ผม อยากเป็น "สถาปนิก" แต่ผมไม่ได้เรียน

ผมขอเล่าประวัติความเป็นมาก่อนนะครับ
ตั้งแต่ผมเกิดมาได้ 6 ปี พ่อผมก็มีเมียน้อย แม่รู้เข้าเลยพาผมออกมาแล้วเลิกลากัน ผมกลายเป็นเด็กมีปัญหา ตั้งแต่เด็กเวลาผมไปโรงเรียนคุณครูจะชอบว่าผม
ผมเรียกร้องความสนใจ ผมเป็นเด็กมีปัญหา ฯลฯ ตอนนั้นผมเด็กๆผมไม่รู้หรอกว่าผมทำอะไรลงไปบ้าง แต่ผมก็สะเทือนใจนิดหน่อยที่ ทำไมคุณครูถึงด่าเราแบบนี้ มีเรื่องหนึ่งครับที่ผมจะจำมันไปตลอดชีวิต ตอนนั้นผมอยู่ประมาณ ป.4 วันนึงผมซื้อดินสอมา 1 เท่ง จากร้านสหกรณ์ในโรงเรียนนั่นล่ะครับ มีเพื่อนผู้หญิงในห้องคนนึง อยู่ดีๆมาบอกว่าดินสอนั่นเป็นของเค้า ผมก็ไม่ยอมเพราะผมเพิ่งซื้อมาเค้าหาว่าผมเป็นขโมย ซึ่งใจผมก็รู้ตัวเองดีว่ามันเป็นของๆผม เค้าเริ่มใช้กำลัง ทั้งตบ ทั้งหยิก ผมไม่ไหวผมเลยต่อยพุงเค้าไป แต่สาบานได้ว่าผมไม่ได้ออกแรงเลย เค้าร้องไห้ไปฟ้องครู ครูมาด่าผมว่าผมเพศเมียทำผู้หญิง แล้วครูคนนั้นสั่งให้ผม กราบตีนผู้หญิงคนนั้นเลยครับ ผมเป็นเด็กอยู่ ป.4 ผมเจ็บใจมากครับ ความรู้สึกเหมือนเราโดนกระทืบตรงกลางใจ เรื่องราวครั้งนั้นผมจำมาจนวันนี้ แต่ผมไม่ได้จำหรอกนะครับ ว่าครูคนนั้นเป็นใคร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วผมก็มาอยู่กับยาย และ แฟนใหม่ของยาย แต่ผมเรียกเค้าว่าพ่อ เค้าก็รักผมดีนะครับ ตามใจผม คอยเอาใจผม แต่บ่อยครั้งที่เค้ากับยายทะเลาะกัน ตอนนั้นเริ่มรู้เรื่องรู้ราว ความรู้สึกแบบนั้นถ้าใครไม่เจอจะไม่เข้าใจเลยครับ มันอธิบายออกมายากมาก ไปๆมาๆยายกับเค้าก็เลิกกัน ผมต้องย้ายไปอยู่กับคนโน้น คนนี้ คนนั่น อยู่เรื่อยๆ จนผมเริ่มโตไปอยู่โรงเรียน โรงเรียนนึงมีเพื่อนเยอะมาก
เริ่มจากมีเรื่องครั้งแรก เพื่อนเริ่มชมเริ่มเข้าหา จนผมถลำตัว เกเรมาก เกือบจะเรียนไม่จบ แต่ผมก็จบ ม.3 มาได้ ตั้งแต่จบออกมาผมเริ่มเกเรเต็มที่เลยครับ ไปเที่ยวเป็นอาทิตย์ๆไม่กลับบ้าน เล่นยา ทำทุกอย่างที่มันเลว จนทุกคนเริ่มเบื่อ และเอือมระอาผมจนปล่อยผม ไม่มีใครช่วยผมอีก บางวันเงินจะกินข้าวยังไม่มีเลย อย่าว่าแต่กินข้าวกับน้ำปลาเงินซื้อข้าวยังไม่มีเลยครับ จนวันนึงผมได้เมียมาคนนึง ผมไปอยู่ที่บ้านเธอแต่ผมก็ยังเที่ยว ยังเล่นยาอยู่นะแต่เธอเป็นคนที่เกลียดเรื่องพวกนี้มาก แต่ผมก็ยิ่งทำ ผมทิ้งให้เธออยู่คนเดียวแล้วไปเที่ยวไปเล่นยา กลับบ้านเช้าแต่เธอก็ยังให้อภัยผมเสมอมาในทุกๆเรื่อง เธอคอยพร่ำบอกผม ด่าผม จนวันหนึ่งผมคิดได้ว่าถ้าผมยังเป็นอยู่แบบนี้สักวันผมจะไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่เธอ ผมคิดได้แล้วว่าผมต้องหยุดทุกอย่างแล้วทำทุกอย่างเพื่ออนาคตของผมและเธอ ผมเริ่มไปหางานทำ จนชีวิตเริ่มดีขึ้นแต่ไม่ถึงกับดีจนสามารถซื้อบ้าน ซื้อรถได้หรอกนะครับ แค่พอมีพอกิน บางครั้งก็ขาด บางครั้งก็เหลือ ตอนนี้ผมกับเธอต่างทำงานครับและผมคิดว่า ผมต้องไปเรียนต่อแล้วล่ะแล้วผมเพิ่งรู้ไม่นานมานี้ว่าผม ชอบบ้านมากครับ บ้านเป็นสถานที่ที่ทำให้ครอบครัวอบอุ่น และมีความสุข บ้านเป็นสถานที่ ที่ผมฝันเอาไว้ว่าสักวันหนึ่งผมจะต้องมีบ้านเป็นของตัวเอง ผมเฝ้าดูมาตลอดตามโครงการต่างๆที่สร้างบ้านออกมา ผมหลงไหลและใฝ่ฝันมากครับ ผมรักบ้านและอยากออกแบบบ้าน แต่ปัญหาของผมคือ ผมจบแค่ ม.3 ความรู้ต่ำ แต่ยังอยากจะเป็นอะไรที่มันยากๆ แต่ผมก็อยากจะลองดูนะครับวันไหนที่ผมท้อผมจะไม่เสียใจเลยเพราะผมได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำ ปีหน้าผมจะไปเรียน ต่อ กศน. แต่ผมไม่รู้ว่า กศน.เค้าเรียนยังไงแล้วต้องทำยังไงถึงจะ ได้ไปเรียนต่อเป็นสถาปนิก ผู้รู้ช่วยแนะนำด้วยนะครับ ให้มันเป็นลู่ทางของชีวิตผมทีเถอะ ผมเป็นคนต่ำติดดิน แต่ความฝันของผมแค่หวังว่าจะไปบินขึ้นไปเทียบเท่ากับคนอื่นๆได้แค่นั้น ขอบคุณล่วงหน้าครับ