ก่อนอื่นเราแนะนำตัวก่อนเลยนะ
เราก็เป็นวัยรุ่นคนนึงที่อยากรู้อยากลองในหลายๆเรื่อง เริ่มเลยละกันเราไม่รู้หรอกว่าตัวเราเองเป็นคนยังไง
ตอน ป.6 เราชอบผู้ชายคนนึง เค้าเป็นเพื่อนแม่ คงไม่ต้องบอกอายุหรอกนะ เราก็จำไม่ได้ว่าเราเริ่มต้นคุยกันได้ไง แต่เราคุยกันเรื่อยๆเวลาผ่านไป 1ปีเราจึงได้มาเจอกันแม่ก็ไม่เคยสงสัยเรื่องของเราเลย วันนั้นผู้ชายคนนั้นก็ขอแม่เราว่าจะไปธุระจะพาเราไปด้วยกัน เราก็ไปด้วยทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จนมันเกิดขึ้นจริงจากนั้นเป็นต้นมาเราก็จะเจอกันปีละครั้งเพราะเราอยู่ไกลกัน จนปัจจุบันเรายังเจอกันอยู่มันก็ผ่านมาจะ10ปีแล้ว แต่ใช่ว่าเราจะมีแค่เค้าคนเดียวและที่สำคัญเค้ามีครอบครัวแล้ว ระหว่างที่เราคุยกับเพื่อนแม่คนนี้ เราก็รู้สึกชอบผู้หญิงคนนึง อายุห่างกับเราเยอะมากเยอะกว่า20ปี เราจะใช่คำว่าเธอแทนผู้หญิงคนนี้ล่ะกันนะ เธอทำงานมีหน้ามีตาเจอกับเราแทบทุกวันทุกวันที่เจอเราก็มีความสุขเสมอ เธอมีครอบครัวแล้วมีลูกด้วย ความจริงตอนนั้นเราก็คิดนะว่าคงเป็นไปได้ยากกับความสัมพันธ์แบบนี้ แต่มันก็เกิดขึ้นจริง กลายเป็นเราคุยกันทุกวันเจอกันทุกวันรู้สึกๆดีๆ ให้กัน เธอพยายามจะเดินออกจากชีวิตเราแต่เราไม่ยอม เราดื้นรั้นมากตอนนั้น จนเธอต้องยอม เรารอส่งเธอกลับบ้านทุกวันบางวันแฟนเธอมารับด้วย มันก็เจ็บแปลกๆดี อยู่ๆน้ำตาก็ไหล จนความสัมพันธ์เราพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเราทำให้ครอบครัวเธอระหกระแหงมาก เราไม่ยอมให้เธอนอนกับแฟนเธอ บางครั้งเธอก็ตามใจเรา แต่ถ้าวันไหนเธอนอนกับแฟนเราก็จะร้องไห้ทั้งคืน จนหลังๆ เราไปนอนบ้านเธอ ไปเป็นก้างขว้างเธอกับแฟนเลย จนเวลาผ่านมาเป็นปีมันก็เกิดเรื่องไม่คาดฝัน แฟนเธอนอกใจเธอทำให้เธอเสียใจ มันอาจจะเป็นเพราะเราก็ได้แต่นิสัยเดิมเขาเจ้าชู้อยู่แล้ว วันนั้นเป็นปรใหม่ที่ไม่น่าจดจำเลย ระหว่างที่เราและครอบครัวของเธอเดินทางท่องเที่ยวในช่วงปีใหม่ เช้าตรู่ของวันที่1 ระหว่างที่เธอออกจากห้องนอนไป ในห้องนอนก็เหลือลูกเธอ 1 คนและแฟนของเธอ เราก็รู้สึกเหมือนมีใครมากอดเรา เราก็คิดในใจแล้วว่าต้องเป็นแฟนเธอแล้วก็จริง เขาบอกว่า ขอเถอะนะเราก็ไม่ยอม แต่ด้วยความกลัวหลายๆอย่าง เราเลยต้องตกเป็นของเขา เราเลยมีขอตกลงกับแฟนเธอว่า ห้ามมีกิ๊กมีเมียน้อยอีก เขาตกลง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเราก็เหมือนเก่า ไปไหนมาไหนก็บอกก็มารับไปด้วยตลอด ซึ่งแฟนเธอไม่ว่าสักคำคงรู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร เราก็ยังรักเธอเหมือนเก่าและมากกว่าเก่า แต่กับแฟนเธอเราไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำเลย เรารู้สึกเจ็บและร้องไห้ถ้าหากเธอแคร์แฟนของเธอ แต่กับแฟนเฉยๆ เวลาผ่านไปสองปี เราต้องขึ้นมอปลายแล้ว ทำให้เราเริ่มห่างกับเธอแต่ไม่ใช่ไม่รัก ทุกครั้งที่เจอกันเรายังเหมือนเดิม แต่เธองานหนักขึ้นเราก็เรียนหนักขึ้น จนเริ่มไม่มีเวลามาเจอกันจะเจอกันเฉพาะเสาร์อาทิตย์ เธอก็ไม่ค่อยสบายเข้าโรงพยาบาลบ่อยขึ้นจนเราเริ่มห่วง ระหว่างนั้นก็มีเพื่อนแม่คนนึงมาคุยด้วย เราเคยชอบเขาเมื่อนานมาแล้ว จนเรานัดเจอกัน จนเกินเลยไปแต่ก็เหมือนเก่าเขามีครอบครัวแล้ว จนช่วงจะจบมอปลายเราเจอกับคุณลุงคนนึง เรียกแบบนั้นได้เลยวัยจะเกษียณแล้ว เราคุยกันถูกคอเลยแลกเบอร์กันไว้ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนว่าทำไมต้องคุยกับคนอายุเยอะกว่า จนเรานัดเจอกัน ค่ำวันนั้นเราก็ไปต่อด้วยกัน แต่เราไม่ได้มีอะไรกัน เราโทรคุยกันตลอดเรายอมรับเราชอบแกขึ้นมาจริงๆ ไม่ว่าแกจะไปไหนแกจะบอก แกเดินทางข้ามจังหวัดเป็นคืนๆก็โทรคุยจนแกถึง แกไปส่งเราที่บ้านด้วย เราต้องบอกที่บ้านว่าพ่อเพื่อนมาส่ง เป็นแบบนี้ได้สักระยะ จะเมียแกเริ่มจับได้แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรา สรุปคือเราต้องห่างกันนานๆเจอกัน เราไม่ได้มีอะไรกันเหลือเชื่อเลย จบมอปลายเราก็เรียนต่อก็ยิ่งห่างกับเธอขึ้นอีก ตอนหลังนี้เราก็มีคนคุยอีกแต่ไม่ได้ไปถึงไหนเพราะเราไม่ชอบคนอ่อนกว่า จนปัจจุบันเรายังช่วยเธอทำงานดูแลเป็นห่วงมีสัญญาที่ต้องทำให้ได้ ยังเจอกับเขาบ้าง ส่วนลุกเจอทุกครั้งที่กลับบ้าน็แค่ยิ้มทักทาย กัน ส่วนแฟนเธอเราไม่ยอมให้แล้ว เราคิดย้อนไปชีวิตเรานี้เลวร้ายมาก ไร้สาระมากๆ เวรกรรมจริง กรรม=การกระทำ เราทำเราจึงได้
ฉันเลว !!! คุณจะเชื่อไหม ?
เราก็เป็นวัยรุ่นคนนึงที่อยากรู้อยากลองในหลายๆเรื่อง เริ่มเลยละกันเราไม่รู้หรอกว่าตัวเราเองเป็นคนยังไง
ตอน ป.6 เราชอบผู้ชายคนนึง เค้าเป็นเพื่อนแม่ คงไม่ต้องบอกอายุหรอกนะ เราก็จำไม่ได้ว่าเราเริ่มต้นคุยกันได้ไง แต่เราคุยกันเรื่อยๆเวลาผ่านไป 1ปีเราจึงได้มาเจอกันแม่ก็ไม่เคยสงสัยเรื่องของเราเลย วันนั้นผู้ชายคนนั้นก็ขอแม่เราว่าจะไปธุระจะพาเราไปด้วยกัน เราก็ไปด้วยทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จนมันเกิดขึ้นจริงจากนั้นเป็นต้นมาเราก็จะเจอกันปีละครั้งเพราะเราอยู่ไกลกัน จนปัจจุบันเรายังเจอกันอยู่มันก็ผ่านมาจะ10ปีแล้ว แต่ใช่ว่าเราจะมีแค่เค้าคนเดียวและที่สำคัญเค้ามีครอบครัวแล้ว ระหว่างที่เราคุยกับเพื่อนแม่คนนี้ เราก็รู้สึกชอบผู้หญิงคนนึง อายุห่างกับเราเยอะมากเยอะกว่า20ปี เราจะใช่คำว่าเธอแทนผู้หญิงคนนี้ล่ะกันนะ เธอทำงานมีหน้ามีตาเจอกับเราแทบทุกวันทุกวันที่เจอเราก็มีความสุขเสมอ เธอมีครอบครัวแล้วมีลูกด้วย ความจริงตอนนั้นเราก็คิดนะว่าคงเป็นไปได้ยากกับความสัมพันธ์แบบนี้ แต่มันก็เกิดขึ้นจริง กลายเป็นเราคุยกันทุกวันเจอกันทุกวันรู้สึกๆดีๆ ให้กัน เธอพยายามจะเดินออกจากชีวิตเราแต่เราไม่ยอม เราดื้นรั้นมากตอนนั้น จนเธอต้องยอม เรารอส่งเธอกลับบ้านทุกวันบางวันแฟนเธอมารับด้วย มันก็เจ็บแปลกๆดี อยู่ๆน้ำตาก็ไหล จนความสัมพันธ์เราพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเราทำให้ครอบครัวเธอระหกระแหงมาก เราไม่ยอมให้เธอนอนกับแฟนเธอ บางครั้งเธอก็ตามใจเรา แต่ถ้าวันไหนเธอนอนกับแฟนเราก็จะร้องไห้ทั้งคืน จนหลังๆ เราไปนอนบ้านเธอ ไปเป็นก้างขว้างเธอกับแฟนเลย จนเวลาผ่านมาเป็นปีมันก็เกิดเรื่องไม่คาดฝัน แฟนเธอนอกใจเธอทำให้เธอเสียใจ มันอาจจะเป็นเพราะเราก็ได้แต่นิสัยเดิมเขาเจ้าชู้อยู่แล้ว วันนั้นเป็นปรใหม่ที่ไม่น่าจดจำเลย ระหว่างที่เราและครอบครัวของเธอเดินทางท่องเที่ยวในช่วงปีใหม่ เช้าตรู่ของวันที่1 ระหว่างที่เธอออกจากห้องนอนไป ในห้องนอนก็เหลือลูกเธอ 1 คนและแฟนของเธอ เราก็รู้สึกเหมือนมีใครมากอดเรา เราก็คิดในใจแล้วว่าต้องเป็นแฟนเธอแล้วก็จริง เขาบอกว่า ขอเถอะนะเราก็ไม่ยอม แต่ด้วยความกลัวหลายๆอย่าง เราเลยต้องตกเป็นของเขา เราเลยมีขอตกลงกับแฟนเธอว่า ห้ามมีกิ๊กมีเมียน้อยอีก เขาตกลง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเราก็เหมือนเก่า ไปไหนมาไหนก็บอกก็มารับไปด้วยตลอด ซึ่งแฟนเธอไม่ว่าสักคำคงรู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร เราก็ยังรักเธอเหมือนเก่าและมากกว่าเก่า แต่กับแฟนเธอเราไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำเลย เรารู้สึกเจ็บและร้องไห้ถ้าหากเธอแคร์แฟนของเธอ แต่กับแฟนเฉยๆ เวลาผ่านไปสองปี เราต้องขึ้นมอปลายแล้ว ทำให้เราเริ่มห่างกับเธอแต่ไม่ใช่ไม่รัก ทุกครั้งที่เจอกันเรายังเหมือนเดิม แต่เธองานหนักขึ้นเราก็เรียนหนักขึ้น จนเริ่มไม่มีเวลามาเจอกันจะเจอกันเฉพาะเสาร์อาทิตย์ เธอก็ไม่ค่อยสบายเข้าโรงพยาบาลบ่อยขึ้นจนเราเริ่มห่วง ระหว่างนั้นก็มีเพื่อนแม่คนนึงมาคุยด้วย เราเคยชอบเขาเมื่อนานมาแล้ว จนเรานัดเจอกัน จนเกินเลยไปแต่ก็เหมือนเก่าเขามีครอบครัวแล้ว จนช่วงจะจบมอปลายเราเจอกับคุณลุงคนนึง เรียกแบบนั้นได้เลยวัยจะเกษียณแล้ว เราคุยกันถูกคอเลยแลกเบอร์กันไว้ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนว่าทำไมต้องคุยกับคนอายุเยอะกว่า จนเรานัดเจอกัน ค่ำวันนั้นเราก็ไปต่อด้วยกัน แต่เราไม่ได้มีอะไรกัน เราโทรคุยกันตลอดเรายอมรับเราชอบแกขึ้นมาจริงๆ ไม่ว่าแกจะไปไหนแกจะบอก แกเดินทางข้ามจังหวัดเป็นคืนๆก็โทรคุยจนแกถึง แกไปส่งเราที่บ้านด้วย เราต้องบอกที่บ้านว่าพ่อเพื่อนมาส่ง เป็นแบบนี้ได้สักระยะ จะเมียแกเริ่มจับได้แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรา สรุปคือเราต้องห่างกันนานๆเจอกัน เราไม่ได้มีอะไรกันเหลือเชื่อเลย จบมอปลายเราก็เรียนต่อก็ยิ่งห่างกับเธอขึ้นอีก ตอนหลังนี้เราก็มีคนคุยอีกแต่ไม่ได้ไปถึงไหนเพราะเราไม่ชอบคนอ่อนกว่า จนปัจจุบันเรายังช่วยเธอทำงานดูแลเป็นห่วงมีสัญญาที่ต้องทำให้ได้ ยังเจอกับเขาบ้าง ส่วนลุกเจอทุกครั้งที่กลับบ้าน็แค่ยิ้มทักทาย กัน ส่วนแฟนเธอเราไม่ยอมให้แล้ว เราคิดย้อนไปชีวิตเรานี้เลวร้ายมาก ไร้สาระมากๆ เวรกรรมจริง กรรม=การกระทำ เราทำเราจึงได้