คำขอโทษจากใจ (อาจจะเป็นความรู้สึกทีู่พดหรือเขียนแต่คนที่อยากให้รับรู้ไม่ได้อ่านหรือไม่ได้ยิน) เพราะความโกรธ
ก่อนอื่นต้องขอนำเรื่องก่อนเลยครับ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ผมรักมาก หวงมาก หึงมาก ห่วงมาก แคร์มาก และอีกหลายๆความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เธอ เราคบกันมากำลังจะเข้าปีที่ 7 แล้วซึ่งก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสา แต่ทุกครั้งก็ปรับความเข้าใจกันได้โดยตลอด เราเคยพูดกันเสมอว่าหากเรามีปัญหาทะเลาะกัน จะต้องไม่ให้เกิน 1 วัน มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราคบกันมาได้หลายปี (เราอยู่ไกลกัน) นานๆทีเจอกัน แต่เราจะโทรคุยกัน คุย MSN สมัยก่อนโน้น ไม่มีวันไหนไม่คุยกัน ผมมองว่าความไว้ใจความเชื่อใจ ความจริงใจที่มีให้กันทำให้เรารักกันมาจนถึงวันนี้
สิ่งที่เค้าทำผิดต่อตัวเอง (ไม่ใช่การนอกใจ) สิ่งที่ทำให้ตัวเองห่างเค้าไป สิ่งที่ทำให้เค้าเสียใจมาก
ปีแรกที่คบกันตอนนั้นเค้าเรียนอยู่ ตัวเองกับเค้าตกลงเป็นแฟนกัน เราก็ต่างวาดฝันกันอย่างโน้นอย่างนี้ หลังจากเรียนจบทำงานตัวเองกับเค้าก็จะแต่งงานกัน มีครอบครัวอย่างที่เราฝันกันเอาไว้
หลังจากนั้นสามปีเค้าก็เรียนจบ เค้าก็ได้พูดขอเลื่อนการแต่งงานไปเป็นหลังบวชตอบแทนบุญคุณให้พ่อแม่ ตัวเองก็รอเค้าจนตอนนี้ตั้งแต่บวชจนถึงปัจจุบันนี้ก็ผ่านไปสองปีกว่าแล้ว เค้าก็ไม่ได้ไปขอตัวเองแต่งงานซักที ก็เนื่องด้วยการงานไม่ได้เป็นอย่างที่ฝัน เค้าก็คิดแต่ว่าอยากมีเงินมีทองแต่งให้สมหน้าตา ผู้หญิงคนที่เค้ารักให้มากที่สุด (ผมก็ซึ้งในความรักที่เขามีให้ผมรอจนมาถึงวันนี้) เค้ายังจำได้เสมอแต่ก่อนเวลาคุยเรื่องแต่งงานตัวเองจะยิ้ม พูด อย่างมีความสุข แต่ตอนนี้คุยเรื่องนี้ตัวเองก็ได้แต่ไม่พอใจ มาถึงตอนนี้เค้ารู้แล้วตัวเองรอเค้ามันทรมานขนาดไหน (หัวอกของคนรอ ยิ่งเป็นผุ้หญิงด้วย) ตรงนี้เค้าขอโทษที่ผลัดตัวเองมาเรื่อยๆ หลายปี (ในใจอยากแต่งตั้งแต่วันแรกที่ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว) เค้าขอโทษจริงๆ
สิ่งที่ทำให้ตัวเองห่างเค้าไปจนทำให้เค้ารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ณ ตอนนี้ เค้ายอมรับผิดทุกอย่าง
เริ่มจาก ช่วงเดือนสิงหาคมปีที่แล้ว ตัวเองได้ทำงาน (ซึ่งแต่ก่อนตัวเองดูแลแม่อยู่กับบ้าน) เค้ายังจำได้เสมอ ตั้งแต่ตัวเองเรียนจบมาตัวเองก็ได้ทำงานซักระยะนึงก็ต้องออกมาดูแลแม่ซึ่งป่วยทำให้ไม่ได้ทำงาน ซึ่งก็เป็นช่วงที่ตัวเองกับเค้ารู้จักกัน ตัวเองกับเค้าคุยกันทุกวัน โทรคุยกันจนเหมือนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา สมัยก่อนกลับมาจากเรียน เค้าก็จะมาเปิดคอมนั่งคุยกับตัวเองจนเข้านอน ตอนเช้าตัวเองก็จะก็จะโทรมาปลุกเค้าเพื่อเตรียมตัวไปเรียน มันช่างมีความสุข ณ ตอนนั้นตัวเองเกือบจะได้ทำงานอีกครั้งเพราะเคยสมัครงานเอาไว้ เขาโทรมาตามให้ไปทำงาน เค้าก็เริ่มหวิวๆในใจเพราะคิดว่าหากตัวเองไปทำงานแล้วเวลาระหว่างตัวเองกับเค้าล่ะ จะคุยกันตอนไหน เพราะกลับจากที่ทำงานก็เย็นและเหนื่อย (เพราะไกลกัน) จึงทำให้เกิดช่องว่าตรงนี้ แต่เค้าก็ต้องอึ้งทั้งดีใจที่ไม่เสียเวลาระหว่างเราไปและเสียดายแทนตัวเอง เมื่อตัวเองบอกว่าเค้าปฏิเสธงานเพราะกลัวตัวเองกับเค้าไม่มีเวลาคุยกัน ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราลดลงไป เมื่อได้ยินคำนั้นเค้าดีใจมาก จนน้ำตาไหล (เค้าขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ซักที เรื่องแต่งงาน)
จนมาถึงในช่วงเดือน เมษายน ปีนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับเค้าลดลงไป วันๆ วุ่นแต่กับงาน เช้ามารีบไปทำงาน กลางวันกินข้าวกับหัวหน้า กับเพื่อนที่ทำงาน บ่ายกินเสร็จ รีบกลับมาวุ่นกับงาน เย็นกลับดึก ถึงบ้านก็เพลียหัวถึงหมอนก็หลับ โทรหาก็ไม่มีเวลาคุย โทรไปรอสายก้ไม่เคยโทรกลับ (ด้วยความปากไม่ดีของเค้า) เค้าก็บ่น ก็โวยวายไปเรื่อย ถูดแบบเสียๆหายๆ จนทำให้ตัวเองเสียใจ ทำให้ระหว่างตัวเองกับเค้ายิ่งห่างกันไปใหญ่ เมื่อตัวเองบอกไม่ชอบการวุ่นวาย จู้จี้มากเกินไป เค้าก็ยิ่งไม่พอใจจนต้องทะเลาะกันทุกวัน ทุกเวลาเพราะความน้อยใจที่ตัวเองเปลี่ยนไป จากที่เคยโกรธกันแล้วดีกันภายในเวลาหนึ่งวัน ก็กลายเป็น สองวัน สามวัน สี่วัน ห้าวัน จนไม่มีกำหนด เค้าก็ยิ่งแรงใส่ทุกวัน (เพราะความไกลกัน) เมื่อคนเราไกลกันทะเลาะกันจะปรับความเข้าใจยากกว่าคนใกล้กัน เพราะคนที่ไกลกันมีปัญหาจะเคลียร์ทางโทรศัพท์ หรือคุยแชทกัน ทำให้ตัดสายหนีกันได้ง่าย จึงเป็นบ่อเกิดของความห่างกัน (เค้าขอโทษที่ไม่เข้าใจตัวเองให้มากกว่านี้)
เพราะความขี้น้อยใจ ชอบพูดประชด (ปากหมา) ทำให้ตัวเองยิ่งทำตัวห่างเหิน จากโทรคุยกันทุกคืนก็กลายเป็นโทรบ้างไม่โทรบ้าง จนไม่โทรเลย โทรหาก็ไม่รับสาย (เค้าขอโทษที่ไม่เข้าใจตัวเองให้มากกว่านี้)
สิ่งที่เค้าไม่เข้าใจและไม่เคยได้รับคำตอบคือ
- ทำไมตัวเองวุ่นวายกับงานจนลืมความสำคัญระหว่างเรา
- ทำไมตัวเองทำงานจนไม่มีเวลาโทรหากันแม้แต่วินาทีเดียว
- ทำไมตัวเองทำงานจนไม่มีวันหยุดได้เจอกัน (เสาอาทิตย์ก็ไม่ได้หยุด)
- ทำไมตัวเองทำงานจนโทรไปรอสายเมื่อคุยสายเสร็จก็ไม่โทรกลับ
- ทำไมตัวเองทำงานจนถึงกำหนดที่จะได้ไปเจอกันก็มีงานอย่างอื่นเข้ามาอีก
- ทำไมเรื่องระหว่างเราถึงมาทีหลังเรื่องงาน
- ทำไมทำงานจนเวลาระหว่างเราหายไปจนหมด
- ทำไมทำงานจนไม่รับรู้ว่าคนทางนี้เป็นห่วง
- ทำไมทำงานจนรับสายโทรศัพท์เค้าไม่ได้
- ทำไมเวลาเค้า (ปากเสียขอเลิก) ตัวเองไม่แคร์แม้แต่นิด (พุดไปเพราะอยากรุ้ว่าสำคัญบ้าง)
- ทำไม
- ทำไม
- ทำไม
- ทำไมต้องทำเหมือนเค้าเป็นของตาย
- ทำไมคนอื่น เพื่อนร่วมงานสำคัญกว่าเค้า
- และอีกหลายๆความสงสัยไม่เคยได้รับคำตอบ
จากการกระทำของเค้า ซึ่งทำให้เค้าเจ็บเอง
ด้วยความปากเสีย (ปากหมา) พูดท้าขอเลิก ขอจบ ขอต่างๆนาๆ (ที่จริงพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจ) ซึ่งจากการประชดประชันแบบนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันมีแต่ทำให้เค้าเจ็บซึ่งที่พูดไปทั้งหมดเค้าทำไม่ได้เลย เพราะรักตัวเองมาก
สิ่งที่ต้องการ
ขอแค่ตัวเองกลับมาเหมือนเดิม อย่าทำร้ายกันด้วยการกระทำเฉยชาแบบนี้อีกเลย
จากเหตุการณ์ครั้งนี้มันเป็นบทเรียนให้เค้ารู้แล้วว่าการพูดประชดประชันเรียกร้องความสนใจมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว มีแต่จะทำให้พังลงไป แม้จะทำให้ยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ มันเป็นบทเรียนที่ทำให้รู้ได้เลยว่าตัวเองมีค่าสำหรับเค้าขนาดไหน มันทำให้เค้ารู้ว่าความรักที่เรามอบให้กันมันมีค่าเกินกว่าการพูดประชดประชันมากขนาดไหน
เค้าอยากจะบอกตัวเองว่าเค้าขอโทษกับความงี่เง่าของตัวเอง กับความโง่ของตัวเองที่พูดไปแบบไม่คิดก่อนพูดใช้แต่อารมย์ในการพูด มันทำร้ายความรู้สึกตัวเองขนาดไหน มันอาจจะช้าไปสำหรับคำขอโทษ (ทำไมไม่คิดก่อนพูด) เค้าขอโทษกับทุกสิ่งที่พลาดพลั้งไป จะให้เค้าทำยังไงก็ได้เพื่อแลกกับการยกโทษ เค้าอยากแต่งงานกับตัวเองเหมือนเดิม ไม่เคยคิดนอกใจไปไหน เค้ามีตัวเองคนเดียว เค้ารักตัวเองคนเดียว
ถ้าตัวเองได้อ่านคงรู้ดีว่าที่พูดมานี้มันไม่สามารถจะบรรยายความรักระหว่างเราได้ทั้งหมด เพราะเราคบกันด้วยใจใช่ไหมคะ ตัวเองเท่านั้นที่รู้ดีระหว่างเรามันมีค่าขนาดไหน ที่พูดมาทั้งหมดนี้ก็แค่อยากบอกว่า เค้ายอมรับผิดทุกอย่าง ขอแค่ได้ตัวเองคนเดิมกลับมา คนที่รักเค้า คนที่เค้ารัก เค้าพร้อมจะเยียวยาความสัมพันธ์ระหว่างเรา ความรักระหว่างเรามันสำคัญกว่าสิ่งไหนใช่ไหมคะ
สุดท้ายนี้เรากลับมาเหมือนเดิม มารักกัน มาแคร์กัน เหมือนเดิมได้หมคะ เค้ารักตัวเองนะคะ (เค้าขอโทษที่ทำให้ผิดหวังเรื่องแต่งงาน) ณ ตอนนี้ขอแค่ตัวเองพร้อม
หมายเหตุ เพื่อนๆมีวิธีไหนจะง้อเธอคนที่ผมรักคนนี้กลับมาบ้างครับ ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ ผมมืดไปทุกด้านแล้ว เราไม่ได้ทิ้งกันนะครับ แต่เธอไม่เหมือนเดิม
สวัสดีครับ ผมมีปัญหาที่ผมมืดแปดด้านหาทางออกไม่เจอ อยากขอคำปรึกษาเพื่อนๆครับ
ก่อนอื่นต้องขอนำเรื่องก่อนเลยครับ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ผมรักมาก หวงมาก หึงมาก ห่วงมาก แคร์มาก และอีกหลายๆความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เธอ เราคบกันมากำลังจะเข้าปีที่ 7 แล้วซึ่งก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสา แต่ทุกครั้งก็ปรับความเข้าใจกันได้โดยตลอด เราเคยพูดกันเสมอว่าหากเรามีปัญหาทะเลาะกัน จะต้องไม่ให้เกิน 1 วัน มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราคบกันมาได้หลายปี (เราอยู่ไกลกัน) นานๆทีเจอกัน แต่เราจะโทรคุยกัน คุย MSN สมัยก่อนโน้น ไม่มีวันไหนไม่คุยกัน ผมมองว่าความไว้ใจความเชื่อใจ ความจริงใจที่มีให้กันทำให้เรารักกันมาจนถึงวันนี้
สิ่งที่เค้าทำผิดต่อตัวเอง (ไม่ใช่การนอกใจ) สิ่งที่ทำให้ตัวเองห่างเค้าไป สิ่งที่ทำให้เค้าเสียใจมาก
ปีแรกที่คบกันตอนนั้นเค้าเรียนอยู่ ตัวเองกับเค้าตกลงเป็นแฟนกัน เราก็ต่างวาดฝันกันอย่างโน้นอย่างนี้ หลังจากเรียนจบทำงานตัวเองกับเค้าก็จะแต่งงานกัน มีครอบครัวอย่างที่เราฝันกันเอาไว้
หลังจากนั้นสามปีเค้าก็เรียนจบ เค้าก็ได้พูดขอเลื่อนการแต่งงานไปเป็นหลังบวชตอบแทนบุญคุณให้พ่อแม่ ตัวเองก็รอเค้าจนตอนนี้ตั้งแต่บวชจนถึงปัจจุบันนี้ก็ผ่านไปสองปีกว่าแล้ว เค้าก็ไม่ได้ไปขอตัวเองแต่งงานซักที ก็เนื่องด้วยการงานไม่ได้เป็นอย่างที่ฝัน เค้าก็คิดแต่ว่าอยากมีเงินมีทองแต่งให้สมหน้าตา ผู้หญิงคนที่เค้ารักให้มากที่สุด (ผมก็ซึ้งในความรักที่เขามีให้ผมรอจนมาถึงวันนี้) เค้ายังจำได้เสมอแต่ก่อนเวลาคุยเรื่องแต่งงานตัวเองจะยิ้ม พูด อย่างมีความสุข แต่ตอนนี้คุยเรื่องนี้ตัวเองก็ได้แต่ไม่พอใจ มาถึงตอนนี้เค้ารู้แล้วตัวเองรอเค้ามันทรมานขนาดไหน (หัวอกของคนรอ ยิ่งเป็นผุ้หญิงด้วย) ตรงนี้เค้าขอโทษที่ผลัดตัวเองมาเรื่อยๆ หลายปี (ในใจอยากแต่งตั้งแต่วันแรกที่ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว) เค้าขอโทษจริงๆ
สิ่งที่ทำให้ตัวเองห่างเค้าไปจนทำให้เค้ารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ณ ตอนนี้ เค้ายอมรับผิดทุกอย่าง
เริ่มจาก ช่วงเดือนสิงหาคมปีที่แล้ว ตัวเองได้ทำงาน (ซึ่งแต่ก่อนตัวเองดูแลแม่อยู่กับบ้าน) เค้ายังจำได้เสมอ ตั้งแต่ตัวเองเรียนจบมาตัวเองก็ได้ทำงานซักระยะนึงก็ต้องออกมาดูแลแม่ซึ่งป่วยทำให้ไม่ได้ทำงาน ซึ่งก็เป็นช่วงที่ตัวเองกับเค้ารู้จักกัน ตัวเองกับเค้าคุยกันทุกวัน โทรคุยกันจนเหมือนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา สมัยก่อนกลับมาจากเรียน เค้าก็จะมาเปิดคอมนั่งคุยกับตัวเองจนเข้านอน ตอนเช้าตัวเองก็จะก็จะโทรมาปลุกเค้าเพื่อเตรียมตัวไปเรียน มันช่างมีความสุข ณ ตอนนั้นตัวเองเกือบจะได้ทำงานอีกครั้งเพราะเคยสมัครงานเอาไว้ เขาโทรมาตามให้ไปทำงาน เค้าก็เริ่มหวิวๆในใจเพราะคิดว่าหากตัวเองไปทำงานแล้วเวลาระหว่างตัวเองกับเค้าล่ะ จะคุยกันตอนไหน เพราะกลับจากที่ทำงานก็เย็นและเหนื่อย (เพราะไกลกัน) จึงทำให้เกิดช่องว่าตรงนี้ แต่เค้าก็ต้องอึ้งทั้งดีใจที่ไม่เสียเวลาระหว่างเราไปและเสียดายแทนตัวเอง เมื่อตัวเองบอกว่าเค้าปฏิเสธงานเพราะกลัวตัวเองกับเค้าไม่มีเวลาคุยกัน ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราลดลงไป เมื่อได้ยินคำนั้นเค้าดีใจมาก จนน้ำตาไหล (เค้าขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ซักที เรื่องแต่งงาน)
จนมาถึงในช่วงเดือน เมษายน ปีนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับเค้าลดลงไป วันๆ วุ่นแต่กับงาน เช้ามารีบไปทำงาน กลางวันกินข้าวกับหัวหน้า กับเพื่อนที่ทำงาน บ่ายกินเสร็จ รีบกลับมาวุ่นกับงาน เย็นกลับดึก ถึงบ้านก็เพลียหัวถึงหมอนก็หลับ โทรหาก็ไม่มีเวลาคุย โทรไปรอสายก้ไม่เคยโทรกลับ (ด้วยความปากไม่ดีของเค้า) เค้าก็บ่น ก็โวยวายไปเรื่อย ถูดแบบเสียๆหายๆ จนทำให้ตัวเองเสียใจ ทำให้ระหว่างตัวเองกับเค้ายิ่งห่างกันไปใหญ่ เมื่อตัวเองบอกไม่ชอบการวุ่นวาย จู้จี้มากเกินไป เค้าก็ยิ่งไม่พอใจจนต้องทะเลาะกันทุกวัน ทุกเวลาเพราะความน้อยใจที่ตัวเองเปลี่ยนไป จากที่เคยโกรธกันแล้วดีกันภายในเวลาหนึ่งวัน ก็กลายเป็น สองวัน สามวัน สี่วัน ห้าวัน จนไม่มีกำหนด เค้าก็ยิ่งแรงใส่ทุกวัน (เพราะความไกลกัน) เมื่อคนเราไกลกันทะเลาะกันจะปรับความเข้าใจยากกว่าคนใกล้กัน เพราะคนที่ไกลกันมีปัญหาจะเคลียร์ทางโทรศัพท์ หรือคุยแชทกัน ทำให้ตัดสายหนีกันได้ง่าย จึงเป็นบ่อเกิดของความห่างกัน (เค้าขอโทษที่ไม่เข้าใจตัวเองให้มากกว่านี้)
เพราะความขี้น้อยใจ ชอบพูดประชด (ปากหมา) ทำให้ตัวเองยิ่งทำตัวห่างเหิน จากโทรคุยกันทุกคืนก็กลายเป็นโทรบ้างไม่โทรบ้าง จนไม่โทรเลย โทรหาก็ไม่รับสาย (เค้าขอโทษที่ไม่เข้าใจตัวเองให้มากกว่านี้)
สิ่งที่เค้าไม่เข้าใจและไม่เคยได้รับคำตอบคือ
- ทำไมตัวเองวุ่นวายกับงานจนลืมความสำคัญระหว่างเรา
- ทำไมตัวเองทำงานจนไม่มีเวลาโทรหากันแม้แต่วินาทีเดียว
- ทำไมตัวเองทำงานจนไม่มีวันหยุดได้เจอกัน (เสาอาทิตย์ก็ไม่ได้หยุด)
- ทำไมตัวเองทำงานจนโทรไปรอสายเมื่อคุยสายเสร็จก็ไม่โทรกลับ
- ทำไมตัวเองทำงานจนถึงกำหนดที่จะได้ไปเจอกันก็มีงานอย่างอื่นเข้ามาอีก
- ทำไมเรื่องระหว่างเราถึงมาทีหลังเรื่องงาน
- ทำไมทำงานจนเวลาระหว่างเราหายไปจนหมด
- ทำไมทำงานจนไม่รับรู้ว่าคนทางนี้เป็นห่วง
- ทำไมทำงานจนรับสายโทรศัพท์เค้าไม่ได้
- ทำไมเวลาเค้า (ปากเสียขอเลิก) ตัวเองไม่แคร์แม้แต่นิด (พุดไปเพราะอยากรุ้ว่าสำคัญบ้าง)
- ทำไม
- ทำไม
- ทำไม
- ทำไมต้องทำเหมือนเค้าเป็นของตาย
- ทำไมคนอื่น เพื่อนร่วมงานสำคัญกว่าเค้า
- และอีกหลายๆความสงสัยไม่เคยได้รับคำตอบ
จากการกระทำของเค้า ซึ่งทำให้เค้าเจ็บเอง
ด้วยความปากเสีย (ปากหมา) พูดท้าขอเลิก ขอจบ ขอต่างๆนาๆ (ที่จริงพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจ) ซึ่งจากการประชดประชันแบบนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันมีแต่ทำให้เค้าเจ็บซึ่งที่พูดไปทั้งหมดเค้าทำไม่ได้เลย เพราะรักตัวเองมาก
สิ่งที่ต้องการ
ขอแค่ตัวเองกลับมาเหมือนเดิม อย่าทำร้ายกันด้วยการกระทำเฉยชาแบบนี้อีกเลย
จากเหตุการณ์ครั้งนี้มันเป็นบทเรียนให้เค้ารู้แล้วว่าการพูดประชดประชันเรียกร้องความสนใจมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว มีแต่จะทำให้พังลงไป แม้จะทำให้ยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ มันเป็นบทเรียนที่ทำให้รู้ได้เลยว่าตัวเองมีค่าสำหรับเค้าขนาดไหน มันทำให้เค้ารู้ว่าความรักที่เรามอบให้กันมันมีค่าเกินกว่าการพูดประชดประชันมากขนาดไหน
เค้าอยากจะบอกตัวเองว่าเค้าขอโทษกับความงี่เง่าของตัวเอง กับความโง่ของตัวเองที่พูดไปแบบไม่คิดก่อนพูดใช้แต่อารมย์ในการพูด มันทำร้ายความรู้สึกตัวเองขนาดไหน มันอาจจะช้าไปสำหรับคำขอโทษ (ทำไมไม่คิดก่อนพูด) เค้าขอโทษกับทุกสิ่งที่พลาดพลั้งไป จะให้เค้าทำยังไงก็ได้เพื่อแลกกับการยกโทษ เค้าอยากแต่งงานกับตัวเองเหมือนเดิม ไม่เคยคิดนอกใจไปไหน เค้ามีตัวเองคนเดียว เค้ารักตัวเองคนเดียว
ถ้าตัวเองได้อ่านคงรู้ดีว่าที่พูดมานี้มันไม่สามารถจะบรรยายความรักระหว่างเราได้ทั้งหมด เพราะเราคบกันด้วยใจใช่ไหมคะ ตัวเองเท่านั้นที่รู้ดีระหว่างเรามันมีค่าขนาดไหน ที่พูดมาทั้งหมดนี้ก็แค่อยากบอกว่า เค้ายอมรับผิดทุกอย่าง ขอแค่ได้ตัวเองคนเดิมกลับมา คนที่รักเค้า คนที่เค้ารัก เค้าพร้อมจะเยียวยาความสัมพันธ์ระหว่างเรา ความรักระหว่างเรามันสำคัญกว่าสิ่งไหนใช่ไหมคะ
สุดท้ายนี้เรากลับมาเหมือนเดิม มารักกัน มาแคร์กัน เหมือนเดิมได้หมคะ เค้ารักตัวเองนะคะ (เค้าขอโทษที่ทำให้ผิดหวังเรื่องแต่งงาน) ณ ตอนนี้ขอแค่ตัวเองพร้อม
หมายเหตุ เพื่อนๆมีวิธีไหนจะง้อเธอคนที่ผมรักคนนี้กลับมาบ้างครับ ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ ผมมืดไปทุกด้านแล้ว เราไม่ได้ทิ้งกันนะครับ แต่เธอไม่เหมือนเดิม