คิดมาก จิตตกตั้งแต่อายุ 15 ใครมีวิธีช่วยบ้าง?

สวัสดีคะ หนูมีปัญหาเรื่องความคิดคะ คือหนูจะคิดมากทุกๆ กล้าๆกลัวๆ ระแวงไปทุกอย่าง แต่พยายามทำตัวเฟรนลี่ เพื่อบังความขี้กลัว เป็นคนอ่อนแอไม่เข้มแข็ง ชอบคิดไปเองคะ กลัวการอยู่คนเดียวมาก แต่ก็อยู่คนเดียวบ่อยๆเพราะความจำเป็น ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นอย่างงี้มากเลยคะ โดยเฉพาะเรื่องเพื่อน กลัวเพื่อนไม่คบ เวลาเพื่อนไม่คุยด้วยนี่คิดไปต่างๆนาๆเลยคะ คิดว่าเค้าโกรธอะไรเราหรือเปล่า แล้วต้องทำยังไงคิดไปคิดมา ก็กลายเป็นความเครียดแล้วไม่กล้าคุยกับใครคิดว่าเพื่อนคนอื่นจะรู้ว่าเพื่อนเราโกรธอะไร เพราะเราเป็นคนไม่กล้าเข้าสังคม
      แต่ก่อนหนูไม่เป็นคนคิดมากอย่างงี้นะคะ ตอนประถมนี่ไม่แคร์ใครไม่กลัวใครเลย พูดตรงๆ แต่เป็นคนเฮฮา ตลก ชอบทำให้คนอื่นขำ แต่เวลาไม่ชอบใครก็ว่าตรงๆเลยเป็นคนไม่มีใครคบ แต่ตอนนั้นไม่คิดไรมาก อยู่คนเดียวได้ แต่ลึกๆในใจก็อยากมีเพื่อนสนิทเพื่อนรักแบบคนอื่นเค้า พอขึ้น ม.1 ก็เปลี่ยนนิสัยตัวเอง ไม่ค่อยเล่นแรงด่าใครเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังเป็นคนสนุกเฮฮาเหมือนเดิม
      ตอน ม.1 เป็นครั้งแรกที่มีเพื่อนเป็นกลุ่มเลยคะ ที่คบกันได้เพราะนิสัยคล้ายๆกัน เป็นเด็กปัญญาอ่อน ไม่ค่อยห่วงสวย เล่นแบบแรงๆได้เหมือน เป็นตัวของตัวเองยังไงทุกคนก็ยังหัวเราะ แต่ก็เข้าได้แค่กลุ่มตัวเอง เพราะคนอื่นไม่ชอบนิสัยเรา
      ตอน ม.2 ต้องย้ายห้อง ย้ายไปอยู่ห้องคนเรียนดี เกรดดี เลยต้องแยกกับเพื่อนในกลุ่ม แรกๆไม่ค่อยมีเพื่อน พอเริ่มมี เราก็สนิทมากๆๆอยู่ แค่คนเดียว ตอนนี้แหละคะ ที่หนูเริ่มกลายเป็นคนคิดมาก เพราะหนูสนิทอยู่แค่คนเดียว แล้วเพื่อนคนนี้เอาแต่ใจ นิดๆหน่อยๆก็งอลไร้สาระ หนูร้องไห้ทุกครั้งที่เค้าโกรธไม่คุยด้วย เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย แล้วไม่ชอบการอยู่คนเดียว หนูคิดมากกับเพื่อนคนนี้ ยอมมันตลอด บางอย่างที่มันไม่ใช่ตัวหนู หนูก็ยอม ทำให้มันเพราะกลัวเค้าจะเลิกคบ นับวันยิ่งคิดมาก คิดมากเพราะต้องมาแคร์มันทุกเรื่อง เพราะเรื่องนิดเรื่องหน่อยมันก็งอล หนูก็พยายามสุดๆที่จะไม่ทำให้มันงอล แต่ก็ทะเลาะกันอยู่ดี
       หนูเลยตัดสินใจย้าย รร.ตอน ม.4 เพราะจะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานใจกับมันอีก ย้ายจากพระประแดงมากรุงเทพค่ะ หนูเป็นคนตลก เฮฮา ตลก โหดๆ เล่นแรง รู้มากบ้าง หื่นเล่นๆบ้าง 55555 รวมๆเป็นคนชอบเฮฮา ขี้เล่น ขยันเรียน แต่ถ้าขี้เกียจก็เล่น ไม่อาสากิจกรรม เน้นสนุกแต่ตั้งใจเรียน ไม่ชอบโดดแต่ไม่ชอบเข้ากับคนเยอะ เพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ หนูไม่แว๊น ไม่แรง ไม่ค่อยติดเรื่องผู้ชายคะ
       เลือกสาย ศิลป์-คำนวณคะ เพื่อนคนแรกที่คบก็คิดว่าเค้าใสๆ แต่อยู่ไปอยู่มาเค้าไปคบกับเพื่อนแรงๆคนนึ่ง แบบรู้มากคะ มีแฟนอยู่ห้องเดียวกันมาพวกเค้ามาจาก รร.อื่นคะ หนูย้ายมาที่ใหม่ก็เลยอึน เข้ากับคนที่แรงๆ รู้มากยากคะ แล้วติดนิสัยตั้งใจเรียนเพราะเคยอยู่ห้องคิงมาก่อน  หนูกับเพื่อนอีก 3 คนนี้อยู่หลังห้องเลยคะ แล้วหนูนั่งริมที่ติดกลางห้อง พวกเค้าสามคนจะชอบคุยกันตอนเรียน เรื่องนุ้นเรื่องนี้ตามประสาเพื่อนเพิ่งรู้จักกันคะ แต่เค้าคุยแบบ เคยมีเรื่องกับคนนุ้นคนนี้อะคะ แล้วหนูมารู้ทีหลังด้วยว่ากินเหล้า สูบบุหรี่กัน ชอบโดดเรียน ไม่กลัวครูเลยคะ ขึ้นเสียงใส่ครู  ในกลุ่มจะไม่ค่อยคุยกับหนู เพราะหนูก็กล้าๆกลัวๆด้วย เพราะแบบนี้ไม่ใช่แนวหนู พูดอะไรไปก็ไม่มีใครสนใจ พวกเค้าคิดว่าหนูซื่อ ใสๆ เหมือนคนโง่ แต่เรียนดีคะ (แต่จริงๆกูรู้มากในแบบของกูตะหาก )ครูจะเลงมาทางกลุ่มพวกหนูบ่อยมาก แต่หนูเป็นคนเดียวที่ตั้งใจเรียน ตอนพักกลางวันก็ขึ้นช้ามาก คนอื่นเค้าขึ้นกันหมดเลยไม่ทันเรียน หนูเลยตัดสินใจย้ายกลุ่มมาคบกับเด็กเรียน เพราะหนูคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับหนูแล้ว ย้ายมากรุงเทพก็มีหลายเหตุผล เพราะอยากจะมาตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตด้วยคะ
       หนูรู้ว่าเพื่อนพวกนี้ไม่ชอบหนู เพราะคิดว่าหนูทิ้งเพื่อน หนูก็คิดมากนะคะ แต่เวลาหนูอยู่กับเพื่อนพวกนี้รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว อึดอัด น่าเบื่อ ไม่สนุก พอหนูอยู่กับเพื่อนใหม่เป็นเด็กเรียนหนูก็มีความสุขนะคะแรกๆ แต่ไม่เคยได้เป็นตัวของตัวเองเลยคะ เพราะพวกนี้มันใสๆ พอหนูจะเล่นแรงบ้างก็ไม่มีใครเล่นกะหนูอยู่ดี แต่ถ้าเรื่องแอ๊ปถ่ายรูปนะ พวกนี้ถนัดนักแล 5555 เลยกลายเป็นคนไม่กล้าแสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาเหมือนเก็บกด น้อยใจเวลาเพื่อนไม่สนใจ หนูจริงใจกับเค้าทุกอย่าง ป่วยก็พาไปห้องพยาบาล ปลอบใจเรื่องแฟน เคลียกับแฟนให้ ทำดีด้วยตลอด ไม่เคยทิ้งให้มันเหงาเลย คบไปคบมา มันเริ่มไม่ใช่แล้วคะ นิสัยไม่เหมือนกันเลยแค่ขยันเรียนเหมือนกัน แต่เรียนเกินไป เรียนแบบไม่ค่อยเล่นเลยคะ ไม่มีความสุขเลย เวลาว่างก็ถ่ายรูป  แอ๊ปๆกัน ไม่สนุกสนานเหมือนหนูอยู่กับเพื่อนเก่าเลยคะ
       แล้วหนูดันซวยไปคบกับรุ่นพี่แล้วมีเรื่องกัน หนูคิดมากจนร้องไห้ปวดหัวเลยคะ หนูไปปรึกษาเพื่อนแล้วมันไม่สนใจไม่อยากฟังเรื่องหนูเลยคะ แล้วไปกดไลค์สถานะที่รุ่นพี่ผู้ชายเค้าด่าหนูด้วย หนูเลยรู้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่จริงใจ ความรู้สึกเลยแย่มากๆ เลยคะ จนวันนึงมีเรื่องทำให้หนูต้องแยกกลุ่มอีก หนูแยกออกมากัน 2 คน แต่ที่ซวยคือ เพื่อนที่แยกออกมากับหนูมันไปเข้ากับกลุ่มที่หนูอยู่ด้วยตอนแรก แล้วพวกนี้ลึกๆในใจมันก็ไม่ชอบหนู แต่หนูก็ไม่มีที่ไปคะ เพราะไม่ค่อยรู้จักใครไม่สนิทกับใครอื่นเลย เลยต้องมาเข้ากับพวกเค้าต่อ
      ห้องหนูมีผช.เยอะมากคะ มีผญ.อยู่ 3 กลุ่ม มีกลุ่มเด็กเรียน (ที่เพิ่งแยกออกมา) อีกกลุ่มก็ไม่สนิท แล้วก็กลุ่มที่หนูสนิทตอนแรกอะคะ ตอนแรกก็อยู่กัน 5 คนคะ ก็สนิทกับเพื่อนใหม่ในกลุ่มคะ สนิทกว่าทุกคนใน รร.นี้เลย เพราะเล่นอะไรติ๊งต๊องเหมือนกัน คนนี้ไม่ค่อยแรง แต่เอาแต่ใจตัวเองมาก
      พอคนในห้องเริ่มสนิทกันมากขึ้นเพื่อนอีกกลุ่มนึงก็มาสนิทกับกลุ่มหนู แต่พวกเค้าไม่ค่อยคุยกับหนูเลยคะ เหมือนไม่ชอบหนู แล้วเวลาอยู่รวมกลุ่มกันมี 10 คน เป็นจำนวนที่มากสำหรับหนูคะ เพราะไม่ชอบเพื่อนในกลุ่มเยอะๆ เวลาอยู่ด้วยกัน หนูจะเหมือนคนไม่มีบทบาท เหมือนหมาหัวเน่า พูดอะไรไปก็ไม่มีใครสนใจ แต่กลุ่มนี้จะเฮฮาสนุกสนานกันมาก แต่หนูกับเข้ากับพวกเค้าไม่ได้ ส่วนนึงเพราะพวกเค้าไม่เปิดใจยอมรับหนูเท่าไหร่ ก็อยู่แบบสนิทกับเพื่อนในกลุ่มแค่ 2 คนแค่นั้นคะ แต่นานวันเริ่มสนิทก็เริ่มทะเลาะกันบ่อย เวลาหนูน้อยใจหรือโกรธไม่มีใครสนใจหนูเลยคะ เงียบไม่พูดด้วย หนูเหงามาก รู้สึกตัวคนเดียวต้องเป็นฝ่ายทักถึงจะได้คุย พวกเค้าชอบเที่ยวคะ แบบเที่ยวบ่อยมาก เลิกเรียนก็แวะห้าง เที่ยวบ่อยจนไม่มีตังเก็บ แต่หนูไม่ค่อยเครียดเรื่องนี้ กลุ่มนี้ชอบนินทามาก นินทากันเองในกลุ่มเพราะคนเยอะมันวุ่นวายคะ หนูเป็นคนไม่สำคัญในกลุ่มไม่ค่อยมีคนสนใจ ไม่จริงใจด้วย คบเพราะหวังผลเรื่องเรียน
      นับวันหนูยิ่งกลายเป็นคนคิดมาก ไม่กล้าเข้ากับคนมากคิด คิดวนไปวนมาเรื่องเดิมๆ ทุกวันนี้หนูก็ไม่ค่อยสนิทกับใครแล้วคะ จะอยู่คนเดียวมีเพื่อนอยู่ห้องอื่น คนในห้องก็สนิทกับคนในกลุ่มคนนึงที่ไม่ชอบความวุ่นวายเหมือนกันคะเค้าเงียบๆ เวลาอยู่รร.แต่จริงเค้าก็ติ๊งต๊องใสๆคะ หนูเข้าได้
      หนูตัดสินใจว่าต่อไปนี้จะไม่สนิทกับใครมากแล้ว ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ยังไงเพื่อนห้องอื่นก็มี เฮฮาเหมือนกันเข้ากันได้ด้วย ขืนฝืนอยู่ร่วมกลุ่มต่อไปก็จะทรมานใจ อึดอัด เหงา โดดเดี่ยว ขึ้นเรียนเข้าห้องน้ำช้าด้วย ชอบโดดเรียนกันด้วย หนูคิดว่าเพื่ออนาคตของหนูเองหนูต้องตัดสินใจแบบนี้ แต่ในใจหนูก็ยังกลัวกังวลว่าจะต้องเหงา จะไม่มีเพื่อนคุยด้วย ไม่มีเพื่อนทำงานกลุ่ม ไม่มีเพื่อนจริงใจ ไม่มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยกัน หนูไม่ได้คิดจะตัดเพื่อนกับคนในกลุ่ม แต่แค่ไม่สนิทเหมือนแต่ก่อนเท่านั้นเอง แต่ในใจหนูก็อ่อนแอ ไม่เข้มแข็งกลัวเพื่อนจะตัดเพื่อน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นหนูจะไม่มีเพื่อนผญ.ในห้องนี้เลย แต่ความจริงมันคงไม่น่ากลัวขนาดนั้น แต่หนูหยุดความกังวลความคิดของหนูไม่ได้ คิดวนไปวนมา กลัวมากกลัวไม่มีเพื่อน กลัวว่าเดินไปคุยกับใครแล้วจะตอบส่ง กลัวจะเดินหนี ตัดสินใจว่าจะไม่สนิทแต่ก็กลัวเพื่อนจะรู้สึกกับเราไม่เหมือนเดิม กลัวโดนทิ้ง อยากปรึกษากับใครก็ได้ จิตแพทย์ที่ไหนก็ได้ หนูต้องการคนปรึกษามาก เวลาหนูมีปัญหาหนูจะปรึกษาผ่านไลน์กับเพื่อนสนิทรร.เก่า แต่ตอนนี้เค้าว่าหนูคิดมาก แล้วก็ไม่สนใจแล้ว หนูก็รู้ว่าตัวเองคิดมากนะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ความคิดมันวนไปวนมาปล่อยวางไม่ได้ซักที ชีวิตไม่มีความสุขมากเลยคะ
            ใครพอจะช่วยหนูได้บ้าง ว่าหนูควรจะยับยั้งความคิดยังไง ทำยังไงถึงจะไม่อ่อนแอ เข้มแข็ง เพราะหนูเป็นลูกคนเดียว แม่คอยประคบประหงม ฐานะไม่รวย เช่าห้องอยู่ พอแม่ไปทำงานชลบุรี ต้องอยู่กับพ่อกลับบ้านดึกๆ หนูต้องเรียน ทำงานบ้าน ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวทำยังไงถึงจะเข้มแข็ง จะได้เอาตัวรอดพ่อแม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนูสงสัยว่าตัวเองจะอยู่ในภาวะโรคจิต แล้วหนูจะเอายังไงกับชีวิตต่อไป
          ขอโทษนะคะเขียนยาวไปนิดนึง 5555 ยังไงก็ขอบคุณที่ทนอ่านมาได้ขนาดนี้ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นล่วงหน้านะคะ