วันนี้ผมได้ดูคลิป ทหารกลับบ้านแล้วหมาดีใจ กระโดดโลดเต้น
ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ารัก แต่ผมกลับรู้สึกผิด เจ็บในใจมากๆ
เพราะตอนผมเรียน ป.5 ผมเลี้ยงหมาสองตัว ชื่อมินนี่ กับ มิกกี้
แถวบ้านผมเป็นทุ้งนาไกลจากตัวจังหวัด 15กม.เพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดก็น่าจะ 1กม. เลยต้องเลี้ยงหมาไว้อยู่เป็นเพื่อนผม
เพราะกว่าพ่อกับแม่จะกลับถึงบ้าน ก็ค่ำแล้ว เพื่อนของผมก็มีแต่ หมา กับ ทีวี ผมก็ใช้ชีวิตปกติ แต่วันเริ่มเรื่องก็มาถึง
มีคนมาบอกแม่ว่ามีหมาลงไปวิ้งในทุ้งนาของเค้า ทำไห้ต้นข้าวเขาล้ม ผมก็เถียงกลับด้วยความที่ผมเป็นเจ้าของ
ว่าหมาผม ไม่เคยลงไปวิ่งในทุ่งนา ผมโกรธมากที่มาว่าหมาผม ผมเลยสวนผู้ใหญ่ด้วยคำหยาบคาย
พ่อเห็นเลยโกรธที่ผมไปเถียงแบบนั้น เลยจับหมาของผมไปไหนก็ไม่รู้ ผมร้องไห้เพราะพ่อตี หรือเพราะพ่อเอาหมาไปผมไม่รู้
แต่ร้องไห้จนหลับ
ชีวิตผมก็ดำเนินต่อไป ไปโรงเรียนตามปกติ แต่วันนั้นไม่ปกติเพราะรถรับส่งไม่รอผม ผมเลยต้องนั่งรถโดยสารกลับบ้าน
รถก็ออกตามปกติผมก็นั่งดูนั่นดูนี้ไปเรื่อย แต่มีหมาที่ไหนไม่รู้วิ่งตามรถโดยสารผมมองไม่ถนัดเพราะรถโดยสารมีคนโหนเต็มท้ายรถ
ผมเลยโพล่หน้าออกไปดู ปรากฎว่าเป็น มิกกี้ หมาของผมเอง ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ไห้มันวิ่งตามรถมาไกลมาก (ซึ่งเป็นอีกเรื่องว่าทำไมผมถึง
ไม่มีปัญญาแค่กดกริ่งไห้รถหยุดแล้วลงไปเอามัน แค่นั้นเรื่องง่ายๆทำไมผมไม่มีปัญญาที่จะทำ)
ผมกลับมาบ้านด้วยน้ำตา แม่ถามผมว่าเป็นอะไรทำไมร้องไห้ ผมเลยบอกว่าผมเจอมิกกี้มันวิ่งตามผมมา แล้วแม่ก็บอกเหมือนวงเล็บข้างบนเลย ทำไม
ถึงไม่จอดเอามันกลับมา ผมตอบแม่ว่า ไม่รู้ (ทำไมผมถึงไม่รู้ ก็ผมไม่รู้ )
แม่เลยโทรหาเพื่อนแม่ที่อยู่แถวนั้น ว่าเห็นหมาสีดำตัวใหญ่ๆ ขนเยอะๆไหม ผมนั่งฟังแต่จับใจความไม่ได้
พอคุยเสร็จแม่ผมก็ขับรถออกไป นานมากๆ ผมเลยขับรถ จยย ไปกินข้าวเย็นที่บ้านยาย
กินเสร็จก็กลับมาบ้าน แล้วแม่ก็กลับมากับมิกกี้ มันโดดจากรถวิ่งลงมาหาผมแบบในคลิปเลย วิ่งไปวิ่งมา ทำตัวส่ายไปส่ายมา
ผมดีใจมาก และแม่ก็โทรหาคนที่เอา มิกกี้ กับ มินนี่ ไปว่า เห็นมินนี้ไหม มันยังอยู่ด้วยไหม แต่เขาตอบมาว่า มันหลุดไปทั้งสองตัว
เขาหาไม่เจอ
จากนั้นมา ผมก็เลี้ยงมิกกี้ มาตัวเดียวแล้วทุกวันเสาว์ ก็ต้องเข้าในเมืองเผื่อจะเจอ มินนี้ เพราะแม่บอกว่าเห็นมิกกี้ ที่ไหน มินนี้ก็น่าจะอยู่แถวนั้น
ตอนถึงปัจจุบัน มิกกี้ ไปสบายแล้ว แต่ผมก็ยังเป็นโรคที่เวลาไปไหน จะคอยมองว่ามีหมาสีดำแถวนี้ไหม เผื่อจะเป็นมินนี้
หลังจากที่มิกกี้ตาย ผมก็ไม่เลี้ยงหมาอีกเลย แล้วก็จะไม่เลี้ยงอีกตลอดชีวิต บอกเลยเสียใจมากเวลาหมาตาย
อีกอย่างผมรู้ว่าผมไม่สามารถช่วยมันได้ทั้งๆที่ทำได้ มีแต่มิกกี้ ที่มันพยายามจะวิ่งตามผม แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้ T_T
สำหรับใครที่คิดจะเลี้ยงหมานะครับ หมามันมีหัวใจมีความคิด อย่าเลี้ยงเพราะว่ามันสวย เพราะว่ามันน่ารัก ไห้คุณเลี้ยงเพราะว่าคุณรักมันจิงๆ
คนที่ชอบตีหมานะครับ อารมณ์เสียจากที่อื่นมาแบบไหน ก็ลงกะหมาแบบนั้น ลองคิดดูนะครับเวลาโดนคนที่เรารักทำร้าย จะรู้สึกยังไง
หมามันก็รู้สึกแบบนั้นแหละคับ เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือหมา ปั๊ยยย
เห็ตผลที่ผมไม่เลี้ยงสุนัข
ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ารัก แต่ผมกลับรู้สึกผิด เจ็บในใจมากๆ
เพราะตอนผมเรียน ป.5 ผมเลี้ยงหมาสองตัว ชื่อมินนี่ กับ มิกกี้
แถวบ้านผมเป็นทุ้งนาไกลจากตัวจังหวัด 15กม.เพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดก็น่าจะ 1กม. เลยต้องเลี้ยงหมาไว้อยู่เป็นเพื่อนผม
เพราะกว่าพ่อกับแม่จะกลับถึงบ้าน ก็ค่ำแล้ว เพื่อนของผมก็มีแต่ หมา กับ ทีวี ผมก็ใช้ชีวิตปกติ แต่วันเริ่มเรื่องก็มาถึง
มีคนมาบอกแม่ว่ามีหมาลงไปวิ้งในทุ้งนาของเค้า ทำไห้ต้นข้าวเขาล้ม ผมก็เถียงกลับด้วยความที่ผมเป็นเจ้าของ
ว่าหมาผม ไม่เคยลงไปวิ่งในทุ่งนา ผมโกรธมากที่มาว่าหมาผม ผมเลยสวนผู้ใหญ่ด้วยคำหยาบคาย
พ่อเห็นเลยโกรธที่ผมไปเถียงแบบนั้น เลยจับหมาของผมไปไหนก็ไม่รู้ ผมร้องไห้เพราะพ่อตี หรือเพราะพ่อเอาหมาไปผมไม่รู้
แต่ร้องไห้จนหลับ
ชีวิตผมก็ดำเนินต่อไป ไปโรงเรียนตามปกติ แต่วันนั้นไม่ปกติเพราะรถรับส่งไม่รอผม ผมเลยต้องนั่งรถโดยสารกลับบ้าน
รถก็ออกตามปกติผมก็นั่งดูนั่นดูนี้ไปเรื่อย แต่มีหมาที่ไหนไม่รู้วิ่งตามรถโดยสารผมมองไม่ถนัดเพราะรถโดยสารมีคนโหนเต็มท้ายรถ
ผมเลยโพล่หน้าออกไปดู ปรากฎว่าเป็น มิกกี้ หมาของผมเอง ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ไห้มันวิ่งตามรถมาไกลมาก (ซึ่งเป็นอีกเรื่องว่าทำไมผมถึง
ไม่มีปัญญาแค่กดกริ่งไห้รถหยุดแล้วลงไปเอามัน แค่นั้นเรื่องง่ายๆทำไมผมไม่มีปัญญาที่จะทำ)
ผมกลับมาบ้านด้วยน้ำตา แม่ถามผมว่าเป็นอะไรทำไมร้องไห้ ผมเลยบอกว่าผมเจอมิกกี้มันวิ่งตามผมมา แล้วแม่ก็บอกเหมือนวงเล็บข้างบนเลย ทำไม
ถึงไม่จอดเอามันกลับมา ผมตอบแม่ว่า ไม่รู้ (ทำไมผมถึงไม่รู้ ก็ผมไม่รู้ )
แม่เลยโทรหาเพื่อนแม่ที่อยู่แถวนั้น ว่าเห็นหมาสีดำตัวใหญ่ๆ ขนเยอะๆไหม ผมนั่งฟังแต่จับใจความไม่ได้
พอคุยเสร็จแม่ผมก็ขับรถออกไป นานมากๆ ผมเลยขับรถ จยย ไปกินข้าวเย็นที่บ้านยาย
กินเสร็จก็กลับมาบ้าน แล้วแม่ก็กลับมากับมิกกี้ มันโดดจากรถวิ่งลงมาหาผมแบบในคลิปเลย วิ่งไปวิ่งมา ทำตัวส่ายไปส่ายมา
ผมดีใจมาก และแม่ก็โทรหาคนที่เอา มิกกี้ กับ มินนี่ ไปว่า เห็นมินนี้ไหม มันยังอยู่ด้วยไหม แต่เขาตอบมาว่า มันหลุดไปทั้งสองตัว
เขาหาไม่เจอ
จากนั้นมา ผมก็เลี้ยงมิกกี้ มาตัวเดียวแล้วทุกวันเสาว์ ก็ต้องเข้าในเมืองเผื่อจะเจอ มินนี้ เพราะแม่บอกว่าเห็นมิกกี้ ที่ไหน มินนี้ก็น่าจะอยู่แถวนั้น
ตอนถึงปัจจุบัน มิกกี้ ไปสบายแล้ว แต่ผมก็ยังเป็นโรคที่เวลาไปไหน จะคอยมองว่ามีหมาสีดำแถวนี้ไหม เผื่อจะเป็นมินนี้
หลังจากที่มิกกี้ตาย ผมก็ไม่เลี้ยงหมาอีกเลย แล้วก็จะไม่เลี้ยงอีกตลอดชีวิต บอกเลยเสียใจมากเวลาหมาตาย
อีกอย่างผมรู้ว่าผมไม่สามารถช่วยมันได้ทั้งๆที่ทำได้ มีแต่มิกกี้ ที่มันพยายามจะวิ่งตามผม แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้ T_T
สำหรับใครที่คิดจะเลี้ยงหมานะครับ หมามันมีหัวใจมีความคิด อย่าเลี้ยงเพราะว่ามันสวย เพราะว่ามันน่ารัก ไห้คุณเลี้ยงเพราะว่าคุณรักมันจิงๆ
คนที่ชอบตีหมานะครับ อารมณ์เสียจากที่อื่นมาแบบไหน ก็ลงกะหมาแบบนั้น ลองคิดดูนะครับเวลาโดนคนที่เรารักทำร้าย จะรู้สึกยังไง
หมามันก็รู้สึกแบบนั้นแหละคับ เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือหมา ปั๊ยยย