เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรค่ะ เราเคยใช้ชีวิตแบบคนอื่นๆน่ะค่ะ แบบคนปกติ.. มีเพื่อนมีสังคม
แถมเรายังเป็นคนฮาๆอยู่แล้ว เพราะไม่เคยเครียดกับอะไรมาก ดูชิวๆในสายตาทุกคน ตอนนั้นน่ะค่ะ.. ตอนที่มองย้อนกลับไป
แต่ตอนนี้เราแทบไม่มีเพื่อนเลยค่ะ.. คือก่อนหน้าที่เราจะเป็นแบบนี้ มีหลายๆเรื่องเข้ามาที่ทำให้เราเสียใจเยอะมากๆค่ะ
มาทีเดียวและมาแบบเยอะมากๆ ทั้งเรื่องเพื่อน ครอบครัว การเรียน คงเป็นเพราะจากที่เราบอกตอนแรก แต่ก่อนเราเป็นคนคิดน้อยมากๆ แทบไม่คิดเลย
มันเหมือนกับว่าทุกๆเรื่องที่เข้ามาในช่วงนั้น ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแย่ๆ ถึงมันจะผ่านมานานแล้ว แต่เราก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี
'เราคงคิดมากไปเองแหละ' นี้คือความคิดของเราและคนอื่นๆ.. รอบข้างเรานะค่ะ
เราพยายามจะเปลี่ยนความคิดทุกๆอย่างจากในหัวตัวเองก่อน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้
พอเราพยายามที่จะทำอะไร สุดท้ายเราก็จะกลับมาอยู่ที่เดิมเหมือนทุกทีเลยค่ะ เหมือนมันก้าวขาไม่ออก..
เราอ่อนไหวง่ายค่ะเรายอมรับ เราเป็นพวกแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมากๆ โดยเฉพาะคนที่เรียกว่า"เพื่อน"
ความคิดในช่วงที่เจอเรื่องแย่ๆ คือแย่ค่ะ ทุกอย่างแย่ไปหมด ดึกๆก็ร้องไห้ เพราะเครียดมากกับความคิดในหัวตัวเอง
รักเพื่อนมาก เพื่อนดันมาหักหลัง อนาคตก็ยังไม่รู้จะเรียนอะไร รู้สึกเหมือนเป็นภาระให้กับแม่ เพราะว่าตัวเราอ่อนแอเองแท้ๆ..
พอผ่านช่วงนั้นมาได้ มันก็เหมือนเป็นความทรงจำแย่ๆอะค่ะ จำไม่ลืม แต่เราดันจำอย่างเดียวไม่พอ.. เรายังจมปลักอยู่กับมันด้วย
เราห่างๆจากเพื่อนทุกคนเลยค่ะ ขาดการติดต่อ ทำตัวห่างเหิน ทั้งๆที่จริงๆเราก็อยากอยู่กับทุกคนน่ะค่ะเราเหงามากๆ..
แต่เหตุผลโง่ๆค่ะ เรากลัว กลัวจะต้องรับรู้ว่าคนอื่นรู้สึกยังไงกับเรา กลัวจะต้องรู้ว่าคนอื่นพูดถึงเรายังไงบ้าง กลัวไปหมดเลยค่ะ
เราคิดมากไปเองใช่มั้ยค่ะ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าความคิดพวกนี้ทำให้เราเดินต่อไปไม่ได้ ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปไม่ได้
ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องง่ายๆแท้ เราพยายามจะไม่สนใจคนอื่นค่ะ.. พยายามจะเฉยๆเวลาเขาพูดอะไรกัน.. แต่เวลาอยู่คนเดียวมันเหงาจริงๆนะค่ะ
ความรู้สึกที่มันอยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ ใครที่เข้าใจ ใครสักคนที่เรียกว่าเพื่อนได้จริงๆอะค่ะ ใครสักคน แค่คนเดียวก็พอ..
เวลาเราไปเรียนเรายืนอยู่ในจุดๆที่ มองคนรอบข้างคุยกัน นั่งแบ่งกันเป็นกลุ่มๆ คุยสนุกสนานเฮฮา เรารู้สึกเหมือนไม่มีที่ให้แทรกตัวเข้าไปได้..
สังคมเก่าเราก็ห่างออกมา แม้แต่ตอนนี้กับสังคมใหม่..
กลัวความคิดตัวเองค่ะ รู้สึกแย่มากๆ กลัวตัวเองจะคิดไม่ดี อยากหยุดคิด อยากหลุดพ้นไปจากตรงนี้ค่ะ
เคยมีครั้งนึงช่วงนั้นเราจะวิ่งไปให้รถชน ตอนนั้นไม่รู้ว่าคิดอะไรแย่ขนาดไหน แต่ไอที่เขาว่าคิดสั้น เข้าใจจริงๆก็ตอนนั้นแหละค่ะ..
เราเคยเลื่อนเฟสไปเจอคนแชร์กระทู้พันทิพย์ที่เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า เรามีโอกาศจะเป็นมั้ยค่ะ
ขอคำแนะนำเกี่ยวกับการแก้ปัญหาด้วยค่ะ.. ขอบคุณค่ะ..
รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ เอาความคิดแย่ๆออกจากหัวไม่ได้สักที..
แถมเรายังเป็นคนฮาๆอยู่แล้ว เพราะไม่เคยเครียดกับอะไรมาก ดูชิวๆในสายตาทุกคน ตอนนั้นน่ะค่ะ.. ตอนที่มองย้อนกลับไป
แต่ตอนนี้เราแทบไม่มีเพื่อนเลยค่ะ.. คือก่อนหน้าที่เราจะเป็นแบบนี้ มีหลายๆเรื่องเข้ามาที่ทำให้เราเสียใจเยอะมากๆค่ะ
มาทีเดียวและมาแบบเยอะมากๆ ทั้งเรื่องเพื่อน ครอบครัว การเรียน คงเป็นเพราะจากที่เราบอกตอนแรก แต่ก่อนเราเป็นคนคิดน้อยมากๆ แทบไม่คิดเลย
มันเหมือนกับว่าทุกๆเรื่องที่เข้ามาในช่วงนั้น ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแย่ๆ ถึงมันจะผ่านมานานแล้ว แต่เราก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี
'เราคงคิดมากไปเองแหละ' นี้คือความคิดของเราและคนอื่นๆ.. รอบข้างเรานะค่ะ
เราพยายามจะเปลี่ยนความคิดทุกๆอย่างจากในหัวตัวเองก่อน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้
พอเราพยายามที่จะทำอะไร สุดท้ายเราก็จะกลับมาอยู่ที่เดิมเหมือนทุกทีเลยค่ะ เหมือนมันก้าวขาไม่ออก..
เราอ่อนไหวง่ายค่ะเรายอมรับ เราเป็นพวกแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมากๆ โดยเฉพาะคนที่เรียกว่า"เพื่อน"
ความคิดในช่วงที่เจอเรื่องแย่ๆ คือแย่ค่ะ ทุกอย่างแย่ไปหมด ดึกๆก็ร้องไห้ เพราะเครียดมากกับความคิดในหัวตัวเอง
รักเพื่อนมาก เพื่อนดันมาหักหลัง อนาคตก็ยังไม่รู้จะเรียนอะไร รู้สึกเหมือนเป็นภาระให้กับแม่ เพราะว่าตัวเราอ่อนแอเองแท้ๆ..
พอผ่านช่วงนั้นมาได้ มันก็เหมือนเป็นความทรงจำแย่ๆอะค่ะ จำไม่ลืม แต่เราดันจำอย่างเดียวไม่พอ.. เรายังจมปลักอยู่กับมันด้วย
เราห่างๆจากเพื่อนทุกคนเลยค่ะ ขาดการติดต่อ ทำตัวห่างเหิน ทั้งๆที่จริงๆเราก็อยากอยู่กับทุกคนน่ะค่ะเราเหงามากๆ..
แต่เหตุผลโง่ๆค่ะ เรากลัว กลัวจะต้องรับรู้ว่าคนอื่นรู้สึกยังไงกับเรา กลัวจะต้องรู้ว่าคนอื่นพูดถึงเรายังไงบ้าง กลัวไปหมดเลยค่ะ
เราคิดมากไปเองใช่มั้ยค่ะ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าความคิดพวกนี้ทำให้เราเดินต่อไปไม่ได้ ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปไม่ได้
ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องง่ายๆแท้ เราพยายามจะไม่สนใจคนอื่นค่ะ.. พยายามจะเฉยๆเวลาเขาพูดอะไรกัน.. แต่เวลาอยู่คนเดียวมันเหงาจริงๆนะค่ะ
ความรู้สึกที่มันอยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ ใครที่เข้าใจ ใครสักคนที่เรียกว่าเพื่อนได้จริงๆอะค่ะ ใครสักคน แค่คนเดียวก็พอ..
เวลาเราไปเรียนเรายืนอยู่ในจุดๆที่ มองคนรอบข้างคุยกัน นั่งแบ่งกันเป็นกลุ่มๆ คุยสนุกสนานเฮฮา เรารู้สึกเหมือนไม่มีที่ให้แทรกตัวเข้าไปได้..
สังคมเก่าเราก็ห่างออกมา แม้แต่ตอนนี้กับสังคมใหม่..
กลัวความคิดตัวเองค่ะ รู้สึกแย่มากๆ กลัวตัวเองจะคิดไม่ดี อยากหยุดคิด อยากหลุดพ้นไปจากตรงนี้ค่ะ
เคยมีครั้งนึงช่วงนั้นเราจะวิ่งไปให้รถชน ตอนนั้นไม่รู้ว่าคิดอะไรแย่ขนาดไหน แต่ไอที่เขาว่าคิดสั้น เข้าใจจริงๆก็ตอนนั้นแหละค่ะ..
เราเคยเลื่อนเฟสไปเจอคนแชร์กระทู้พันทิพย์ที่เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า เรามีโอกาศจะเป็นมั้ยค่ะ
ขอคำแนะนำเกี่ยวกับการแก้ปัญหาด้วยค่ะ.. ขอบคุณค่ะ..