แฟนคนนี้นะครับคือเมื่อ4ปีก่อนผมชอบเขาครับคือเจอครั้งแรกรักเลยบอกกับตัวเองว่าใช่คนนี้ที่จะหยุด
แต่ตอนนั้น ผญ คนนี้ เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทผมเลยทำให้ผมคิดว่าคงไม่กินของเพื่อนหรอกแต่ไม่นานเพื่อนผมกับ เขาก็เลิกกัน
แต่มันคงไม่ใช่โอกาสของผม เพราะยังไงก็เป็นของเก่าของเพื่อน จนผ่าน3ปีผมได้เจอเขาแต่ผมก็ยังคิดว่ายังไงก็ยังของเพื่อนสนิท
แต่เพื่อนที่สนิทผมมันย้ายไปที่อื่นตั้งแต่เลิกกับ ผญ คนนี้ จนเวลาล่วงเลยไป 1 ปีผมคุยกับเธอบ้างไม่คุยบ้างแต่ผมรู้สึกเหมือนกัน
ว่าเธอมีใจให้ผมจนผมได้ขอเธอคบ เวลาที่คุบกันผมไม่ได้รู้นิสัยใจคอเธอเลย เพราะเธออยู่แต่กับเพื่อนผมเลยไม่รู้เลยว่าเธอเป็นยังไง
คือผมต้องเป็นคนเดินเข้าไปหาเธอเพราะเธอไม่ออกมาหาผมเลยเพราะเธออยู่แต่กับเพื่อนแล้ววันเวลาผ่านไปเธอก็เป็นเหมือนเดิม
แล้วผมก็ทะเลาะกับเธอเรื่องนี้ว่า ทำไมไม่ออกมาคุยกันบ้างจะอยู่อะไรแต่กับเพื่อน
(คือคนที่เป็นแฟนกันอ่ะครับเค้าต้องมีเวลาส่วนตัวไหมที่จะแยกออกมาจากเพื่อนใช่ไหมครับขนาดผมยังปลิดตัวออกจากเพื่อนเพื่อมาหาเธอเลย)
ผมพูดขอร้องเธอเลยออกมาหน่อยได้ไหมขอล่ะ เธอก็ตกลง แต่เธอก็เหมือนเดิมครับจนถึงทุกวันนี้
ผมเป็นคนที่บ้าตกปลามากเลยครับเป็นงานอดิเรกก็ว่าได้ แต่เธอต้องเอาผมไปล้อผม ให้เพื่อนๆในกลุ่มเธอฟังแบบล้ออ่ะครับ
ถ้าคนจะรักในงานอะไรจิงๆ คือใครล้อผมนี่เสียความรู้สึกมาก ผมก็พูดกับเธอแต่เธอก็ไม่แคร์ความรู้สึกผมเลยครับ
เธอบอกว่าพูดเฉยๆ เธอเฉยๆแต่นี่ความรู้สึกของคนที่รักในการทำอะไรสักอย่างใครจะชอบบ้าง
เธอเป็นคนคลั่งฝรั่งมากครับ เธอนั่งอยู่กับเพื่อนเธอก็พูดชื่อฝรั่งกรอกหูผม ว่าถ้ามาเธอจะทำนู้นนี่นั่นกับฝรั่งคือ กอด หอม อะไรอย่างงี้
แล้วเธอก็บอกจะไม่ใช้นามสกุลไทย เธอจะใช้กับฝรั่ง ผมคิดมากเลยครับถ้าวันนึงมีฝรั่งถูกใจเธอขึ้นมาแล้วเธอทิ้งผมไปหาฝรั่ง
คือผมอยากรู้ว่าผมคืออะไรสำหรับเขาจะทิ้งคนที่รักมากที่สุดไปหาฝรั่งเลยหรอ ผมก็พูดกับเธอเธอก็บอกแค่พูดเฉยๆ มันไม่มีจริงหรอก
ถ้าวันนึงมันเป็นจริงเธอคงไปแน่นอน ผมทะเลาะกับเธอบ่อยมาก ผมเป็นคนที่รักจริงมากครับ ผมรักเธอและไม่อยากไปไหนเลย
ถึงจะให้เกลียดก็เกลียดไม่ลง ทั้งๆที่อยากเกลียด เพราะผมรักเธอรักจิงๆ
จะพูดถึงแฟนที่ไม่คุยกับเราไม่กล้าแสดงออกอยู่แต่กับเพื่อนแล้วก็ไม่แคร์ความรู้สึกเรา
แต่ตอนนั้น ผญ คนนี้ เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทผมเลยทำให้ผมคิดว่าคงไม่กินของเพื่อนหรอกแต่ไม่นานเพื่อนผมกับ เขาก็เลิกกัน
แต่มันคงไม่ใช่โอกาสของผม เพราะยังไงก็เป็นของเก่าของเพื่อน จนผ่าน3ปีผมได้เจอเขาแต่ผมก็ยังคิดว่ายังไงก็ยังของเพื่อนสนิท
แต่เพื่อนที่สนิทผมมันย้ายไปที่อื่นตั้งแต่เลิกกับ ผญ คนนี้ จนเวลาล่วงเลยไป 1 ปีผมคุยกับเธอบ้างไม่คุยบ้างแต่ผมรู้สึกเหมือนกัน
ว่าเธอมีใจให้ผมจนผมได้ขอเธอคบ เวลาที่คุบกันผมไม่ได้รู้นิสัยใจคอเธอเลย เพราะเธออยู่แต่กับเพื่อนผมเลยไม่รู้เลยว่าเธอเป็นยังไง
คือผมต้องเป็นคนเดินเข้าไปหาเธอเพราะเธอไม่ออกมาหาผมเลยเพราะเธออยู่แต่กับเพื่อนแล้ววันเวลาผ่านไปเธอก็เป็นเหมือนเดิม
แล้วผมก็ทะเลาะกับเธอเรื่องนี้ว่า ทำไมไม่ออกมาคุยกันบ้างจะอยู่อะไรแต่กับเพื่อน
(คือคนที่เป็นแฟนกันอ่ะครับเค้าต้องมีเวลาส่วนตัวไหมที่จะแยกออกมาจากเพื่อนใช่ไหมครับขนาดผมยังปลิดตัวออกจากเพื่อนเพื่อมาหาเธอเลย)
ผมพูดขอร้องเธอเลยออกมาหน่อยได้ไหมขอล่ะ เธอก็ตกลง แต่เธอก็เหมือนเดิมครับจนถึงทุกวันนี้
ผมเป็นคนที่บ้าตกปลามากเลยครับเป็นงานอดิเรกก็ว่าได้ แต่เธอต้องเอาผมไปล้อผม ให้เพื่อนๆในกลุ่มเธอฟังแบบล้ออ่ะครับ
ถ้าคนจะรักในงานอะไรจิงๆ คือใครล้อผมนี่เสียความรู้สึกมาก ผมก็พูดกับเธอแต่เธอก็ไม่แคร์ความรู้สึกผมเลยครับ
เธอบอกว่าพูดเฉยๆ เธอเฉยๆแต่นี่ความรู้สึกของคนที่รักในการทำอะไรสักอย่างใครจะชอบบ้าง
เธอเป็นคนคลั่งฝรั่งมากครับ เธอนั่งอยู่กับเพื่อนเธอก็พูดชื่อฝรั่งกรอกหูผม ว่าถ้ามาเธอจะทำนู้นนี่นั่นกับฝรั่งคือ กอด หอม อะไรอย่างงี้
แล้วเธอก็บอกจะไม่ใช้นามสกุลไทย เธอจะใช้กับฝรั่ง ผมคิดมากเลยครับถ้าวันนึงมีฝรั่งถูกใจเธอขึ้นมาแล้วเธอทิ้งผมไปหาฝรั่ง
คือผมอยากรู้ว่าผมคืออะไรสำหรับเขาจะทิ้งคนที่รักมากที่สุดไปหาฝรั่งเลยหรอ ผมก็พูดกับเธอเธอก็บอกแค่พูดเฉยๆ มันไม่มีจริงหรอก
ถ้าวันนึงมันเป็นจริงเธอคงไปแน่นอน ผมทะเลาะกับเธอบ่อยมาก ผมเป็นคนที่รักจริงมากครับ ผมรักเธอและไม่อยากไปไหนเลย
ถึงจะให้เกลียดก็เกลียดไม่ลง ทั้งๆที่อยากเกลียด เพราะผมรักเธอรักจิงๆ