เรามีเพื่อนสนิทที่เป็นผช รู้จักกันตอนม.4 แต่มาสนิทตอนม.5 เพราะมันโดนเพื่อนไล่ให้มานั่งข้างเรา  พอย้ายมานั่งด้วยกันนานๆหน่อยก็เริ่มสนิทกัน เรากับมันสนิทกันมาก อาจจะมากกว่าเพื่อนผญกลุ่มเราด้วยซ้ำเพราะไม่ได้นั่งใกล้กับกลุ่มเพื่อนผญแล้วเวลามีอะไรก็จะไม่ค่อยถามเพื่อนกลุ่มผญเท่าไหร่ จะปรึกษาเพื่อนผชตลอด  เวลาทำงานคู่เราก็คู่กับมัน มีงานกลุ่มก็ดึงมันเข้ากลุ่ม   เวลาเราพูดอะไรมันก็จะรับฟังตลอด บางทีก็คุยอะไรตลกๆ แหย่กันแกล้งกันงี้ ยอมรับว่าช่วงนั้นรู้สึกดีและมีความสุขมาก ที่มีคนคอยฟัง คอยเข้าใจ เล่นมุขตลกให้เรายิ้มได้  จนตอนใกล้จบม.6 ก็มีเพื่อนผญในกลุ่มยุๆว่าทำไมไม่เป็นแฟนกันงี้(ช่วงนั้นเราทำงานแก้0ช่วยมันด้วย) แต่ตอนนั้นเพื่อนผชเราก็บอกไม่อยากมีแฟน เราก็รู้สึกเจ็บนิดหน่อย(ตอนนั้นเรากับเพื่อนผชยังโสดทั้งคู่ค่ะ)
หลังจากเพื่อนผชบอกไม่อยากมีแฟนเราก็ทำเป็นเฉยๆปล่อยให้มันผ่านไป   จนจบม.6มาขึ้นมหาลัยเรากับมันอยู่คนละมหาลัย เราก็ทักมันไปบ้างทั้งที่เมื่อก่อนตอนยุม.6แทบไม่คุยเฟสกันมีแต่ไปเล่าให้ฟังตอนไปโรงเรียน  พอมาอยู่มหาลัยเหมือนไม่ได้คุยไม่ได้เจอกันมันก็จะคิดถึงหน่อยๆ เราก็จะทักมันไปก่อนตลอดมันก็จะคุยๆแปปนึงแล้วเลิกคุย  จนวันหนึ่งเราทักไปถามว่าว่างไหม มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง มันก็บอกไม่ว่าง เราเลยเฟลไปเลย เพราะปกติมันจะรับฟังเราทุกอย่าง สุดท้ายวันนั้นเราไม่ไม่เล่าอะไรให้มันฟังแล้วบอกมันไปนอน


หลังจากวันนั้นเราก็มานั่งทบทวนดูว่าที่เราเป็นแบบนี่มีความสุขทุกครั้งเวลาที่ได้คุยกัน  คุยกันแล้วสนุกทำให้หายเครียดและบางครั้งที่รู้สึกคิดถึง  จริงๆแล้วที่เป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเป็นเพื่อนสนิทเลยอยากถามไถ่เป็นห่วงหรือว่าเราชอบเลยทำให้รู้สึกแบบนี้

จนตอนนี้เรายังหาคำตอบไม่ได้ เลยอยากจะรู้ว่าที่เป็นแบบนี้มันคืออะไรกันแน่