สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ คือแบบพิมพ์แล้วเด้งหาย 3 รอบละแต่ละรอบอย่างยาว น้อยใจแปปเริ่มใหม่ละกัน
กระทู้นี้เป็นประสบการณ์ชีวิตของเราคะ ซึ่งที่พิมพ์ทั้งหมดมานี้เป็นความจริงทั้งสิ้นเรายืนยันด้วยเกียรติ และเราหวังอย่างยิ่งว่าสิ่งที่เราตั้งใจพิมพ์ทั้งหมดนี้จะเป็นประสบการณ์และอุทาหรณ์ให้ทุกๆคนใช้ชีวิตอย่างมีสติ และกำลังใจในการดำเนินชีวิต
เริ่มเลยละกันนะ เราเรียนอยู่ ปี 3 คะที่มหาลัยชื่อดังของภาคใต้ ซึ่งการที่เราเรียนอยู่ที่นี่เราได้เจอคนมากมาย แต่เราไม่เคยมีแฟนซักคน เพราะเหตุผลของอดีตที่ทำให้เราคิดว่ารักแท้ไม่มีอยู่จริง เราเลยไม่คบใครจริงจังเลย มีแต่คุยเล่นๆบ้างแต่ก็ปฏิเสษเค้าไปหมด..
ย้อนไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว..
ตอนนั้นเราเรียนอยู่ มอ 5 ค่ะ และก็เริ่มมีแฟนคนแรก (ไม่น่าเฃื่อว่าตัวเองจะรักษาเวอร์จิ้นมาจนโตได้ขนาดนี้ 55)
เรื่องราวเริ่มต้นที่ hi5 คะ สมัยนั้นมันยังไม่เล่น facebook กันนี่เนอะ 55 เราก็เล่นไปเรื่อยๆ จนได้เจอกัน hi5 ของผู้ชายคนนึงซึ่งบอกเลยว่า หล่อมากกกกก
(ในความคิดตอนนั้นนะ) แต่ไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร อยู่จังหวัดอะไร สิ่งที่เราทำอย่างแรกเลยคือ ก๊อปลิงค์ hi5 แล้วกระจายยยยยยยยยยยยยย 5555
คือส่งให้เพื่อนทุกคนในกลุ่มอะ เห็นแล้วคือชอบคือปิ๊งเลย ทั้งๆที่ก็เล่น hi5 มานานนะไม่เคยปิ๊งใครซักหน่อย ปฏิบัติการ(จีบ)ของเราก็เริ่มขึ้น หึหึ มันเปลี่ยนไปแล้วโลกทุกวันนี้ ผู้หญิงเป็นฝ่ายจีบซะละ 55 เริ่มแรกคือเราเม้นประโยคที่เราคิดว่าคลาสสิคที่สุดและเค้าประทับใจที่สุดคือ... "กินข้าวด้วยนะ"
อืมม เราว่ามันโอเคสุดละ และเราก็ส่องต่อไปเรื่อยๆจนเห็นว่าเค้าเป็นเพื่อนกับเพื่อนเก่าเราสมัยมอต้นซึ่งสนิทกับเรามากและย้าย รร ไปอยู่รรเดียวกับผู้ชายคนนั้น วันนั้นก็เลยคิดว่า วันต่อไปจะโทรไปหาเพื่อนทันทีเลย 555 เพราะรักและคิดถึงเพื่อนนะไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่นน จริงจริ๊งงงงงงง
สุดท้ายก้ได้ความว่า เข้าคนคนนั้นชื่อ ซัน อยู่ มอ 5 เหมือนกัน อยู่ รร ถัดไปจากโรงเรียนเรา ก็ไม่ใกล้ไม่ไกลกันเท่าไหร่ แถมยังเป็นหนุ่มป๊อบ เป็นที่หมายปองของสาวๆหัวติ่งในโรงเรียน และสิ่งสำคัญสุดคือ โสด และไม่เคยมีแฟน ! พระจ้าว... อยู่มาได้ยังไงจนโตขนาดนี้ หลังจากนั้นเราก็เม้นหาเค้าใน hi5 ถี่ขึ้นแต่ก็ไม่ได้คุยกันแบบส่วนตัวเลย มีแค่ ฝันดีนะ กินข้าวด้วย อะไรทำนองนั้น
หลังจากนั้นเราก็เข้าสู่ช่วงของ MSN (ถึงตอนนี้หลายๆคนคงจะนึกถึงเรื่องราวของเครื่องมือสื่อสารที่สำคัญและเราลืมไปแล้ว 55 รู้สึกแก่จัง)
เราคุยกันทาง MSN โดยความช่วยเหลือของเพื่อนเก่าอีกนั้นแหละทำให้คุยกันแบบส่วนตัวได้มากขึ้น เราบอกเพื่อนว่าชอบซันและความที่เพื่อนได้ชื่อว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่รักษาความลับได้ไม่ให้รั่วไหลออกนอกโลก ประชด ! เลยทำใหัซันรู้ว่าเราชอบและ ไม่นานความสัมพันธ์เรามันก็พัฒนาเร็วมาก รู้สึกว่า เราควรจะรู้จักกันมากกว่านี้ที่ไม่ใช่แค่โลกโซเฃียลเน็ตเวิค....
ตอนแรกไม่คิดว่าแค่ความชอบของเราจะทำให้มาถึงตรงนี้ เราได้คุยโทรศัพท์กันทุกๆวัน ทุกคืน แต่ติดตรงที่เราไม่เคยเจอหน้ากันเลยถึงแม้โรงเรียนเราจะใกล้กัน ช่วงนี้เราก็เหมือนคนอื่นๆที่แอบชอบคนคนนึง ซึ่งเรารู้อยู่แล้วว่าเค้ามีหลายคนที่คงจะชอบเค้าเหมือนๆกับเรา เราเลยไม่กล้าเปิดเผยว่าเราคุยกับซัน เพราะกลัวว่าจะได้ยินชื่อของสาวๆหลายคนที่คุยกับซันโผล่ขึ้นมาเหมือนกัน ไม่มีใครรู้เลยว่าเราสองคนสนิทกันมากขึ้น..
ช่วงนั้น เรามีทั้งความสุชที่ได้คุยกัน และความทุกข์ของคนในความลับที่ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะเลื่อนขึ้นไปเป็นคนรู้ใจของเค้าได้ เศร้าก็เศร้าคนเดียว งอนก็หายเองได้ หลายคนคงเคยเป็น และช่วงเวลาสำคัญของเราก็มาถึง เมื่อเพื่อนๆของซันและเพื่อนเก่าของเรา (อยู่รรเดียวกันทั้งหมด) วางแผนให้เราทั้งสองคนมาเจอกัน โดยที่เราทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่วินาทีต่อมาเราจะได้ใกล้กันมากขึ้น.....
พอมาถึงเราก็ได้รู้ความจริงที่ว่าพอซันรู้ว่าเรามา ซันก็หนีกลับบ้านไปเลย 55555555555 ตอนนั้นเสียใจมาก คืนนั้นซันเลยโทรมาขอโทษเราและก้แอบแซวว่าเพื่อนชมว่าสวย 555 ลืมหมดเลยคะไอที่งอนๆมาทั้งวันนี่ และก็กลับมาคุยกันปกติ
หลังจากนั้นเป็นช่วงกีฬาสีค่ะ โรงเรียนในที่ที่เราอยู่เค้าจะจัดให้ช่วงกีฬาสีใกล้ๆกัน ก็เป็นเทศการของการซ้อมหลีดคะ รร เราซ้อมที่สนามกลางฝั่งหลัง รรของซันก็ซ้อมโซนด้านหน้า ซ้อมทุกเย็น และแล้วก็เป็นวันที่เราได้เจอกันจริงๆซักที ซันกับเพื่อนก็มาแอบดูเราซ้อมหลีด ตอนนั้นเห็นนะว่ามา แต่ตกใจทำอะไรไม่ถูกเลยเนียนๆไม่เห็นไป 5555 หลังจากนั้นเราก็เป็นแฟนกันคะ อาจเป็นเพราะเรางอนทุกวันเรื่องความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน สุดท้ายเค้าก็เลือกเรา สาวๆหลายคนแอบมีปัญหากับเราด้วยนะตอนคบใหม่ๆ งี้แหละคนดัง ชิ !!
ตั้งแต่เป็นแฟนกันเรารักกันมาก ก็จะมารับที่ รร ทุกวัน ไปกินข้าวทุกวัน ซันเป็นคนแรกค่ะที่เราพาไปเจอแม่ แม่รักซันมากเหมือนกัน แกจะรู้หมดเลยนะว่าซันชอบกินอะไร กลายเป็นว่าเวลาไปส่งเราที่บ้าน ซันจะได้ของกินที่ชอบกลับบ้านไปเพียบ ทั้งถั่วแระ ขนมหวาน แต่ไม่ได้ทำกับข้าวไว้ให้ลูกสาวนี่สิ พ่อเราดุนะ แต่ไม่รู้ทำไมกับซันพ่อเราไม่เคยว่าอะไรเลย คงจะเพราะผู้ชายเค้าไม่ค่อยพูดด้วยแหละมั้ง
ต้นเหตุของเรื่องก็เป็นเพราะความรักที่มีให้กันมากเกินไปนี่แหละคะ ทำให้เรากำลังตกอยู่ในช่วงลำบากของชีวิต
เราสองคนทำอะไรที่เหนือกว่าคำว่าแฟน มีอะไรกัน แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่เลิก มันกลับทำให้เรารักกันมากขึ้น และทำให้เราลืมไปว่า เป็นลูกผู้หญิงอะไรที่สำคัญที่สุดของชีวิต..อะไรที่ควรจะได้รับการให้เกียรติ..อะไรที่ควรรักษา..
ช่วงหลังเดือนที่ 9 เราทะเลาะกันมากชึ้นและเราเป็นคนที่ชอบบอกเลิก รอบนี้เราบอกเลิกซันเปนครั้งที่ 3 แต่มันไม่ใช่คู่รักใหม่ที่ยอมกันได้ทุกเรื่องอีกต่อไปแล้ว... มันกลายเป็นความเหนื่อยหน่ายที่ต้องทนกับสภาวะกดดันทั้งคู่ ช่วงนี้เราอยู่ มอ6 มีภาระที่ต้องรับผิดชอบเพื่อเข้ามหาลัย อีกอย่างทะเลาะกันจนถึง ตี 3 ตี 4 ติดกันหลายเดือน ถ้าเป็นสมัยนั้น นอนดึกตื่นเช้าไป รร นี่แย่มากๆ เราโทรมมากใต้ตาดำ หน้าหมองจนเพื่อนๆถามว่าเป็นอะไร สุดท้ายเราเลิกกัน เราพลั้งปากพูดออกไปทั้งๆที่ซันเคยขอร้อง... อย่าพูดคำว่าเลิกอีก..........
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สำหรับใครที่คิดจะบอกเลิกแฟน เราอยากขอให้คิดให้ดีๆ พูดบอกเลิกตอนอารมณ์ปกติ อย่าเอามันมาพูดในเวลาทะเลาะเลย เพราะคุณจะไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้พูดเป็นครั้งที่ 2 ที่ 3 ได้เลย และคุณอาจจะเสียคนที่คุณรักไปตลอดกาลเพียงเพราะอารมณ์เพียงชั่ววูบตัดสินความพยายามของเราทั้งสองคนที่กว่าจะมารักกัน เป็นแฟนกันได้ 
ไว้มาต่อพรุ่งนี้นะ ง่วงนอนมากเลยย พรุ่งนี้มีเรียนเช้าซะด้วย..
แฟนเก่า ที่กลายเป็น แฟนใหม่...
กระทู้นี้เป็นประสบการณ์ชีวิตของเราคะ ซึ่งที่พิมพ์ทั้งหมดมานี้เป็นความจริงทั้งสิ้นเรายืนยันด้วยเกียรติ และเราหวังอย่างยิ่งว่าสิ่งที่เราตั้งใจพิมพ์ทั้งหมดนี้จะเป็นประสบการณ์และอุทาหรณ์ให้ทุกๆคนใช้ชีวิตอย่างมีสติ และกำลังใจในการดำเนินชีวิต
เริ่มเลยละกันนะ เราเรียนอยู่ ปี 3 คะที่มหาลัยชื่อดังของภาคใต้ ซึ่งการที่เราเรียนอยู่ที่นี่เราได้เจอคนมากมาย แต่เราไม่เคยมีแฟนซักคน เพราะเหตุผลของอดีตที่ทำให้เราคิดว่ารักแท้ไม่มีอยู่จริง เราเลยไม่คบใครจริงจังเลย มีแต่คุยเล่นๆบ้างแต่ก็ปฏิเสษเค้าไปหมด..
ย้อนไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว..
ตอนนั้นเราเรียนอยู่ มอ 5 ค่ะ และก็เริ่มมีแฟนคนแรก (ไม่น่าเฃื่อว่าตัวเองจะรักษาเวอร์จิ้นมาจนโตได้ขนาดนี้ 55)
เรื่องราวเริ่มต้นที่ hi5 คะ สมัยนั้นมันยังไม่เล่น facebook กันนี่เนอะ 55 เราก็เล่นไปเรื่อยๆ จนได้เจอกัน hi5 ของผู้ชายคนนึงซึ่งบอกเลยว่า หล่อมากกกกก
(ในความคิดตอนนั้นนะ) แต่ไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร อยู่จังหวัดอะไร สิ่งที่เราทำอย่างแรกเลยคือ ก๊อปลิงค์ hi5 แล้วกระจายยยยยยยยยยยยยย 5555
คือส่งให้เพื่อนทุกคนในกลุ่มอะ เห็นแล้วคือชอบคือปิ๊งเลย ทั้งๆที่ก็เล่น hi5 มานานนะไม่เคยปิ๊งใครซักหน่อย ปฏิบัติการ(จีบ)ของเราก็เริ่มขึ้น หึหึ มันเปลี่ยนไปแล้วโลกทุกวันนี้ ผู้หญิงเป็นฝ่ายจีบซะละ 55 เริ่มแรกคือเราเม้นประโยคที่เราคิดว่าคลาสสิคที่สุดและเค้าประทับใจที่สุดคือ... "กินข้าวด้วยนะ"
อืมม เราว่ามันโอเคสุดละ และเราก็ส่องต่อไปเรื่อยๆจนเห็นว่าเค้าเป็นเพื่อนกับเพื่อนเก่าเราสมัยมอต้นซึ่งสนิทกับเรามากและย้าย รร ไปอยู่รรเดียวกับผู้ชายคนนั้น วันนั้นก็เลยคิดว่า วันต่อไปจะโทรไปหาเพื่อนทันทีเลย 555 เพราะรักและคิดถึงเพื่อนนะไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่นน จริงจริ๊งงงงงงง
สุดท้ายก้ได้ความว่า เข้าคนคนนั้นชื่อ ซัน อยู่ มอ 5 เหมือนกัน อยู่ รร ถัดไปจากโรงเรียนเรา ก็ไม่ใกล้ไม่ไกลกันเท่าไหร่ แถมยังเป็นหนุ่มป๊อบ เป็นที่หมายปองของสาวๆหัวติ่งในโรงเรียน และสิ่งสำคัญสุดคือ โสด และไม่เคยมีแฟน ! พระจ้าว... อยู่มาได้ยังไงจนโตขนาดนี้ หลังจากนั้นเราก็เม้นหาเค้าใน hi5 ถี่ขึ้นแต่ก็ไม่ได้คุยกันแบบส่วนตัวเลย มีแค่ ฝันดีนะ กินข้าวด้วย อะไรทำนองนั้น
หลังจากนั้นเราก็เข้าสู่ช่วงของ MSN (ถึงตอนนี้หลายๆคนคงจะนึกถึงเรื่องราวของเครื่องมือสื่อสารที่สำคัญและเราลืมไปแล้ว 55 รู้สึกแก่จัง)
เราคุยกันทาง MSN โดยความช่วยเหลือของเพื่อนเก่าอีกนั้นแหละทำให้คุยกันแบบส่วนตัวได้มากขึ้น เราบอกเพื่อนว่าชอบซันและความที่เพื่อนได้ชื่อว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่รักษาความลับได้ไม่ให้รั่วไหลออกนอกโลก ประชด ! เลยทำใหัซันรู้ว่าเราชอบและ ไม่นานความสัมพันธ์เรามันก็พัฒนาเร็วมาก รู้สึกว่า เราควรจะรู้จักกันมากกว่านี้ที่ไม่ใช่แค่โลกโซเฃียลเน็ตเวิค....
ตอนแรกไม่คิดว่าแค่ความชอบของเราจะทำให้มาถึงตรงนี้ เราได้คุยโทรศัพท์กันทุกๆวัน ทุกคืน แต่ติดตรงที่เราไม่เคยเจอหน้ากันเลยถึงแม้โรงเรียนเราจะใกล้กัน ช่วงนี้เราก็เหมือนคนอื่นๆที่แอบชอบคนคนนึง ซึ่งเรารู้อยู่แล้วว่าเค้ามีหลายคนที่คงจะชอบเค้าเหมือนๆกับเรา เราเลยไม่กล้าเปิดเผยว่าเราคุยกับซัน เพราะกลัวว่าจะได้ยินชื่อของสาวๆหลายคนที่คุยกับซันโผล่ขึ้นมาเหมือนกัน ไม่มีใครรู้เลยว่าเราสองคนสนิทกันมากขึ้น..
ช่วงนั้น เรามีทั้งความสุชที่ได้คุยกัน และความทุกข์ของคนในความลับที่ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะเลื่อนขึ้นไปเป็นคนรู้ใจของเค้าได้ เศร้าก็เศร้าคนเดียว งอนก็หายเองได้ หลายคนคงเคยเป็น และช่วงเวลาสำคัญของเราก็มาถึง เมื่อเพื่อนๆของซันและเพื่อนเก่าของเรา (อยู่รรเดียวกันทั้งหมด) วางแผนให้เราทั้งสองคนมาเจอกัน โดยที่เราทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่วินาทีต่อมาเราจะได้ใกล้กันมากขึ้น.....
พอมาถึงเราก็ได้รู้ความจริงที่ว่าพอซันรู้ว่าเรามา ซันก็หนีกลับบ้านไปเลย 55555555555 ตอนนั้นเสียใจมาก คืนนั้นซันเลยโทรมาขอโทษเราและก้แอบแซวว่าเพื่อนชมว่าสวย 555 ลืมหมดเลยคะไอที่งอนๆมาทั้งวันนี่ และก็กลับมาคุยกันปกติ
หลังจากนั้นเป็นช่วงกีฬาสีค่ะ โรงเรียนในที่ที่เราอยู่เค้าจะจัดให้ช่วงกีฬาสีใกล้ๆกัน ก็เป็นเทศการของการซ้อมหลีดคะ รร เราซ้อมที่สนามกลางฝั่งหลัง รรของซันก็ซ้อมโซนด้านหน้า ซ้อมทุกเย็น และแล้วก็เป็นวันที่เราได้เจอกันจริงๆซักที ซันกับเพื่อนก็มาแอบดูเราซ้อมหลีด ตอนนั้นเห็นนะว่ามา แต่ตกใจทำอะไรไม่ถูกเลยเนียนๆไม่เห็นไป 5555 หลังจากนั้นเราก็เป็นแฟนกันคะ อาจเป็นเพราะเรางอนทุกวันเรื่องความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน สุดท้ายเค้าก็เลือกเรา สาวๆหลายคนแอบมีปัญหากับเราด้วยนะตอนคบใหม่ๆ งี้แหละคนดัง ชิ !!
ตั้งแต่เป็นแฟนกันเรารักกันมาก ก็จะมารับที่ รร ทุกวัน ไปกินข้าวทุกวัน ซันเป็นคนแรกค่ะที่เราพาไปเจอแม่ แม่รักซันมากเหมือนกัน แกจะรู้หมดเลยนะว่าซันชอบกินอะไร กลายเป็นว่าเวลาไปส่งเราที่บ้าน ซันจะได้ของกินที่ชอบกลับบ้านไปเพียบ ทั้งถั่วแระ ขนมหวาน แต่ไม่ได้ทำกับข้าวไว้ให้ลูกสาวนี่สิ พ่อเราดุนะ แต่ไม่รู้ทำไมกับซันพ่อเราไม่เคยว่าอะไรเลย คงจะเพราะผู้ชายเค้าไม่ค่อยพูดด้วยแหละมั้ง
ต้นเหตุของเรื่องก็เป็นเพราะความรักที่มีให้กันมากเกินไปนี่แหละคะ ทำให้เรากำลังตกอยู่ในช่วงลำบากของชีวิต
เราสองคนทำอะไรที่เหนือกว่าคำว่าแฟน มีอะไรกัน แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่เลิก มันกลับทำให้เรารักกันมากขึ้น และทำให้เราลืมไปว่า เป็นลูกผู้หญิงอะไรที่สำคัญที่สุดของชีวิต..อะไรที่ควรจะได้รับการให้เกียรติ..อะไรที่ควรรักษา..
ช่วงหลังเดือนที่ 9 เราทะเลาะกันมากชึ้นและเราเป็นคนที่ชอบบอกเลิก รอบนี้เราบอกเลิกซันเปนครั้งที่ 3 แต่มันไม่ใช่คู่รักใหม่ที่ยอมกันได้ทุกเรื่องอีกต่อไปแล้ว... มันกลายเป็นความเหนื่อยหน่ายที่ต้องทนกับสภาวะกดดันทั้งคู่ ช่วงนี้เราอยู่ มอ6 มีภาระที่ต้องรับผิดชอบเพื่อเข้ามหาลัย อีกอย่างทะเลาะกันจนถึง ตี 3 ตี 4 ติดกันหลายเดือน ถ้าเป็นสมัยนั้น นอนดึกตื่นเช้าไป รร นี่แย่มากๆ เราโทรมมากใต้ตาดำ หน้าหมองจนเพื่อนๆถามว่าเป็นอะไร สุดท้ายเราเลิกกัน เราพลั้งปากพูดออกไปทั้งๆที่ซันเคยขอร้อง... อย่าพูดคำว่าเลิกอีก..........
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ไว้มาต่อพรุ่งนี้นะ ง่วงนอนมากเลยย พรุ่งนี้มีเรียนเช้าซะด้วย..