อยากถามความคิดเห็นของเพื่อนๆในพันทิป คือเรื่องของเรามีอยู่ว่าคบกับแฟนมาหกเดือน
ตอนคบกันเขาเคยบอกเราว่ารักเรามาก ถึงแม้วันหนึ่งจะไม่ได้คบกันเขาก็จะไม่มีใคร
เขาพูดถึงขนาดที่ว่าถ้าเป็นไปไม่ได้จริงๆเขาขอแค่ไข่ของเราแล้วเขาจะไปฝากคนอุ้มบุญ
ขอแค่ได้อยู่กับลูกก็พอใจ แล้วจะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด คำพูดเขาช่างดูดีใช่ไหมค่ะ เราก้อเชื่อเขาหมดใจ
เพราะความตั้งใจของตัวเองคือชีวิตนี้อยากมีแฟนแค่คนเดียว แล้วแน่นอนเขาคือแฟนคนแรกของเรา
หลังจากนั้นระยะหลังๆๆเขาก้อแปลกๆไปไม่ค่อยโทรหาเหมือนเคย
เราต้องเป็นฝ่ายโทรไปก่อน ทั้งๆที่เขาเป็นคนเข้ามาจีบเรา แล้วแรกๆโทรหาเราแถบทุกเวลา
จู่ๆมาวันหนึ่งก็ทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยมาก
ประมาณว่าเราพูดว่าคบกันทำไมต้องหวังผลประโยชน์ แล้วเขาก็บอกว่าทำไมพูดแบบนี้ไม่เป็นผู้ใหญ่เลย
แล้วเราก้อประชดไปบอกว่าก็เป็นอย่างนี้รับได้ก็รับ
รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ แล้วเราก็วางสายไป เขาก็ไม่เคยโทรมาง้อ
พอวันรุ่งขึ้นเราโทรไปเป็นร้อยสายเขาไม่รับ ตอนบ่ายเขาโทรกลับมาแล้วพูดเหมือนไม่รู้ไม่ชี้บอกว่าเมื่อเช้าหลับ
ตอนนั้นเป็นเวลาทำงาน เราเลยบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
พอตกเย็นเราก้อโทรไปแล้วถามเขาว่า รู้ไหมทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้
แล้วเขาตอบกลับมาว่า ช่วงหลังๆทะเลาะกันบ่อย มันสะสมแล้วเขาหมดความอดทน ตอนนั้นเราร้องไห้ฟูมฟายมาก แล้วเขาก็วางสายจากเราไปเลย
แล้วไม่เคยโทรกลับมา เราโทรไปเป็นร้อยสายส่งข้อความไปง้อก็ไม่โทรกลับมา
อยากรู้จริงๆค่ะ คนเราจะไปจากกันมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ
เขาจะจำคำพูดที่พูดกับเราได้บ้างไหม ตอนนี้ผ่านมาสามเดือนแล้ว แต่นึกถึงที่ไรน้ำตาไหลทุกที
คิดเสมอว่าวันหนึ่งเขาจะกลับมา สุดท้ายผ่านไปเดือนเดียวเขามีคนใหม่ซึ่งทำงานอยู่ที่เดียวกัน
ซึ่งพอเห็นเขาคบคนใหม่รู้สึกแย่กว่าตอนเลิกกันเสียอีก เพราะสำหรับเราแล้วถึงแม้จะเลิกกัน ก็ไม่เคยคิดว่าจะมีใครใหม่
แล้วสิ่งที่ไม่เข้าใจที่สุดคือเขาขึ้นสถานะคบกันแล้วเขียนว่าพบกันครั้งแรกในวันเกิดเรา ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เขาทำงานด้วยกันมานานแล้ว
จะพบกันครั้งแรกในวันเกิดเราได้อย่างไรไม่รู้เขาคิดอะไอยู่กะทำกันให้ตายทั้งเป็นหรืออย่างไรเราทำผิดอะไรเขาก้อไม่เคยบอก
แสดงว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักเราเลยใช่ไหมค่ะ ทุกวันนี้พยายามอดทน แต่บางช่วงเวลารู้สึกทนไม่ไหว จนแทบอยากจะไปร้องไห้อ้อนวอนเขา
อยากรู้ค่ะว่าทำไมไม่คิดจะร่ำลากันเลยยยยยยยยยยย
คนที่เดินจากไป เขาเคยคิดไหมว่าคนอีกคนเจ็บแค่ไหน????????????
ตอนคบกันเขาเคยบอกเราว่ารักเรามาก ถึงแม้วันหนึ่งจะไม่ได้คบกันเขาก็จะไม่มีใคร
เขาพูดถึงขนาดที่ว่าถ้าเป็นไปไม่ได้จริงๆเขาขอแค่ไข่ของเราแล้วเขาจะไปฝากคนอุ้มบุญ
ขอแค่ได้อยู่กับลูกก็พอใจ แล้วจะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด คำพูดเขาช่างดูดีใช่ไหมค่ะ เราก้อเชื่อเขาหมดใจ
เพราะความตั้งใจของตัวเองคือชีวิตนี้อยากมีแฟนแค่คนเดียว แล้วแน่นอนเขาคือแฟนคนแรกของเรา
หลังจากนั้นระยะหลังๆๆเขาก้อแปลกๆไปไม่ค่อยโทรหาเหมือนเคย
เราต้องเป็นฝ่ายโทรไปก่อน ทั้งๆที่เขาเป็นคนเข้ามาจีบเรา แล้วแรกๆโทรหาเราแถบทุกเวลา
จู่ๆมาวันหนึ่งก็ทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยมาก
ประมาณว่าเราพูดว่าคบกันทำไมต้องหวังผลประโยชน์ แล้วเขาก็บอกว่าทำไมพูดแบบนี้ไม่เป็นผู้ใหญ่เลย
แล้วเราก้อประชดไปบอกว่าก็เป็นอย่างนี้รับได้ก็รับ
รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ แล้วเราก็วางสายไป เขาก็ไม่เคยโทรมาง้อ
พอวันรุ่งขึ้นเราโทรไปเป็นร้อยสายเขาไม่รับ ตอนบ่ายเขาโทรกลับมาแล้วพูดเหมือนไม่รู้ไม่ชี้บอกว่าเมื่อเช้าหลับ
ตอนนั้นเป็นเวลาทำงาน เราเลยบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
พอตกเย็นเราก้อโทรไปแล้วถามเขาว่า รู้ไหมทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้
แล้วเขาตอบกลับมาว่า ช่วงหลังๆทะเลาะกันบ่อย มันสะสมแล้วเขาหมดความอดทน ตอนนั้นเราร้องไห้ฟูมฟายมาก แล้วเขาก็วางสายจากเราไปเลย
แล้วไม่เคยโทรกลับมา เราโทรไปเป็นร้อยสายส่งข้อความไปง้อก็ไม่โทรกลับมา
อยากรู้จริงๆค่ะ คนเราจะไปจากกันมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ
เขาจะจำคำพูดที่พูดกับเราได้บ้างไหม ตอนนี้ผ่านมาสามเดือนแล้ว แต่นึกถึงที่ไรน้ำตาไหลทุกที
คิดเสมอว่าวันหนึ่งเขาจะกลับมา สุดท้ายผ่านไปเดือนเดียวเขามีคนใหม่ซึ่งทำงานอยู่ที่เดียวกัน
ซึ่งพอเห็นเขาคบคนใหม่รู้สึกแย่กว่าตอนเลิกกันเสียอีก เพราะสำหรับเราแล้วถึงแม้จะเลิกกัน ก็ไม่เคยคิดว่าจะมีใครใหม่
แล้วสิ่งที่ไม่เข้าใจที่สุดคือเขาขึ้นสถานะคบกันแล้วเขียนว่าพบกันครั้งแรกในวันเกิดเรา ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เขาทำงานด้วยกันมานานแล้ว
จะพบกันครั้งแรกในวันเกิดเราได้อย่างไรไม่รู้เขาคิดอะไอยู่กะทำกันให้ตายทั้งเป็นหรืออย่างไรเราทำผิดอะไรเขาก้อไม่เคยบอก
แสดงว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักเราเลยใช่ไหมค่ะ ทุกวันนี้พยายามอดทน แต่บางช่วงเวลารู้สึกทนไม่ไหว จนแทบอยากจะไปร้องไห้อ้อนวอนเขา
อยากรู้ค่ะว่าทำไมไม่คิดจะร่ำลากันเลยยยยยยยยยยย