รู้สึกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า

คือเราเป็นคนเงียบๆมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า อยู่แต่บ้านไม่ค่อยไปไหนใครชวนไปเที่ยวก้อไม่ไป พอโตเป็นวัยรุ่นแทนที่จะเที่ยวเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ก้อไม่ไปอยู่แต่กับบ้านตลอด ไปเรียนก้อไม่ค่อยมีเพื่อน มีที่สนิทก้อแค่ 2 คน ที่คุยได้ทุกเรื่องพอจบ ม ต้นไปเรียนต่อที่สระบุรีในเมือง จากเป็นเด็กบ้านนอกพอมาเรียนในเมืองมันเหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไป เพื่อนที่เรียนด้วยกันเค้าชอบแต่งหน้า แต่งตัว แต่เรากับไม่แต่งจนเพื่อนเรียกว่า ยัยหน้าจืด แต่เราก้อไม่ได้สนใจอะไร  ก้อตั้งใจเรียนจนจบ ปวช ก้อมาศึกษาต่อที่ ม. ราม แต่ตอนนั้นทำงานส่งตัวเองเรียนเพราะแม่ไม่ค่อยมีเงิน ไปทำงานก้อไม่ค่อยคุยกะใครก้อทำแต่งาน เค้าใช้ให้ทำไรเราก้อทำแต่ก้อไม่ค่อยคุยกะใคร ทำเส็ดก้อกลับบ้าน  เค้าชวนไปกินเลี้ยงก้อไม่ค่อยไป จนพี่ที่ทำงานบอกว่าให้ไปบ้าง มันจะน่าเกียจ เราก้อไปครั้งนั้นเค้ากินเลี้ยงที่ร้ายคาราโอเกะ แต่เรารู้สึกปวดหัว แบบอึดอัด ไม่ชอบเลย กินไรก้อไม่ค่อยลง พอยู่ได้พักนึงก้อต้องขอตัวกลับบ้าน เราไม้รู้ว่าอาการแบบนี้มันผิดปรกติรึป่าว อยู่บ้านก้อจะดูแต่ทีวี ไม่คุยกะใครเลย แบบมันเบื่อ ออกไปข้างนอกเจอคนเยอะๆมันก้อจะปวดหัว อึดอัด หายใจไม่ออก เราเลยไม่ชอบไปเที่ยวไหนเลย อยู่แต่บ้านอย่างเดียว จนปัจจุบันนี้บอกตรงๆนะ ว่นไม่มีเพื่อนเลย ไปทำงานก้อคุยกับเพื่อนนะ แต่ก้อคุยแบบผ่านๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไร ก้อเลยไม่มีใครสนใจเรา เพราะเราเป็นคนเงียบเกิน โลกส่วนตัวสูง ทำให้ไม่มีใครเข้าหาเลย ก้อไม่รู้ว่ามีคนเป็นแบบเรามั้ย แต่ญาติเราเค้าหาว่าเราไม่ปรกติ และบางคนยังว่าอยู่กับใครไม่ได้หรอก ต้องอยู่ในป่า ไม่มีคน เราก้อไม่เข้าใจเหมือนกันว่สทำไมต้องว่าเราด้วย คนเราเกิดมามันก้อต่างคนแตกต่างกันไป ทำไมจะต้องดูคนจากภายนอกด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าเราจะเงียบเกินไป จนเค้าหาว่าเราผิดปรกติ