ชีวิตผม ไม่ได้เกิดที่ครอบครัวที่ยากจนหรือรวย เป็นคนระดับกลางๆ
ด้วยเหตุผลทางครอบครัว ทำให้ผมต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด(ผมแยกจากครอบครัวมาด้วยตัวเอง)
แม่ผมเป็นคนใจดีมาก ผมรักและเคารพท่านมากและอยากเป็นอย่างท่าน แต่พ่อผมเป็นคนที่กินเหล้า สูบบุหรี่ ผมรักพ่อเช่นกันจึงเคยบอกบ่อยๆให้ท่านหยุดแต่ท่านไม่ฟัง จนเสียชีวิตเพราะอบายมุขและทอดทิ้งพวกเราให้อยู่กับความเจ็บปวด ผมจึงสาบานว่าจะไม่เป็นคนกินเหล้าสูบบุหรี่แบบพ่อเด็ดขาด พอพ่อผมเสียไปตอนเด็ก “ครอบครัว” ก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันแบบมีความสุขอีก เพราะมีปัญหาหลายๆอย่างทางครอบครัว ทำให้ผมต้องเดินจากมาด้วยแบกรับความเจ็บปวดมากมายไว้บนแผ่นหลัง กับความฝันที่ว่า สักวันหนึ่ง ผมจะสร้างที่อยู่ของตัวเอง เพื่อแม่ เพื่อคนที่ผมรักและคนที่รักผม
ผมเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรักมากกว่าเงินทองเสียอีก เพราะผมรู้ว่าความรักนั้นทำให้ผมมีคุณค่าและมีความสุขที่สุด เงินนั้นจะหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ความรักนั้นมันไม่ใช่กับใครก็ได้
เค้าว่ากันว่า ความรักส่วนหนึ่งคือการแสดงออกในสิ่งที่ตนอยากจะได้รับ ผมเป็นคนที่ต้องการความรักและพร้อมที่จะมอบความรักให้อย่างที่สุด เวลารักใครผมจึงทุ่มเทให้คนๆนั้นสุดๆ จนไม่สนสายตาคนรอบข้างว่าจะมองผมเป็นยังไง มันอาจจะเป็นปมด้อยเล็กๆของผู้ชายที่ไม่ค่อยได้รับความรักจากครอบครัว
ความรักที่ผมเคยได้รับครั้งแรก ผมยังคงไม่ลืม มันเริ่มต้นได้ไม่สวยและจบไม่สวยเช่นกัน เราเคยรักกัน แต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเดินจากผมไป วันสุดท้ายที่เราได้เจอกันก่อนจะแยกย้ายไปเรียนที่อื่น เธอจับมือผมแล้วบอกผมว่า “อย่าลืมเค้านะ”
สำหรับผมที่เคารพในความรักมากนั้น แค่การจับมือ มันก็มีความสุขมากมายจนบรรยายไม่ถูกแล้ว(ผมค่อนข้างหัวโบราณนิดนึง)
ผมไม่เคยลืมวันนั้น ผมไม่ได้เจอเธอหลายปีแต่คำนั้นก็ยังกึกก้องอยู่ในหัวผม ถึงเราจะแทบไม่ได้คุยกันหรือติดต่อกัน แต่ผมก็ยังคงเฝ้าถามถึงเธอเสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอมีแฟนใหม่.. มันทำให้มีคำถามในใจขึ้นมาว่า เวลาที่ผ่านมา ผมปิดกั้นตัวเองและปฏิเสธผู้หญิงมากมายที่เข้ามาในชีวิตผม ความรู้สึกเหล่านั้นของผม มันมีความหมายบ้างไหมนะ? ผมเสียใจอยู่นาน จนคิดได้ว่า ความรักที่มีของผมคงจะจบลงด้วยความหวังที่เล็กที่สุดนั่นก็คือ หวังให้เธอมีความสุข
หลังจบความเสียใจผมไม่ยุ่งเกี่ยวกับความรักที่มากมายอีก ผมพยายามใฝ่หาความก้าวหน้าของตนเอง ถึงจะมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิต ผมก็ไม่จริงจังอะไรแต่ทำไมโชคชะตาต้องแกล้งกัน ?
มีผู้หญิงคนหนึ่ง มาพยายามทำให้ผมรักเธอ มามอบความอบอุ่นให้ในทุกครั้งที่โดดเดี่ยว มาหาผมบ่อยๆจนต้องแปลกใจ อ่อนโยน ยิ้ม และห่วงใย ทำลายทุกความเหงา เธอเป็นคนที่นิสัยน่ารักเหมือนคนแรกที่ผมรัก ผมลังเลใจอยู่นานว่า จะรักเธอดีหรือเปล่า ? ถ้ารักต้องเจ็บปวดนะ ?
ผมเองที่เคยชินกับความโดดเดี่ยว จนกระทั่งเธอเข้ามาทำให้ผมไม่ชินกับมันเสียแล้ว มันไม่ยากเลยที่จะตอบคำถามของความรู้สึก ด้วยความรู้สึก “ผมรักเธอ” ผมแน่ใจในคำนั้น เพราะเธอเคยบอกผมก่อนว่า เธอรักผม ผมเชื่อเช่นนั้น ผมจึงบอกรักเธอกลับไป แต่ยังคงไม่ได้เป็นแฟนกัน
แต่พอเวลาผ่านไป เธอเริ่มห่างจากผม ไปหารุ่นพี่คนหนึ่งที่ผมรู้จัก ผมไม่ได้เอะใจอะไร เพราะเธอเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่ายๆประจวบกับช่วงเวลาสอบของมหาวิทยาลัยพอดี ผมเห็นเธอไปกับรุ่นพี่คนนั้น
ผมเจ็บปวด แต่ก็มีความสุข แต่ก็เจ็บปวด เจ็บปวดจนไม่รู้จะทำยังไง ว่าทำไมที่ผมทุ่มเทกับความรักขนาดนี้แล้ว ทำไมรักถึงทำให้ผมเจ็บปวดขนาดนี้ ผมรู้ว่าผมมันเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่อยากจะครอบครองเธอไว้ ไม่อยากให้เธอไปกับใคร ผมอยากอยู่กับเธอตลอดเวลา อยากทำดีกับเธอให้มากที่สุด แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
ผมไม่อยากเป็นคนดี เพราะคนดีต้องเจอเรื่องที่เจ็บปวดเสมอ ผมอยากเป็นคนธรรมดา ที่มีแฟน ที่ดูแลกันและกัน ที่รักกันจริงๆ คนที่มองเห็นว่าความรักสำคัญขนาดไหนแบบผม ทำไมความรักถึงต้องล้อเล่นเหมือนมันไม่เคยสำคัญอะไร
ผมเป็นแค่ลูกผู้ชายที่น่าสมเพชคนหนึ่ง ที่มานั่งเพ้อเจ้อในนี้ ขอโทษด้วยครับที่บ่นซะยาวเลย
แต่ผมอยากรู้จริงๆครับว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ?? ผมเจ็บปวดเหลือเกิน..
ลูกผู้ชายที่ปวดใจกับความรัก ทำยังไงดีครับ?
ด้วยเหตุผลทางครอบครัว ทำให้ผมต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด(ผมแยกจากครอบครัวมาด้วยตัวเอง)
แม่ผมเป็นคนใจดีมาก ผมรักและเคารพท่านมากและอยากเป็นอย่างท่าน แต่พ่อผมเป็นคนที่กินเหล้า สูบบุหรี่ ผมรักพ่อเช่นกันจึงเคยบอกบ่อยๆให้ท่านหยุดแต่ท่านไม่ฟัง จนเสียชีวิตเพราะอบายมุขและทอดทิ้งพวกเราให้อยู่กับความเจ็บปวด ผมจึงสาบานว่าจะไม่เป็นคนกินเหล้าสูบบุหรี่แบบพ่อเด็ดขาด พอพ่อผมเสียไปตอนเด็ก “ครอบครัว” ก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันแบบมีความสุขอีก เพราะมีปัญหาหลายๆอย่างทางครอบครัว ทำให้ผมต้องเดินจากมาด้วยแบกรับความเจ็บปวดมากมายไว้บนแผ่นหลัง กับความฝันที่ว่า สักวันหนึ่ง ผมจะสร้างที่อยู่ของตัวเอง เพื่อแม่ เพื่อคนที่ผมรักและคนที่รักผม
ผมเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรักมากกว่าเงินทองเสียอีก เพราะผมรู้ว่าความรักนั้นทำให้ผมมีคุณค่าและมีความสุขที่สุด เงินนั้นจะหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ความรักนั้นมันไม่ใช่กับใครก็ได้
เค้าว่ากันว่า ความรักส่วนหนึ่งคือการแสดงออกในสิ่งที่ตนอยากจะได้รับ ผมเป็นคนที่ต้องการความรักและพร้อมที่จะมอบความรักให้อย่างที่สุด เวลารักใครผมจึงทุ่มเทให้คนๆนั้นสุดๆ จนไม่สนสายตาคนรอบข้างว่าจะมองผมเป็นยังไง มันอาจจะเป็นปมด้อยเล็กๆของผู้ชายที่ไม่ค่อยได้รับความรักจากครอบครัว
ความรักที่ผมเคยได้รับครั้งแรก ผมยังคงไม่ลืม มันเริ่มต้นได้ไม่สวยและจบไม่สวยเช่นกัน เราเคยรักกัน แต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเดินจากผมไป วันสุดท้ายที่เราได้เจอกันก่อนจะแยกย้ายไปเรียนที่อื่น เธอจับมือผมแล้วบอกผมว่า “อย่าลืมเค้านะ”
สำหรับผมที่เคารพในความรักมากนั้น แค่การจับมือ มันก็มีความสุขมากมายจนบรรยายไม่ถูกแล้ว(ผมค่อนข้างหัวโบราณนิดนึง)
ผมไม่เคยลืมวันนั้น ผมไม่ได้เจอเธอหลายปีแต่คำนั้นก็ยังกึกก้องอยู่ในหัวผม ถึงเราจะแทบไม่ได้คุยกันหรือติดต่อกัน แต่ผมก็ยังคงเฝ้าถามถึงเธอเสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอมีแฟนใหม่.. มันทำให้มีคำถามในใจขึ้นมาว่า เวลาที่ผ่านมา ผมปิดกั้นตัวเองและปฏิเสธผู้หญิงมากมายที่เข้ามาในชีวิตผม ความรู้สึกเหล่านั้นของผม มันมีความหมายบ้างไหมนะ? ผมเสียใจอยู่นาน จนคิดได้ว่า ความรักที่มีของผมคงจะจบลงด้วยความหวังที่เล็กที่สุดนั่นก็คือ หวังให้เธอมีความสุข
หลังจบความเสียใจผมไม่ยุ่งเกี่ยวกับความรักที่มากมายอีก ผมพยายามใฝ่หาความก้าวหน้าของตนเอง ถึงจะมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิต ผมก็ไม่จริงจังอะไรแต่ทำไมโชคชะตาต้องแกล้งกัน ?
มีผู้หญิงคนหนึ่ง มาพยายามทำให้ผมรักเธอ มามอบความอบอุ่นให้ในทุกครั้งที่โดดเดี่ยว มาหาผมบ่อยๆจนต้องแปลกใจ อ่อนโยน ยิ้ม และห่วงใย ทำลายทุกความเหงา เธอเป็นคนที่นิสัยน่ารักเหมือนคนแรกที่ผมรัก ผมลังเลใจอยู่นานว่า จะรักเธอดีหรือเปล่า ? ถ้ารักต้องเจ็บปวดนะ ?
ผมเองที่เคยชินกับความโดดเดี่ยว จนกระทั่งเธอเข้ามาทำให้ผมไม่ชินกับมันเสียแล้ว มันไม่ยากเลยที่จะตอบคำถามของความรู้สึก ด้วยความรู้สึก “ผมรักเธอ” ผมแน่ใจในคำนั้น เพราะเธอเคยบอกผมก่อนว่า เธอรักผม ผมเชื่อเช่นนั้น ผมจึงบอกรักเธอกลับไป แต่ยังคงไม่ได้เป็นแฟนกัน
แต่พอเวลาผ่านไป เธอเริ่มห่างจากผม ไปหารุ่นพี่คนหนึ่งที่ผมรู้จัก ผมไม่ได้เอะใจอะไร เพราะเธอเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่ายๆประจวบกับช่วงเวลาสอบของมหาวิทยาลัยพอดี ผมเห็นเธอไปกับรุ่นพี่คนนั้น
ผมเจ็บปวด แต่ก็มีความสุข แต่ก็เจ็บปวด เจ็บปวดจนไม่รู้จะทำยังไง ว่าทำไมที่ผมทุ่มเทกับความรักขนาดนี้แล้ว ทำไมรักถึงทำให้ผมเจ็บปวดขนาดนี้ ผมรู้ว่าผมมันเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่อยากจะครอบครองเธอไว้ ไม่อยากให้เธอไปกับใคร ผมอยากอยู่กับเธอตลอดเวลา อยากทำดีกับเธอให้มากที่สุด แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
ผมไม่อยากเป็นคนดี เพราะคนดีต้องเจอเรื่องที่เจ็บปวดเสมอ ผมอยากเป็นคนธรรมดา ที่มีแฟน ที่ดูแลกันและกัน ที่รักกันจริงๆ คนที่มองเห็นว่าความรักสำคัญขนาดไหนแบบผม ทำไมความรักถึงต้องล้อเล่นเหมือนมันไม่เคยสำคัญอะไร
ผมเป็นแค่ลูกผู้ชายที่น่าสมเพชคนหนึ่ง ที่มานั่งเพ้อเจ้อในนี้ ขอโทษด้วยครับที่บ่นซะยาวเลย
แต่ผมอยากรู้จริงๆครับว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ?? ผมเจ็บปวดเหลือเกิน..