ผมเริ่มคบกับผู้หญิงคนหนึ่งสมมติว่าชื่อฟ้า เราคบกันโดยที่ต่างคนต่างยังไม่สารภาพว่าชอบกัน(จะเรียกว่าแฟนกันได้ไหมเนี่ย)
แต่แสดงออกผ่านการกระทำเเทน โดยที่สถานภาพก่อนหน้านี้เป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน
ช่วงแรกเป็นช่วงที่มีความสุขมาก เราคุยกันทุกวัน ตื่นยันนอน บอกฝันดี คุยกันได้ถูกคอทุกเรื่อง ต่างคนต่างเล่าปัญหาต่างๆของตัวเองให้ฟัง
มีไปเที่ยวกันทุกสัปดาห์ กินข้าวดูหนัง ซื้อของให้กันบ้างตามประสา มีอะไรก็คุยกันตรงๆ ตอนนั้นยอมรับว่าผมมีความสุขมาก
ผมอยากรู้จักเธอมากขึ้น อยากดูเเลเธอตลอดเวลา ระหว่างที่คุยๆกันก็มีงอนกันบ้างเล็กๆน้อยๆแบบไม่จริงจัง มีแกล้งลองใจกันบ้าง
ปัญหาใหญ่ๆก็มีสองครั้ง เกิดจากผมงี่เง่าเอง เนื่องจากนิสัยผมเป็นคนคิดมาก จริงจังกับทุกเรื่อง เรื่องยังไม่เกิดก็คิดจนจบเรื่องเเล้ว
แต่ผมก็ขอโทษเธอทุกครั้งที่ทำผิด แล้วเธอก็ให้อภัยกันเสมอ
หลังจากนั้นเธอก็ประสบปัญหาทางบ้านกับหลายๆอย่าง เเล้วก็เป็นช่วงสอบ ทำให้เธอเครียดมาก ผมก็พลอยเครียดไปกับเธอด้วย
เธอกลายเป๋นคนเงียบขึ้น ไม่ร่าเริงสดใสเหมือนเดิม ดูเบื่อโลก ไม่มีแรงในการดำเนินชีวิต ชวนไปไหนก็ไม่ไป ไม่ยอมโทรคุย
ผมก็พยายามช่วยเท่าที่ทำได้ แต่เธอก็คุยกับผมน้อยลง เริ่มไม่เล่าอะไรเหมือนเก็บเเล้วทรมาณคนเดียว
ผมเห็นเเล้วก็รู้สึกแย่ไปด้วยเลยพยายามจะถามว่าเป็นอะไร แต่ก็ได้รับคำตอบว่าเบื่อ ผมเลยพยายามหาเรื่องคุยมากขึ้น
แต่ก็กลายเป็นทำให้เธออึดอัดเเละเริ่มบอกว่าเบื่อผม ผมเลยแก้ปัญหาด้วยการลองเลิกติดต่อเธอดูสักวันสองวัน แต่ก็ทนไม่ได้ติดต่อไปอยู่ดี
ตามที่เล่าล่ะครับ ผมเป็นคนจริงจัง เลยใส่ความรักมากไปจนล้นเเละน่าอึดอัด แต่ก็อยากจะบอกว่าเพราะห่วงมากถึงเป็นแบบนี้(หรือเห็นแก่ตัวรึเปล่า?)
สุดท้ายก็กลายเป็นเริ่มทะเลาะกันครับ คุยกันได้นิดนึงก็ทะเลาะกัน เนื่องจากเมื่อเธอเล่าปัญหาผมก็จะบอกว่าลองวิธีนี้ดูไหม
ซึ่งผมเพิ่งจะมาเข้าใจว่าเธอต้องการคำปลอบในตอนนั้นไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา นั่นทำให้เธอไม่อยากคุยกะผม ยอมรับว่าผมทำพลาดจริงๆครับ
ความรักมันเริ่มมีรอยร้าวและขยายวงกว้างมากขึ้น เธอพยายามออกห่างแต่ผมก็พยายามจะรั้งเธอไว้ จนเธอรำคาญเเละกลายเป็นคนประชดประชัน
เนื่องด้วยตัวผมด้วยและปัญหาส่วนตัวของเธอด้วยครับ ความไว้ใจเราก็เริ่มลดลงเรื่อยๆจนเราทะเลาะกันทุกวัน แต่ผมก็ยังทนให้เธอว่า
เพราะผมยังรักเธอครับ ซึ่งตรงนี้ผมยอมรับว่าที่ผ่านมาคนที่ทำผิดทำร้ายเธอส่วนมากมักจะเป็นผมจริงๆครับ
ผมเลยยอมให้เธอทำร้ายบ้างโดยหวังว่าเเล้วมันจะผ่านไป ผมเลยลองปล่อยเวลาดู
เเล้วเราก็ห่างกันอีกหลายวันผมก็กลับไปทักใหม่ แต่ปรากฏว่าดูเลวร้ายกว่าเดิม
ผมเพิ่งมารู้ว่าเธอคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง ซึ่งเธอบอกมาว่าคุยเเล้วสบายใจกว่าผม
ผมเลยลองไปคุยกับผู้ชายคนนั้นดูเขาก็บอกว่าให้ตีตัวออกห่างไปเลยหลายๆวัน ตอนนี้ฟ้าเริ่มจะหมดความอดทนเเล้วก่อนจะไม่ได้คุยกันจริงๆ
ผมเลือกจะเชื่อคนที่คุยกันครั้งแรก โดยเริ่มออกห่างเธอ แต่ก็ยังเข้าไปแอบๆฟังเขาคุยกันเลยรู้ว่า เขาสองคนโทรคุยโทรปรึกษากันตลอด
เอาเรื่องปัญหาของผมกับเขาไปบอกผู้ชายคนนี้จนหมด(ผมรู้ได้หลังจากคุยกับเขา)
ผู้ชายคนนี้บอกว่าฟ้าโกรธมากถ้าผมยังรั้งเธอต่อ ผมใช้ความเชื่อใจของเธอไปจนหมดเเล้ว เธอไม่ได้รักผมแล้ว เธอยังไม่อยากมีใครเธอยังไม่พร้อม
ผมเลยต้องยอมห่างอีกครั้ง โดยที่ผมไม่ได้ถามเจ้าตัวด้วยซ้ำว่าตกลงเป็นอะไรแต่ก็พอรู้จากที่ผ่านๆมา
เเล้วเหมือนทางฝ่ายชายคนใหม่ก็มีแนวโน้มว่าจะจีบเธอเหมือนกัน เเล้วเธอก็เชื่อคนๆนั้นทุกอย่างซึ่งผมไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกัน
รู้เเต่เพียงว่าผู้ชายคนนั้นไม่เคยขัดใจเธอ ต่างกับผมที่ถ้าเธอทำผิดก็จะบอกว่าผิดนะเราต้องแก้อะไร กลายเป็นขัดใจเธอไปซะงั้น
ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดอะไรได้ เธอคงไม่เชื่อ ตอนนี้ในหัวเธอคงมีแต่อคติที่ให้กับผม
ตอนนี้ห่างกันมาได้สักสัปดาห์ละครับ ทรมาณทุกวัน คิดถึงเเทบตลอด เวลาสมองว่างปุ๊บก็มาเเล้ว ร้องไห้ก็มี เครียดหลายๆอย่าง ไม่รู้จะทำยังไงต่อครับ
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างผมเป็นคนทำผิดเอง จะโทษใครก็ไม่ได้
**อยากจะถามว่า ถ้าเกิดผู้หญิงหมดความเชื่อใจในตัวเราเเล้วเป็นแบบที่เล่ามา ถ้าผมกลับไปคุยจะมีโอกาสกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมครับ?
เเล้วอาจจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน ต้องห่างกันนานแค่ไหนก่อน ซึ่งตอนนี้ผมพยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้ง
อยากทราบว่าต้องปรับปรุงเเล้วกู้ความเชื่อใจยังไงบ้างครับ ต้องกลับไปคุยกันในแบบไหน ทำตัวยังไง
หรือผมควรจะปล่อยให้เธอเดินตามเส้นทางของเธอ เเล้วเฝ้ามองอยู่ห่างๆ เมื่อเธอล้มถึงจะเข้าไปพยุงดีครับ
บอกตามตรงว่าผมยินดีที่จะรอเธอไม่ว่านานแค่ไหน ยินดีที่จะปรับปรุงตัวเองเพื่อเธอ
ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้ผมรู้ว่า ผมยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก ผมยังไม่พร้อมจะดูเเลใคร**
ขอบคุณทุกคำตอบมากๆครับ
จะมีโอกาสกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม
แต่แสดงออกผ่านการกระทำเเทน โดยที่สถานภาพก่อนหน้านี้เป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน
ช่วงแรกเป็นช่วงที่มีความสุขมาก เราคุยกันทุกวัน ตื่นยันนอน บอกฝันดี คุยกันได้ถูกคอทุกเรื่อง ต่างคนต่างเล่าปัญหาต่างๆของตัวเองให้ฟัง
มีไปเที่ยวกันทุกสัปดาห์ กินข้าวดูหนัง ซื้อของให้กันบ้างตามประสา มีอะไรก็คุยกันตรงๆ ตอนนั้นยอมรับว่าผมมีความสุขมาก
ผมอยากรู้จักเธอมากขึ้น อยากดูเเลเธอตลอดเวลา ระหว่างที่คุยๆกันก็มีงอนกันบ้างเล็กๆน้อยๆแบบไม่จริงจัง มีแกล้งลองใจกันบ้าง
ปัญหาใหญ่ๆก็มีสองครั้ง เกิดจากผมงี่เง่าเอง เนื่องจากนิสัยผมเป็นคนคิดมาก จริงจังกับทุกเรื่อง เรื่องยังไม่เกิดก็คิดจนจบเรื่องเเล้ว
แต่ผมก็ขอโทษเธอทุกครั้งที่ทำผิด แล้วเธอก็ให้อภัยกันเสมอ
หลังจากนั้นเธอก็ประสบปัญหาทางบ้านกับหลายๆอย่าง เเล้วก็เป็นช่วงสอบ ทำให้เธอเครียดมาก ผมก็พลอยเครียดไปกับเธอด้วย
เธอกลายเป๋นคนเงียบขึ้น ไม่ร่าเริงสดใสเหมือนเดิม ดูเบื่อโลก ไม่มีแรงในการดำเนินชีวิต ชวนไปไหนก็ไม่ไป ไม่ยอมโทรคุย
ผมก็พยายามช่วยเท่าที่ทำได้ แต่เธอก็คุยกับผมน้อยลง เริ่มไม่เล่าอะไรเหมือนเก็บเเล้วทรมาณคนเดียว
ผมเห็นเเล้วก็รู้สึกแย่ไปด้วยเลยพยายามจะถามว่าเป็นอะไร แต่ก็ได้รับคำตอบว่าเบื่อ ผมเลยพยายามหาเรื่องคุยมากขึ้น
แต่ก็กลายเป็นทำให้เธออึดอัดเเละเริ่มบอกว่าเบื่อผม ผมเลยแก้ปัญหาด้วยการลองเลิกติดต่อเธอดูสักวันสองวัน แต่ก็ทนไม่ได้ติดต่อไปอยู่ดี
ตามที่เล่าล่ะครับ ผมเป็นคนจริงจัง เลยใส่ความรักมากไปจนล้นเเละน่าอึดอัด แต่ก็อยากจะบอกว่าเพราะห่วงมากถึงเป็นแบบนี้(หรือเห็นแก่ตัวรึเปล่า?)
สุดท้ายก็กลายเป็นเริ่มทะเลาะกันครับ คุยกันได้นิดนึงก็ทะเลาะกัน เนื่องจากเมื่อเธอเล่าปัญหาผมก็จะบอกว่าลองวิธีนี้ดูไหม
ซึ่งผมเพิ่งจะมาเข้าใจว่าเธอต้องการคำปลอบในตอนนั้นไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา นั่นทำให้เธอไม่อยากคุยกะผม ยอมรับว่าผมทำพลาดจริงๆครับ
ความรักมันเริ่มมีรอยร้าวและขยายวงกว้างมากขึ้น เธอพยายามออกห่างแต่ผมก็พยายามจะรั้งเธอไว้ จนเธอรำคาญเเละกลายเป็นคนประชดประชัน
เนื่องด้วยตัวผมด้วยและปัญหาส่วนตัวของเธอด้วยครับ ความไว้ใจเราก็เริ่มลดลงเรื่อยๆจนเราทะเลาะกันทุกวัน แต่ผมก็ยังทนให้เธอว่า
เพราะผมยังรักเธอครับ ซึ่งตรงนี้ผมยอมรับว่าที่ผ่านมาคนที่ทำผิดทำร้ายเธอส่วนมากมักจะเป็นผมจริงๆครับ
ผมเลยยอมให้เธอทำร้ายบ้างโดยหวังว่าเเล้วมันจะผ่านไป ผมเลยลองปล่อยเวลาดู
เเล้วเราก็ห่างกันอีกหลายวันผมก็กลับไปทักใหม่ แต่ปรากฏว่าดูเลวร้ายกว่าเดิม
ผมเพิ่งมารู้ว่าเธอคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง ซึ่งเธอบอกมาว่าคุยเเล้วสบายใจกว่าผม
ผมเลยลองไปคุยกับผู้ชายคนนั้นดูเขาก็บอกว่าให้ตีตัวออกห่างไปเลยหลายๆวัน ตอนนี้ฟ้าเริ่มจะหมดความอดทนเเล้วก่อนจะไม่ได้คุยกันจริงๆ
ผมเลือกจะเชื่อคนที่คุยกันครั้งแรก โดยเริ่มออกห่างเธอ แต่ก็ยังเข้าไปแอบๆฟังเขาคุยกันเลยรู้ว่า เขาสองคนโทรคุยโทรปรึกษากันตลอด
เอาเรื่องปัญหาของผมกับเขาไปบอกผู้ชายคนนี้จนหมด(ผมรู้ได้หลังจากคุยกับเขา)
ผู้ชายคนนี้บอกว่าฟ้าโกรธมากถ้าผมยังรั้งเธอต่อ ผมใช้ความเชื่อใจของเธอไปจนหมดเเล้ว เธอไม่ได้รักผมแล้ว เธอยังไม่อยากมีใครเธอยังไม่พร้อม
ผมเลยต้องยอมห่างอีกครั้ง โดยที่ผมไม่ได้ถามเจ้าตัวด้วยซ้ำว่าตกลงเป็นอะไรแต่ก็พอรู้จากที่ผ่านๆมา
เเล้วเหมือนทางฝ่ายชายคนใหม่ก็มีแนวโน้มว่าจะจีบเธอเหมือนกัน เเล้วเธอก็เชื่อคนๆนั้นทุกอย่างซึ่งผมไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกัน
รู้เเต่เพียงว่าผู้ชายคนนั้นไม่เคยขัดใจเธอ ต่างกับผมที่ถ้าเธอทำผิดก็จะบอกว่าผิดนะเราต้องแก้อะไร กลายเป็นขัดใจเธอไปซะงั้น
ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดอะไรได้ เธอคงไม่เชื่อ ตอนนี้ในหัวเธอคงมีแต่อคติที่ให้กับผม
ตอนนี้ห่างกันมาได้สักสัปดาห์ละครับ ทรมาณทุกวัน คิดถึงเเทบตลอด เวลาสมองว่างปุ๊บก็มาเเล้ว ร้องไห้ก็มี เครียดหลายๆอย่าง ไม่รู้จะทำยังไงต่อครับ
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างผมเป็นคนทำผิดเอง จะโทษใครก็ไม่ได้
**อยากจะถามว่า ถ้าเกิดผู้หญิงหมดความเชื่อใจในตัวเราเเล้วเป็นแบบที่เล่ามา ถ้าผมกลับไปคุยจะมีโอกาสกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมครับ?
เเล้วอาจจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน ต้องห่างกันนานแค่ไหนก่อน ซึ่งตอนนี้ผมพยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้ง
อยากทราบว่าต้องปรับปรุงเเล้วกู้ความเชื่อใจยังไงบ้างครับ ต้องกลับไปคุยกันในแบบไหน ทำตัวยังไง
หรือผมควรจะปล่อยให้เธอเดินตามเส้นทางของเธอ เเล้วเฝ้ามองอยู่ห่างๆ เมื่อเธอล้มถึงจะเข้าไปพยุงดีครับ
บอกตามตรงว่าผมยินดีที่จะรอเธอไม่ว่านานแค่ไหน ยินดีที่จะปรับปรุงตัวเองเพื่อเธอ
ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้ผมรู้ว่า ผมยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก ผมยังไม่พร้อมจะดูเเลใคร**
ขอบคุณทุกคำตอบมากๆครับ