ก่อนอื่นต้องขอแจ้งไว้ก่อนค่ะว่านี่เป็นชีวิตจริงของเรา เป็นเรื่องราวที่เราอยากบอกต่อ
อยากให้คนที่คิดว่าท้อแท้ในชิวิตมีกำลังใจ และที่สำคัญอยากให้คนบางคนได้อ่าน
เพราะเรามีหลายอย่างที่ไม่ได้พูดออกไป และคิดว่าคงไม่ได้พูดอีกแล้ว หากวันนึงเขาได้อ่านอยากให้รู้
" ว่าการเกิดมาเป็นเรา ฝืนยิ้มยังลำบาก"
เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวคนจีน พ่อแม่เป็นจีนแท้ๆ ปู่ย่าตายายก็เป็นคนจีน
แต่ไหงผิวพรรณเรากลับเข้ม หรือที่เรียกว่าดำนั่นแหละ หน้าตาคล้ายคนอิสลามหรือหากไม่บอกใคร
ก็มักมีแต่คนคิดว่าเราเป็นอิสลาม เพราะแถวบ้านเราเป็นชุมชนคนอิสลามค่ะ
เด็กๆมักโดนญาติทางฝ่ายพ่อคุยหยอกว่าเกิดจากกระบอกไม้ไผ่บ้าง ลูกเก็บมาเลี้ยงบ้าง
เด็กๆก็ไม่คิดอะไร แต่พอโตมาเริ่มรู้ภาษาก็ยังโดนล้อแบบนี้อยู่ " ซึ่งเราไม่ขำ "
เรามาน้อยเนื้อต่ำใจว่าทำไมเราไม่เหมือนลูกหลานคนอื่นๆ เขาขาวกัน ตาตี่ หมวยๆ
ทำไมเราขี้เหล่อยู่คนเดียว ยิ่งเวลาตรุษจีน เชงเม้ง จะเห็นได้ชัดว่าเราผิดแผกแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ
ทำให้เวลาโดนแม่ตี ด้วยความเป็นเด็กเรามักพูดว่า ใช่สิหนูมันเด็กเก็บมาเลี้ยง ไม่ใช่ลูกแม่
ได้ผล แม่หยุดตีทันที ทำให้เรามักพูดคำนี้บ่อยเพราะมันได้ผลชงัก แม่ไม่กล้าตี
หารู้ไม่ แม่ร้องไห้เพราะคำพูดเรา โดยเรารู้สึกว่าเราชนะถ้าพูดคำนี้
ทุกเดือนเราต้องไปหาหมอเพื่อรับยาตั้งแต่เด็ก แม่จะกระเตงขึ้นรถเมล์ พาไปร.พ.วชิระ
เพราะเราเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เกิด ผนังหัวใจรั่ว หัวใจโต และหัวใจมาขนาดไม่ปกติ ทำให้ไม่แข็งแรง
โดนฝนก็ป่วย ออกกำลังกายก็ป่วย
ป่วยทีเกือบตาย ดังนั้นเราจึงมีตัวที่เล็ก ผอม ดำ กว่าเด็กในวัยเดียวกัน
เคยได้ยินคนข้างบ้านพูดว่าเราจะตายก่อนโตไหม เพราะดูแล้วน่าจะไม่โตแล้วล่ะ
ดังนั้นเมื่อตอน6ขวบแม่จึงเอาเราเข้าผ่าตัดผนังหัวใจรั่ว เป็นการผ่าตัดครั้งแรกของเรา
โดยมีคุณหมอใจดีในตอนนั้นออกค่าใช้จ่ายให้ แต่ให้เราเป็นหุ่นทดลองในการรักษา
เราจำความไม่ค่อยได้ แต่รู้ว่าทุกครั้งที่ไปหาหมอ จะมีพี่ๆหมอฝึกหัดมารุมเรา
บางคนก็ซื้อขนมมาล่อให้เรายอมให้เขาตรวจ และการผ่าตัดครั้งแรกก็เกิดขึ้น
เขาว่าละครมาจากชีวิตจริง คุณลองมาฟังชีวิตจริงที่ยิ่งกว่าละครของเราไหม
อยากให้คนที่คิดว่าท้อแท้ในชิวิตมีกำลังใจ และที่สำคัญอยากให้คนบางคนได้อ่าน
เพราะเรามีหลายอย่างที่ไม่ได้พูดออกไป และคิดว่าคงไม่ได้พูดอีกแล้ว หากวันนึงเขาได้อ่านอยากให้รู้
" ว่าการเกิดมาเป็นเรา ฝืนยิ้มยังลำบาก"
เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวคนจีน พ่อแม่เป็นจีนแท้ๆ ปู่ย่าตายายก็เป็นคนจีน
แต่ไหงผิวพรรณเรากลับเข้ม หรือที่เรียกว่าดำนั่นแหละ หน้าตาคล้ายคนอิสลามหรือหากไม่บอกใคร
ก็มักมีแต่คนคิดว่าเราเป็นอิสลาม เพราะแถวบ้านเราเป็นชุมชนคนอิสลามค่ะ
เด็กๆมักโดนญาติทางฝ่ายพ่อคุยหยอกว่าเกิดจากกระบอกไม้ไผ่บ้าง ลูกเก็บมาเลี้ยงบ้าง
เด็กๆก็ไม่คิดอะไร แต่พอโตมาเริ่มรู้ภาษาก็ยังโดนล้อแบบนี้อยู่ " ซึ่งเราไม่ขำ "
เรามาน้อยเนื้อต่ำใจว่าทำไมเราไม่เหมือนลูกหลานคนอื่นๆ เขาขาวกัน ตาตี่ หมวยๆ
ทำไมเราขี้เหล่อยู่คนเดียว ยิ่งเวลาตรุษจีน เชงเม้ง จะเห็นได้ชัดว่าเราผิดแผกแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ
ทำให้เวลาโดนแม่ตี ด้วยความเป็นเด็กเรามักพูดว่า ใช่สิหนูมันเด็กเก็บมาเลี้ยง ไม่ใช่ลูกแม่
ได้ผล แม่หยุดตีทันที ทำให้เรามักพูดคำนี้บ่อยเพราะมันได้ผลชงัก แม่ไม่กล้าตี
หารู้ไม่ แม่ร้องไห้เพราะคำพูดเรา โดยเรารู้สึกว่าเราชนะถ้าพูดคำนี้
ทุกเดือนเราต้องไปหาหมอเพื่อรับยาตั้งแต่เด็ก แม่จะกระเตงขึ้นรถเมล์ พาไปร.พ.วชิระ
เพราะเราเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เกิด ผนังหัวใจรั่ว หัวใจโต และหัวใจมาขนาดไม่ปกติ ทำให้ไม่แข็งแรง
โดนฝนก็ป่วย ออกกำลังกายก็ป่วย
ป่วยทีเกือบตาย ดังนั้นเราจึงมีตัวที่เล็ก ผอม ดำ กว่าเด็กในวัยเดียวกัน
เคยได้ยินคนข้างบ้านพูดว่าเราจะตายก่อนโตไหม เพราะดูแล้วน่าจะไม่โตแล้วล่ะ
ดังนั้นเมื่อตอน6ขวบแม่จึงเอาเราเข้าผ่าตัดผนังหัวใจรั่ว เป็นการผ่าตัดครั้งแรกของเรา
โดยมีคุณหมอใจดีในตอนนั้นออกค่าใช้จ่ายให้ แต่ให้เราเป็นหุ่นทดลองในการรักษา
เราจำความไม่ค่อยได้ แต่รู้ว่าทุกครั้งที่ไปหาหมอ จะมีพี่ๆหมอฝึกหัดมารุมเรา
บางคนก็ซื้อขนมมาล่อให้เรายอมให้เขาตรวจ และการผ่าตัดครั้งแรกก็เกิดขึ้น