เรื่องของเราเริ่มต้นตั้งแต่สมัยมัธยมต้นค่ะ (ยาวหน่อยนะค่ะ)
ต้องม.2 เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เค้าเป็น(เพื่อน)ของเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเรา เค้าชื่อเปอร์
เค้าชอบแวะเข้ามาห้องเราเป็นประจำเลย มาแกล้งเพื่อนเค้ามั่ง มานั่งเล่นมั่ง หรือบางทีก็มานั่งกินข้าวกับพวกเพื่อนๆในห้องเราค่ะ
แรกๆเราก็ไม่รู้สึกอะไร แค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ารักดีเนาะ ขาว สูง เค้าหน้าเหมือนลูกครึ่งเลยอ่ะ แบบว่าปลื้ม
จนกระทั่ง.......มีเพื่อนในห้องเราคนหนึ่ง ชื่อทราย คนนี้เค้าเป็นคนกล้าๆมาก อยู่ๆก็เดินดุ่มๆไปบอกเปอร์ว่า ทรายชอบเปอร์นะ
โอ้โฮ้ เรากะเพื่อนนั่งมองหน้ากัน ประมาณว่าชีกล้านะค่ะ......... แต่ทว่า รู้สึกว่าเปอร์จะไม่เล่นด้วย เปอร์บอกทรายว่า "เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว"
เรางี้ ชาไปทั้งตัวกับประโยคที่ว่า "เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว" ในใจ อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นนัก ตั้งแต่นั้นก็ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นเลย
จบไปเรื่องทรายกับเปอร์ แต่ทรายกลับมาแว้งกัดที่เรา มีคนไปบอกทรายว่าเราชอบเปอร์
ซึ่งเรื่องที่เราชอบเปอร์ไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนที่เราสนิทๆด้วยซึ่งก็มีไม่กี่คน เราก็ไล่ถามหมดทุกคนๆไม่มีใครยอมรับ เราตัดสินเข้าไปถามทรายตรงๆลากเพื่อนๆไปด้วย แล้วถามว่าใครเป็นคนพูด ทรายบอกว่าไม่มีใครในกลุ่มเราเป็นคนพูด แต่ชี้ไปที่ตัวก่อเรื่อง คือแพม แพมเป็นลูกพี่ลูกน้องของเปอร์ แม่ของเปอร์กับแม่ของแพมเป็นฝาแฝดกัน สองคนนี้สนิทกันมาก เรียกว่าคุยกันได้ทุกเรื่องไม่มีปกปิด แพมเองก็ไม่ยอมบอกว่ารู้มาจากใคร แต่เรื่องนี้จบลงที่ เปอร์เรียก ทราย กับแพมไปคุยอะไรสักอย่าง แล้วเรื่องก็เงียบไป..............
แต่สุดท้ายเราก็ได้ แพมเนี่ยแหละเป็นแม่สื่อให้ เรากับเปอร์คุยโทรศัพท์กันทุกคืน คุยแบบสนุกสนาน คุยกันแทบทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่เปอร์ติดO วิชาอังกฤษ เราสองคนดูจะเข้ากันได้ ทุกคนดูออกว่าเราสองคนชอบกัน เปอร์อยู่ห้อง5 ส่วนเราอยู่ห้อง6 ที่รร.จะให้เข้าแถวตามเลขที่ ทุกวันเปอร์จะขอแลกที่กับเพื่อนเพื่อมานั่งข้างเราประจำ เปอร์ชอบเอาหนังสือมาตบหัวเราเบาๆก่อนจะวิ่งหนี้ไปทุกวันๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราติดนิยายมาก จนลืมคุยกับเปอร์ตอนเข้าแถว มัวแต่อ่านนิยาย รู้สึกว่าเปอร์จะโกธรมาก ไม่คุยกับเรา ไม่รับโทรศัพท์ แต่พอเรารู้ว่าเค้าโกธรเรื่องนิยาย เราก็เก็บนิยายไปอ่านตอนเรียนแทน
ก็เป็นแบบนี้ทุกวัน จนตอนม.3 มีรุ่นพี่มาจีบเรา แต่ดันบอกผ่านยัยแพมมา รู้ถึงหูเปอร์เข้า เราก็โดนสวดยาวเชียว เราเริ่มสงสัยและอยากรู้ความสัมพันธ์ของเราสองคน เราเองอยากให้เปอร์พูดเองมากกว่าว่าเราเป็นอะไรกัน เราเลยตัดสินใจถามเค้าไปว่า "สรุปตอนนี้เราเป็นอะไรกัน" เปอร์เงียบไปพักใหญ่จนเราใจหาย สุดท้ายได้คำตอบว่า "รอก่อนนะ รอวันที่เราจะบอกประโยคนั้นกับเธอได้เต็มปาก" ตอนนั้นเรารู้สึกชาไปทั้งตัว อยากร้องไห้ เรารีบวางโทรศัพท์แล้วร้องออกมาดังๆเลย เรารู้สึกเหมือนเค้าไม่ได้รักเราจริงๆ เหมือนแค่คุยแก้เหงาไปวันๆ
ตอนนั้นเราสองคนเหมือนเริ่มห่างๆกันไป อะไรๆไม่เหมือนเดิม แต่ก็ยังคุยกันบ้าง พอจบม.3 เราก็แยกกันไปเรียน ไม่ได้พบไม่ได้เจอ คุยแค่โทรศัพท์ ก่อนที่เรื่องของเราจะเงียบหายไปเอง ใช้คำว่าเงียบ เพราะ เริ่มจากโทรหาถี่ๆ เป็นโทรหาอาทิตล่ะ2-3ครั้ง จากนั้นอาทิตล่ะครั้ง เค้าให้เหตุผลว่าเรียนเยอะ เรียนหนัก จากนั้นก็หายไปเลยยยยย
เราก็เอาแต่เรียน กับทำงานพิเศษเท่านั้น ไม่ได้รู้สึกอะไร แค่รู้สึกเหงาในเวลาที่เราเคยคุยกัน ร้องไห้บ้างเป็นบางวัน
จนกระทั่งเรียนจบ เข้ามหาวิทยาลัย เชื่อไหม เราไม่เคยลืมเค้าเลย วันหนึ่งเราได้ข่าวเค้ามาแว้วๆว่าเค้ามีแฟน คบกันมา3 ปีแล้ว พอมานั่งนับๆ เราว่าเค้าคงเริ่มคบกันตอนที่เรากับเปอร์ยังคุยกันอยู่ และอาจเป็นสาเหตุที่เราสองคนต้องหายจากกันไป
เราร้องไห้หนักมาก มากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เข้ามหาลัยวันแรก เราบอกกับตัวเองจะหาแฟนให้ลืมเค้าให้ได้ แต่เอาเข้าจริงๆ มีใครมาจีบ เรามักจะมองหาแต่ผู้ชายที่เป็นเหมือนเปอร์ หน้าตาเหมือนกัน นิสัยเหมือนกัน คนไหนที่คบแล้วรู้สึกว่า ไม่ใช่เปอร์ก็เลิกกันไป โดยที่เราไม่เจ็บปวด แต่กลับรู้สึกคิดถึงเปอร์มากกว่าเดิม จนเรียนจบ ช่วงที่กำลังหางาน ก็ได้ข่าวว่าเปอร์กำลังจะแต่งงาน เราร้องไห้ทุกวันหลังจากได้ยินข่าวนี้ เราตัดสินใจสืบข่าวเปอร์ด้วยตัวเอง
โดยหาเฟชเปอร์ให้เจอ แล้วสร้างเฟชใหม่ขึ้นมา เฟชที่ไม่ใช่เราไม่มีประวัติเรา ไม่มีรูปเรา ไม่มีเฟชเรา แล้วแอดเปอร์ไป ถึงได้รู้ว่า เปอร์เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมาเกือบ7 ปี ไปเมื่อหลายเดือนก่อน เราแอบดีใจ รู้สึกมีความหวัง เราใช่เฟชปลอมนั้นคุยกับเปอร์ จนเปอร์ไว้ใจและยอมเล่าทุกอย่างให้ฟัง
เราตอบตัวเองไม่ได้ว่ายังรักเค้าอยู่ไหม หรือแค่หวงเค้าเท่านั้น งงกับชีวิตตัวเอง
จริงๆเรื่องยังไม่จบนะ ไว้เรามาเล่าใหม่
"รัก" ที่ลืมยากที่สุด
ต้องม.2 เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เค้าเป็น(เพื่อน)ของเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเรา เค้าชื่อเปอร์
เค้าชอบแวะเข้ามาห้องเราเป็นประจำเลย มาแกล้งเพื่อนเค้ามั่ง มานั่งเล่นมั่ง หรือบางทีก็มานั่งกินข้าวกับพวกเพื่อนๆในห้องเราค่ะ
แรกๆเราก็ไม่รู้สึกอะไร แค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ารักดีเนาะ ขาว สูง เค้าหน้าเหมือนลูกครึ่งเลยอ่ะ แบบว่าปลื้ม
จนกระทั่ง.......มีเพื่อนในห้องเราคนหนึ่ง ชื่อทราย คนนี้เค้าเป็นคนกล้าๆมาก อยู่ๆก็เดินดุ่มๆไปบอกเปอร์ว่า ทรายชอบเปอร์นะ
โอ้โฮ้ เรากะเพื่อนนั่งมองหน้ากัน ประมาณว่าชีกล้านะค่ะ......... แต่ทว่า รู้สึกว่าเปอร์จะไม่เล่นด้วย เปอร์บอกทรายว่า "เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว"
เรางี้ ชาไปทั้งตัวกับประโยคที่ว่า "เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว" ในใจ อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นนัก ตั้งแต่นั้นก็ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นเลย
จบไปเรื่องทรายกับเปอร์ แต่ทรายกลับมาแว้งกัดที่เรา มีคนไปบอกทรายว่าเราชอบเปอร์
แต่สุดท้ายเราก็ได้ แพมเนี่ยแหละเป็นแม่สื่อให้ เรากับเปอร์คุยโทรศัพท์กันทุกคืน คุยแบบสนุกสนาน คุยกันแทบทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่เปอร์ติดO วิชาอังกฤษ เราสองคนดูจะเข้ากันได้ ทุกคนดูออกว่าเราสองคนชอบกัน เปอร์อยู่ห้อง5 ส่วนเราอยู่ห้อง6 ที่รร.จะให้เข้าแถวตามเลขที่ ทุกวันเปอร์จะขอแลกที่กับเพื่อนเพื่อมานั่งข้างเราประจำ เปอร์ชอบเอาหนังสือมาตบหัวเราเบาๆก่อนจะวิ่งหนี้ไปทุกวันๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราติดนิยายมาก จนลืมคุยกับเปอร์ตอนเข้าแถว มัวแต่อ่านนิยาย รู้สึกว่าเปอร์จะโกธรมาก ไม่คุยกับเรา ไม่รับโทรศัพท์ แต่พอเรารู้ว่าเค้าโกธรเรื่องนิยาย เราก็เก็บนิยายไปอ่านตอนเรียนแทน
ตอนนั้นเราสองคนเหมือนเริ่มห่างๆกันไป อะไรๆไม่เหมือนเดิม แต่ก็ยังคุยกันบ้าง พอจบม.3 เราก็แยกกันไปเรียน ไม่ได้พบไม่ได้เจอ คุยแค่โทรศัพท์ ก่อนที่เรื่องของเราจะเงียบหายไปเอง ใช้คำว่าเงียบ เพราะ เริ่มจากโทรหาถี่ๆ เป็นโทรหาอาทิตล่ะ2-3ครั้ง จากนั้นอาทิตล่ะครั้ง เค้าให้เหตุผลว่าเรียนเยอะ เรียนหนัก จากนั้นก็หายไปเลยยยยย
เราก็เอาแต่เรียน กับทำงานพิเศษเท่านั้น ไม่ได้รู้สึกอะไร แค่รู้สึกเหงาในเวลาที่เราเคยคุยกัน ร้องไห้บ้างเป็นบางวัน
จนกระทั่งเรียนจบ เข้ามหาวิทยาลัย เชื่อไหม เราไม่เคยลืมเค้าเลย วันหนึ่งเราได้ข่าวเค้ามาแว้วๆว่าเค้ามีแฟน คบกันมา3 ปีแล้ว พอมานั่งนับๆ เราว่าเค้าคงเริ่มคบกันตอนที่เรากับเปอร์ยังคุยกันอยู่ และอาจเป็นสาเหตุที่เราสองคนต้องหายจากกันไป
เราร้องไห้หนักมาก มากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เข้ามหาลัยวันแรก เราบอกกับตัวเองจะหาแฟนให้ลืมเค้าให้ได้ แต่เอาเข้าจริงๆ มีใครมาจีบ เรามักจะมองหาแต่ผู้ชายที่เป็นเหมือนเปอร์ หน้าตาเหมือนกัน นิสัยเหมือนกัน คนไหนที่คบแล้วรู้สึกว่า ไม่ใช่เปอร์ก็เลิกกันไป โดยที่เราไม่เจ็บปวด แต่กลับรู้สึกคิดถึงเปอร์มากกว่าเดิม จนเรียนจบ ช่วงที่กำลังหางาน ก็ได้ข่าวว่าเปอร์กำลังจะแต่งงาน เราร้องไห้ทุกวันหลังจากได้ยินข่าวนี้ เราตัดสินใจสืบข่าวเปอร์ด้วยตัวเอง
โดยหาเฟชเปอร์ให้เจอ แล้วสร้างเฟชใหม่ขึ้นมา เฟชที่ไม่ใช่เราไม่มีประวัติเรา ไม่มีรูปเรา ไม่มีเฟชเรา แล้วแอดเปอร์ไป ถึงได้รู้ว่า เปอร์เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมาเกือบ7 ปี ไปเมื่อหลายเดือนก่อน เราแอบดีใจ รู้สึกมีความหวัง เราใช่เฟชปลอมนั้นคุยกับเปอร์ จนเปอร์ไว้ใจและยอมเล่าทุกอย่างให้ฟัง
เราตอบตัวเองไม่ได้ว่ายังรักเค้าอยู่ไหม หรือแค่หวงเค้าเท่านั้น งงกับชีวิตตัวเอง
จริงๆเรื่องยังไม่จบนะ ไว้เรามาเล่าใหม่