เมื่อก่อน 150 ปีที่ผ่านมานั้น ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นภาพของผู้หญิงคนอื่นมากนัก
แต่ทุกวันนี้จะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของสาวงามในอุดมคติ [Ideal Beauty]
ภาพของผู้หญิงเหล่านี้ปรากฏให้เห็นตามสื่อต่างๆมากมาย จนบางทีเราอาจจะลืมไปว่า
พวกเค้าทำยังไงถึงได้สวยงามแบบนั้นกันนะ?
มีหลายวิธีเหลือเกินที่เราจะเผยความงามและตัวตนของเราให้เป็นที่ประทับใจแก่คนอื่นๆ
แต่สื่อและกระแสแฟชั่นมักจะครอบงำให้เราเห็นว่า "ความงาม" ควรจะเป็นแบบนั้น หรือ แบบนี้
ทีนี้มาดูความพยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งความงามสมบูรณ์เหล่านี้ในอดีตกัน
ถ้าคุณไม่รวยจริงๆละก็ คุณไม่มีทางที่จะมีกระจกไว้ส่องดูตัวเองหรอกนะ
คำกล่าวนี้ใช้ได้อย่างน้อยๆก็ช่วงก่อนปลายศตวรรษที่ 19 นู้นเลยล่ะ
การสำรวจความงามของตัวผู้หญิงเองผ่านกระจกในสมัยนั้นถือว่าเป็นอะไรที่แสนแพง
อ้างอิงจากหนังสือของคาร์ล่า ไรซ์ [Carla Rice] ผู้หญิงที่ร่ำรวยเท่านั้น ที่จะสามารถจ่ายค่ากระจกที่ราคาเทียบเท่ากับรถหรูได้
แต่ถึงอย่างนั้น กระจกที่พวกผู้หญิงเหล่านี้มีโอกาสได้ใช้
ก็ยังเป็นกระจกที่มีผิวไม่ราบเรียบสม่ำเสมอพอจะสะท้อนภาพความจริงได้เต็มร้อย
อิมเมจแรกของผู้หญิงอเมริกัน ถูกสร้างให้อยู่ในนิตยสารแฟชั่น
การใช้ภาพแฟชั่นของผู้หญิงมาเป็นสื่อในเชิงพาณิชย์ต่างๆ เริ่มต้นที่อเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 19
ผ่านภาพแบบ Hand-Colored [การทำหรือตกแต่งภาพขาวดำให้เป็นภาพสี เนื่องจากสมัยนั้นยังไม่มีฟิล์มสี]
ในขณะที่การแต่งหน้า [Makeup] จะจำกัดอยู่ในหมู่เหล่าหญิงค้าประเวณีเท่านั้น
เครื่องสำอางก็เป็นการหาวัตถุดิบต่างๆมาทำเพื่อใช้เองได้
และในสมัยนั้นก็ยังไม่มีการพูดถึงเรื่องของรูปร่าง
ยุค 1860 คนอเมริกันเกือบทุกชนชั้นมีภาพถ่ายของตัวเอง และนั้นเป็นที่มาของการกังวลเรื่องรูปลักษณ์
การถ่ายภาพไม่ได้ถูกจำกัดอยู่ในหมู่คนรวย หรือผู้มีบรรดาศักดิ์เท่านั้น
คนอเมริกันชนชั้นกลางทั่วไปก็สามารถไปถ่ายรูปที่สตูดิโอได้
นี้ถือเป็นยุคแรกๆที่คนอเมริกันได้ครอบครองสิ่งที่ดูคงทนถาวร
นั่นคือรูปถ่ายของตัวเอง ที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาเหมือนตัวตนจริง
และพวกเค้าก็มีความสุขที่ได้ดูตัวเองในภาพเหล่านั้น
พวกผู้หญิงเริ่มให้ความสนใจกับใบหน้าของตัวเองก่อนที่จะถูกถ่ายภาพเก็บไว้
และนั่นทำให้เหล่าสตูดิโอถ่ายภาพต้องเตรียมเครื่องสำอางไว้ให้ผู้หญิงสำหรับแต่งหน้า
นอกจากนี้ ชาวอเมริกันมักจะซื้อรูปภาพดาราคนดังที่ตัวเองชอบ มาเก็บรวบรวมไว้ในอัลบัมครอบครัวของตัวเอง
ส่งผลให้ตลาดขายภาพคนดังเหล่านี้ ทำกำไรให้เจ้าของงานได้อย่างมหาศาล
ปลายศตวรรษที่ 19 การเติบโตของสื่อ กับ กระแสคลั่งความงามแบบฉบับสาวอเมริกัน
นิตยสารผู้หญิงกลายเป็นสื่อที่แพร่หลายไปทั่วทุกหัวระแหง สำนักพิมพ์เริ่มต่างก็แข่งขันเพื่อเพิ่มยอดจำหน่าย
เป็นจุดเริ่มต้นของการมี Cover Girls อยู่บนหน้าปกหนังสือเหล่านั้น
Cover Girl หรือภาพลักษณ์ของผู้หญิงในยุคนั้น ที่ดังที่สุดคงจะเป็นภาพลักษณ์ที่ถูกเรียกว่า “Gibson Girl”
Gibson Girl ถือเป็นภาพลักษณ์หรือสไตล์ที่สื่อถือความงามในอุดมคติของสาวชาวอเมริกันยุคแรกๆ
ช่วง 1920 “ผู้หญิง” เป้าหมายสำคัญในยุคที่อุตสาหกรรมโฆษณาเฟื่องฟู
การโฆษณาตลอดช่วงปี 1910 ถึง 1920 มีเป้าหมายหลักคือ ผู้หญิง
ในอดีต เรื่องความสวยความงามจะวนเวียนอยู่แต่ในหมู่ผู้หญิงชนชั้นสูงหรือร่ำรวยเท่านั้น
แต่ต่อมาเรื่องเหล่านี้สามารถเข้าถึงผู้หญิงชนชั้นกลางได้มากขึ้น
เรื่องความสวยงามถูกใช้ในการโฆษณาแกมบังคับกลายๆไปยังเหล่าผู้หญิงเหล่านี้
ที่ชวนเชื่อให้ผู้หญิงเปรียบเทียบตัวเองกับเหล่าดาราในโฆษณา
และชวนเชื่อให้มองว่าหน้าตาของตัวเองเป็นสิ่งที่สามารถจะแต่งเติมให้สวยขึ้นได้
ตั้งแต่นั้นมา ภาพลักษณ์ที่สวยงามในโฆษณาก็ทำให้พวกผู้หญิงรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง
Hollywood การสร้างมาตรฐานใหม่ให้กับภาพลักษณ์ของสาวอเมริกัน
อุตสาหกรรมภาพยนตร์ของที่นี่ได้เพิ่ม “มนต์เสน่ห์จากการแต่งหน้า” ให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้น
ตลอดยุค 30 เหล่าผู้หญิงอเมริกันต่างจับจ่ายซื้อหาเครื่องสำอางกันมากขึ้น
โดยเฉพาะเครื่องสำอางที่ถูกโฆษณาด้วยเหล่าดาราคนดังของฮอลลีวูดเอง
สร้างความหวังเป็นอย่างยิ่งว่าการใช้เครื่องสำอางเหล่านั้น จะทำให้ดูสวยงามไม่ต่างกับดาราคนโปรดของตน
Kathy Peiss ถึงกับกล่าวว่า เรื่องพวกนี้ สามารถแสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตส่วนหนึ่งของชาวอเมริกัน
เมื่อครั้งที่เกิดสงครามโลก รัฐบาลสหรัฐฯถึงกับประกาศว่าลิปสติกยังคงเป็นสิ่งจำเป็น
ในยุค 40 และ 50 โทรทัศน์เป็นตัวรับสื่อโฆษณาความงามเข้ามาในบ้าน
ในการแข่งขันของอุตสาหกรรมผลิตภัณฑ์ทางความงาม
เครื่องสำอางกลายเป็นผู้ที่ทุ่มงบโฆษณาทางโทรทัศน์อย่างมโหฬาร
มีการขายเครื่องสำอางเป็นจำนวนมาก
ผลิตภัณฑ์ทางความงามนับร้อยนับพันถูกคิดค้นและผลิตขึ้นมาวางตลาด
เข้าถึงเด็กสาววัยรุ่นตั้งแต่ตอนต้นไปถึงวัยรุ่นตอนปลาย มีขายทั้งในโรงเรียนและบ้านพักเยาวชนต่างๆ
และยิ่งเมื่อมีการถ่ายทอดการจัดประกวดนางงามทั้งในประเทศและทั่วโลกทางโทรทัศน์
การค้นหาสาวงามยิ่งจะดูเหมือนเป็นเรื่องของอุตสาหกรรมความงามไปเสียหมด
นอกจากนี้เมื่อ Marilyn Monroe ถูกสื่อเสนอให้เป็นภาพลักษณ์ด้านความงามในอุดมคติของยุคสมัย
การให้ได้มาซึ่งความงามแบบนั้น ก็ได้กลายมาเป็นจุดมุ่งหมายหลักในชีวิตของผู้หญิงอเมริกาไปทันที
ยุค 60 ผู้หญิงเริ่มตั้งมาตรฐานให้กับสัดส่วนของร่างกาย
ภาพลักษณ์ของผู้หญิงที่มีรูปร่างผอมบางถูกนำเสนอไปทั่วทุกที่
ตั้งแต่หน้าปกนิตยสาร ดาราฮอลลีวูด ไปจนถึงนางงามประจำชาติ
ส่งผลให้ผู้หญิงอเมริกันจำนวนมาก มุ่งมั่นที่จะมีหุ่นผอมบางแบบนั้น
นอกจากนี้บทความเกี่ยวกับอาหารและการลดน้ำหนักยังถูกตีพิมพ์ในนิตยสารเพิ่มขึ้นถึง 70%
เนื้อหาในหนังสือพูดถึงแฟชั่นการแต่งกายที่เริ่มจะเปิดเผยสรีระของผู้หญิงมากขึ้น
มีการวิจัยพบว่าเด็กสาววัยรุ่นกว่า 50% รู้สึกว่าตัวเองอ้วนเกินไปในปี 1966
และเพิ่มขึ้นเป็น 80% ในปี 1969
ตั้งแต่ยุค 70 มา ภาพลักษณ์ของผู้หญิงกลายเป็นสิ่งกระตุ้นอารมณ์
ภาพของผู้หญิงในโฆษณาเริ่มที่จะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นมากขึ้น
ในขณะที่ช่องว่างระหว่างน้ำหนักเฉลี่ยของบรรดาดารานางแบบกับสาวรุ่นชาวอเมริกันยังคงห่างกัน
นอกจากนี้ในยุค 90 บทบาทของผู้หญิงในการแสดง ยังคงเป็นเหมือนเพียงสิ่งกระตุ้นอารมณ์ทางเพศ
ทั้งในมิวสิควิดีโอ โฆษณาโทรทัศน์ ปกนิตยสาร ไปจนถึงละครทีวี
ผู้หญิงสวย ยังคงถูกแทนด้วยภาพของผู้หญิงผิวขาว
ในขณะที่ผู้หญิงสร้างสรรค์ภาพลักษณ์ของตนเองราวกับเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง
ความงามที่เป็นมาตรฐานหลักที่ดูจะไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยคือ ความขาว
บนปกนิตยสารทุกเล่มจะเป็นนางแบบผิวขาว
ก่อนปี 1983 มิสอเมริกาก็ต้องเป็นคนผิวขาว
อุตสาหกรรมโทรทัศน์และภาพยนตร์ก็เช่นกัน ยากนักที่ผู้หญิงผิวสีจะก้าวเข้ามาอยู่ในกระแสได้
จนกระทั่ง Donyale Luna ผู้หญิงผิวสีคนแรกที่ได้ขึ้นปกนิตยสาร Vogue
แม้ว่าจะก่อให้เกิดความหลากหลายเล็กน้อยจากหลังยุค 70 ก็ตาม
ผู้หญิงผิวสีก็ยังคงมีแนวโน้มที่จะเป็นเพียงตัวแทนของเรื่องเซ็กส์ในหนังและในโฆษณาเท่านั้น
และบ่อยครั้งที่ภาพในนั้นถูกทำให้ดู “ขาว” ขึ้นกว่าความเป็นจริง
ยุค 90 Photoshop ได้สร้างรูปแบบใหม่ของความสมบูรณ์แบบ
โปรแกรม Photoshop ถูกคิดค้นครั้งแรก เพื่อถูกนำมาใช้ในการสร้างภาพศิลปะ
จนในปี 1995 การรีทัชภาพผู้หญิงเพื่อใช้ในการโฆษณากลายเป็นที่แพร่หลาย
การทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เกิดขึ้นได้ เช่น ทำให้ดูผอมบางลง หรือ ผิวเรียบเนียนขึ้น
ทุกวันนี้ ผู้หญิงได้รับสื่อมากขึ้นกว่าที่เคยมีมา
ทุกวันนี้เราถูกห้อมล้อมด้วยภาพของผู้หญิงรูปร่างผอมบาง ผิวขาวใส และดูดึงดูดอารมณ์
ภาพของผู้หญิงเหล่านี้มีตั้งแต่วัยสาว ลงไปถึงวัยรุ่น และดูจะเด็กลงไปเรื่อยๆ
ในยุคที่สื่อโซเชียลหลากหลายเช่นนี้ ผู้หญิงไม่เพียงเปรียบเทียบตัวเองกับเหล่าดารานางแบบเท่านั้น
แต่ยังเปรียบเทียบกับเหล่าเพื่อนหรือคนรอบข้างด้วย (ซึ่งเพื่อนหรือคนรอบข้างเหล่านั้น ก็อาจจะแต่งรูปด้วยก็ได้)
กลายเป็นวงจรของการ “เปรียบเทียบ” > “ปรับปรุง” > “เปรียบเทียบ” > “ปรับปรุง” > ….
ซึ่งในวงจรนี้ก็ถูกเติมเชื้อให้หมุนไปเรื่อยๆ ด้วยยาและอาหารลดน้ำหนักมูลค่าหลายพันล้านดอลล่าร์ การศัลยกรรมพลาสติก และอุตสาหกรรมเครื่องสำอาง
แม้ว่าภาพลักษณ์เหล่านี้จะถูกแสดงให้ดูว่าสวยงาม และหลอกล่อว่าเราก็สามารถเป็นแบบนั้นได้
แต่ผู้หญิงกล้าเท่านั้น ที่จะต่อสู้เพื่อสร้างมาตรฐานใหม่ของความงาม
ความงามที่เดิมนั้นเราเหยียดหยามเรื่องสีผิว และ มองว่ารูปร่างที่ไม่ผอมบางเป็นสิ่งที่น่าอาย
ภาพข้างล่างเหล่านี้จะช่วยตอบโตสิ่งที่สื่อพยายามครอบงำพวกเรา
และเตือนสติตัวเองว่า “ค่านิยม” ต่างหากที่ต้องปรับปรุง ไม่ใช่ “ร่างกาย” ของเรา
96 Bodies You Won't See On Billboards -- But Should
พัฒนาการของความพยายามให้ได้มาซึ่งความงามของผู้หญิง ... ในอุดมคติ - IDEAL BEAUTY [American women]
แต่ทุกวันนี้จะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของสาวงามในอุดมคติ [Ideal Beauty]
ภาพของผู้หญิงเหล่านี้ปรากฏให้เห็นตามสื่อต่างๆมากมาย จนบางทีเราอาจจะลืมไปว่า
พวกเค้าทำยังไงถึงได้สวยงามแบบนั้นกันนะ?
มีหลายวิธีเหลือเกินที่เราจะเผยความงามและตัวตนของเราให้เป็นที่ประทับใจแก่คนอื่นๆ
แต่สื่อและกระแสแฟชั่นมักจะครอบงำให้เราเห็นว่า "ความงาม" ควรจะเป็นแบบนั้น หรือ แบบนี้
ทีนี้มาดูความพยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งความงามสมบูรณ์เหล่านี้ในอดีตกัน
ถ้าคุณไม่รวยจริงๆละก็ คุณไม่มีทางที่จะมีกระจกไว้ส่องดูตัวเองหรอกนะ
คำกล่าวนี้ใช้ได้อย่างน้อยๆก็ช่วงก่อนปลายศตวรรษที่ 19 นู้นเลยล่ะ
การสำรวจความงามของตัวผู้หญิงเองผ่านกระจกในสมัยนั้นถือว่าเป็นอะไรที่แสนแพง
อ้างอิงจากหนังสือของคาร์ล่า ไรซ์ [Carla Rice] ผู้หญิงที่ร่ำรวยเท่านั้น ที่จะสามารถจ่ายค่ากระจกที่ราคาเทียบเท่ากับรถหรูได้
แต่ถึงอย่างนั้น กระจกที่พวกผู้หญิงเหล่านี้มีโอกาสได้ใช้
ก็ยังเป็นกระจกที่มีผิวไม่ราบเรียบสม่ำเสมอพอจะสะท้อนภาพความจริงได้เต็มร้อย
อิมเมจแรกของผู้หญิงอเมริกัน ถูกสร้างให้อยู่ในนิตยสารแฟชั่น
การใช้ภาพแฟชั่นของผู้หญิงมาเป็นสื่อในเชิงพาณิชย์ต่างๆ เริ่มต้นที่อเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 19
ผ่านภาพแบบ Hand-Colored [การทำหรือตกแต่งภาพขาวดำให้เป็นภาพสี เนื่องจากสมัยนั้นยังไม่มีฟิล์มสี]
ในขณะที่การแต่งหน้า [Makeup] จะจำกัดอยู่ในหมู่เหล่าหญิงค้าประเวณีเท่านั้น
เครื่องสำอางก็เป็นการหาวัตถุดิบต่างๆมาทำเพื่อใช้เองได้
และในสมัยนั้นก็ยังไม่มีการพูดถึงเรื่องของรูปร่าง
ยุค 1860 คนอเมริกันเกือบทุกชนชั้นมีภาพถ่ายของตัวเอง และนั้นเป็นที่มาของการกังวลเรื่องรูปลักษณ์
การถ่ายภาพไม่ได้ถูกจำกัดอยู่ในหมู่คนรวย หรือผู้มีบรรดาศักดิ์เท่านั้น
คนอเมริกันชนชั้นกลางทั่วไปก็สามารถไปถ่ายรูปที่สตูดิโอได้
นี้ถือเป็นยุคแรกๆที่คนอเมริกันได้ครอบครองสิ่งที่ดูคงทนถาวร
นั่นคือรูปถ่ายของตัวเอง ที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาเหมือนตัวตนจริง
และพวกเค้าก็มีความสุขที่ได้ดูตัวเองในภาพเหล่านั้น
พวกผู้หญิงเริ่มให้ความสนใจกับใบหน้าของตัวเองก่อนที่จะถูกถ่ายภาพเก็บไว้
และนั่นทำให้เหล่าสตูดิโอถ่ายภาพต้องเตรียมเครื่องสำอางไว้ให้ผู้หญิงสำหรับแต่งหน้า
นอกจากนี้ ชาวอเมริกันมักจะซื้อรูปภาพดาราคนดังที่ตัวเองชอบ มาเก็บรวบรวมไว้ในอัลบัมครอบครัวของตัวเอง
ส่งผลให้ตลาดขายภาพคนดังเหล่านี้ ทำกำไรให้เจ้าของงานได้อย่างมหาศาล
ปลายศตวรรษที่ 19 การเติบโตของสื่อ กับ กระแสคลั่งความงามแบบฉบับสาวอเมริกัน
นิตยสารผู้หญิงกลายเป็นสื่อที่แพร่หลายไปทั่วทุกหัวระแหง สำนักพิมพ์เริ่มต่างก็แข่งขันเพื่อเพิ่มยอดจำหน่าย
เป็นจุดเริ่มต้นของการมี Cover Girls อยู่บนหน้าปกหนังสือเหล่านั้น
Cover Girl หรือภาพลักษณ์ของผู้หญิงในยุคนั้น ที่ดังที่สุดคงจะเป็นภาพลักษณ์ที่ถูกเรียกว่า “Gibson Girl”
Gibson Girl ถือเป็นภาพลักษณ์หรือสไตล์ที่สื่อถือความงามในอุดมคติของสาวชาวอเมริกันยุคแรกๆ
ช่วง 1920 “ผู้หญิง” เป้าหมายสำคัญในยุคที่อุตสาหกรรมโฆษณาเฟื่องฟู
การโฆษณาตลอดช่วงปี 1910 ถึง 1920 มีเป้าหมายหลักคือ ผู้หญิง
ในอดีต เรื่องความสวยความงามจะวนเวียนอยู่แต่ในหมู่ผู้หญิงชนชั้นสูงหรือร่ำรวยเท่านั้น
แต่ต่อมาเรื่องเหล่านี้สามารถเข้าถึงผู้หญิงชนชั้นกลางได้มากขึ้น
เรื่องความสวยงามถูกใช้ในการโฆษณาแกมบังคับกลายๆไปยังเหล่าผู้หญิงเหล่านี้
ที่ชวนเชื่อให้ผู้หญิงเปรียบเทียบตัวเองกับเหล่าดาราในโฆษณา
และชวนเชื่อให้มองว่าหน้าตาของตัวเองเป็นสิ่งที่สามารถจะแต่งเติมให้สวยขึ้นได้
ตั้งแต่นั้นมา ภาพลักษณ์ที่สวยงามในโฆษณาก็ทำให้พวกผู้หญิงรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง
Hollywood การสร้างมาตรฐานใหม่ให้กับภาพลักษณ์ของสาวอเมริกัน
อุตสาหกรรมภาพยนตร์ของที่นี่ได้เพิ่ม “มนต์เสน่ห์จากการแต่งหน้า” ให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้น
ตลอดยุค 30 เหล่าผู้หญิงอเมริกันต่างจับจ่ายซื้อหาเครื่องสำอางกันมากขึ้น
โดยเฉพาะเครื่องสำอางที่ถูกโฆษณาด้วยเหล่าดาราคนดังของฮอลลีวูดเอง
สร้างความหวังเป็นอย่างยิ่งว่าการใช้เครื่องสำอางเหล่านั้น จะทำให้ดูสวยงามไม่ต่างกับดาราคนโปรดของตน
Kathy Peiss ถึงกับกล่าวว่า เรื่องพวกนี้ สามารถแสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตส่วนหนึ่งของชาวอเมริกัน
เมื่อครั้งที่เกิดสงครามโลก รัฐบาลสหรัฐฯถึงกับประกาศว่าลิปสติกยังคงเป็นสิ่งจำเป็น
ในยุค 40 และ 50 โทรทัศน์เป็นตัวรับสื่อโฆษณาความงามเข้ามาในบ้าน
ในการแข่งขันของอุตสาหกรรมผลิตภัณฑ์ทางความงาม
เครื่องสำอางกลายเป็นผู้ที่ทุ่มงบโฆษณาทางโทรทัศน์อย่างมโหฬาร
มีการขายเครื่องสำอางเป็นจำนวนมาก
ผลิตภัณฑ์ทางความงามนับร้อยนับพันถูกคิดค้นและผลิตขึ้นมาวางตลาด
เข้าถึงเด็กสาววัยรุ่นตั้งแต่ตอนต้นไปถึงวัยรุ่นตอนปลาย มีขายทั้งในโรงเรียนและบ้านพักเยาวชนต่างๆ
และยิ่งเมื่อมีการถ่ายทอดการจัดประกวดนางงามทั้งในประเทศและทั่วโลกทางโทรทัศน์
การค้นหาสาวงามยิ่งจะดูเหมือนเป็นเรื่องของอุตสาหกรรมความงามไปเสียหมด
นอกจากนี้เมื่อ Marilyn Monroe ถูกสื่อเสนอให้เป็นภาพลักษณ์ด้านความงามในอุดมคติของยุคสมัย
การให้ได้มาซึ่งความงามแบบนั้น ก็ได้กลายมาเป็นจุดมุ่งหมายหลักในชีวิตของผู้หญิงอเมริกาไปทันที
ยุค 60 ผู้หญิงเริ่มตั้งมาตรฐานให้กับสัดส่วนของร่างกาย
ภาพลักษณ์ของผู้หญิงที่มีรูปร่างผอมบางถูกนำเสนอไปทั่วทุกที่
ตั้งแต่หน้าปกนิตยสาร ดาราฮอลลีวูด ไปจนถึงนางงามประจำชาติ
ส่งผลให้ผู้หญิงอเมริกันจำนวนมาก มุ่งมั่นที่จะมีหุ่นผอมบางแบบนั้น
นอกจากนี้บทความเกี่ยวกับอาหารและการลดน้ำหนักยังถูกตีพิมพ์ในนิตยสารเพิ่มขึ้นถึง 70%
เนื้อหาในหนังสือพูดถึงแฟชั่นการแต่งกายที่เริ่มจะเปิดเผยสรีระของผู้หญิงมากขึ้น
มีการวิจัยพบว่าเด็กสาววัยรุ่นกว่า 50% รู้สึกว่าตัวเองอ้วนเกินไปในปี 1966
และเพิ่มขึ้นเป็น 80% ในปี 1969
ตั้งแต่ยุค 70 มา ภาพลักษณ์ของผู้หญิงกลายเป็นสิ่งกระตุ้นอารมณ์
ภาพของผู้หญิงในโฆษณาเริ่มที่จะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นมากขึ้น
ในขณะที่ช่องว่างระหว่างน้ำหนักเฉลี่ยของบรรดาดารานางแบบกับสาวรุ่นชาวอเมริกันยังคงห่างกัน
นอกจากนี้ในยุค 90 บทบาทของผู้หญิงในการแสดง ยังคงเป็นเหมือนเพียงสิ่งกระตุ้นอารมณ์ทางเพศ
ทั้งในมิวสิควิดีโอ โฆษณาโทรทัศน์ ปกนิตยสาร ไปจนถึงละครทีวี
ผู้หญิงสวย ยังคงถูกแทนด้วยภาพของผู้หญิงผิวขาว
ในขณะที่ผู้หญิงสร้างสรรค์ภาพลักษณ์ของตนเองราวกับเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง
ความงามที่เป็นมาตรฐานหลักที่ดูจะไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยคือ ความขาว
บนปกนิตยสารทุกเล่มจะเป็นนางแบบผิวขาว
ก่อนปี 1983 มิสอเมริกาก็ต้องเป็นคนผิวขาว
อุตสาหกรรมโทรทัศน์และภาพยนตร์ก็เช่นกัน ยากนักที่ผู้หญิงผิวสีจะก้าวเข้ามาอยู่ในกระแสได้
จนกระทั่ง Donyale Luna ผู้หญิงผิวสีคนแรกที่ได้ขึ้นปกนิตยสาร Vogue
แม้ว่าจะก่อให้เกิดความหลากหลายเล็กน้อยจากหลังยุค 70 ก็ตาม
ผู้หญิงผิวสีก็ยังคงมีแนวโน้มที่จะเป็นเพียงตัวแทนของเรื่องเซ็กส์ในหนังและในโฆษณาเท่านั้น
และบ่อยครั้งที่ภาพในนั้นถูกทำให้ดู “ขาว” ขึ้นกว่าความเป็นจริง
ยุค 90 Photoshop ได้สร้างรูปแบบใหม่ของความสมบูรณ์แบบ
โปรแกรม Photoshop ถูกคิดค้นครั้งแรก เพื่อถูกนำมาใช้ในการสร้างภาพศิลปะ
จนในปี 1995 การรีทัชภาพผู้หญิงเพื่อใช้ในการโฆษณากลายเป็นที่แพร่หลาย
การทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เกิดขึ้นได้ เช่น ทำให้ดูผอมบางลง หรือ ผิวเรียบเนียนขึ้น
ทุกวันนี้ ผู้หญิงได้รับสื่อมากขึ้นกว่าที่เคยมีมา
ทุกวันนี้เราถูกห้อมล้อมด้วยภาพของผู้หญิงรูปร่างผอมบาง ผิวขาวใส และดูดึงดูดอารมณ์
ภาพของผู้หญิงเหล่านี้มีตั้งแต่วัยสาว ลงไปถึงวัยรุ่น และดูจะเด็กลงไปเรื่อยๆ
ในยุคที่สื่อโซเชียลหลากหลายเช่นนี้ ผู้หญิงไม่เพียงเปรียบเทียบตัวเองกับเหล่าดารานางแบบเท่านั้น
แต่ยังเปรียบเทียบกับเหล่าเพื่อนหรือคนรอบข้างด้วย (ซึ่งเพื่อนหรือคนรอบข้างเหล่านั้น ก็อาจจะแต่งรูปด้วยก็ได้)
กลายเป็นวงจรของการ “เปรียบเทียบ” > “ปรับปรุง” > “เปรียบเทียบ” > “ปรับปรุง” > ….
ซึ่งในวงจรนี้ก็ถูกเติมเชื้อให้หมุนไปเรื่อยๆ ด้วยยาและอาหารลดน้ำหนักมูลค่าหลายพันล้านดอลล่าร์ การศัลยกรรมพลาสติก และอุตสาหกรรมเครื่องสำอาง
แม้ว่าภาพลักษณ์เหล่านี้จะถูกแสดงให้ดูว่าสวยงาม และหลอกล่อว่าเราก็สามารถเป็นแบบนั้นได้
แต่ผู้หญิงกล้าเท่านั้น ที่จะต่อสู้เพื่อสร้างมาตรฐานใหม่ของความงาม
ความงามที่เดิมนั้นเราเหยียดหยามเรื่องสีผิว และ มองว่ารูปร่างที่ไม่ผอมบางเป็นสิ่งที่น่าอาย
และเตือนสติตัวเองว่า “ค่านิยม” ต่างหากที่ต้องปรับปรุง ไม่ใช่ “ร่างกาย” ของเรา
96 Bodies You Won't See On Billboards -- But Should
ที่มา :
แปลจาก http://www.huffingtonpost.com/2014/10/20/women-beauty-culture-obsess-over-appearance_n_5754382.html?cps=gravity
ภาพจาก http://www.huffingtonpost.com/2014/08/13/body-love-expose-project-jes-baker-liora-k_n_5672917.html