ตอนนี้เรียนอยุ่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ อยุ่ปีที่ 3 แล้ว
ผมเพิ่งโดนบอกปฏิเสธเมื่อวันจันทร์นี้ครับ โดยๆ เธอคนนี้เป็นรุ่นน้องในสาขาผมเอง ตอนผมอยุ่ปี2 ผมคบกับเธอตอนแรก ก็มีเหตุให้เลิกรากันไป 2 ครั้ง
พอตอนนี้ผมเรียนปีที่ 3 ช่วงต้นๆปีเราก็กลับมาคืนดีกัน คุยกัน โทรหากัน ไปกินไอติมกัน
แต่อยุ่ๆ วันหนึ่งเธอก็ไม่ค่อยทักผมเหมือนเคย เฟสผมทักไปเธอก็ไม่ค่อยตอบ หรือตอบน้อย โทรไปก็รับบ้างไม่รับบ้าง
ผมถามดูหลายครั้งเขาก็บอกว่า ไม่ว่างอยุ่กับเพื่อน ไม่ค่อยได้เล่นเฟส ลืมมือถือไว้บ้าง ผมก็เชื่อครับ แต่เป็นหลายๆครั้ง
จนวันหนึ่ง
เขาก็บอกเลิกผมครับ บอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไร ไม่อยากคุยแล้ว ผมนี่แบบน้ำตาตกเลยครับ เพื่อนๆในสาขาเขาก็ไม่ชอบผม เพราะ น้องคนนี้ค่อนข้าง ดังในรุ่นประมาณว่ารุ้กันหมดเรื่องที่คบกัน
ตอนแรกๆผมก็คิดไปเองว่า คนอื่นๆไม่ได้เกลียดผมหรอก แต่ สายตาครับโดยเฉพาะกลุ่มผู้หญิงเขาจะมองมาที่ผม แบบอ่านสายตาออกและไม่ใช่ครั้งเดียวครับ บ่อยๆมากๆครับ ทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกัน
เวลาเข้าไปเรียนผมก็เดิน สวนกับรุ่นน้อง และเขา และเพื่อนๆผม แบบ เหมือนใจถูกมีดบาดหลายๆรอบ เหมือนตัวเราไม่มีที่ยืนครับ มันเหนื่อยท้อ มีเพื่อนครับแต่ต่างสาขา แต่เขาก็ต้องใช้เวลากับงานในคณะเขา กลุ่มเพื่อนเขา
คือทุกวันนี้ผม ยังคงคิดถึง อาลัยอาวรณ์ถึงเธอคนนั้น กว่าจะได้กลับมาคุยกัน ผมก็ทรมาณคิดถึงเธอมาตลอด แต่ทำไมกัน เธอถึงตัดใจได้ง่ายเหลือเกิน
เหมือนไม่มีจุดยืนครับ ต้องทนนั่งเรียน ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆ มันเหนื่อยและท้อครับ ผมปี 3 แล้วอยากมีความทรงจำดีๆบ้างครับ ทำยังไงดี ผมไม่ไหว ผมร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้ทุกคืน เวลาจะนอน ไปห้องสมุดคนเดียว กินข้าวคนเดียว
บ้างทีผมเห็นน้องเขาเดินหัวเราะกับเพื่อน เฮฮาใจหนึ่งก็มีความสุข ใจหนึ่งก็ทุกข์ใจมากๆ
อยากได้กำลังใจครับ ใครเคยเจอแนวๆแบบนี้แล้วต้องอยุ่คนเดียวบ้าง อยากอยุ่กับเพื่อนจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่เพื่อนก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยครับ ขอโทษนะครับ ผมยืนด้วยตัวเองไม่ไหวจริงๆ ไม่ไหวเลย ผมไม่อยากร้องไห้ ผมอยากยิ้ม ผมอยากมีวันดีๆ แต่ทำไม แต่ละก้าวในมหาวิทลายันมันหนักมาก มีแต่ภาพน้องเขาเต็มไปหมด
ช่วยผมด้วยเถอะครับ ถึงใครจะคิดว่าเป็นเรื่องแต่งก็ตามทีครับ แต่มันคือเรื่องจริงๆที่ผมไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง ครอบครัวทางบ้านกว่าจะเลิกงานก็ดึกครับ ไม่อยากให้เขาหนักใจ ก็เคยๆพูดให้ฟังบ้าง เคยร้องไห้ให้แม่เห็น แม่เห็นก็กังวล ผมก็ไม่อยากให้กังวลครับเพราะแค่ทำงานก็เหนื่อยมากพอแล้ว
ชีวิตในมหาวิทยาลัยถ้าผมพลาดแล้ว หลังจบแล้ว ผมยังมีโอกาศอีกใช่ไหมครับ ที่จะมีโอกาศได้เจอคนที่รักเรา เรารักเขา โอกาศในการเจอเพื่อน โอกาศในชีวิต ถ้าในมหาลัยผมพังไปแล้ว ผมยังเริ่มใหม่ได้ใใช่ไหมครับ ผมเข้าใจนะว่าชีวิตยังอีกไกล แต่ไม่เห็นหนทาง อยากได้คำให้กำลังใจครับ อยากได้มากๆเลย ขอบคุณครับ ขอโทษนะครับถ้าแท๊กผิดกระทุ้บ้าง
อกหักครับ โดนบอกเลิก โดยคนที่บอกเลิกที่บอกเรียนในสาขาเดียวกัน ใครเคยเป็นแบบนี้แล้วต้องอยุ่คนเดียวบ้างครับ
ผมเพิ่งโดนบอกปฏิเสธเมื่อวันจันทร์นี้ครับ โดยๆ เธอคนนี้เป็นรุ่นน้องในสาขาผมเอง ตอนผมอยุ่ปี2 ผมคบกับเธอตอนแรก ก็มีเหตุให้เลิกรากันไป 2 ครั้ง
พอตอนนี้ผมเรียนปีที่ 3 ช่วงต้นๆปีเราก็กลับมาคืนดีกัน คุยกัน โทรหากัน ไปกินไอติมกัน
แต่อยุ่ๆ วันหนึ่งเธอก็ไม่ค่อยทักผมเหมือนเคย เฟสผมทักไปเธอก็ไม่ค่อยตอบ หรือตอบน้อย โทรไปก็รับบ้างไม่รับบ้าง
ผมถามดูหลายครั้งเขาก็บอกว่า ไม่ว่างอยุ่กับเพื่อน ไม่ค่อยได้เล่นเฟส ลืมมือถือไว้บ้าง ผมก็เชื่อครับ แต่เป็นหลายๆครั้ง
จนวันหนึ่ง
เขาก็บอกเลิกผมครับ บอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไร ไม่อยากคุยแล้ว ผมนี่แบบน้ำตาตกเลยครับ เพื่อนๆในสาขาเขาก็ไม่ชอบผม เพราะ น้องคนนี้ค่อนข้าง ดังในรุ่นประมาณว่ารุ้กันหมดเรื่องที่คบกัน
ตอนแรกๆผมก็คิดไปเองว่า คนอื่นๆไม่ได้เกลียดผมหรอก แต่ สายตาครับโดยเฉพาะกลุ่มผู้หญิงเขาจะมองมาที่ผม แบบอ่านสายตาออกและไม่ใช่ครั้งเดียวครับ บ่อยๆมากๆครับ ทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกัน
เวลาเข้าไปเรียนผมก็เดิน สวนกับรุ่นน้อง และเขา และเพื่อนๆผม แบบ เหมือนใจถูกมีดบาดหลายๆรอบ เหมือนตัวเราไม่มีที่ยืนครับ มันเหนื่อยท้อ มีเพื่อนครับแต่ต่างสาขา แต่เขาก็ต้องใช้เวลากับงานในคณะเขา กลุ่มเพื่อนเขา
คือทุกวันนี้ผม ยังคงคิดถึง อาลัยอาวรณ์ถึงเธอคนนั้น กว่าจะได้กลับมาคุยกัน ผมก็ทรมาณคิดถึงเธอมาตลอด แต่ทำไมกัน เธอถึงตัดใจได้ง่ายเหลือเกิน
เหมือนไม่มีจุดยืนครับ ต้องทนนั่งเรียน ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆ มันเหนื่อยและท้อครับ ผมปี 3 แล้วอยากมีความทรงจำดีๆบ้างครับ ทำยังไงดี ผมไม่ไหว ผมร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้ทุกคืน เวลาจะนอน ไปห้องสมุดคนเดียว กินข้าวคนเดียว
บ้างทีผมเห็นน้องเขาเดินหัวเราะกับเพื่อน เฮฮาใจหนึ่งก็มีความสุข ใจหนึ่งก็ทุกข์ใจมากๆ
อยากได้กำลังใจครับ ใครเคยเจอแนวๆแบบนี้แล้วต้องอยุ่คนเดียวบ้าง อยากอยุ่กับเพื่อนจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่เพื่อนก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยครับ ขอโทษนะครับ ผมยืนด้วยตัวเองไม่ไหวจริงๆ ไม่ไหวเลย ผมไม่อยากร้องไห้ ผมอยากยิ้ม ผมอยากมีวันดีๆ แต่ทำไม แต่ละก้าวในมหาวิทลายันมันหนักมาก มีแต่ภาพน้องเขาเต็มไปหมด
ช่วยผมด้วยเถอะครับ ถึงใครจะคิดว่าเป็นเรื่องแต่งก็ตามทีครับ แต่มันคือเรื่องจริงๆที่ผมไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง ครอบครัวทางบ้านกว่าจะเลิกงานก็ดึกครับ ไม่อยากให้เขาหนักใจ ก็เคยๆพูดให้ฟังบ้าง เคยร้องไห้ให้แม่เห็น แม่เห็นก็กังวล ผมก็ไม่อยากให้กังวลครับเพราะแค่ทำงานก็เหนื่อยมากพอแล้ว
ชีวิตในมหาวิทยาลัยถ้าผมพลาดแล้ว หลังจบแล้ว ผมยังมีโอกาศอีกใช่ไหมครับ ที่จะมีโอกาศได้เจอคนที่รักเรา เรารักเขา โอกาศในการเจอเพื่อน โอกาศในชีวิต ถ้าในมหาลัยผมพังไปแล้ว ผมยังเริ่มใหม่ได้ใใช่ไหมครับ ผมเข้าใจนะว่าชีวิตยังอีกไกล แต่ไม่เห็นหนทาง อยากได้คำให้กำลังใจครับ อยากได้มากๆเลย ขอบคุณครับ ขอโทษนะครับถ้าแท๊กผิดกระทุ้บ้าง