สวัสดีค่ะ หลังจากเข้ามาอ่านเรื่องของคนอื่นมานาน ขอตั้งกระทู้แชร์บ้าง กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เราตั้งพิมในโทรศัพท์ด้วย อาจจะอ่านยากและยาวนิดนึง ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ก่อนนะคะ
เรื่องนี้เกิดขึ้นสมัยเราอยู่ป.ตรีค่ะ เราคบกับแฟนตั้งแต่อยู่ม6 เราอยู่คนละโรงเรียนแต่ตรงข้ามกัน ช่วงม.6เจอกันทุกวัน คุยโทรศัพท์กันกุ๊กกิ๊กเหมือนคู่แฟนวัยรุ่นทั่วไป พอรู้มาบ้างว่าแฟนเราเจ้าชู้ แต่แฟนก็ไม่เคยทำอะไรให้สงสัยหรือจับได้ จนเข้ามหาลัย เราอยู่คนละมหาลัย เราเรียนมหาลัยทางแถบชานเมือง เค้าอยู่มหาลัยกลางกรุง แต่ก็มีรถเมล์ไปถึงกันได้นั่งรถสุดสายไม่เกิน1ชั่วโมงครึ่งค่ะ ตั้งแต่เข้ามหาลัย แฟนเราไม่เคยมาหาเราที่มหาลัยเลย แต่เราเป็นคนที่ยังไงก็ได้ ไม่มาหาก็ไม่ได้คิดอะไร เราก็เรียนหนักด้วย กลายเป็นว่า เราไม่ค่อยมีเวลาให้กัน เจอกันมากสุดเดือนละครั้งได้ ทั้งๆที่บ้านเราก็ใกล้กัน โทรศัพท์เริ่มคุยกันน้อยลงเหลือวันละสิบนาที บางวันก็ไม่ค่อยคุย อันนี้เราก็เข้าใจเพราะเค้าไปกลับ เหนื่อยค่ะ เสาร์อาทิตย์เค้ามักจะบอกว่าเหนื่อย อยากนอนไม่อยากออกไปไหน เราก็เข้าใจไม่ได้น้อยใจอะไร
ทางฝ่ายเรา เราเป็นเด็กกิจกรรม ชอบเข้าค่ายเข้าชมรม ซึ่งแต่ละค่ายที่เราไปเป็นช่วงเวลานานค่ะ เกิน10วัน และสถานที่ออกค่ายมักไม่มีสัญญานโทรศัพท์ หลังจบค่าย เราก็ไปหาแฟนเราปกติ แต่แล้วอะไรดลใจเราไม่รู้ค่ะ ให้เรากดดูโทรศัพท์เค้าเล่น ซึ่งปกติก่อนหน้านี้ไม่เคยเช็ค เชื่อใจมาตลอด เข้าไปประวัติการสนทนา เจอเบอร์ที่เม็มชื่อผญคนนึง มีทั้งสายโทรเข้า โทรออก ไม่ได้รับสาย เยอะกว่าชื่อเรา พอเข้าไปดูเวลา เค้าคุยกันเกือบชั่วโมง และคุยกันมานานมากแล้ว มีข้อความต่างส่งให้กันด้วย ทั้งๆที่ไม่เคยส่งให้เราเลย เราทำอะไรไม่ถูกเลย ณ จุดนั้น จากที่กำลังนั่งดูหนังกันอยู่กับครอบครัวเค้า เราเดินไปปิดทีวีที่กำลังดูอยู่ ปิดแอร์ ปิดพัดลม ปิดไฟ ไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างใด พ่อเค้างงเลยค่ะว่าเราเป็นอะไร เรากลับบ้านทันที เค้าก็เดินตามมาแล้วบอกขอโทษนะคะ แต่ไม่ได้แก้ตัวหรือง้ออะไร (ตอนนี้รู้สึกฮาตัวเองมาก จะปิดทำไม แต่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจริงๆ) หลังจากกลับบ้าน ร้องไห้โฮเลยค่ะ เค้าก็ไม่ได้โทรมาง้อ ในใจเราคิดว่าเค้าคงเลือกคนนั้นไปแล้วล่ะ
วันรุ่งขึ้น เราไปค่ายอีกค่ายนึง ค่ายนี้ไป15วัน ไม่มีสัญญานโทรศัพท์เลยไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย แล้วเราก็เจอผชคนนึง ขอเรียกว่าป.นะคะ ป.เป็นคนที่เฮฮาสนิทกับรุ่นพี่ที่สร้างค่าย เพราะอยู่คณะเดียวกัน ค่ายนี้ช่วงแรกเราไม่ได้สนิทอะไรกับป.มากมาย จะสนิทกับกลุ่มผู้หญิงอีกกลุ่มมากกว่า เพราะทั้งค่ายมีแต่ผู้ชายและส่วนมากเป็นเด็กคณะป.ค่ะ มีกลุ่มเราที่มาจากต่างคณะ และก็มหาลัยอื่น ค่ายนี้เป็นค่ายสร้างที่อึด ถึก และต้องทนมากๆ ทำทุกอย่างไม่ว่าจะแบกทราย แบกปูน กวนปูน จนประมาณวันที่3เริ่มไม่ไหวละ โชคดีที่วนมาเป็นฝ่ายครัวพอดีเลยได้พัก และได้เมาส์กับรุ่นพี่ตามประสาผู้หญิงค่ะ จับใจความได้ประมาณว่า ถ้าปี1ให้เลือกก็เลือกป.นี่ล่ะ รุ่นพี่เชียขาดใจ ส่วนเราก็เล่าเรื่องแฟนให้พี่ๆฟัง ครัวเงียบเลย เลยบอกว่าไม่คิดไรแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ในค่ายเราลืมความทุกข์จากแฟนที่นอกใจเราไปสนิทเลย เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ช่วงกลางค่าย ป.เริ่มมาคุยกับเราช่วงเบรก ซึ่งปกติแล้วช่วงเบรกเรามักไปสนามเด็กเล่น เล่นกับน้องๆในโรงเรียนที่ไปสร้างค่ะ ป.ก็มานั่งที่ชิงช้าแล้วก็ถามเรา เยอะมากจำไม่ได้แล้วว่าถามอะไรบ้าง แต่มีคำถามนึงจำได้สนิทใจถามว่ามีแฟนรึยัง เราตอบไปว่า คิดว่ามีไหมล่ะ แล้วก็ร้องไห้ แล้วก็หัวเราะ555 ตอนเย็น5โมง-1ทุ่มเป็นฟรีทามของค่าย สามารถทำอะไรก็ได้ เราก็เลือกที่จะมาเล่นกับเด็กๆตามเดิม ถ้าถามถึงเพื่อนผญในค่ายเรา เพื่อนกลุ่มที่เราอยู่ด้วยไม่ชอบเด็กค่ะ ส่วนมากจะไปเมาส์กับรุ่นพี่มากกว่า ซึ่งเราจะไปร่วมวงด้วยช่วงหลังสันทนาการระหว่างรออาบน้ำ เลยมีเรากับเพื่อนผญอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทกับป.มาเล่นกับเด็ก ป.ก็ตามมาเล่นด้วย กลายเป็นว่าได้คุยกันมากขึ้น เห็นมุมน่ารักๆของเค้ามากขึ้น แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะตอนนั้น จบค่ายมีสรุปค่ายซึ่งเป็นรวมภาพบรรยากาศออกมา พี่ๆแอบถ่ายไว้ ส่วนมากจะเป็นรูปหลุดๆฮาๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีรูปเรากับป.ตอนนั่งชิงช้า แล้วทุกคนก็แซวเรากับป. เราก็เอ๊ะมาแซวทำไม แล้วเฮฮาตามน้ำไป ไม่ได้คิดอะไร
หลังจบค่ายพอถึงหอโทรศัพท์จากแฟนเราประมาณ100กว่าสายได้ เราก็ไม่โทรไป จนเราถึงบ้าน แม่เราเอาโทรศัพท์มาให้แล้วบอกแฟนเราโทรมา เราก็ต้องคุยค่ะ เค้าขอโทษ สัญญาว่าจะไม่ทำอีก ขอโอกาสอีกรอบนึง เราก็ใจอ่อนยอมให้โอกาส แต่เค้าก็ทำตัวเหมือนเดิมนะ เจอกันเดือนละครั้ง โทรคุยกันวันละ10นาที ถ้าเราไม่โทรไปเค้าไม่จะโทรมา ส่วนมากจะคุยกันในinbox fb มากกว่าเพราะเค้าบอกเค้าเหนื่อย จนเค้าเข้าวงดนตรีมหาลัย เค้าทุ่มเทให้กับดนตรีมากขึ้น จนเวลาที่แทบจะไม่มีให้เรา กลายเป็นไม่มีเข้าไปใหญ่ เรานอนเที่ยงคืน เค้าเลิกกลับบ้านห้าทุ่ม มีเวลาแชทเฟสกันน้อยกว่าเดิม เจอกันสองเดือนครั้ง จนหลายคนคิดว่าเราโสดไปแล้ว ยกเว้นเพื่อนสนิทจริงๆที่รู้ เพราะในเฟส ไม่มีรูปคู่เรากับเค้าเลย เค้าก็ไม่เคยมาโพสหน้าวอแสดงความเป็นเจ้าของด้วย สเตตัสหวานๆแบบคนอื่นไม่เคยมี ส่วนมากหน้าวอเราเป็นงานๆๆ เพื่อนเอาลิ้งมาแปะประมาณนี้ ไม่เคยมาหาเราที่ม. เราก็ไม่ไปยุ่งพื้นที่ส่วนตัวเค้า เจอกันเราก็จะขอดูโทรศัพท์ตลอด ตอนนั้นเค้าพกc3ค่ะ เช็คอะไรไม่ได้นอกจากโทรกับข้อความ จนคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้ว
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ไม่คิดว่าจะพิมได้ยาวขนาดนี้ เดี๋ยวไปพิมในเวิร์ดย่อให้มันสั้นๆก่อน
แชร์ประสบการณ์ อย่าให้ความหวังใครเลยค่ะ คนที่หวังเค้าเจ็บ คนที่ให้ก็กำลังรับกรรมที่ก่อไว้
เรื่องนี้เกิดขึ้นสมัยเราอยู่ป.ตรีค่ะ เราคบกับแฟนตั้งแต่อยู่ม6 เราอยู่คนละโรงเรียนแต่ตรงข้ามกัน ช่วงม.6เจอกันทุกวัน คุยโทรศัพท์กันกุ๊กกิ๊กเหมือนคู่แฟนวัยรุ่นทั่วไป พอรู้มาบ้างว่าแฟนเราเจ้าชู้ แต่แฟนก็ไม่เคยทำอะไรให้สงสัยหรือจับได้ จนเข้ามหาลัย เราอยู่คนละมหาลัย เราเรียนมหาลัยทางแถบชานเมือง เค้าอยู่มหาลัยกลางกรุง แต่ก็มีรถเมล์ไปถึงกันได้นั่งรถสุดสายไม่เกิน1ชั่วโมงครึ่งค่ะ ตั้งแต่เข้ามหาลัย แฟนเราไม่เคยมาหาเราที่มหาลัยเลย แต่เราเป็นคนที่ยังไงก็ได้ ไม่มาหาก็ไม่ได้คิดอะไร เราก็เรียนหนักด้วย กลายเป็นว่า เราไม่ค่อยมีเวลาให้กัน เจอกันมากสุดเดือนละครั้งได้ ทั้งๆที่บ้านเราก็ใกล้กัน โทรศัพท์เริ่มคุยกันน้อยลงเหลือวันละสิบนาที บางวันก็ไม่ค่อยคุย อันนี้เราก็เข้าใจเพราะเค้าไปกลับ เหนื่อยค่ะ เสาร์อาทิตย์เค้ามักจะบอกว่าเหนื่อย อยากนอนไม่อยากออกไปไหน เราก็เข้าใจไม่ได้น้อยใจอะไร
ทางฝ่ายเรา เราเป็นเด็กกิจกรรม ชอบเข้าค่ายเข้าชมรม ซึ่งแต่ละค่ายที่เราไปเป็นช่วงเวลานานค่ะ เกิน10วัน และสถานที่ออกค่ายมักไม่มีสัญญานโทรศัพท์ หลังจบค่าย เราก็ไปหาแฟนเราปกติ แต่แล้วอะไรดลใจเราไม่รู้ค่ะ ให้เรากดดูโทรศัพท์เค้าเล่น ซึ่งปกติก่อนหน้านี้ไม่เคยเช็ค เชื่อใจมาตลอด เข้าไปประวัติการสนทนา เจอเบอร์ที่เม็มชื่อผญคนนึง มีทั้งสายโทรเข้า โทรออก ไม่ได้รับสาย เยอะกว่าชื่อเรา พอเข้าไปดูเวลา เค้าคุยกันเกือบชั่วโมง และคุยกันมานานมากแล้ว มีข้อความต่างส่งให้กันด้วย ทั้งๆที่ไม่เคยส่งให้เราเลย เราทำอะไรไม่ถูกเลย ณ จุดนั้น จากที่กำลังนั่งดูหนังกันอยู่กับครอบครัวเค้า เราเดินไปปิดทีวีที่กำลังดูอยู่ ปิดแอร์ ปิดพัดลม ปิดไฟ ไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างใด พ่อเค้างงเลยค่ะว่าเราเป็นอะไร เรากลับบ้านทันที เค้าก็เดินตามมาแล้วบอกขอโทษนะคะ แต่ไม่ได้แก้ตัวหรือง้ออะไร (ตอนนี้รู้สึกฮาตัวเองมาก จะปิดทำไม แต่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจริงๆ) หลังจากกลับบ้าน ร้องไห้โฮเลยค่ะ เค้าก็ไม่ได้โทรมาง้อ ในใจเราคิดว่าเค้าคงเลือกคนนั้นไปแล้วล่ะ
วันรุ่งขึ้น เราไปค่ายอีกค่ายนึง ค่ายนี้ไป15วัน ไม่มีสัญญานโทรศัพท์เลยไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย แล้วเราก็เจอผชคนนึง ขอเรียกว่าป.นะคะ ป.เป็นคนที่เฮฮาสนิทกับรุ่นพี่ที่สร้างค่าย เพราะอยู่คณะเดียวกัน ค่ายนี้ช่วงแรกเราไม่ได้สนิทอะไรกับป.มากมาย จะสนิทกับกลุ่มผู้หญิงอีกกลุ่มมากกว่า เพราะทั้งค่ายมีแต่ผู้ชายและส่วนมากเป็นเด็กคณะป.ค่ะ มีกลุ่มเราที่มาจากต่างคณะ และก็มหาลัยอื่น ค่ายนี้เป็นค่ายสร้างที่อึด ถึก และต้องทนมากๆ ทำทุกอย่างไม่ว่าจะแบกทราย แบกปูน กวนปูน จนประมาณวันที่3เริ่มไม่ไหวละ โชคดีที่วนมาเป็นฝ่ายครัวพอดีเลยได้พัก และได้เมาส์กับรุ่นพี่ตามประสาผู้หญิงค่ะ จับใจความได้ประมาณว่า ถ้าปี1ให้เลือกก็เลือกป.นี่ล่ะ รุ่นพี่เชียขาดใจ ส่วนเราก็เล่าเรื่องแฟนให้พี่ๆฟัง ครัวเงียบเลย เลยบอกว่าไม่คิดไรแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ในค่ายเราลืมความทุกข์จากแฟนที่นอกใจเราไปสนิทเลย เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ช่วงกลางค่าย ป.เริ่มมาคุยกับเราช่วงเบรก ซึ่งปกติแล้วช่วงเบรกเรามักไปสนามเด็กเล่น เล่นกับน้องๆในโรงเรียนที่ไปสร้างค่ะ ป.ก็มานั่งที่ชิงช้าแล้วก็ถามเรา เยอะมากจำไม่ได้แล้วว่าถามอะไรบ้าง แต่มีคำถามนึงจำได้สนิทใจถามว่ามีแฟนรึยัง เราตอบไปว่า คิดว่ามีไหมล่ะ แล้วก็ร้องไห้ แล้วก็หัวเราะ555 ตอนเย็น5โมง-1ทุ่มเป็นฟรีทามของค่าย สามารถทำอะไรก็ได้ เราก็เลือกที่จะมาเล่นกับเด็กๆตามเดิม ถ้าถามถึงเพื่อนผญในค่ายเรา เพื่อนกลุ่มที่เราอยู่ด้วยไม่ชอบเด็กค่ะ ส่วนมากจะไปเมาส์กับรุ่นพี่มากกว่า ซึ่งเราจะไปร่วมวงด้วยช่วงหลังสันทนาการระหว่างรออาบน้ำ เลยมีเรากับเพื่อนผญอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทกับป.มาเล่นกับเด็ก ป.ก็ตามมาเล่นด้วย กลายเป็นว่าได้คุยกันมากขึ้น เห็นมุมน่ารักๆของเค้ามากขึ้น แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะตอนนั้น จบค่ายมีสรุปค่ายซึ่งเป็นรวมภาพบรรยากาศออกมา พี่ๆแอบถ่ายไว้ ส่วนมากจะเป็นรูปหลุดๆฮาๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีรูปเรากับป.ตอนนั่งชิงช้า แล้วทุกคนก็แซวเรากับป. เราก็เอ๊ะมาแซวทำไม แล้วเฮฮาตามน้ำไป ไม่ได้คิดอะไร
หลังจบค่ายพอถึงหอโทรศัพท์จากแฟนเราประมาณ100กว่าสายได้ เราก็ไม่โทรไป จนเราถึงบ้าน แม่เราเอาโทรศัพท์มาให้แล้วบอกแฟนเราโทรมา เราก็ต้องคุยค่ะ เค้าขอโทษ สัญญาว่าจะไม่ทำอีก ขอโอกาสอีกรอบนึง เราก็ใจอ่อนยอมให้โอกาส แต่เค้าก็ทำตัวเหมือนเดิมนะ เจอกันเดือนละครั้ง โทรคุยกันวันละ10นาที ถ้าเราไม่โทรไปเค้าไม่จะโทรมา ส่วนมากจะคุยกันในinbox fb มากกว่าเพราะเค้าบอกเค้าเหนื่อย จนเค้าเข้าวงดนตรีมหาลัย เค้าทุ่มเทให้กับดนตรีมากขึ้น จนเวลาที่แทบจะไม่มีให้เรา กลายเป็นไม่มีเข้าไปใหญ่ เรานอนเที่ยงคืน เค้าเลิกกลับบ้านห้าทุ่ม มีเวลาแชทเฟสกันน้อยกว่าเดิม เจอกันสองเดือนครั้ง จนหลายคนคิดว่าเราโสดไปแล้ว ยกเว้นเพื่อนสนิทจริงๆที่รู้ เพราะในเฟส ไม่มีรูปคู่เรากับเค้าเลย เค้าก็ไม่เคยมาโพสหน้าวอแสดงความเป็นเจ้าของด้วย สเตตัสหวานๆแบบคนอื่นไม่เคยมี ส่วนมากหน้าวอเราเป็นงานๆๆ เพื่อนเอาลิ้งมาแปะประมาณนี้ ไม่เคยมาหาเราที่ม. เราก็ไม่ไปยุ่งพื้นที่ส่วนตัวเค้า เจอกันเราก็จะขอดูโทรศัพท์ตลอด ตอนนั้นเค้าพกc3ค่ะ เช็คอะไรไม่ได้นอกจากโทรกับข้อความ จนคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้ว
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ไม่คิดว่าจะพิมได้ยาวขนาดนี้ เดี๋ยวไปพิมในเวิร์ดย่อให้มันสั้นๆก่อน