คิดอยู่นาน .... เอาก็เอาวะ 5555
เกริ่นก่อนว่าอายุ 33 ปีค่ะ เป็นชะนีตัวเล็ก ๆ สูง 148 หนัก 39
มีแฟนอายุ 35 ปี เป็นพนักงานออฟฟิศ มีหน้าที่การงานโอเคดี ภาวะความกดดันหรือปัญหาทางการงานแทบจะไม่มี
คบกันมาปีนี้เข้าปีที่ 4 แล้วค่ะ และอยู่กินกันฉันท์สามีภรรยามาประมาณ 2 ปี แต่ไม่ได้แต่งงานนะคะ ไม่ได้ทดลองอยู่ก่อนแต่งแต่อย่างใด
แต่ด้วยความที่เฉย ๆ กับเรื่องพิธีแต่งงาน ครอบครัวรับรู้และเข้าใจค่ะ ตอนนี้ซื้อบ้านแล้ว มีรถคนละคัน รับผิดชอบครอบครัวด้วยกัน
ปัจจัยทางการอยู่กินและการเงินราบรื่นดีค่ะ ไม่เคยมีปัญหาอะไร
ปัญหามันอยู่ตรงนี้ ...... ตรงที่ภาวะเรื่องบนเตียงค่ะ แฟนไม่ค่อยขยันส่งการบ้านเลย ทั้งที่นอนด้วยกันทุกวัน หนึ่งเดือนก็แล้ว สองก็แล้ว สามก็แล้ว จนนานที่สุดก็ร่วม ๆ ปี คือเฉลี่ยแล้ว 1 ปี มีกิจกรรมกันประมาณไม่ถึง 10 หน ...... เรื่องนี้มีการพูดคุยกันค่ะ แรก ๆ เราก็ไม่อะไร รู้สึกว่ารักกัน อยู่ด้วยกันก็คงเพียงพอแล้ว แต่หลัง ๆ ก็นะ ภาวะอารมณ์ ฮอร์โมน บางทีเราก็มีความต้องการ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนอง เรามองไปถึงอนาคตที่คิดว่าอยากจะมีลูกค่ะ ถ้าไม่ได้มีเรื่องอย่างว่าเลย จะมีได้ยังไง 555
จากที่ชิว ๆ หลัง ๆ ก็เริ่มเครียด บางทีเราก็พูดจาไม่พอใจ จนเราเองไม่พอใจจริง ๆ ...... อาจจะเคยคิดถึงขั้นแตกหักว่าเราอาจจะต้องเลิกรากันไปแน่ ๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ภาวะความเบื่อหน่ายเข้าชั้นวิกฤตสุด ๆ บางทีเวลาเราไปเฮฮาปาจิงโกะกับเพื่อนฝูงซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นพวกมีแฟนกันหมด มีครอบครัว ก็มีการแชร์เรื่องนั้นกัน แซวกัน เราได้แต่นั่งเงียบ ..... โมโหขึ้นมาทันที ..
ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก ที่เราเองไปรู้จักผู้ชายคนนึงจากโซเชี่ยล พูดคุยกันถูกคอเราคุยกันผ่านแชทมาเรื่อย ๆ จนมันเลยเถิดไปถึงขั้นที่เราให้เบอร์โทรผู้ชายคนนั้น แรก ๆ เราก็โกหกว่าตัวเองโสด (ชั่วโฉดจริง ๆ) แต่หลัง ๆ เราก็เริ่มรู้สึกว่าไม่อยากโกหก ก็เลยบอกว่าความจริงไปว่ามีครอบครัวแล้ว แต่จังหวะที่บอกไปคือก็คุยกันไปเยอะมากแล้ว เค้าก็ช๊อค ๆ เหมือนกัน ...... แต่ก็ยังคุยกันเหมือนเดิม แชทกันเมื่อโอกาส โทรหากันเมื่อมีโอกาส
แต่ไม่เคยถึงขั้นนัดเจอนะคะ แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดีกับเค้าจริง ๆ .... บางครั้งเราก็ระบายปัญหาของเราให้เค้าฟัง เพราะมันพูดกับใครไม่ได้เลยแม้แต่กับเพื่อนฝูงที่สนิท .... ลึก ๆ ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย
เค้ารู้ก็ยิ่งสงสารเรา .... แน่นอนละ เราพอรู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ .... ภาวะในบ้านก็ตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ บางวันก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันจนแยกห้องนอน เค้าก็ไม่ได้มาตามง้ออะไร เราก็ใจแข็ง ไฟในก็ร้อนรุ่ม ไฟนอกก็เผาซะเหลือเกิน .... บางทีชั่ววูบนี่เราอยากไปหาคนที่เราคุยด้วยนั่นซะ แต่คุณธรรมพื้นฐานยังพอเหนี่ยวรั้งไว้ได้บ้าง ถึงแม้จะใจจะชั่วไปแล้วหลายขุม
ตอนนี้ผ่านมาร่วม ๆ หกเดือนแล้วค่ะ ที่ยั้ง ๆ ตัวเองไว้ได้ ..... ไอ้ความกระเหี้ยนกระหือรือเราก็พยายามดับ ๆ มันลงไป หลัง ๆ เราก็เริ่มออกห่างคนที่คุยด้วย เอาตรง ๆ ว่าก็ไม่อยากก่อเหตุอะไรอีกแล้วจะทำให้มันเลยเถิด เค้าพยายามจะโทรมาเราก็บล๊อคเบอร์ เค้าแชทมาเราก็ตอบสั้น ๆ ไม่ได้อธิบายอะไรมาก เพราะรู้ว่าถ้ายิ่งพูด ก็คงยิ่งยืดเยื้อ ..... เค้าก็ตัดพ้อเสียใจ ต่าง ๆ นา ๆ .... บาปกรรมจริง ๆ ที่เราทำ
เราหันกลับมามองสิ่งที่มีอยู่ ... คนเราคงไม่มีใครดีพร้อม หรือเลวไปทุกอย่าง ถึงแฟนเราจะไม่ขยันเรื่องบนเตียง ไม่เคยพยายามจะเข้าใจเรา แต่สิ่งหนึ่งที่เราเชื่อแน่ ๆ คือเค้าดีที่สุดและรักเราที่สุด ตลอดเวลาไม่ว่าเราจะมีปัญหาอะไรเราก็เห็นเค้าอยู่ตรงนั้นเสมอ อยากได้ อยากมี อยากไปไหน ทำอะไร เค้าก็พาไปไม่เคยบ่น ที่สำคัญที่สุดคือเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย เค้าไม่เคยละเลยเราเลย
เราเองก็พอจะเคยได้ยินนะว่าเรื่องบนเตียงทำให้หลายคู่เลิกกัน หย่าจากกัน หรือแม้แต่เป็นต้นเหตุให้มีชู้ เราโคตรเชื่อเลย เพราะเราก็มีภาวะที่จะพาตัวเองไปทำแบบนั้น ....
อธิบายมาซะยืดยาว จบเอาซะดื้อ ๆ ดีกว่า ........... ไอปัญหาเรื่องบนเตียงก็ยังแก้ไม่ตกนะ 555555
แฟนไม่ทำการบ้าน 18+
เกริ่นก่อนว่าอายุ 33 ปีค่ะ เป็นชะนีตัวเล็ก ๆ สูง 148 หนัก 39
มีแฟนอายุ 35 ปี เป็นพนักงานออฟฟิศ มีหน้าที่การงานโอเคดี ภาวะความกดดันหรือปัญหาทางการงานแทบจะไม่มี
คบกันมาปีนี้เข้าปีที่ 4 แล้วค่ะ และอยู่กินกันฉันท์สามีภรรยามาประมาณ 2 ปี แต่ไม่ได้แต่งงานนะคะ ไม่ได้ทดลองอยู่ก่อนแต่งแต่อย่างใด
แต่ด้วยความที่เฉย ๆ กับเรื่องพิธีแต่งงาน ครอบครัวรับรู้และเข้าใจค่ะ ตอนนี้ซื้อบ้านแล้ว มีรถคนละคัน รับผิดชอบครอบครัวด้วยกัน
ปัจจัยทางการอยู่กินและการเงินราบรื่นดีค่ะ ไม่เคยมีปัญหาอะไร
ปัญหามันอยู่ตรงนี้ ...... ตรงที่ภาวะเรื่องบนเตียงค่ะ แฟนไม่ค่อยขยันส่งการบ้านเลย ทั้งที่นอนด้วยกันทุกวัน หนึ่งเดือนก็แล้ว สองก็แล้ว สามก็แล้ว จนนานที่สุดก็ร่วม ๆ ปี คือเฉลี่ยแล้ว 1 ปี มีกิจกรรมกันประมาณไม่ถึง 10 หน ...... เรื่องนี้มีการพูดคุยกันค่ะ แรก ๆ เราก็ไม่อะไร รู้สึกว่ารักกัน อยู่ด้วยกันก็คงเพียงพอแล้ว แต่หลัง ๆ ก็นะ ภาวะอารมณ์ ฮอร์โมน บางทีเราก็มีความต้องการ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนอง เรามองไปถึงอนาคตที่คิดว่าอยากจะมีลูกค่ะ ถ้าไม่ได้มีเรื่องอย่างว่าเลย จะมีได้ยังไง 555
จากที่ชิว ๆ หลัง ๆ ก็เริ่มเครียด บางทีเราก็พูดจาไม่พอใจ จนเราเองไม่พอใจจริง ๆ ...... อาจจะเคยคิดถึงขั้นแตกหักว่าเราอาจจะต้องเลิกรากันไปแน่ ๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ภาวะความเบื่อหน่ายเข้าชั้นวิกฤตสุด ๆ บางทีเวลาเราไปเฮฮาปาจิงโกะกับเพื่อนฝูงซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นพวกมีแฟนกันหมด มีครอบครัว ก็มีการแชร์เรื่องนั้นกัน แซวกัน เราได้แต่นั่งเงียบ ..... โมโหขึ้นมาทันที ..
ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก ที่เราเองไปรู้จักผู้ชายคนนึงจากโซเชี่ยล พูดคุยกันถูกคอเราคุยกันผ่านแชทมาเรื่อย ๆ จนมันเลยเถิดไปถึงขั้นที่เราให้เบอร์โทรผู้ชายคนนั้น แรก ๆ เราก็โกหกว่าตัวเองโสด (ชั่วโฉดจริง ๆ) แต่หลัง ๆ เราก็เริ่มรู้สึกว่าไม่อยากโกหก ก็เลยบอกว่าความจริงไปว่ามีครอบครัวแล้ว แต่จังหวะที่บอกไปคือก็คุยกันไปเยอะมากแล้ว เค้าก็ช๊อค ๆ เหมือนกัน ...... แต่ก็ยังคุยกันเหมือนเดิม แชทกันเมื่อโอกาส โทรหากันเมื่อมีโอกาส
แต่ไม่เคยถึงขั้นนัดเจอนะคะ แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดีกับเค้าจริง ๆ .... บางครั้งเราก็ระบายปัญหาของเราให้เค้าฟัง เพราะมันพูดกับใครไม่ได้เลยแม้แต่กับเพื่อนฝูงที่สนิท .... ลึก ๆ ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย
เค้ารู้ก็ยิ่งสงสารเรา .... แน่นอนละ เราพอรู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ .... ภาวะในบ้านก็ตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ บางวันก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันจนแยกห้องนอน เค้าก็ไม่ได้มาตามง้ออะไร เราก็ใจแข็ง ไฟในก็ร้อนรุ่ม ไฟนอกก็เผาซะเหลือเกิน .... บางทีชั่ววูบนี่เราอยากไปหาคนที่เราคุยด้วยนั่นซะ แต่คุณธรรมพื้นฐานยังพอเหนี่ยวรั้งไว้ได้บ้าง ถึงแม้จะใจจะชั่วไปแล้วหลายขุม
ตอนนี้ผ่านมาร่วม ๆ หกเดือนแล้วค่ะ ที่ยั้ง ๆ ตัวเองไว้ได้ ..... ไอ้ความกระเหี้ยนกระหือรือเราก็พยายามดับ ๆ มันลงไป หลัง ๆ เราก็เริ่มออกห่างคนที่คุยด้วย เอาตรง ๆ ว่าก็ไม่อยากก่อเหตุอะไรอีกแล้วจะทำให้มันเลยเถิด เค้าพยายามจะโทรมาเราก็บล๊อคเบอร์ เค้าแชทมาเราก็ตอบสั้น ๆ ไม่ได้อธิบายอะไรมาก เพราะรู้ว่าถ้ายิ่งพูด ก็คงยิ่งยืดเยื้อ ..... เค้าก็ตัดพ้อเสียใจ ต่าง ๆ นา ๆ .... บาปกรรมจริง ๆ ที่เราทำ
เราหันกลับมามองสิ่งที่มีอยู่ ... คนเราคงไม่มีใครดีพร้อม หรือเลวไปทุกอย่าง ถึงแฟนเราจะไม่ขยันเรื่องบนเตียง ไม่เคยพยายามจะเข้าใจเรา แต่สิ่งหนึ่งที่เราเชื่อแน่ ๆ คือเค้าดีที่สุดและรักเราที่สุด ตลอดเวลาไม่ว่าเราจะมีปัญหาอะไรเราก็เห็นเค้าอยู่ตรงนั้นเสมอ อยากได้ อยากมี อยากไปไหน ทำอะไร เค้าก็พาไปไม่เคยบ่น ที่สำคัญที่สุดคือเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย เค้าไม่เคยละเลยเราเลย
เราเองก็พอจะเคยได้ยินนะว่าเรื่องบนเตียงทำให้หลายคู่เลิกกัน หย่าจากกัน หรือแม้แต่เป็นต้นเหตุให้มีชู้ เราโคตรเชื่อเลย เพราะเราก็มีภาวะที่จะพาตัวเองไปทำแบบนั้น ....
อธิบายมาซะยืดยาว จบเอาซะดื้อ ๆ ดีกว่า ........... ไอปัญหาเรื่องบนเตียงก็ยังแก้ไม่ตกนะ 555555