ตอนเราขึ้นมัธยมปลาย ม.4 เรามีเพื่อนทั้งเก่าและใหม่เยอะแยะเลย จนเข้า ม.4 เทอม 2
มีอาจารย์ท่านหนึ่งมาบอกว่า ห้องเธอจะมีเด็กมาเข้าใหม่นะ เป็นหลานอาจารย์ท่านหนึ่ง
ซึ่งเราก็อยากรู้อยากเห็นว่าจะเป็นคนยังไงนะหลานอาจารย์ ไม่มีกี่วันต่อมา เด็กใหม่ก็มาถึง
บุคคลิกของเธอ เป็นคนใสซื่อ นิสัยไร้เดียงสา วันแรกที่เธอเข้ามา ไม่มีเพื่อนในห้องชอบขี้หน้าเธอเลย
ยกเว้นเราที่เข้าไปคุยเป็นเพื่อนกับเธอ หลังจากนั้นมาเราก็ได้เป็นเพื่อนเธอ เธอมาจากจังหวัดสุพรรณ
และมีครอบครัวที่ยากจน แม่เธอทำงานตัดอ้อย ได้ค่าจ้างวันละ 150 บาท พ่อเธอไม่ทำงาน
ส่วนเธอต้องจากสุพรรณมากรุงเทพ เพราะอะไรเธอไม่เคยบอก เธอพักอยู่ในแมนชั่นเล็กๆห้อง 4 เหลี่ยม
กับอาจารย์ ออกค่าใช่จ่ายคนละครึ่งกับอาจารย์ทุกเดือน จากนั้นเราก็ชวนเธอมาทำรายงานที่บ้าน
ไปไหนมาไหนด้วยกันกับครอบครัวเรา จนสนิทกัน ครอบครัวเรารักเธอมากทุกคนเลย เพราะเห็นว่าเธอนิสัยดี
เราก็พาเธอมาบ้านเราบ่อยๆมาทำงานบ้านเราบ้าง พ่อแม่เราก็ให้เงินเธอ มานอนพักที่บ้านเราบ้าง
จนอาจารย์ที่เป็นผู้ปกครองเธอ โมโหไม่ให้ออกมา เพราะออกบ่อยเหลือเกิน
สาเหตุที่เธอออกเพราะเธออยากมาทำงานบ้านเราแล้วได้เงิน ดีกว่าอยู่ห้องเฉยๆ
เธอได้เงินจากแม่เธอเดือน ละ 3000 บาท รวมทั้งเดือน แถมเธอยังต้องออกค่าเช่าห้อง ค่าน้ำ
ค่าไฟ กับอาจารย์คนละครึ่งด้วย เธอกังวลอยากออกมาอยู่กับเรามากๆ เพราะที่บ้านเราก็อนุญาตแล้ว
แต่เธอยังอยู่ไม่ได้ พอเข้าช่วงปิดเทอม เธอก็กลับไป ตจว. บ้านของเธอ ไม่กี่วันเธอก็กลับมา
เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาพักที่บ้านเราก่อน เราก็ถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม
เราก็นั่งคุยเล่นกับเธอตามประสาเพื่อน และแล้วก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
เหมือนมีคนโทรเข้ามา จากนั้นเธอก็พูดโทรศัพท์ แล้วร้องไห้ แล้วเธอก็วางสาย เราก็เข้าไปถามว่า
เป็นอะไร มีเรื่องอะไรหรอ แล้วเธอก็เล่าให้เราฟัง ว่าอาจารย์โทรไปบอกแม่เธอว่า
เห็นเธอนั่งมอไชด์ไปกับผู้ชาย แล้วเอาเงินไปเลี้ยงผู้ชายด้วย ซึ่งตอนนั้นเราก็ฉงนคิด
มันจะไปหา ผช ได้ไง ก็นี่มันเพิ่งมากรุงเทพ มาหาเรา แล้วเธอก็ร้องไห้ เราก็บอกว่าอย่าร้อง
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราช่วยพูดกับแม่เธอให้ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เชื่ออาจารย์หรอกว่าเธอเป็นอย่างนั้น
เราก็ช่วยพูดกับแม่เธอให้ว่าเธอก็พึ่งกลับมา จาก ตจว. ก็ไม่ได้อะไร แต่เธอบอกเราว่าอาจารย์ใส่ร้ายเธอ
เราก็คิดในใจมันจะไปกันใหญ่แล้วนะ อาจารย์เขาจะเป็นคนอย่างนั้นหรอ เราก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
ก็เออ ออ กับเธอไป หลังจากนั้นไม่มีกี่วันเธอก็กลับไปอยู่แมนชั่นกับอาจารย์ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็ฌนอะไรกันยังไง
เปิดเทอมใหม่ ขึ้น ม.5 เธอเจอแฟนเก่าของเธอ เรียนมหาลัยราชภัฏแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
ตอนนั้นจำได้ว่าเป็นตอนเลิกเรียน แล้วเดินไปเล่นที่ห้างแถวนั้น บังเอิญเจอแฟนเธอเข้า
จากนั้นเธอก็คุยกันกับแฟนของเธอใกล้ชิดสนิทสนม แล้วขอเบอร์โทรกันและกัน
เราก็ไม่พูดอะไรมาก เฉยๆเพราะ งง อยู่ เวลาผ่านไปอีก หลังเราสอบเสร็จ เราก็แวะไปบ้านเพื่อนสนิท
ไปนั่งเล่นพาเธอไปด้วย เสียงโทรศัพเธอก็ดังขึ้น แฟนเธอโทรมา ตอนนั้นประมาณ บ่ายสามโมงเย็น
เธอก็บอกเราว่า เดี๋ยวเราขอไปเดินเล่นกับแฟนที่วังหลังก่อนนะ เราก็บอกว่า กลับมาไวๆนะ อย่าไปไหนไกล
ก็เป็นห่วงเพื่อนนิ่ เพราะวันนั้นเราให้เธอมานอนพักที่บ้านเราไง เราก็รอกลับบ้านพร้อมเธอจนค่ำ เฮ้อออ
เอะใจละ เธอกลับมาประมาณ 2 ทุ่ม ตอนนั้นเราก็โกรธเธอ ไม่ยอมพูดอะไร เธอก็บอกเราว่า
ตังเหลือน้อยแล้ว เราก็ไม่พูดอะไรอีก *เรื่องมันยาวมากนะ เค้าจะพยายามย่อนะ*
หลังจากนั้นเธอไปไหนมาไหนบ้านแฟน ไปถึงห้องแฟนเธอ เราก็ไม่อีกว่าไปทำอะไรรู้อีกว่าไปทำอะไร
ถ้าเพื่อนๆที่มาอ่านล่ะคิดสิ่ว่าเธอไปทำอะไร สุดจะเตือนล่ะเน๊อะเพื่อนในห้องก็เตือนเราเหมือนกันว่าอย่าคบเธอนะ
เราก็บอกว่าพวกยังไม่รู้อะไรน่ะเขาน่าสงสารนะ เราก็เล่าๆๆๆๆ เพื่อนในห้องพักหลังๆก็ไม่ยุ่งกับเราเลยอ่ะ
เพราะเห็นว่าเราไปยุ่งกับคนนี้มาก เราก็อัดอั้นในใจว่าทำไมเพื่อนทั้งห้องถึงเกลียดเรา
แล้วเรากลั้นน้ำตาไม่ไหว เลยลากแขนเพื่อนคนนึงที่พอจะเข้าใจและพูดรู้เรื่องที่สุดไปห้องน้ำ
จากนั้นเราก็กอดเพื่อนเราแล้วร้องไห้ เพื่อนบอกเราว่าร้องออกมาให้หมดเลยนะ อย่าเก็บมันไว้
เราก็ถามเพื่อนเราว่าทำไมเพื่อนทั้งห้องไม่เหมือนเดิมไม่แต่คนเกลียดเรา เพื่อนคนที่มากับเราก็บอกว่า
ไม่มีใครเกลียดแกหรอก เพื่อนทั้งห้องรักแกนะ เพื่อนทั้งห้องแค่ไม่ชอบหลานอาจารย์
เราก็ถามว่าทำไมถึงไม่ชอบเธอกันล่ะ เธอน่าสงสาร แล้วเราก็เล่าให้เขาฟังทั้งหมด เพื่อนก็เข้าใจ
หลังจากนั้นเราก็เดินออกจากห้องน้ำ เพื่อนในห้องมานั่งหน้าห้องแล้วก็วิ่งเข้ามาเรา ถามว่าร้องไห้ทำไม
เพื่อนอีกคนก็เล่าให้ฟัง เพื่อนทุกคนก็มาบอกเราว่า อย่าเข้าใจผิดนะพวกเราไม่ได้เกลียดแกพวกเรารักแกนะ
เพื่อนทุกคนก็มาปลอบเราจนเราดีขึ้น เราก็เดินเข้าไปในห้องเรียนไปนั่งโต๊ะของตนเอง เห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่
เราก็ถามเธอว่า ร้องไห้ทำไม เธอก็บอกเราว่าเราจะทิ้งเธอแล้วใช่ไหม ตัดหางปล่อยวัดเธอแล้วใช่ไหม
เราก็บอกไม่ใช่อย่างนั้นเราไม่ทิ้งเธอนะ เราเล่าเรื่องเธอให้เพื่อนทุกคนฟังหมดแล้ว
หลังจากนั้นก็มีเพื่อนในห้องไปบอกอาจารย์สอนคณิต ครูสอนคณิตก็เห็นใจช่วยเหลือเรื่องค่าเล่าเรียนให้กับเธอ
ส่วนเพื่อในห้องก็รวบรวมเงินคนเล็กละน้อยให้เธอ เธอก็ขอบคุณเพื่อนทุกคน พอตกเย็น
เธอนำเงินที่ได้ไปซื้อรองเท้าใส่เล่นใหม่ T^T ใช้เงินเน๊อะ คิดนะว่าตกลงเธอคนนี้เป็คนยังไไงกันแน่
พักหลังเราไม่ค่อยคุยกับเธอ เพราะรับนิสัยเธอไม่ได้ เรื่อง ผช เรื่องการใช้เงินโดยไม่เป็นประโยชน์
ทั้งๆที่แม่ของเธอก็ทำงานตัดอ้อยจนเหนื่อย แต่เธอไม่เห็นในคุณค่าของเงิน
เราก็เตือนเธอแล้วแต่เธอไม่ทำตาม เราก็เลยถอยออกเรื่อยๆอาจารย์คนนั้นก็เช่นกันคอยตีตัวออกห่าง
แต่เธอไปบอกกับเพื่อนคนอื่นว่าเราเป็นไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ใส่ร้ายเราสารพัดจนเพื่อนในห้องเข้าใจว่าเราเป็นคนไม่ดี
เฮ้อออเพื่อเราหูเบา เราก็คิดในใจเอาเถอะเธออยากพูดยังไงก็พูดไปสักวันก็จะมีคนเห็นทาสแท้ของเธอเอง
พ่อแม่เราที่เคยช่วยเหลือเธอก็โดนเธอใส่ร้ายเช่นกัน ตอนนั้นเราโครตเสียความรู้สึกมากอ่ะ
หลังจากมารู้ว่าเธอเป็นคนไม่ดีแบบนี้ ร้องไห้เสียใจ เสียความรู้สึกทั้งหมดที่เคยช่วยเหลือกลับทำกับเราแบบนี้
เราโครตเสียใจเลย หลังจากนั้นเพื่อนๆทุกคนก็เข้าใจเรา เพื่อนก็เริ่มเห็นนิสัยเธอแล้วเหมือนกัน
แม่ของเธออาการป่วยหนักปางตายค่ะ เป็นโรคล้มหมอนนอนเสื่อ ไม่รู้เธอกลับไปดูแลแม่ของเธอหรือเปล่า
ปัจจุบันเธอก็ทำงาน.........ไม่สามารถบอกได้ บอกได้แค่ว่าแต่งตัวเหมือนผช หญิงยืนใต้ต้นมะขามสนามหลวงตอนกลางคืน
พ่อแม่เราก็ถามหาเธอว่าเธอเป็นยังไงบ้าง เราก็บอกไปว่า ช่างเขาเถอะ
เขาเลือกทางของเขาเอง เรารั้งเขาไว้ไม่อยู่หรอก เราไม่สามารถบังคับเขาได้
****************ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านค่ะ ขอบคุณค่ะ******************************
เรื่องยาวกว่านี้นะคะ แค่คงพิมพ์ไม่หมด ^^ ปัจจุบันเราก็เฉยๆแล้วล่ะ
เราแค่อยากแชร์ประสบการณ์เลวร้ายที่ได้เจอ เสียใจมาก
เพื่อนๆเคยเจอกันไหมคะ ให้คำแนะนำได้นะคะ ขอบคุณค่ะ
" เพื่อน หรือ งูพิษ "
มีอาจารย์ท่านหนึ่งมาบอกว่า ห้องเธอจะมีเด็กมาเข้าใหม่นะ เป็นหลานอาจารย์ท่านหนึ่ง
ซึ่งเราก็อยากรู้อยากเห็นว่าจะเป็นคนยังไงนะหลานอาจารย์ ไม่มีกี่วันต่อมา เด็กใหม่ก็มาถึง
บุคคลิกของเธอ เป็นคนใสซื่อ นิสัยไร้เดียงสา วันแรกที่เธอเข้ามา ไม่มีเพื่อนในห้องชอบขี้หน้าเธอเลย
ยกเว้นเราที่เข้าไปคุยเป็นเพื่อนกับเธอ หลังจากนั้นมาเราก็ได้เป็นเพื่อนเธอ เธอมาจากจังหวัดสุพรรณ
และมีครอบครัวที่ยากจน แม่เธอทำงานตัดอ้อย ได้ค่าจ้างวันละ 150 บาท พ่อเธอไม่ทำงาน
ส่วนเธอต้องจากสุพรรณมากรุงเทพ เพราะอะไรเธอไม่เคยบอก เธอพักอยู่ในแมนชั่นเล็กๆห้อง 4 เหลี่ยม
กับอาจารย์ ออกค่าใช่จ่ายคนละครึ่งกับอาจารย์ทุกเดือน จากนั้นเราก็ชวนเธอมาทำรายงานที่บ้าน
ไปไหนมาไหนด้วยกันกับครอบครัวเรา จนสนิทกัน ครอบครัวเรารักเธอมากทุกคนเลย เพราะเห็นว่าเธอนิสัยดี
เราก็พาเธอมาบ้านเราบ่อยๆมาทำงานบ้านเราบ้าง พ่อแม่เราก็ให้เงินเธอ มานอนพักที่บ้านเราบ้าง
จนอาจารย์ที่เป็นผู้ปกครองเธอ โมโหไม่ให้ออกมา เพราะออกบ่อยเหลือเกิน
สาเหตุที่เธอออกเพราะเธออยากมาทำงานบ้านเราแล้วได้เงิน ดีกว่าอยู่ห้องเฉยๆ
เธอได้เงินจากแม่เธอเดือน ละ 3000 บาท รวมทั้งเดือน แถมเธอยังต้องออกค่าเช่าห้อง ค่าน้ำ
ค่าไฟ กับอาจารย์คนละครึ่งด้วย เธอกังวลอยากออกมาอยู่กับเรามากๆ เพราะที่บ้านเราก็อนุญาตแล้ว
แต่เธอยังอยู่ไม่ได้ พอเข้าช่วงปิดเทอม เธอก็กลับไป ตจว. บ้านของเธอ ไม่กี่วันเธอก็กลับมา
เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาพักที่บ้านเราก่อน เราก็ถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม
เราก็นั่งคุยเล่นกับเธอตามประสาเพื่อน และแล้วก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
เหมือนมีคนโทรเข้ามา จากนั้นเธอก็พูดโทรศัพท์ แล้วร้องไห้ แล้วเธอก็วางสาย เราก็เข้าไปถามว่า
เป็นอะไร มีเรื่องอะไรหรอ แล้วเธอก็เล่าให้เราฟัง ว่าอาจารย์โทรไปบอกแม่เธอว่า
เห็นเธอนั่งมอไชด์ไปกับผู้ชาย แล้วเอาเงินไปเลี้ยงผู้ชายด้วย ซึ่งตอนนั้นเราก็ฉงนคิด
มันจะไปหา ผช ได้ไง ก็นี่มันเพิ่งมากรุงเทพ มาหาเรา แล้วเธอก็ร้องไห้ เราก็บอกว่าอย่าร้อง
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราช่วยพูดกับแม่เธอให้ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เชื่ออาจารย์หรอกว่าเธอเป็นอย่างนั้น
เราก็ช่วยพูดกับแม่เธอให้ว่าเธอก็พึ่งกลับมา จาก ตจว. ก็ไม่ได้อะไร แต่เธอบอกเราว่าอาจารย์ใส่ร้ายเธอ
เราก็คิดในใจมันจะไปกันใหญ่แล้วนะ อาจารย์เขาจะเป็นคนอย่างนั้นหรอ เราก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
ก็เออ ออ กับเธอไป หลังจากนั้นไม่มีกี่วันเธอก็กลับไปอยู่แมนชั่นกับอาจารย์ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็ฌนอะไรกันยังไง
เปิดเทอมใหม่ ขึ้น ม.5 เธอเจอแฟนเก่าของเธอ เรียนมหาลัยราชภัฏแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
ตอนนั้นจำได้ว่าเป็นตอนเลิกเรียน แล้วเดินไปเล่นที่ห้างแถวนั้น บังเอิญเจอแฟนเธอเข้า
จากนั้นเธอก็คุยกันกับแฟนของเธอใกล้ชิดสนิทสนม แล้วขอเบอร์โทรกันและกัน
เราก็ไม่พูดอะไรมาก เฉยๆเพราะ งง อยู่ เวลาผ่านไปอีก หลังเราสอบเสร็จ เราก็แวะไปบ้านเพื่อนสนิท
ไปนั่งเล่นพาเธอไปด้วย เสียงโทรศัพเธอก็ดังขึ้น แฟนเธอโทรมา ตอนนั้นประมาณ บ่ายสามโมงเย็น
เธอก็บอกเราว่า เดี๋ยวเราขอไปเดินเล่นกับแฟนที่วังหลังก่อนนะ เราก็บอกว่า กลับมาไวๆนะ อย่าไปไหนไกล
ก็เป็นห่วงเพื่อนนิ่ เพราะวันนั้นเราให้เธอมานอนพักที่บ้านเราไง เราก็รอกลับบ้านพร้อมเธอจนค่ำ เฮ้อออ
เอะใจละ เธอกลับมาประมาณ 2 ทุ่ม ตอนนั้นเราก็โกรธเธอ ไม่ยอมพูดอะไร เธอก็บอกเราว่า
ตังเหลือน้อยแล้ว เราก็ไม่พูดอะไรอีก *เรื่องมันยาวมากนะ เค้าจะพยายามย่อนะ*
หลังจากนั้นเธอไปไหนมาไหนบ้านแฟน ไปถึงห้องแฟนเธอ เราก็ไม่อีกว่าไปทำอะไรรู้อีกว่าไปทำอะไร
ถ้าเพื่อนๆที่มาอ่านล่ะคิดสิ่ว่าเธอไปทำอะไร สุดจะเตือนล่ะเน๊อะเพื่อนในห้องก็เตือนเราเหมือนกันว่าอย่าคบเธอนะ
เราก็บอกว่าพวกยังไม่รู้อะไรน่ะเขาน่าสงสารนะ เราก็เล่าๆๆๆๆ เพื่อนในห้องพักหลังๆก็ไม่ยุ่งกับเราเลยอ่ะ
เพราะเห็นว่าเราไปยุ่งกับคนนี้มาก เราก็อัดอั้นในใจว่าทำไมเพื่อนทั้งห้องถึงเกลียดเรา
แล้วเรากลั้นน้ำตาไม่ไหว เลยลากแขนเพื่อนคนนึงที่พอจะเข้าใจและพูดรู้เรื่องที่สุดไปห้องน้ำ
จากนั้นเราก็กอดเพื่อนเราแล้วร้องไห้ เพื่อนบอกเราว่าร้องออกมาให้หมดเลยนะ อย่าเก็บมันไว้
เราก็ถามเพื่อนเราว่าทำไมเพื่อนทั้งห้องไม่เหมือนเดิมไม่แต่คนเกลียดเรา เพื่อนคนที่มากับเราก็บอกว่า
ไม่มีใครเกลียดแกหรอก เพื่อนทั้งห้องรักแกนะ เพื่อนทั้งห้องแค่ไม่ชอบหลานอาจารย์
เราก็ถามว่าทำไมถึงไม่ชอบเธอกันล่ะ เธอน่าสงสาร แล้วเราก็เล่าให้เขาฟังทั้งหมด เพื่อนก็เข้าใจ
หลังจากนั้นเราก็เดินออกจากห้องน้ำ เพื่อนในห้องมานั่งหน้าห้องแล้วก็วิ่งเข้ามาเรา ถามว่าร้องไห้ทำไม
เพื่อนอีกคนก็เล่าให้ฟัง เพื่อนทุกคนก็มาบอกเราว่า อย่าเข้าใจผิดนะพวกเราไม่ได้เกลียดแกพวกเรารักแกนะ
เพื่อนทุกคนก็มาปลอบเราจนเราดีขึ้น เราก็เดินเข้าไปในห้องเรียนไปนั่งโต๊ะของตนเอง เห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่
เราก็ถามเธอว่า ร้องไห้ทำไม เธอก็บอกเราว่าเราจะทิ้งเธอแล้วใช่ไหม ตัดหางปล่อยวัดเธอแล้วใช่ไหม
เราก็บอกไม่ใช่อย่างนั้นเราไม่ทิ้งเธอนะ เราเล่าเรื่องเธอให้เพื่อนทุกคนฟังหมดแล้ว
หลังจากนั้นก็มีเพื่อนในห้องไปบอกอาจารย์สอนคณิต ครูสอนคณิตก็เห็นใจช่วยเหลือเรื่องค่าเล่าเรียนให้กับเธอ
ส่วนเพื่อในห้องก็รวบรวมเงินคนเล็กละน้อยให้เธอ เธอก็ขอบคุณเพื่อนทุกคน พอตกเย็น
เธอนำเงินที่ได้ไปซื้อรองเท้าใส่เล่นใหม่ T^T ใช้เงินเน๊อะ คิดนะว่าตกลงเธอคนนี้เป็คนยังไไงกันแน่
พักหลังเราไม่ค่อยคุยกับเธอ เพราะรับนิสัยเธอไม่ได้ เรื่อง ผช เรื่องการใช้เงินโดยไม่เป็นประโยชน์
ทั้งๆที่แม่ของเธอก็ทำงานตัดอ้อยจนเหนื่อย แต่เธอไม่เห็นในคุณค่าของเงิน
เราก็เตือนเธอแล้วแต่เธอไม่ทำตาม เราก็เลยถอยออกเรื่อยๆอาจารย์คนนั้นก็เช่นกันคอยตีตัวออกห่าง
แต่เธอไปบอกกับเพื่อนคนอื่นว่าเราเป็นไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ใส่ร้ายเราสารพัดจนเพื่อนในห้องเข้าใจว่าเราเป็นคนไม่ดี
เฮ้อออเพื่อเราหูเบา เราก็คิดในใจเอาเถอะเธออยากพูดยังไงก็พูดไปสักวันก็จะมีคนเห็นทาสแท้ของเธอเอง
พ่อแม่เราที่เคยช่วยเหลือเธอก็โดนเธอใส่ร้ายเช่นกัน ตอนนั้นเราโครตเสียความรู้สึกมากอ่ะ
หลังจากมารู้ว่าเธอเป็นคนไม่ดีแบบนี้ ร้องไห้เสียใจ เสียความรู้สึกทั้งหมดที่เคยช่วยเหลือกลับทำกับเราแบบนี้
เราโครตเสียใจเลย หลังจากนั้นเพื่อนๆทุกคนก็เข้าใจเรา เพื่อนก็เริ่มเห็นนิสัยเธอแล้วเหมือนกัน
แม่ของเธออาการป่วยหนักปางตายค่ะ เป็นโรคล้มหมอนนอนเสื่อ ไม่รู้เธอกลับไปดูแลแม่ของเธอหรือเปล่า
ปัจจุบันเธอก็ทำงาน.........ไม่สามารถบอกได้ บอกได้แค่ว่าแต่งตัวเหมือนผช หญิงยืนใต้ต้นมะขามสนามหลวงตอนกลางคืน
พ่อแม่เราก็ถามหาเธอว่าเธอเป็นยังไงบ้าง เราก็บอกไปว่า ช่างเขาเถอะ
เขาเลือกทางของเขาเอง เรารั้งเขาไว้ไม่อยู่หรอก เราไม่สามารถบังคับเขาได้
****************ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านค่ะ ขอบคุณค่ะ******************************
เรื่องยาวกว่านี้นะคะ แค่คงพิมพ์ไม่หมด ^^ ปัจจุบันเราก็เฉยๆแล้วล่ะ
เราแค่อยากแชร์ประสบการณ์เลวร้ายที่ได้เจอ เสียใจมาก
เพื่อนๆเคยเจอกันไหมคะ ให้คำแนะนำได้นะคะ ขอบคุณค่ะ