ชีวิตอยู่ตรงไหน... ทำไมเราเป็นได้แค่นี้ T_T

จะตั้งกระทู้แนวนี้มาตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มพิมพ์จากตรงไหน
คือ...เรารู้สึกว่าชีวิตเหมือนล้มเหลวค่ะ ซึ่งคนที่ทำก็คงไม่พ้นตัวเราเองนั่นแหละ
เรารู้ตัวนะคะ แต่เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเราปรับปรุงแก้ไขไม่ได้ซะที
ที่ผ่านมาคิดมาตลอดว่าตัวเองพอตัวในเรื่องการทำงาน (ตอนยังเรียนอยู่ พวกงานทำส่งอาจารย์)
และคิดว่าตัวเองเก่งพอที่จะไปได้ไกลกว่านี้ ถึงแม้การศึกษาจะเป็นมหาวิทยาลัยท้องถิ่นก็ตาม


อันนี้ขอระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจนะคะ ยาวหน่อยเลยใส่สปอยล์ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่เรียนมาเคยเป็นดีเจ. แล้วเสียงตอบรับจากอาจารย์และเพื่อนๆ ดีมาก
พอหลังๆ มาด้วยความที่เป็นคนหัวแข็งเลยมีเรื่องกับหัวหน้าสถานี (ปิดสถานีบ่อยๆ และไม่บอกซักคำ คนจัดไปเสียเที่ยว ค่าน้ำมันรถก็ไม่ได้ สถานีไกลบ้านอีก โมโหค่ะตอนนั้นแต่ที่ทำตอนนั้นเพราะใจรักล้วนๆ)
จบจากการเป็นดีเจได้ปีกว่าๆ ก็เก็บความภูมิใจไว้แล้วก็ไม่ได้เป็นอีกจนกระทั่ง
พี่ที่รู้จักแนะนำให้จัดรายการต่อน้องคนนึงที่ไปเรียนต่อ ตจว. ก็กลับมาทำอีกครั้ง
และรู้สึกว่าทำได้ไม่ดี คงทิ้งช่วงไปนานมากๆ การพูด คุมเครื่องทุกอย่างตื่นเต้นไปหมด
จัดรายการตรงนี้ได้ 3 เดือนก็ไม่เอาแล้ว เพราะไม่อดทนมากพอ (ช่วงนั้นต้องทำภาคนิพนธ์ก่อนจบค่ะ)
ก็เลยจบเรื่องการเป็นดีเจ ณ ตอนนั้นไปเลย

พอเรียนจบมหาลัยที่แรกที่เราทำงานค่อนข้างเสี่ยง เราเป็น จนท.ประชาสัมพันธ์ของวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งค่ะ
แต่กลับต้องดูแลเงินของ นศ. ซึ่งไม่เป็นไปตามเงื่อนไขของการรับสมัคร หรือตอนสัมภาษณ์งานเค้าก็ไม่ได้บอก
ตอนนั้นคิดว่าอยู่ไม่ได้ละ น่ากลัวเกิน ประเดี๋ยวถ้าพลาดจะเข้าเนื้อ ออกเลยค่ะ ไปทำแค่อาทิตย์กว่าๆ เท่านั้นเอง
แล้วก็ไปทำพาร์ทไทม์ร้านหนังสืออีกสามเดือน สามเดือนหลังจากนั้นก็โชคดีที่บริษัทห้างร้านในตัวเมืองเรียกไปสัมภาษณ์
ในตำแหน่ง Graphic Designer ดีใจมากกกกกก เพราะเป็นอาชีพในฝันก่อนจบ

ในช่วงที่เรียนมหาลัยเริ่มมาจับจุดตัวเองได้ว่าพอที่จะทำงานด้าน Graphic Design ได้
พอทำออกมาก็พอใจในผลงานตัวเองนะคะ เพื่อนๆ ที่เห็นผลงานก็ชอบด้วย
เลยคิดว่าเรียนจบก็คงจะยึดอาชีพ Graphic นี่แหละ น่าจะเข้าที่เข้าทางที่สุดละ
พอเรียนจบมาจริงๆ กลับไม่มั่นใจในความสามารถของตัวเอง เพราะใช้ indesign ไม่เก่งพอ (อยากทำเกี่ยวกับหนังสือค่ะ)
illus ก็พื้นๆ Photoshop ก็พื้นอีกเหมือนกัน คือไม่มีเทคนิคอะไรเลย
ส่วนพอร์ตก็เอางานที่ทำตอนเรียนแนบไปตอนที่สัมภาษณ์งานที่สามนี่แหละค่ะ
แล้วเราก็ได้งานทำจริงๆ

แต่แล้วพอได้ทำกลับมีปัญหาอุปสรรคมากมายตามประสาเด็กใหม่ และไม่เคยมีประสบการณ์งานกราฟิคอย่างจริงจังมาก่อน
ดังกระทู้ที่เราเคยตั้งเมื่อช่วงที่เรายังทำงานอยู่ http://pantip.com/topic/31684173
นั่นทำำให้เราปวดหัวจนแทบระเบิด คิดอะไรไม่ออก กลัวเค้าว่ากลัวเค้าด่าไปหมด
จนสุดท้ายที่เราต้องออกก็เพราะเราทำงานพลาดเอง ไม่ตรวจตราให้รอบคอบเพราะชินกับการที่มีคนตรวจให้
วันนั้นเราต้องทำป้ายสามเหลี่ยมพับครึ่งให้กับทางร้านค่ะ
ทีนี้เราไม่เคยทำไอ้เจ้าป้ายสามเหลี่ยมนี่เลย เราไปกลับหัวโดยการคลิกขวา (ซึ่งจริงๆ เค้าหมุนเอาต่างหาก)
พอพับออกมาอีกด้านมันเลยกลับข้าง วันนั้นโดนพี่ที่ทำงานดุแบบใจเสียหมด เพราะความไม่รู้เลยจริงๆ ไม่ลองพับก่อนว่ามันใช้ได้มั้ย
อีกงานที่พลาดคือโบรชัวร์สินค้า งานนี้เราตรวจเต็มที่เพราะกลัวผิดมากกกกก เหมือนกัน แต่ทีนี้พอเราตรวจอยู่พี่ในแผนกก็บอกว่า
ให้ทำงานอีกอย่างก่อนแล้วพี่เค้าก็นั่งดูด้วยว่างานนั้นได้ส่วนจัดดีหรือยัง โอเคมั้ย
จนเราทำงานนั้นจนไม่มีเวลาตรวจรายละเอียดที่ว่าเลย พอถึงเวลาส่งพี่เค้าก็บอกว่าไม่ต้องตรวจแล้ว เอามาเลย
พลิกกกกก!!! พิมพ์ออกไปก็ผิดจนได้ ราคาตู้เย็นผิดจริงๆ ด้วย ซีเรียสและเครียดมาก
เป็นช่วงทดลองงานอยู่ด้วย ทำงานพลาดแบบนี้เค้าคงไม่เอาเราไว้แน่และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คือเราไม่ผ่านการทดลองงานค่ะ
ห้างที่เราทำงานเค้าให้ทดลองงาน 4 เดือน แต่นี่พี่เค้าไม่เอาเราแล้ว ให้อยู่ได้แค่ 3 เดือน มาบอกเอาตอนเกือบๆ ปลายเดือนแล้ว
แล้วเค้าก็พูดว่า "ฝ่ายบุคคลเค้าให้น้องอยู่ถึงสิ้นเดือนนะ" แล้วอีกไม่กี่วันก็สิ้นเดือน ตอนนั้นใจเรา...ไม่ดีเลยค่ะ
กลับบ้านไปร้องไห้ ท้อแท้ เหนื่อยหน่าย ทุกอย่างเสียความมั่นใจหมด เราไม่รู้ว่าเราไม่เหมาะกับงานตรงนี้จริงๆ เหรอ
ทั้งที่พีในแผนกอีกคนก็คอมเม้นท์งานเราว่าทำได้ค่อนข้างดี แล้วการจัดหน้ากระดาษอะไรก็เหมือนเคยทำมาก่อน เสียตรงที่สมาธิเท่านั้น

ตอนนี้เราตกงานมาร่วม 6 เดือนแล้วก็ยังไม่กล้าไปสมัครงานที่ใหม่ เรากลัวมากๆ
จะไปสมัครโรงพิมพ์ก็กลัวในความสามารถตรงนี้ ตอนนั้นพี่เค้าก็บอกว่า "น้องไม่เหมาะกับงานตรงนี้ครับ งานนี้มันต้องใช้สมาธิ และละเอียด"
เราก็ได้แต่เถียงในใจว่า "ก็กูไม่เคยทำไอ้ป้ายนั่น ส่วนโบรชัวร์กูจะตรวจมืงก็ไม่ให้กูตรวจ แล้วจะให้กูทำยังไง?"
ไหนจะโดนว่างานเราตลกอีก โดนว่าไม่มีเซนส์ในการออกแบบ เจ็บสุดๆ ค่ะ ขอระบายเลย

แต่เรายังไม่คิดว่าเราไม่เหมาะกับงานตรงนี้ เรายังอยากไปต่อ ยังอยากวาดรูปทำสติ๊กเกอร์ไลน์
อยากทำหนังสือ แต่บอกเลยว่าก้าวไม่ออกค่ะ T_T อยากจะลองไปสมัครดู เงินเดือนเท่าไหร่ช่างมัน
พอจะรับงานเองก็มองดูศักยภาพของตัวเองแล้วถามตัวเองหลายๆ ครั้งอีกว่า "จะเริ่มจากไหนดี?"
แต่ก็ไม่กล้า ไม่กล้า ไม่กล้า ไม่กล้า ไม่กล้า ไม่กล้า ไม่กล้า ไม่กล้า


ที่จริงแล้วพอมาถึงจุดๆ นี้นาทีนี้ ตัวเองไม่ได้เก่งอะไรเลย เหมือนเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่มีค่า
เพื่อนเก่าเราสอบติดหน่วยงานรัฐวิสาหกิจใหญ่โต จะได้เข้าบรรจุไม่นานนี้
อีกคนได้ทุนไปเรียนต่อ ป.โท ต่างประเทศจนถึง ป.เอก เก่งมากๆ คนนี้ชื่นชมจริงๆ เก่งมาแต่เด็กๆ
และอีกหลายคนที่ได้ดิบได้ดีทำงานเป็นหลักฐานมั่นคง มีบ้าน มีรถ ซื้อได้ด้วยลำแข้ง สมอง สองมือของตัวเอง
แล้วเรามีอะไร T_T เราถามตัวเองแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว
ตอนนี้คิดว่าตัวเองไม่มีประโยชน์ที่สุดเลย แม่กับพี่สาวก็บอกว่าให้หางานได้แล้ว
เราเองก็พยายามแต่ก็อย่างที่บอกว่ากลัวงานด้านที่เราชอบไปเลย ไม่กล้าสมัครโรงพิมพ์
สอบเข้าหน่วยงานราชการ / รัฐวิสาหกิจ ก็ไม่ติดอีก TOEIC ไม่ถึง ไปติวมาก็ใช้เงินเยอะ
กว่าจะผ่านต้องหมดไปเท่าไหร่ไม่อยากจะนึก พ่อก็ส่งที่บ้านอยู่คนเดียว
เราเปรียบตัวเองได้เต็มปากว่าเป็นเห็บของบ้าน

อาชีพในฝันอีกอย่างคือ ทหาร ค่ะ ถ้าสอบไม่ติดว่าจะลงทหารพราน (อส.ทพ.)
แต่เอาเรื่องนี้ปรึกษาแม่กับพี่ก็ได้คำตอบว่า "เค้าส่งไปตรงนู้นอ่ะ อยากไปตายฟรีเหรอ?"
เราก็พูดอะไรไม่ออก คือ...คิดว่าการเป็นทหารพรานเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อส่วนรวมสุดๆ
คิดว่าตัวเองคงทำอะไรที่มีและเป็นประโยชน์มากกว่าทุกวันนี้ ถ้าได้เป็นจริงๆ

จะว่าไปตอนนี้รู้สึกมืดมนก็ได้ค่ะ มันไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี
อยากทำงานที่มันมั่นคง มีเงินใช้โดยที่ไม่ต้องขอที่บ้านอีก
สิ่งที่มาทำให้เครียดคือคนชอบถามค่ะ "ทำงานที่ไหน" "ได้งานทำหรือยัง"
บางทีคิดว่านี่เราทะนงตัวเองเกินไปมั้ย? คิดว่าจะเก่งจนถีบตัวเองให้ไปได้ไกลขนาดนั้นเลยเหรอ?
โอยเครียด T_T

สรุปตอนนี้อยากทำงานทางด้านกราฟิคใหม่ค่ะ แต่ไม่กล้าเริ่มจริงๆ นะ
ส่วนทหารก็ตั้งใจจะสอบให้ติดค่ะ (จะได้มั้ยเนี่ย)

ถ้าพูดจาวกวนไม่รู้เรื่องก็ขออภัยด้วยนะคะ และขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านรวมถึงให้คำแนะนำดีๆ ค่ะ T_T