คือแม่เราเค้าชอบซื้อกระเป๋าให้ทุกเดือนเดือนละ 1 ใบ ใบละ 750+ ทั้งที่กระเป๋าของเราใบเดิมก็ยังไม่ขาด (ยังใช้ไม่ถึงปีด้วยซ้ำ) รวมถึงเสื้อผ้าราคาแพงที่
มันก็สวยนะคะ แต่มันไม่ใช่ที่เราชอบ ถ้าพูดตรงๆเลยคือมันแก่เกินไป
เราเลยบอกแม่ไปว่า กระเป๋าไม่ต้องซื้อยังใช้ได้อยู่ แม่เก็บเงินไว้กินข้าว ไม้ใช้ยามจำเป็นดีกว่า ตอนนี้กระเป๋า เสื้อผ้าจะเต็มห้องอยู่แล้ว
(เพราะตอนที่เราขอเงินเพิ่มเค้าจะด่าเราพร้อมกับร้องไห้สะอื้นเป็นวรรคเป็นเวรหาว่าเราเที่ยวกลางคืน ทั้งที่เราก็ไม่ได้เดินห้างบ่อย เดือนละครั้งสองครั้ง เรียนเสร็จกลับหอนอน กินอาหารตามสั่ง ค่ารถไปทำงานสัปดาห์ละครั้งก็ปาไปแล้ว 200 แต่รายได้ที่ได้รับมันดีเลยไปทำ เป็นงานสอนเต้นค่ะ รวมวันเรียนกับทำงานก็ปาไปแล้ว 6 ว้น บางทีทำฟรีแลนซ์ก็ไม่ได้นอนพอเท่าไรจะเอาเวลาไหนไปเที่ยวคะ )
เราก็พูดต่อว่า เก็บเงินไว้ให้เราใช้ซื้อข้าวกินดีกว่า แล้วก็มาเข้าอีหรอบเดิมคือหาว่าเราเที่ยวนู่นนี่
(เราเป้นคนที่รักสันโดษมาก เอาง่ายๆก็ติดหอด้วย) ทีนี้พอเราใช้เงินไม่พอใช้มาขอเพิ่ม ก็ด่าเราหาว่าเราใช้เงินไม่ดู (คือเรารัดเข็มขัดกว่าเดิมละนะ)
แล้วก็มาสะอื้น บอกตัวเองไม่มีเงินใช้ จนปัจจุบันเราพูดไปหลายรอบแล้วเรื่องกระเป๋า เรื่องเสื้อผ้าที่เค้าชอบซื้อมาให้เราแล้วมันแพงมากไม่มีตัวไหนราคาต่ำ
กว่า 500 เลย แล้วคือเราไม่กล้าใส่ไปไหนนอกจากใส่นอน (ตอนนี้เสื้อผ้าก็เต็มตู้อยู่แล้ว จะใส่ไม่หมดอยู่แล้ว)
แล้วที่เรารู้สึกแย่คือเขาจะให้เราเลิกกับแฟนเราค่ะเพราะแฟนเราไม่ค่อยเลี้ยงข้าวเราสักมื้อ ปกติกินข้าวกันเราจะหารกันออกค่ะ แต่ถ้ามีเศษ ก็จะทำนองประมาณว่า สมมติ 240 เขาจะออก 140 เราออก 100 เพราะเรามีความคิดโง่ๆที่ว่าเรายังไม่มีอาชีพเป็นของตัวเองเป็นหลักแหล่ง คือเงินทั้งเดือนเราต้องขอแม่ใช้อยู่ ให้เค้ามาเลี้ยงเราทุกวันก็เหมือนเราสูบเงินแม่เค้า มันดูไม่มีศักดิ์ศรีอ่ะค่ะ เราว่าเราก็เห็นแก่ตัวแล้วนะให้เค้าออกมากกว่าเราตลอด แล้วที่สำคัญคือถ้าเราไม่มีตังกินข้าวเค้าพร้อมที่จะอดข้าวให้เราได้กินอิ่มบ่อยๆ เราเลยไม่เลิก(โดนแม่ด่าเรื่องความคิดแบบนี้บ่อยมาก) แล้วหนักไปถึงว่าแม่เค้าหาว่าเราเลี้ยงต้อย เลี้ยงแฟนเรา เหมือนเป็นเจ๊ไรงี้ เรางี้อึ้งกับความคิดเขาเลยค่ะ เห้ออ
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ประเด็นสำคัญสรุปคือ เราจะสามารถพูดอย่างไรให้แม่เราเข้าใจเราได้บ้างแล้วเลิกซื้อกระเป๋า เสื้อผ้าราคาแพงแล้วมาบ่นว่าไม่มีเงินได้บ้างคะ
จะพูดกับแม่ยังไงดีคะ (ระบาย+ต้องการคำแนะนำ)
มันก็สวยนะคะ แต่มันไม่ใช่ที่เราชอบ ถ้าพูดตรงๆเลยคือมันแก่เกินไป
เราเลยบอกแม่ไปว่า กระเป๋าไม่ต้องซื้อยังใช้ได้อยู่ แม่เก็บเงินไว้กินข้าว ไม้ใช้ยามจำเป็นดีกว่า ตอนนี้กระเป๋า เสื้อผ้าจะเต็มห้องอยู่แล้ว
(เพราะตอนที่เราขอเงินเพิ่มเค้าจะด่าเราพร้อมกับร้องไห้สะอื้นเป็นวรรคเป็นเวรหาว่าเราเที่ยวกลางคืน ทั้งที่เราก็ไม่ได้เดินห้างบ่อย เดือนละครั้งสองครั้ง เรียนเสร็จกลับหอนอน กินอาหารตามสั่ง ค่ารถไปทำงานสัปดาห์ละครั้งก็ปาไปแล้ว 200 แต่รายได้ที่ได้รับมันดีเลยไปทำ เป็นงานสอนเต้นค่ะ รวมวันเรียนกับทำงานก็ปาไปแล้ว 6 ว้น บางทีทำฟรีแลนซ์ก็ไม่ได้นอนพอเท่าไรจะเอาเวลาไหนไปเที่ยวคะ )
เราก็พูดต่อว่า เก็บเงินไว้ให้เราใช้ซื้อข้าวกินดีกว่า แล้วก็มาเข้าอีหรอบเดิมคือหาว่าเราเที่ยวนู่นนี่
(เราเป้นคนที่รักสันโดษมาก เอาง่ายๆก็ติดหอด้วย) ทีนี้พอเราใช้เงินไม่พอใช้มาขอเพิ่ม ก็ด่าเราหาว่าเราใช้เงินไม่ดู (คือเรารัดเข็มขัดกว่าเดิมละนะ)
แล้วก็มาสะอื้น บอกตัวเองไม่มีเงินใช้ จนปัจจุบันเราพูดไปหลายรอบแล้วเรื่องกระเป๋า เรื่องเสื้อผ้าที่เค้าชอบซื้อมาให้เราแล้วมันแพงมากไม่มีตัวไหนราคาต่ำ
กว่า 500 เลย แล้วคือเราไม่กล้าใส่ไปไหนนอกจากใส่นอน (ตอนนี้เสื้อผ้าก็เต็มตู้อยู่แล้ว จะใส่ไม่หมดอยู่แล้ว)
แล้วที่เรารู้สึกแย่คือเขาจะให้เราเลิกกับแฟนเราค่ะเพราะแฟนเราไม่ค่อยเลี้ยงข้าวเราสักมื้อ ปกติกินข้าวกันเราจะหารกันออกค่ะ แต่ถ้ามีเศษ ก็จะทำนองประมาณว่า สมมติ 240 เขาจะออก 140 เราออก 100 เพราะเรามีความคิดโง่ๆที่ว่าเรายังไม่มีอาชีพเป็นของตัวเองเป็นหลักแหล่ง คือเงินทั้งเดือนเราต้องขอแม่ใช้อยู่ ให้เค้ามาเลี้ยงเราทุกวันก็เหมือนเราสูบเงินแม่เค้า มันดูไม่มีศักดิ์ศรีอ่ะค่ะ เราว่าเราก็เห็นแก่ตัวแล้วนะให้เค้าออกมากกว่าเราตลอด แล้วที่สำคัญคือถ้าเราไม่มีตังกินข้าวเค้าพร้อมที่จะอดข้าวให้เราได้กินอิ่มบ่อยๆ เราเลยไม่เลิก(โดนแม่ด่าเรื่องความคิดแบบนี้บ่อยมาก) แล้วหนักไปถึงว่าแม่เค้าหาว่าเราเลี้ยงต้อย เลี้ยงแฟนเรา เหมือนเป็นเจ๊ไรงี้ เรางี้อึ้งกับความคิดเขาเลยค่ะ เห้ออ
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ประเด็นสำคัญสรุปคือ เราจะสามารถพูดอย่างไรให้แม่เราเข้าใจเราได้บ้างแล้วเลิกซื้อกระเป๋า เสื้อผ้าราคาแพงแล้วมาบ่นว่าไม่มีเงินได้บ้างคะ