คือตอนแรกเรารุจักกันทางเฟสบุ้ค แฟนเรายูกทม.เรายุยโส เรา2คนคบกับ3ปีเศษๆ โดยไม่เคยเจอกันเลยเพราะยุไกลและไม่มีตังที่มาหาอีกอย่างเราก้ยังเด้กยุ่ พ่อแม่ยังหวง เลยแอบคบกันเงียบๆ เราด้แต่โทและคอลกันรอโอกาสหรือพรมลิขิตที่เขากำหนดไ้ห้เราได้เจอกันจิงๆ(พุดเหมือนนิยาย แต่นี่ชีวิตจิงนะ) แล้ววเราได้มีโอกาสไปฝึกงานที่กทม.เลย ได้พักกด้วย3เดือนเต้ม เรารุสึกแฮปปี้มากเราชอบอ้อนทางทอสัพยุแล้วนี่มายุด้วยกันจิงๆเราทำตัวเปนเด้กขี้แหงไปเลย.. ติดแฟนมาก ไม่อยากนึกถึงตอนห่างกันเลย เพราะกว่าจะด้เจอโอกาสน้อยมากๆ และก้ถึงวันที่เราต้องกลับตจว.เเฟนมาส่งที่นครชัยแอร์ รอส่งจนรถเราออก โทคุยร้องไห้น้ำตาไหลเอง จนรถเราออกเรารุสึกใจหวิวมากๆ¥~¥ ไม่รุ้ว่าอีกช้ารึเร้วกว่าเราจะเรียนจบจะด้ไปทำงานที่ไหน เราจะด้เจอกันอีกไหมนะ😢
ใครเคยห่างกับแฟน2ปีแล้วร้องไห้ทุกวันแบบเราบ้าง