เราทั้งสองอายุ 30+ ทั้งคู่ก็ไม่ใช่วัยเด็กหรือวัยรุ่นที่จะมาง้องแง้งกันแล้ว
แฟนมีธุระกิจมากมายที่ต้องรับผิดชอบธุระกิจส่วนตัวไม่ได้มีเวลามานั่งว่างๆ
ต้องดูแลลูกค้าดูแลลูกน้อง ก่อนหน้านั้นที่ยังไม่ตกลงเป็นแฟนกันก็ดูจะมีเวลาให้เราอยู่หรอก
ถามว่าแต่ก่อนทำไมยังมีเวลามากกว่านี้คุยกันที่ 2-3 ชม. ยันเช้ายังทำได้ ทำไมเดี่ยวนี้มันเกิดอะไรขึ้น
ครั้นจะถามถึงถี่ๆบ่อยก็ก็กลัวเขาจะรำคาญ เคยง้องแง้ง งี้เง่าไปบ้างก็โดนเหวี่ยงกลับ ว่า งานก็เครียดแล้ว
หันมาทางนี้ก็อยากสบายใจ คุยอะไรที่ไม่ทำให้เครียดกันดีกว่าไหม เพราะคือถ้าจะเป็นอย่างงี้ก็คงไม่เอาอ่ะ
เครียดรอบด้านคงต้องตัดๆออกไปบ้าง และที่แน่ๆให้ตัดเรื่องงานก็น่าจะรู้นะว่าเป็นไปไม่ได้... เห้อ ก็ได้แต่อึ้ง
และก็คิดย้อนกลับว่า ก็จริงงานก็เครียดแล้ว ถ้าคนข้างๆยังจะมาไม่เข้าใจอีกคงหนักเกินไปแล้วชีวิต
ทุกครั้งที่เขาบอกว่าเขาไม่ว่างเขายุ่งงาน ก็โอเคร พยายามเข้าใจเขา เวลาส่วนตัวที่จะพบปะเจอกันน้อยมากเดือนล่ะ 2 นี่ก็เยอะแล้ว
ถามกลับงานประจำที่เราทำนี่ ถามว่ามีเวลาว่างขนาดนั้นเลยหรอ นั่งเฉยๆ นั่งว่างๆไหม ก็ไม่เลยนะ แต่เราก็มีเวลามาทำอะไรต่างๆ
เพื่อเขาหรือใครๆ ได้ตลอด เหมือนคนบ้าจดจ้องกับเสียงแจ้งเตือนข้อความของเขาตลอดเวลา เขาคุยมาหาเราไม่มีเลยที่จะตอบช้า
เราสแตนบายให้เขาตลอด จะรู้ว่าช่วงเวลาไหนเขาน่าจะว่าง ก็รอ โทรศัพท์นี่ห้ามแบตหมดต้องเตรียมต้องช๊าตต้องสำรองแบตตลอด
เขาจะมีเราตลอดทุกเวลาที่เขาต้องการเรา แต่กลับกัน เวลาพิมพ์คุยถามอะไรไป 2-3 ชม.กว่าจะอ่านกว่าจะตอบ บางที่เขาถามคำถามเรามา กินอะไรรึยัง ทำอะไรอยู่ แล้วก็หายไปเป็นชาติ คือถามแล้วไม่รอเอาคำตอบหน่อยหรอ? เห้อ… กลัวที่สุดถ้าไปถามเอาเวลากับเขามากๆ เขาจะเหวี่ยรำคาญ พาลเลิกให้ เวลาเจอกันก็ไม่เคยทำให้รู้สึกเลยนะว่าเปลี่ยนไปหรือมีพิรุษอะไร คงเป็นเราแหละที่บ้าไปเอง
และเพื่อนๆล่ะจัดการกับความเหงาแบบนี้ยังไง ?
เพื่อนๆ เคยมีแฟนที่โคตรจะยุ่งสุดแสนจะไม่มีเวลาให้เลยไหม?
แฟนมีธุระกิจมากมายที่ต้องรับผิดชอบธุระกิจส่วนตัวไม่ได้มีเวลามานั่งว่างๆ
ต้องดูแลลูกค้าดูแลลูกน้อง ก่อนหน้านั้นที่ยังไม่ตกลงเป็นแฟนกันก็ดูจะมีเวลาให้เราอยู่หรอก
ถามว่าแต่ก่อนทำไมยังมีเวลามากกว่านี้คุยกันที่ 2-3 ชม. ยันเช้ายังทำได้ ทำไมเดี่ยวนี้มันเกิดอะไรขึ้น
ครั้นจะถามถึงถี่ๆบ่อยก็ก็กลัวเขาจะรำคาญ เคยง้องแง้ง งี้เง่าไปบ้างก็โดนเหวี่ยงกลับ ว่า งานก็เครียดแล้ว
หันมาทางนี้ก็อยากสบายใจ คุยอะไรที่ไม่ทำให้เครียดกันดีกว่าไหม เพราะคือถ้าจะเป็นอย่างงี้ก็คงไม่เอาอ่ะ
เครียดรอบด้านคงต้องตัดๆออกไปบ้าง และที่แน่ๆให้ตัดเรื่องงานก็น่าจะรู้นะว่าเป็นไปไม่ได้... เห้อ ก็ได้แต่อึ้ง
และก็คิดย้อนกลับว่า ก็จริงงานก็เครียดแล้ว ถ้าคนข้างๆยังจะมาไม่เข้าใจอีกคงหนักเกินไปแล้วชีวิต
ทุกครั้งที่เขาบอกว่าเขาไม่ว่างเขายุ่งงาน ก็โอเคร พยายามเข้าใจเขา เวลาส่วนตัวที่จะพบปะเจอกันน้อยมากเดือนล่ะ 2 นี่ก็เยอะแล้ว
ถามกลับงานประจำที่เราทำนี่ ถามว่ามีเวลาว่างขนาดนั้นเลยหรอ นั่งเฉยๆ นั่งว่างๆไหม ก็ไม่เลยนะ แต่เราก็มีเวลามาทำอะไรต่างๆ
เพื่อเขาหรือใครๆ ได้ตลอด เหมือนคนบ้าจดจ้องกับเสียงแจ้งเตือนข้อความของเขาตลอดเวลา เขาคุยมาหาเราไม่มีเลยที่จะตอบช้า
เราสแตนบายให้เขาตลอด จะรู้ว่าช่วงเวลาไหนเขาน่าจะว่าง ก็รอ โทรศัพท์นี่ห้ามแบตหมดต้องเตรียมต้องช๊าตต้องสำรองแบตตลอด
เขาจะมีเราตลอดทุกเวลาที่เขาต้องการเรา แต่กลับกัน เวลาพิมพ์คุยถามอะไรไป 2-3 ชม.กว่าจะอ่านกว่าจะตอบ บางที่เขาถามคำถามเรามา กินอะไรรึยัง ทำอะไรอยู่ แล้วก็หายไปเป็นชาติ คือถามแล้วไม่รอเอาคำตอบหน่อยหรอ? เห้อ… กลัวที่สุดถ้าไปถามเอาเวลากับเขามากๆ เขาจะเหวี่ยรำคาญ พาลเลิกให้ เวลาเจอกันก็ไม่เคยทำให้รู้สึกเลยนะว่าเปลี่ยนไปหรือมีพิรุษอะไร คงเป็นเราแหละที่บ้าไปเอง
และเพื่อนๆล่ะจัดการกับความเหงาแบบนี้ยังไง ?