คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 12
**************มี 18+ ด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ********************
เริ่มเรื่องจาก เราอยู่ม.6 แฟนเราชื่อพ.อยู่ม.5 แฟนเก่าเราเพื่อนกันกับแฟนเรา
เรื่องเริ่มจากเรากับแฟนรู้จักกันเพราะไปเจอกันที่งานคอนเอ็มทูเอฟ เพราะเพื่อนเรารู้จักกับเค้า วันต่อมาเค้าก็ทักเฟสเรามา ก็คุยกันมาเรื่อยๆจนได้คบกัน รักเราไม่หวานมากค่ะ แต่ดูแลกันแบบกู ไม่ค่อยเลี่ยน เรารู้สึกโอเคกับรักครั้งนี้มาก เราเชื่อใจเค้า เพราะเค้าบอกกับเราเกือบทุกวัน ว่าอย่าทิ้งเค้าไปนะ อย่าบอกเลิกเค้าไปนะ อย่าทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียวนะ เราก็จะบอกเค้าทุกครั้งว่ากูสัญญา กูจะไม่บอกเลิก แม้แต่ความคิดกูยังไม่เคยคิดเลย กูรักมาก กูเชื่อใจนะพ. กูไว้ใจมากเลยนะ อย่าทิ้งกูไปละกัน
หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม เช้ามาถ้าวันจันทร์ถึงศุก เราสองคนจะนัดเจอกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างเซเว่นหน้าร.ร. เราจะกินข้าวด้วยกันก่อนเข้าร.ร. ส่วนใหญ่เราจะไปถึงก่อน เราก็จะซื้อน้ำเปล่าไว้สองขวด นั่งรอเค้ามากิน กินเสร็จเราก็เข้าร.ร.พร้อมกัน ช่วงระหว่างที่เรียน เค้าจะเอาจุ้บปาจุ้บมาให้เราเกือบทุกวัน พอตอนเย็นถ้าเรามีงานทำที่ห้อง เค้าก็จะมานั่งรอเรา บางทีก็ช่วย บางทีก็นอนรอ 5555 แล้วเราก็จะกลับบ้านพร้อมกัน ทั้งๆที่บ้านเค้าคือหอที่อยู่หลังร.ร. เค้าก็ยังเดินไปส่งบ้านเรา อยู่เพชรบุรีซ.10 คนละโยคเลย เรามีความสุขมากที่เค้าทำให้เราแบบนี้ เราถามเค้าบ่อยๆว่า ไม่เบื่อบ้างหรอ มาส่งกูทุกวัน เหนื่อยมั้ย เค้าก็บอก เหนื่อย แต่กูจะมาส่ง 555 เป็นคำที่เราฟังแล้วยิ้มเลย
ถ้าเป็นวันเสาอาทิต ถ้าเราไม่ได้ไปไหนกับครอบครัวเราก็จะไปหาเค้าที่หอ บางทีก็ซื้อข้าวเข้าไปกินด้วยกัน เราสองคนใช้ชีวิตด้วยกันแทบทุกวัน เราบอกได้ว่าเค้าเป็นส่วนนึงของชีวิตเราแล้วนะ เค้ามีความสำคัญมากๆ เพื่อนสนิทเราหลายคน บอกเราว่าน้องคนนี้มันดีนะ ดูแลกันดีดี กูว่ามันไม่ทิ้งหรอก เราเลยเชื่อใจเค้ามากกว่าเดิม เพราะเพื่อนเราทุกคนโอเคกับมัน มันก็โอเค เราก็วางใจได้แล้ว เวลาเราทะเลาะกันมันจะร้องไห้ทุกครั้ง เราก็ร้องไห้ เราเชื่อใจมันมาก เรารักมันมากๆ เราคิดแล้วว่ามันคือคนสุดท้ายที่เราอยากใช้ชีวิตด้วย แต่เราไม่เคยคิดว่ามันจะทำแบบนี้...
วันที่24ก.ย.วันเกิดเพื่อนเรา เราขอมันไปกินที่หอมัน ก็กินกันไป พอตกดึกเพื่อนบางคนก็แยกกันกลับบ้าน เหลือแค่เรา เค้า แล้วก็เพื่อนเราขอนอนนี้อีกคน เพื่อนก็นอนอีกเตียง เราก็นอนเตียงเดียวกับมัน เราจำคำพูดวันนั้นของมันได้ดี มันบอกเราเกือบทั้งคืนก่อนที่จะนอนกัน บอกรักเรา ไม่อยากให้เราไปต่อมหาลัยเลย ไม่อยากห่างกันเลย ไม่อยากให้เราไปไหนเลย แล้วก็กอดเราทั้งคืน เราบอกตามตรงคืนนั้นเราไม่นอนเลย แอบมองหน้าเค้าทั้งคืน เราเผลอคิดว่าถ้าเราไม่มีเค้า เราจะอยู่ได้หรอ เราจะอยู่ได้หรอ ...
วันที่25ก.ย.เราไปหาเค้าที่หอตอนบ่ายๆ ก็นอนเล่นคุยกันดูหนัง แต่วันนั้นเค้าบอกเราว่ามันไม่ไหวแล้วจริงๆ อยาก...จริงๆเราก็กลัว กลัวมากๆ กลัวเรื่องแบบนั้นมาก แต่เราก็ทนความอยากของมันไม่ได้ แล้วเราก็เชื่อใจมันเกินร้อยไปแล้ว วันนั้นก็เลย... พอจบเรื่องนั้นแล้ว เราก็ออกมาซื้อยากิน เค้าก็ขอโทษเราใหญ่ ขอโทษเราถามเราว่าเจ็บมากมั้ย เค้าขอโทษจริงๆนะ เราก็โอเค ไม่เป็นไร ยังสบายดี แล้วเค้าก็ส่งเราขึ้นวินกลับบ้าน
วันที่2-3มันไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนเราก็โอเค ไปกับเพื่อนก็เออดูแลกันดีดี ตอบไลน์เราบ้างนะ สองวันที่ไป เรากับมันคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค พอวันที่สองมันบอกเราว่า เพื่อนชวนต่ออีกคืน เราก็เออ แล้วแต่ๆ ตอบไลน์เราบ้าง เราโทรไปบางทีก็ไม่รับ เราเข้าใจนะว่าอยู่กับเพื่อน แต่แบบสนใจกูหน่อย เออ วันอาทิตที่5 ทั้งวันเราไม่ได้คุยกันเลย มันบอกเราตอนเช้า ส่งข้อความมาว่า ป.กูขอเวลาแปปนึง เราก็เออตามใจมัน ทั้งวันนั้นเราก็คิด คิดว่าเราทำอะไรผิดไปหรือปล่าว เราทำให้มันโกรธหรอ เราทำอะไรไม่ดีใส่มันหรอ เราก็คิด มันไม่มีเลย ...
วันจันทร์ที่ 6 เราพึ่งได้คุยกันแบบดีดีตอนบ่ายๆเย็นๆ เราก็ถามมันว่ามันเป็นอะไร มันก็บอกว่าไม่เป็นไร ปล่าวๆ เราก็เซ้าซี้มัน จนมันบอกว่าพน.ค่อยบอก เราก็บอกว่าเออเดี๋ยวพน.จะไปหาแต่เช้า วันอังคารที่7 เราก็ไปร.ร.ก่อนไปส่งงาน แล้วก็แวะไปหามันที่หอ เราถามมันว่าสรุปแล้วสองสามวันที่ผ่านมาเป็นอะไร คิดอะไรอยู่ มันก็บอกว่า คิดเรื่องที่เรา เลิกกับแฟนเก่า(เพื่อนของมันชื่อป.)แล้วก็มาคบกับท.(แฟนเก่าเราอีกคน) เราก็ถามว่าจะเอามาคิดทำไม อย่าคิดมากนะ แกคิดว่าเราเป็นคนแบบไหน มันก็บอกเราว่า กูขอโทษนะ
เราก็ร้องไห้ คือแบบเราไม่อยากจะเชื่อว่ามันมองเราเป็นผู้หญิงแบบนั้น ทั้งๆที่เราทำตัวเป็นแฟนที่ดีกับมันมากนะ เราเสียใจแบบสุดๆที่มันคิดแบบนั้น มันก็บอกเราว่ามันขอโทษ มันอยู่คนเดียวคงจะดีกว่านี้ เราก็แบบเห้ย แค่นี้จะเลิกกับกูเลยหรอพ. เรื่องนิดเดียวต้องเลิกกันเลยหรอ เราเริ่มสติแตก ร้องไห้เหมือนจะตาย เราหมดแรง เรามองหน้ามัน จนเราสั่นไปทั้งตัว เราไม่เคยคิดถึงวันนั้น ว่าเราจะเลิกกัน มันบอกเราวันนั้นทั้งวันว่ามันขอโทษ มันอยู่คนเดียวจะดีกว่า แล้วมันก็บอกว่ามันจะไปเรียนรด. ไปอาบน้ำก่อนนะ เราก็ทรุดค่ะ นั่งลงหน้าห้องนะ หมดแรงจะลุดขึ้น
เราร้องไห้ตั้งแต่ที่ไปหอมัน ตอน10โมง จนมันออกมาจากห้องน้ำ เราลุกขึ้นไปกอด กอดมันแน่นมาก วันนั้นเรากะจะเอาพวงกุญแจไปง้อมัน ทั้งๆที่เราไม่รู้ว่าเราทำผิดอะไร แต่เราอยากง้อ เรากอดมัน เราบอกมันว่า กูรักมากนะพ. อย่าทิ้งกูไปเลยนะ กูอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีกูอยู่ไม่ได้ อย่าทิ้งกูไปเลยนะ อย่าบอกเลิกกูเลยนะ เรารู้สึกเสียศักดิ์ศรีเสียอะไรก็ยอม ถ้าแลกกับการได้มันกลับมาเป็นคนเดิมที่ดีกับเรา มันก็บอกว่าพอเถอะป.กูต้องไปเรียนรด. เราก็เลยปล่อยมัน มานั่งกับพื้น ร้องไห้สะอื้น เราไม่เคยร้องขนาดนี้เลย เรารู้สึกแย่มาก
พอมันเปลี่ยนเสื้อผ้าเราก็กอดขามันขอร้องมัน ว่าอย่าทิ้งกูไปเลยนะพ. กูไม่รู้ว่ากูจะใช้ชีวิตยังไง กูทนไม่ได้จริงๆถ้าต้องเห็นแล้วกูวิ่งไปจับมือไม่ได้ กูทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นไปจับมือหรือรักกับใครที่ไม่ใช่กู มันก็ร้องไห้กับเราทั้งวันนั้นนะ เราไม่เข้าใจเหตุผล มันก็เลยบอกว่ากูขอโทษนะ มาทำวันนี้ให้มันเป็นวันสุดท้ายที่เรารักกันเถอะ เท่านั้นแหละ เราปล่อยโฮเลย พอร้องไปได้สักพัก มองนาฬิกาเที่ยงจะบ่ายโมงแล้ว มันก็บอกว่ากูไม่ไปรด.แล้ว ไปดูหนังกันเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ จากที่เราร้องอยู่แล้ว เราก็ร้องอีก พอสงบสติได้สักพัก มันนอนดูรอบหนังที่ห้างดังย่านซอยรางน้ำ เราก็บีบสิวให้มัน มองหน้ามัน จดจำทุกอย่างบนหน้ามัน น้ำตามันก็ไหลออกมา มันอดคิดไม่ได้นี่วันสุดท้ายแล้วหรอ ...
พอเราหารอบหนังได้ ก็ออกมาจากหอมัน เดินจากหอ ไปที่ห้าง ระหว่างทาง เราจับมือกัน มันเดินนำหน้า เรามองทุกอย่าง ลักษณะ ทุกอย่างของมันเราจำได้ทุกอย่าง จนเราเดินมาถึงห้าง ก็ขึ้นไปดูหนัง ระหว่างที่ดูหนัง มันบอกว่ามันง่วงขอนอนหน่อย มันก็นอนตักเราเลย เรานี้แบบน้ำตาไหลเป็นทาง แต่พยายามไม่สะอื้น ไม่อยากให้มันรู้ เรามองหน้ามัน มันน้ำตาคลอเหมือนกัน เราดูหนังกันจบเรื่อง ก็ลงมากินเคเอฟซี เรานั่งตรงข้ามกัน เรานั่งมองหน้ามัน จนเผลอน้ำตาคลอ เราเผลอน้ำตาคลอหลายรอบ อยู่ๆมันก็ยื่นมือมา บอกว่า คืนดีกันนะ เราแบบตกใจ ใจนึงก็ยื้ม อีกใจก็งง
มันบอกเราว่า ไม่อยากเห็นเป็นแบบนี้ พอเรากินเคเอฟซีเสร็จ เราก็เดินกลับมาที่หอมัน มันก็เข้าโหมดเดิมอีกแล้ว บอกเราว่ากูขอโทษ กูไม่อยากเห็นเสียใจแบบนี้ เราเลยบอกว่า กูจะเสียใจเพราะอยากเลิกกับกูเนี่ยแหละพ. กูเสียใจมากกว่าที่อยู่กับอีกนะ กูไม่เคยเสียใจเลยนะที่คบกับมา กูรักมาก กูไม่เคยเสียใจหรือเสียดายเลย มันก็บอกซ้ำๆว่ากูขอโทษนะ เราก็ร้องอีกครั้ง ปล่อยแบบสุดๆเลย เรากอดขามันหลายครั้งมาก เราไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องมาทำอะไรแบบนี้ มันบอกเราซ้ำๆว่ากูขอโทษนะ พอเย็น เราก็จะกลับบ้าน มันก็น้ำตาไหลนิดๆ
เราก็ลุกขึ้นมาใส่ถุงเท้า มันเดินตามมากอดเรา เราแบบน้ำตาไหลสะอื้นอีก เรารู้สึกแย่มากมันบอกเราว่า กูรักนะป๊อป แต่กูขอโทษ ยังเป็นพี่น้องกับกูได้มั้ย เท่านั้นแหละ เราหมดแรงเลย ร้องไห้หนักกว่าเดิม เราจับมือมันที่กอดเราจากข้างหลัง เราจับมือแน่น แล้วเราก็แกะออก ใส่ถุงเท้า เก็บกระเป๋า ลุกขึ้น กอดมันอีกครั้ง จูบมันครั้งสุดท้าย แล้วก็บอกมันว่า กูไปแล้วนะ โชคดีนะ แล้วก็รีบเดินออกมา กำลังจะลงบันได แต่ขามันไปกับใจ วิ่งไปเคาะห้องมันอีกรอบ มันเปิดออก เรากอดมันแน่นอีกครั้ง เราร้องไห้สะอื้นอีก เราไม่พูดอะไร เรากอดมันร้องไห้ กอดสักพัก เราก็ปล่อย แล้วเดินออกมา เราหมดแรงจริงๆ เราไม่มีทางจะไป เคว้งคว้าง ไม่รู้ตัวว่าเดินไปไหน กว่าจะเข้าบ้านก็เกือบห้าทุ่ม
วันนั้นเราทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เคว้งคว้างจนไม่มีแรงจะลุกจะเดินไปไหนเลย เรากลับถึงบ้านก็จัดของไปเข้าค่ายวันต่อไปวันที่ 8-9 ระหว่างที่เข้าค่ายเรามัวแต่คิดถึงเรื่องของมันจนทำแก้วแตกไปใบหนึ่ง ทำน้ำหก ทั้งๆที่เราคิดว่ามีสติแต่มันไม่มีเลย กลับมาจากค่ายรถแวะเข้าปาลิโอ้ เราก็ซื้อช็อกโกแลตกะจะเอาไปให้มัน พอกลับมาถึงร.ร. แยกกันกับเพื่อน เราก็แวะไปที่หอมัน เคาะประตู มันอยู่ แต่ัมนไม่ยอมเปิดประตู เราเคาะเหมือนคนบ้า เราก็เกรงใจห้องข้างๆ เราวิ่งลงมาหายาม ยามใช้เบอร์โทรเบอร์ห้องเข้าไป ไม่รับสาย เราก็เคาะประตู จนมือเราบวม จนสามทุ่มกว่า ยามบอกว่าปล่อยเถอะหนู เค้าคงอยู่ได้แหละถ้าไม่มีหนู เท่านั้นแหละ เราร้องไห้กับยามเลย
แล้วเราก็ออกมาจากหอมัน เดินไปทางที่เคยเดินกับมัน คิดถึงทุกๆอย่างที่เคยทำด้วยกัน เรากลับมาถึงบ้าน เราเคว้งคว้าง ไม่มีความคิดอื่นนอกจากเรื่องมันเลย วันต่อมาวันที่10 เราต้องมาเอาใบเกรดที่ร.ร. เราก็มาเอา แล้วพอแยกกับเพื่อนเราก็นั่งเล่นที่ศาลาหลังร.ร. ลองโทรหามันดู สายแรกไม่รับ เราก็คิดแล้วว่ามันไม่รับแน่ๆ สายที่สอง ไม่รู้ว่ามันเผลอหรืออะไร แต่มันกดรับ เราได้ยินเสียงเหมือนเสียงก่อสร้างที่ดังอยู่หลังร.ร. เรารีบวิ่งไปดูเลย ว่ามันอยู่แถวนั้นแน่ๆ ก็คิดไม่ผิด มันกำลังเดินกับเพื่อนรุ่นเดียวกับเรา แล้วก็เพื่อนมัน เราวิ่งไปสะกิดหลังเพื่อนมัน
เราบอกให้เรียกมันให้หน่อย มันก็หันกลับมา เราก็บอกว่า มาคุยกับกูก่อนดิ มันก็หันไปบอกกับเพื่อน เราก็ไปยืนคุยกันตรงทางเข้าที่มีเซเว่นตรงทางเข้าหอเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเรา เราเอาเงินคืนมัน 200 เราจะคืนมัน300แต่มีแบงค์500เลยคืนไปก่อน เราก็ถามว่า เหตุผลที่บอกเลิกกูมีแค่อยากอยู่คนเดียวแค่นั้นหรอวะ คิดถึงกูบ้างมั้ยพ. กูกับเลิกกันแล้วจริงๆหรอวะ มันพูสายตาแข็งมาก บอกว่า เราเลิกกันแล้วนะป. กูขอโทษ มันจะสะบัดข้อมือ เรากำไว้แน่น
เราพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ไม่อยากร้องอีกแล้ว เราถามมันอีกครั้งว่าเหตุผลแค่นั้นหรอ มันก็บอกว่า เออ กูอยากอยู่คนเดียว พอใจยัง เรานี่แบบหน้าชาไปเลย เราก็เลยปล่อยมือมันไป เราเดินออกมา เข้าเซเว่น นั่งลงกลางเซเว่นเลย ร้องไห้แบบไม่อายใคร หมดแรงจะทำอะไรต่อแล้วจริงๆ ทรุดลงนั่งแบบหมดแรง สะอื้นจนพี่ที่ทำงานเซเว่นมานั่งข้างๆ ลูบหลัง เราร้องนานมาก เราสั่นจนเจ็บตรงหัวใจ เราปล่อยออกมาหมด เรารู้สึกว่าที่กูทำเพื่อมาเคยเห็นค่ากูมั้ย ที่ผ่านมารักกูบ้างมั้ย เคยรักกูบ้างมั้ย เคยคิดถึงความรู้สึกกูบ้างมั้ย...
พอเราเริ่มมีแรงเราก็ขอบคุณพี่พนักงาน แล้วก็เดินออกมา เดินตรงไปที่ห้าง ระหว่างทางเราร้องตลอด มีคนเดินมาถามว่าเป็นอะไรหรือปล่าว เราก็ส่ายหัวรีบเดินไปอย่างเดียว เราโทรหาเพื่อน พอเพื่อนมาเราร้องน้อยลง คุยกับเพื่อนแล้วเริ่มโล่งใจ วันนั้นก็กลับบ้านแบบงงๆ...
เอ๊ะ!!! ยาวไปล่ะ ไว้ถ้าอยากอ่านต่อจะมาเล่าให้ฟังนะครับบบ-0-
เริ่มเรื่องจาก เราอยู่ม.6 แฟนเราชื่อพ.อยู่ม.5 แฟนเก่าเราเพื่อนกันกับแฟนเรา
เรื่องเริ่มจากเรากับแฟนรู้จักกันเพราะไปเจอกันที่งานคอนเอ็มทูเอฟ เพราะเพื่อนเรารู้จักกับเค้า วันต่อมาเค้าก็ทักเฟสเรามา ก็คุยกันมาเรื่อยๆจนได้คบกัน รักเราไม่หวานมากค่ะ แต่ดูแลกันแบบกู ไม่ค่อยเลี่ยน เรารู้สึกโอเคกับรักครั้งนี้มาก เราเชื่อใจเค้า เพราะเค้าบอกกับเราเกือบทุกวัน ว่าอย่าทิ้งเค้าไปนะ อย่าบอกเลิกเค้าไปนะ อย่าทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียวนะ เราก็จะบอกเค้าทุกครั้งว่ากูสัญญา กูจะไม่บอกเลิก แม้แต่ความคิดกูยังไม่เคยคิดเลย กูรักมาก กูเชื่อใจนะพ. กูไว้ใจมากเลยนะ อย่าทิ้งกูไปละกัน
หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม เช้ามาถ้าวันจันทร์ถึงศุก เราสองคนจะนัดเจอกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างเซเว่นหน้าร.ร. เราจะกินข้าวด้วยกันก่อนเข้าร.ร. ส่วนใหญ่เราจะไปถึงก่อน เราก็จะซื้อน้ำเปล่าไว้สองขวด นั่งรอเค้ามากิน กินเสร็จเราก็เข้าร.ร.พร้อมกัน ช่วงระหว่างที่เรียน เค้าจะเอาจุ้บปาจุ้บมาให้เราเกือบทุกวัน พอตอนเย็นถ้าเรามีงานทำที่ห้อง เค้าก็จะมานั่งรอเรา บางทีก็ช่วย บางทีก็นอนรอ 5555 แล้วเราก็จะกลับบ้านพร้อมกัน ทั้งๆที่บ้านเค้าคือหอที่อยู่หลังร.ร. เค้าก็ยังเดินไปส่งบ้านเรา อยู่เพชรบุรีซ.10 คนละโยคเลย เรามีความสุขมากที่เค้าทำให้เราแบบนี้ เราถามเค้าบ่อยๆว่า ไม่เบื่อบ้างหรอ มาส่งกูทุกวัน เหนื่อยมั้ย เค้าก็บอก เหนื่อย แต่กูจะมาส่ง 555 เป็นคำที่เราฟังแล้วยิ้มเลย
ถ้าเป็นวันเสาอาทิต ถ้าเราไม่ได้ไปไหนกับครอบครัวเราก็จะไปหาเค้าที่หอ บางทีก็ซื้อข้าวเข้าไปกินด้วยกัน เราสองคนใช้ชีวิตด้วยกันแทบทุกวัน เราบอกได้ว่าเค้าเป็นส่วนนึงของชีวิตเราแล้วนะ เค้ามีความสำคัญมากๆ เพื่อนสนิทเราหลายคน บอกเราว่าน้องคนนี้มันดีนะ ดูแลกันดีดี กูว่ามันไม่ทิ้งหรอก เราเลยเชื่อใจเค้ามากกว่าเดิม เพราะเพื่อนเราทุกคนโอเคกับมัน มันก็โอเค เราก็วางใจได้แล้ว เวลาเราทะเลาะกันมันจะร้องไห้ทุกครั้ง เราก็ร้องไห้ เราเชื่อใจมันมาก เรารักมันมากๆ เราคิดแล้วว่ามันคือคนสุดท้ายที่เราอยากใช้ชีวิตด้วย แต่เราไม่เคยคิดว่ามันจะทำแบบนี้...
วันที่24ก.ย.วันเกิดเพื่อนเรา เราขอมันไปกินที่หอมัน ก็กินกันไป พอตกดึกเพื่อนบางคนก็แยกกันกลับบ้าน เหลือแค่เรา เค้า แล้วก็เพื่อนเราขอนอนนี้อีกคน เพื่อนก็นอนอีกเตียง เราก็นอนเตียงเดียวกับมัน เราจำคำพูดวันนั้นของมันได้ดี มันบอกเราเกือบทั้งคืนก่อนที่จะนอนกัน บอกรักเรา ไม่อยากให้เราไปต่อมหาลัยเลย ไม่อยากห่างกันเลย ไม่อยากให้เราไปไหนเลย แล้วก็กอดเราทั้งคืน เราบอกตามตรงคืนนั้นเราไม่นอนเลย แอบมองหน้าเค้าทั้งคืน เราเผลอคิดว่าถ้าเราไม่มีเค้า เราจะอยู่ได้หรอ เราจะอยู่ได้หรอ ...
วันที่25ก.ย.เราไปหาเค้าที่หอตอนบ่ายๆ ก็นอนเล่นคุยกันดูหนัง แต่วันนั้นเค้าบอกเราว่ามันไม่ไหวแล้วจริงๆ อยาก...จริงๆเราก็กลัว กลัวมากๆ กลัวเรื่องแบบนั้นมาก แต่เราก็ทนความอยากของมันไม่ได้ แล้วเราก็เชื่อใจมันเกินร้อยไปแล้ว วันนั้นก็เลย... พอจบเรื่องนั้นแล้ว เราก็ออกมาซื้อยากิน เค้าก็ขอโทษเราใหญ่ ขอโทษเราถามเราว่าเจ็บมากมั้ย เค้าขอโทษจริงๆนะ เราก็โอเค ไม่เป็นไร ยังสบายดี แล้วเค้าก็ส่งเราขึ้นวินกลับบ้าน
วันที่2-3มันไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนเราก็โอเค ไปกับเพื่อนก็เออดูแลกันดีดี ตอบไลน์เราบ้างนะ สองวันที่ไป เรากับมันคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค พอวันที่สองมันบอกเราว่า เพื่อนชวนต่ออีกคืน เราก็เออ แล้วแต่ๆ ตอบไลน์เราบ้าง เราโทรไปบางทีก็ไม่รับ เราเข้าใจนะว่าอยู่กับเพื่อน แต่แบบสนใจกูหน่อย เออ วันอาทิตที่5 ทั้งวันเราไม่ได้คุยกันเลย มันบอกเราตอนเช้า ส่งข้อความมาว่า ป.กูขอเวลาแปปนึง เราก็เออตามใจมัน ทั้งวันนั้นเราก็คิด คิดว่าเราทำอะไรผิดไปหรือปล่าว เราทำให้มันโกรธหรอ เราทำอะไรไม่ดีใส่มันหรอ เราก็คิด มันไม่มีเลย ...
วันจันทร์ที่ 6 เราพึ่งได้คุยกันแบบดีดีตอนบ่ายๆเย็นๆ เราก็ถามมันว่ามันเป็นอะไร มันก็บอกว่าไม่เป็นไร ปล่าวๆ เราก็เซ้าซี้มัน จนมันบอกว่าพน.ค่อยบอก เราก็บอกว่าเออเดี๋ยวพน.จะไปหาแต่เช้า วันอังคารที่7 เราก็ไปร.ร.ก่อนไปส่งงาน แล้วก็แวะไปหามันที่หอ เราถามมันว่าสรุปแล้วสองสามวันที่ผ่านมาเป็นอะไร คิดอะไรอยู่ มันก็บอกว่า คิดเรื่องที่เรา เลิกกับแฟนเก่า(เพื่อนของมันชื่อป.)แล้วก็มาคบกับท.(แฟนเก่าเราอีกคน) เราก็ถามว่าจะเอามาคิดทำไม อย่าคิดมากนะ แกคิดว่าเราเป็นคนแบบไหน มันก็บอกเราว่า กูขอโทษนะ
เราก็ร้องไห้ คือแบบเราไม่อยากจะเชื่อว่ามันมองเราเป็นผู้หญิงแบบนั้น ทั้งๆที่เราทำตัวเป็นแฟนที่ดีกับมันมากนะ เราเสียใจแบบสุดๆที่มันคิดแบบนั้น มันก็บอกเราว่ามันขอโทษ มันอยู่คนเดียวคงจะดีกว่านี้ เราก็แบบเห้ย แค่นี้จะเลิกกับกูเลยหรอพ. เรื่องนิดเดียวต้องเลิกกันเลยหรอ เราเริ่มสติแตก ร้องไห้เหมือนจะตาย เราหมดแรง เรามองหน้ามัน จนเราสั่นไปทั้งตัว เราไม่เคยคิดถึงวันนั้น ว่าเราจะเลิกกัน มันบอกเราวันนั้นทั้งวันว่ามันขอโทษ มันอยู่คนเดียวจะดีกว่า แล้วมันก็บอกว่ามันจะไปเรียนรด. ไปอาบน้ำก่อนนะ เราก็ทรุดค่ะ นั่งลงหน้าห้องนะ หมดแรงจะลุดขึ้น
เราร้องไห้ตั้งแต่ที่ไปหอมัน ตอน10โมง จนมันออกมาจากห้องน้ำ เราลุกขึ้นไปกอด กอดมันแน่นมาก วันนั้นเรากะจะเอาพวงกุญแจไปง้อมัน ทั้งๆที่เราไม่รู้ว่าเราทำผิดอะไร แต่เราอยากง้อ เรากอดมัน เราบอกมันว่า กูรักมากนะพ. อย่าทิ้งกูไปเลยนะ กูอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีกูอยู่ไม่ได้ อย่าทิ้งกูไปเลยนะ อย่าบอกเลิกกูเลยนะ เรารู้สึกเสียศักดิ์ศรีเสียอะไรก็ยอม ถ้าแลกกับการได้มันกลับมาเป็นคนเดิมที่ดีกับเรา มันก็บอกว่าพอเถอะป.กูต้องไปเรียนรด. เราก็เลยปล่อยมัน มานั่งกับพื้น ร้องไห้สะอื้น เราไม่เคยร้องขนาดนี้เลย เรารู้สึกแย่มาก
พอมันเปลี่ยนเสื้อผ้าเราก็กอดขามันขอร้องมัน ว่าอย่าทิ้งกูไปเลยนะพ. กูไม่รู้ว่ากูจะใช้ชีวิตยังไง กูทนไม่ได้จริงๆถ้าต้องเห็นแล้วกูวิ่งไปจับมือไม่ได้ กูทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นไปจับมือหรือรักกับใครที่ไม่ใช่กู มันก็ร้องไห้กับเราทั้งวันนั้นนะ เราไม่เข้าใจเหตุผล มันก็เลยบอกว่ากูขอโทษนะ มาทำวันนี้ให้มันเป็นวันสุดท้ายที่เรารักกันเถอะ เท่านั้นแหละ เราปล่อยโฮเลย พอร้องไปได้สักพัก มองนาฬิกาเที่ยงจะบ่ายโมงแล้ว มันก็บอกว่ากูไม่ไปรด.แล้ว ไปดูหนังกันเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ จากที่เราร้องอยู่แล้ว เราก็ร้องอีก พอสงบสติได้สักพัก มันนอนดูรอบหนังที่ห้างดังย่านซอยรางน้ำ เราก็บีบสิวให้มัน มองหน้ามัน จดจำทุกอย่างบนหน้ามัน น้ำตามันก็ไหลออกมา มันอดคิดไม่ได้นี่วันสุดท้ายแล้วหรอ ...
พอเราหารอบหนังได้ ก็ออกมาจากหอมัน เดินจากหอ ไปที่ห้าง ระหว่างทาง เราจับมือกัน มันเดินนำหน้า เรามองทุกอย่าง ลักษณะ ทุกอย่างของมันเราจำได้ทุกอย่าง จนเราเดินมาถึงห้าง ก็ขึ้นไปดูหนัง ระหว่างที่ดูหนัง มันบอกว่ามันง่วงขอนอนหน่อย มันก็นอนตักเราเลย เรานี้แบบน้ำตาไหลเป็นทาง แต่พยายามไม่สะอื้น ไม่อยากให้มันรู้ เรามองหน้ามัน มันน้ำตาคลอเหมือนกัน เราดูหนังกันจบเรื่อง ก็ลงมากินเคเอฟซี เรานั่งตรงข้ามกัน เรานั่งมองหน้ามัน จนเผลอน้ำตาคลอ เราเผลอน้ำตาคลอหลายรอบ อยู่ๆมันก็ยื่นมือมา บอกว่า คืนดีกันนะ เราแบบตกใจ ใจนึงก็ยื้ม อีกใจก็งง
มันบอกเราว่า ไม่อยากเห็นเป็นแบบนี้ พอเรากินเคเอฟซีเสร็จ เราก็เดินกลับมาที่หอมัน มันก็เข้าโหมดเดิมอีกแล้ว บอกเราว่ากูขอโทษ กูไม่อยากเห็นเสียใจแบบนี้ เราเลยบอกว่า กูจะเสียใจเพราะอยากเลิกกับกูเนี่ยแหละพ. กูเสียใจมากกว่าที่อยู่กับอีกนะ กูไม่เคยเสียใจเลยนะที่คบกับมา กูรักมาก กูไม่เคยเสียใจหรือเสียดายเลย มันก็บอกซ้ำๆว่ากูขอโทษนะ เราก็ร้องอีกครั้ง ปล่อยแบบสุดๆเลย เรากอดขามันหลายครั้งมาก เราไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องมาทำอะไรแบบนี้ มันบอกเราซ้ำๆว่ากูขอโทษนะ พอเย็น เราก็จะกลับบ้าน มันก็น้ำตาไหลนิดๆ
เราก็ลุกขึ้นมาใส่ถุงเท้า มันเดินตามมากอดเรา เราแบบน้ำตาไหลสะอื้นอีก เรารู้สึกแย่มากมันบอกเราว่า กูรักนะป๊อป แต่กูขอโทษ ยังเป็นพี่น้องกับกูได้มั้ย เท่านั้นแหละ เราหมดแรงเลย ร้องไห้หนักกว่าเดิม เราจับมือมันที่กอดเราจากข้างหลัง เราจับมือแน่น แล้วเราก็แกะออก ใส่ถุงเท้า เก็บกระเป๋า ลุกขึ้น กอดมันอีกครั้ง จูบมันครั้งสุดท้าย แล้วก็บอกมันว่า กูไปแล้วนะ โชคดีนะ แล้วก็รีบเดินออกมา กำลังจะลงบันได แต่ขามันไปกับใจ วิ่งไปเคาะห้องมันอีกรอบ มันเปิดออก เรากอดมันแน่นอีกครั้ง เราร้องไห้สะอื้นอีก เราไม่พูดอะไร เรากอดมันร้องไห้ กอดสักพัก เราก็ปล่อย แล้วเดินออกมา เราหมดแรงจริงๆ เราไม่มีทางจะไป เคว้งคว้าง ไม่รู้ตัวว่าเดินไปไหน กว่าจะเข้าบ้านก็เกือบห้าทุ่ม
วันนั้นเราทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เคว้งคว้างจนไม่มีแรงจะลุกจะเดินไปไหนเลย เรากลับถึงบ้านก็จัดของไปเข้าค่ายวันต่อไปวันที่ 8-9 ระหว่างที่เข้าค่ายเรามัวแต่คิดถึงเรื่องของมันจนทำแก้วแตกไปใบหนึ่ง ทำน้ำหก ทั้งๆที่เราคิดว่ามีสติแต่มันไม่มีเลย กลับมาจากค่ายรถแวะเข้าปาลิโอ้ เราก็ซื้อช็อกโกแลตกะจะเอาไปให้มัน พอกลับมาถึงร.ร. แยกกันกับเพื่อน เราก็แวะไปที่หอมัน เคาะประตู มันอยู่ แต่ัมนไม่ยอมเปิดประตู เราเคาะเหมือนคนบ้า เราก็เกรงใจห้องข้างๆ เราวิ่งลงมาหายาม ยามใช้เบอร์โทรเบอร์ห้องเข้าไป ไม่รับสาย เราก็เคาะประตู จนมือเราบวม จนสามทุ่มกว่า ยามบอกว่าปล่อยเถอะหนู เค้าคงอยู่ได้แหละถ้าไม่มีหนู เท่านั้นแหละ เราร้องไห้กับยามเลย
แล้วเราก็ออกมาจากหอมัน เดินไปทางที่เคยเดินกับมัน คิดถึงทุกๆอย่างที่เคยทำด้วยกัน เรากลับมาถึงบ้าน เราเคว้งคว้าง ไม่มีความคิดอื่นนอกจากเรื่องมันเลย วันต่อมาวันที่10 เราต้องมาเอาใบเกรดที่ร.ร. เราก็มาเอา แล้วพอแยกกับเพื่อนเราก็นั่งเล่นที่ศาลาหลังร.ร. ลองโทรหามันดู สายแรกไม่รับ เราก็คิดแล้วว่ามันไม่รับแน่ๆ สายที่สอง ไม่รู้ว่ามันเผลอหรืออะไร แต่มันกดรับ เราได้ยินเสียงเหมือนเสียงก่อสร้างที่ดังอยู่หลังร.ร. เรารีบวิ่งไปดูเลย ว่ามันอยู่แถวนั้นแน่ๆ ก็คิดไม่ผิด มันกำลังเดินกับเพื่อนรุ่นเดียวกับเรา แล้วก็เพื่อนมัน เราวิ่งไปสะกิดหลังเพื่อนมัน
เราบอกให้เรียกมันให้หน่อย มันก็หันกลับมา เราก็บอกว่า มาคุยกับกูก่อนดิ มันก็หันไปบอกกับเพื่อน เราก็ไปยืนคุยกันตรงทางเข้าที่มีเซเว่นตรงทางเข้าหอเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเรา เราเอาเงินคืนมัน 200 เราจะคืนมัน300แต่มีแบงค์500เลยคืนไปก่อน เราก็ถามว่า เหตุผลที่บอกเลิกกูมีแค่อยากอยู่คนเดียวแค่นั้นหรอวะ คิดถึงกูบ้างมั้ยพ. กูกับเลิกกันแล้วจริงๆหรอวะ มันพูสายตาแข็งมาก บอกว่า เราเลิกกันแล้วนะป. กูขอโทษ มันจะสะบัดข้อมือ เรากำไว้แน่น
เราพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ไม่อยากร้องอีกแล้ว เราถามมันอีกครั้งว่าเหตุผลแค่นั้นหรอ มันก็บอกว่า เออ กูอยากอยู่คนเดียว พอใจยัง เรานี่แบบหน้าชาไปเลย เราก็เลยปล่อยมือมันไป เราเดินออกมา เข้าเซเว่น นั่งลงกลางเซเว่นเลย ร้องไห้แบบไม่อายใคร หมดแรงจะทำอะไรต่อแล้วจริงๆ ทรุดลงนั่งแบบหมดแรง สะอื้นจนพี่ที่ทำงานเซเว่นมานั่งข้างๆ ลูบหลัง เราร้องนานมาก เราสั่นจนเจ็บตรงหัวใจ เราปล่อยออกมาหมด เรารู้สึกว่าที่กูทำเพื่อมาเคยเห็นค่ากูมั้ย ที่ผ่านมารักกูบ้างมั้ย เคยรักกูบ้างมั้ย เคยคิดถึงความรู้สึกกูบ้างมั้ย...
พอเราเริ่มมีแรงเราก็ขอบคุณพี่พนักงาน แล้วก็เดินออกมา เดินตรงไปที่ห้าง ระหว่างทางเราร้องตลอด มีคนเดินมาถามว่าเป็นอะไรหรือปล่าว เราก็ส่ายหัวรีบเดินไปอย่างเดียว เราโทรหาเพื่อน พอเพื่อนมาเราร้องน้อยลง คุยกับเพื่อนแล้วเริ่มโล่งใจ วันนั้นก็กลับบ้านแบบงงๆ...
เอ๊ะ!!! ยาวไปล่ะ ไว้ถ้าอยากอ่านต่อจะมาเล่าให้ฟังนะครับบบ-0-
แสดงความคิดเห็น
ประสบการณ์ความรักของคนไหนที่คิดว่าเจ็บสุดๆบ้างค่ะ เอามาแบ่งปันกันTT
เรื่องของเรามันเศร้ายิ่งกว่าในนิยายน้ำเน่าแปดตลบ