อนเรา) พี่เค้าก้เหมือนรีบวิ่งหน้าตาตื่นลงมา
เหมือนนางจะดีใจที่เรามา(เรากะเพื่อนเรามา) ... คือภาพมันเเบบหึ้ยยยยดีใจตามเลย คือเราก็รีบวิ่งมาตามหาเหมือนกัน ฝืนสังขารตัวเองมาเพื่อให้ของที่ตั้งใจทำกับเค้าเเล้วเค้าก็ดูเหมือนดีใจที่เรามา
เเบบมันฟินอะ พอกลับมาพี่เค้าก็ขอบคุนใหญ่เลยที่ทำของให้
คือพี่ๆๆๆ พี่จะรู้ไม่นู๋คิดไม่ซื่อกะพี่ละ ๕๕๕
#โมเมนเเบบไม่ชอบกลับไม่เป็นรัย #ขอเเค่ได้ส่องเฟสไปวันๆก็พอ
มีความสุขมากคือชอบไปงั้นไม่หวังอะไร ได้เจอคือกำไร ได้คุยคือมีความสุข
คือตอนนี้เราก็สับสนกับตัวเองเข้าเเล้วว่าเเอบชอบพี่เค้าเข้าจริงๆอะป่าวน่ะ
คือมันจะมีพรหมลิขิต บันดารชักพาอะไรงี่ไหมนะ ว่าคนที่เราเเอบชอบ เค้าจะเเอบชอบเราบ้าง (เฮ้อออ ! ได้เเต่มโนไปเองไปวันๆ)
คือตอนนี้ จขก. ชอบพี่เค้าอยุ่ใช่ป่าวอะ ก็คงจะชอบไปละเเหละ
เเต่จะให้บอกก็คงไม่กล้า จากที่นานๆเคยคุยเคยทักกัน อาจจะหายไปเลยก็ได้
การมาเขียนระบายครั้งนี้ก็ช่วยให้เรา สบายใจขึ้นนิดนึ่งละมั้ง ....