ความเดิมจากตอนที่แล้วขอรับ
http://pantip.com/topic/32619939
กลับเข้าบ้านได้ เปิดเบียร์ขวดแรกก่อนเป็นการเอาฤกษ์ ที่เหลือยัดเข้าตู้เย็น มองไปทางเครื่องคอมพิวเตอร์ เหมือนมีใครมาดันก้น
จนหน้าแอ่นให้เดินเข้าไปหายังไงยังงั้นเลย พอ ๆ ๆ ๆ ไม่ต้องดัน ถึงแล้ว ถึงแล้ว
จิ้มแป้นพิมพ์ก็อกแก็กๆ รอแค่นาทีเดียว หน้าจอก็อล่างฉ่างขึ้นมาด้วยสีม่วงเทา ผมตะกายเข้าเว็บพันทิพในนามล็อกอิน'
เปลวอัคคี'
จัดการเสิร์จหาล็อกอิน'
honeybunch' โอ๊ะโอ .... นั่นไงขึ้นมาแล้ว
โอ้โหเฮะ !
เจ๊ฮันนี่เขียนนิยายมาขนาดนี้เลยเหรอ?
รักในฝัน ... นิรันดร .....
อุ๊ แม่เจ้า สาวน้อยอาการวีนเหี้ยมเกรียมอย่าง'
อาหมวยฮัน'เนี่ยนะ เขียนนิยายหวานเยิ้มได้ ชื่อนิยายของเธอแม้จะยังไม่ทัน
ได้เปิดอ่านดู ก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นนิยายแนวไหน ส่วนเนื้อเรื่อง เธอจะเทน้ำผึ้งออกมาท่วมตัวหนังสือหรือเปล่า มันต้องพิสูจน์
ผมเลือกคลิกสุ่มเข้าไปยังบทที่ยี่สิบ ต้องย้อนหลังหน่อย เรื่องราวคงยังจะพอปะติดปะต่อได้ล่ะมั้ง
ว๊าวว...ว....
อะไรจะปานนั้น
ผมตามติดตัวอักษร‘เจ๊น้ำผึ้ง’ไปอีกหลายบรรทัด นิ้วมือออกอาการสั่น ราวกับนั่งพิมพ์อยู่กลางสายฝนหน้าบ้าน โธ่โถ...อายุอานาม
อาหมวยใหญ่ไม่น่าจะเกินอาหมวยเล็กถึงสิบปี ตอนนี้อาฮัวอายุสิบหก อาหมวยคนพี่ก็ไม่น่า...ไม่น่า... เอ้า ให้เลย ให้ต่างกันเลยสิบปี ตอนนี้...
อาหมวยฮันก็น่าจะอายุแค่ยี่สิบหก เออแฮะ เซอร์ไพรส์สุดๆเลย ไม่คิดเลยว่าเธอจะเขียนได้ขนาดนี้ และที่สำคัญ มันผิดกับตัวจริงที่ผมได้สัมผัส
ตัวเธอมาแล้วด้วย เย๊ยย... ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ได้สัมผัส ได้รู้จักต่างหาก
ผมลากเม้าท์ผ่าน ๆ ๆ ตามไปอ่านอารมณ์อีกแบบของเจ๊น้ำผึ้งต่อ
เจอแล้ว
เรื่องราวเสี้ยวหนึ่งในนิยายของเจ๊ฮันนี่ ทำให้ผมอดทึ่งผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไม่ได้ ความสามารถในการเรียงร้อยถ้อยอักษรของเธอมัน
แสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ภายในวิญญาณอย่างเต็มเปี่ยม และพรสวรรค์เช่นนี้ก็ไม่อาจจะถูกขับเคลื่อนออกมาได้ ถ้าหากไร้ซึ่งความรักใน
การอ่าน เจ๊น้ำผึ้งคนนี้ไ่ม่ธรรมดาเสียแล้ว ถึงจะเป็นนักเขียนระดับไหนก็ตาม แต่เธอเป็นนักอ่านมืออาชีพอย่างแน่นอน
ผมไล่เรียงดูจำนวนแฟนคลับของเธอ อื้อฮือ.... ไม่ธรรมดาจริงๆ
เบียร์ขวดแรกหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมเดินไปเปิดขวดที่สองแล้วกลับมานั่งหน้าจอใหม่ มองเห็นใบหน้าซื่อๆใสๆในภวังค์พอให้
เคลิ้มอยู่ดีๆ คำพูดมีดอีโต้อาบน้ำผึ้งของเธอก็ดังแว่วขึ้นมาในหัว เอาเถอะ แม้เธอจะกระซวกหูผมเสียเหวอะหวะ แต่นั่นมันก็คงเป็นผลมาจากอาราม
ตกใจ ที่จู่ๆก็จ๊ะเอ๋เข้ากับคนแปลกหน้าห้าร้อยก็เท่านั้นเอง นับเป็นบุญนักหนาแล้ว ที่ไม่โดนกระถางต้นไม้ของเธอสังเวยหนวดเคราตัวเองเข้าให้
ผมไล่ลงขอบล่างจอ เพื่อหาดูคอมเม้นท์ที่เธอพูดคุยกับแฟนคลับ หลายคอมเม้นท์ดูธรรมดาๆเหมือนนักเขียนหลายคนในพันทิพตอบคน
อ่านทั่วไป ผมยิ้มไปกับจำนวน ‘
หลงรัก’ และ ‘
ซึ้ง’ ที่เธอได้รับตอบกลับมามากมาย เออ แล้วต้องไปยิ้มบ้าบออะไรให้กับเธอด้วยหว่า..
ดูท่าจะบ้าแล้วมั้งเรา
บทที่ยี่สิบนี้มันตั้งแต่เดือนสิงหาคมนี่นา มันต้องเดือนนี้สิจึงจะอัพเดท
คลิ๊ก ‼
ผมตามไปยังบทล่าสุด ไล่ข้ามเรื่องราวลงไปอ่านคอมเม้นท์ด้านล่างก่อน เพราะอยากเห็นสถานการณ์ปัจจุบันว่าเจ๊ฮันนี่เธอเขียน
ไปถึงไหนและแฟนคลับกับเธอคุยถึงเรื่องอะไรกันอยู่
แต่พออ่านคอมเม้นท์ที่หนึ่งเท่านั้นเอง ผมก็ได้แต่งวยงงอยู่กับคำสนทนากันระหว่างคนเขียนและคนอ่าน
อีแบบนี้มันต้องค่อยๆไล่อ่านไปทุกคอมเม้นท์แล้วสิ คอมเม้นท์ที่สอง ... สาม
สี่ ...
ห้า ...
หก ...
เจ็ด ... แปด ... เก้า ... สิบ ... สิบเอ็ด ... สิบสอง
ทุกคอมเม้นท์ชมเจ๊น้ำผึ้งแบบเดียวกันไม่มีผิด ทั้งบอกเขียนได้ดี .... เขียนได้น่าทึ่งจังเลย .... ไม่คิดว่าคุณน้ำผึ้งจะเขียนแนวนี้ได้
แบบกระชากใจหลุดลุ่ยเลย .... คุณฮันนี่จ๋าา ทำไมซ้ำเติมแฟนๆคนโสดอย่างนี้ .... ตอนจบไฟดับเหรอคะ ถึงได้จบดื้อๆ .... รวมไปจนถึง.......
คุณฮันนี่ค๊า.... ขอไปแอบอ่านในที่ส่วนตัวคนเดียวอีกรอบก่อนนะคะ เดี๋ยวมีคนมาจ๊ะเอ๋เอาตอนกำลังฟิน ....
ผมพอจะประเมินได้คร่าวๆแล้วล่ะว่า เจ๊น้ำผึ้งเขียนบทนี้ออกไปทางแนวไหน งั้นต้องย้อนขึ้นไปอ่านเนื้อเรื่องแล้วล่ะ
นิ้วมือสั่งให้เม้าท์ลากข้อความถอยหลังลงมาเป็นลำดับ แล้วพอสายตาผมกวาดเห็นตัวอักษรท้ายๆบทเข้าเท่านั้นล่ะ มือที่กุมเม้าท์
ของผมมันก็สะดุดหยุดกึก ! เอาดื้อ
ผมอ่านเรื่องราวสิบเอ็ดบรรทัดสุดท้ายจบลง ก็ได้แต่นั่งอึ้งตาค้างอยู่คนเดียว
แม่เจ้าว๊อยย .... ย .... เจ๊ฮันนี่ปากตะไกร
....
(รอแป๊บนะคร๊าบ)
☻ รักสับสน .... ในห้องถนนนักเขียน (2)☻
http://pantip.com/topic/32619939
กลับเข้าบ้านได้ เปิดเบียร์ขวดแรกก่อนเป็นการเอาฤกษ์ ที่เหลือยัดเข้าตู้เย็น มองไปทางเครื่องคอมพิวเตอร์ เหมือนมีใครมาดันก้น
จนหน้าแอ่นให้เดินเข้าไปหายังไงยังงั้นเลย พอ ๆ ๆ ๆ ไม่ต้องดัน ถึงแล้ว ถึงแล้ว
จิ้มแป้นพิมพ์ก็อกแก็กๆ รอแค่นาทีเดียว หน้าจอก็อล่างฉ่างขึ้นมาด้วยสีม่วงเทา ผมตะกายเข้าเว็บพันทิพในนามล็อกอิน'เปลวอัคคี'
จัดการเสิร์จหาล็อกอิน'honeybunch' โอ๊ะโอ .... นั่นไงขึ้นมาแล้ว
โอ้โหเฮะ !
เจ๊ฮันนี่เขียนนิยายมาขนาดนี้เลยเหรอ?
รักในฝัน ... นิรันดร .....
อุ๊ แม่เจ้า สาวน้อยอาการวีนเหี้ยมเกรียมอย่าง'อาหมวยฮัน'เนี่ยนะ เขียนนิยายหวานเยิ้มได้ ชื่อนิยายของเธอแม้จะยังไม่ทัน
ได้เปิดอ่านดู ก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นนิยายแนวไหน ส่วนเนื้อเรื่อง เธอจะเทน้ำผึ้งออกมาท่วมตัวหนังสือหรือเปล่า มันต้องพิสูจน์
ผมเลือกคลิกสุ่มเข้าไปยังบทที่ยี่สิบ ต้องย้อนหลังหน่อย เรื่องราวคงยังจะพอปะติดปะต่อได้ล่ะมั้ง
ว๊าวว...ว....
อะไรจะปานนั้น
ผมตามติดตัวอักษร‘เจ๊น้ำผึ้ง’ไปอีกหลายบรรทัด นิ้วมือออกอาการสั่น ราวกับนั่งพิมพ์อยู่กลางสายฝนหน้าบ้าน โธ่โถ...อายุอานาม
อาหมวยใหญ่ไม่น่าจะเกินอาหมวยเล็กถึงสิบปี ตอนนี้อาฮัวอายุสิบหก อาหมวยคนพี่ก็ไม่น่า...ไม่น่า... เอ้า ให้เลย ให้ต่างกันเลยสิบปี ตอนนี้...
อาหมวยฮันก็น่าจะอายุแค่ยี่สิบหก เออแฮะ เซอร์ไพรส์สุดๆเลย ไม่คิดเลยว่าเธอจะเขียนได้ขนาดนี้ และที่สำคัญ มันผิดกับตัวจริงที่ผมได้สัมผัส
ตัวเธอมาแล้วด้วย เย๊ยย... ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ได้สัมผัส ได้รู้จักต่างหาก
ผมลากเม้าท์ผ่าน ๆ ๆ ตามไปอ่านอารมณ์อีกแบบของเจ๊น้ำผึ้งต่อ
เจอแล้ว
เรื่องราวเสี้ยวหนึ่งในนิยายของเจ๊ฮันนี่ ทำให้ผมอดทึ่งผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไม่ได้ ความสามารถในการเรียงร้อยถ้อยอักษรของเธอมัน
แสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ภายในวิญญาณอย่างเต็มเปี่ยม และพรสวรรค์เช่นนี้ก็ไม่อาจจะถูกขับเคลื่อนออกมาได้ ถ้าหากไร้ซึ่งความรักใน
การอ่าน เจ๊น้ำผึ้งคนนี้ไ่ม่ธรรมดาเสียแล้ว ถึงจะเป็นนักเขียนระดับไหนก็ตาม แต่เธอเป็นนักอ่านมืออาชีพอย่างแน่นอน
ผมไล่เรียงดูจำนวนแฟนคลับของเธอ อื้อฮือ.... ไม่ธรรมดาจริงๆ
เบียร์ขวดแรกหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมเดินไปเปิดขวดที่สองแล้วกลับมานั่งหน้าจอใหม่ มองเห็นใบหน้าซื่อๆใสๆในภวังค์พอให้
เคลิ้มอยู่ดีๆ คำพูดมีดอีโต้อาบน้ำผึ้งของเธอก็ดังแว่วขึ้นมาในหัว เอาเถอะ แม้เธอจะกระซวกหูผมเสียเหวอะหวะ แต่นั่นมันก็คงเป็นผลมาจากอาราม
ตกใจ ที่จู่ๆก็จ๊ะเอ๋เข้ากับคนแปลกหน้าห้าร้อยก็เท่านั้นเอง นับเป็นบุญนักหนาแล้ว ที่ไม่โดนกระถางต้นไม้ของเธอสังเวยหนวดเคราตัวเองเข้าให้
ผมไล่ลงขอบล่างจอ เพื่อหาดูคอมเม้นท์ที่เธอพูดคุยกับแฟนคลับ หลายคอมเม้นท์ดูธรรมดาๆเหมือนนักเขียนหลายคนในพันทิพตอบคน
อ่านทั่วไป ผมยิ้มไปกับจำนวน ‘หลงรัก’ และ ‘ซึ้ง’ ที่เธอได้รับตอบกลับมามากมาย เออ แล้วต้องไปยิ้มบ้าบออะไรให้กับเธอด้วยหว่า..
ดูท่าจะบ้าแล้วมั้งเรา
บทที่ยี่สิบนี้มันตั้งแต่เดือนสิงหาคมนี่นา มันต้องเดือนนี้สิจึงจะอัพเดท
คลิ๊ก ‼
ผมตามไปยังบทล่าสุด ไล่ข้ามเรื่องราวลงไปอ่านคอมเม้นท์ด้านล่างก่อน เพราะอยากเห็นสถานการณ์ปัจจุบันว่าเจ๊ฮันนี่เธอเขียน
ไปถึงไหนและแฟนคลับกับเธอคุยถึงเรื่องอะไรกันอยู่
แต่พออ่านคอมเม้นท์ที่หนึ่งเท่านั้นเอง ผมก็ได้แต่งวยงงอยู่กับคำสนทนากันระหว่างคนเขียนและคนอ่าน
อีแบบนี้มันต้องค่อยๆไล่อ่านไปทุกคอมเม้นท์แล้วสิ คอมเม้นท์ที่สอง ... สาม
สี่ ...
ห้า ...
หก ...
เจ็ด ... แปด ... เก้า ... สิบ ... สิบเอ็ด ... สิบสอง
ทุกคอมเม้นท์ชมเจ๊น้ำผึ้งแบบเดียวกันไม่มีผิด ทั้งบอกเขียนได้ดี .... เขียนได้น่าทึ่งจังเลย .... ไม่คิดว่าคุณน้ำผึ้งจะเขียนแนวนี้ได้
แบบกระชากใจหลุดลุ่ยเลย .... คุณฮันนี่จ๋าา ทำไมซ้ำเติมแฟนๆคนโสดอย่างนี้ .... ตอนจบไฟดับเหรอคะ ถึงได้จบดื้อๆ .... รวมไปจนถึง.......
คุณฮันนี่ค๊า.... ขอไปแอบอ่านในที่ส่วนตัวคนเดียวอีกรอบก่อนนะคะ เดี๋ยวมีคนมาจ๊ะเอ๋เอาตอนกำลังฟิน ....
ผมพอจะประเมินได้คร่าวๆแล้วล่ะว่า เจ๊น้ำผึ้งเขียนบทนี้ออกไปทางแนวไหน งั้นต้องย้อนขึ้นไปอ่านเนื้อเรื่องแล้วล่ะ
นิ้วมือสั่งให้เม้าท์ลากข้อความถอยหลังลงมาเป็นลำดับ แล้วพอสายตาผมกวาดเห็นตัวอักษรท้ายๆบทเข้าเท่านั้นล่ะ มือที่กุมเม้าท์
ของผมมันก็สะดุดหยุดกึก ! เอาดื้อ
ผมอ่านเรื่องราวสิบเอ็ดบรรทัดสุดท้ายจบลง ก็ได้แต่นั่งอึ้งตาค้างอยู่คนเดียว
แม่เจ้าว๊อยย .... ย .... เจ๊ฮันนี่ปากตะไกร
....
(รอแป๊บนะคร๊าบ)