คุณรู้สึกยังไงถ้าแม่คุณเป็นแบบนี้

ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะดิฉันเป็นลูกคนเดียวคะซึ่งครอบครัวอยู่ในฐานะดีปานกลางดิฉันค่อนข้างจะอัดอั้นมานานเลยอยากลองปรึกษาและถามเพื่อนดูค่ะจะเราถึงตอนสมัยฉันยังเรียนอยู่ก่อนนะคะแม่ฉันเป็นคนจู้จี้จุกจิกมากแต่รู้ว่าท่านรักแต่สิ่งที่ดิฉันค่อนข้างจะอึดอัดคือ.    แม่ของดิฉันชอบค้นทุกสิ่งทุกอย่าง เช่น กระเป๋าสตางค์ กระเป๋าหนังสือค้นทุกอย่างที่มีให้ค้น บางทีท่านอาจเป็นห่วงแต่ฉันก็อย่างมีพื้นที่ส่วนตัวบาง ท่านคือผู้ให้ชีวิตแต่ไม่ใช้เจ้าของชีวิต มันอาจดูเหมือนฉันใจแคบนะคะแต่ยังไม่หมดคะ เวลาฉันทำอะไรผิดท่านจะเอาประเด็นนั้นมาคอยพูดอยู่เสมอซึ่งบางทีเป็นปัญหาเล็กนิดเดียว. ท่านมักบอกว่ามีอะไรปรึกษาท่านได้แต่ผลลัพที่ได้กลับตรฃกันข้ามฉันเลยปรึกษาแค่ครั้งเดียวเพราะท่านเอาปัญหานั้นมาตอกย้ำอยู่บ่อยครั้ง หรือบางทีก็เอาเรื่องไปบอกพ่อจนกลายเป็นเรื่องใหญ่เช่นฉันติดเอฟแล้วแม่บอกว่าฉันไม่อ่านหนังสือมั่วแต่เล่นเกมบลา. บลาแตาเอาตรงๆนะคะตอนนั้นดิฉันไม่เข้าใจวิชานั้นเลยแถมเป็นสอบย่อยลองสอบนะคะ. หลังจากนั้นเลยไปเรียนพิเศษ(ตอนนั้นเฟรชชี่คะ) ต่อมาพอฉันจบมหาลัยฉันหางานทำ แม่ฉันก็จัให้เป็นนุ้นนี้นั้นแต่ฉีนไม่นิมคะยันให้ถึงที่สุดและ ในปัจจุบันตอนนี้ฉันมีเจ้าตัวน้อยแต่ตอนนี้ค่ะพีกสุดฉันรู้สึกเหมือนเอะตูใช่แม่เค้ารึป่าวนะเพราะอะไรมาอ่านเลยคะตอนนี้ฉันอายุยี่สิบสี่แล้วนะคะตอนเดือนแรกดิฉนให้แม่ช่วยเลี้ยงเพราะดิฉันยังทำไรไม่ค่อยเป็นอีกอย่างอยู่ไฟด้วยคะ แม่ดิฉันเลยยึดหน้าที่ทั้งอาบน้ำให้ตัวเล็กต่อมาครั้งแรกที่ลูกร้องไห้ฉันทำอะไรไม่ถูกแม่เลยเอาไปปลอบต่อมาเจ้านอนแม่ก็เป็นคนกล่อมซึ่งตอนแรกบอกตรงเฮิทมากค่ะค่อตกลงใครแม่ แต่ดิฉันว่าเอ่อไม่เป็นไรแต่มาวันหนึ่งคะดิฉันพยายามกล่อมแกนอน. แกกลับน้องไห้ไม่หยุดพอแม่ดิฉันมาอุ้มแกจากมือย้ำนะคะจากมือ แกหยุดเลยคะ ต่อมาพอแกเริ่มพูดแกก็พูดแต่กลับยายแต่อันนี้อาจตะเป็นเพราะฉันพูดกับแกน้อยแกก็เลยไม่พูดกับดิฉันพอผ่านไปอะไรเริ่มเข้าทีฉันเริ่มเรียนรู้และทำได้แต่แม่ก็ยังคงเหมือนเดิมอ่ะคะแบบไม่ค่อยให้ฉันอุ้มหรือไม่เคยให้โอ้เวลาแกงอแงร้องไห้. จนวันหนึ่งคะบ่อน้ำตาแตกแบบลูกติดมือยายเพราะยายอุ้มบ่อยไม่เอาแม่ แม่เห็นแม่บอก ลูกนะรักเรากบัวอะไรแต่พอเหตุการณ์นั่นผ่านไปแม่โกรธดิฉันขึ้นมาคะไม่พูดไม่ยุ่งแล้วพออีกวันหายโกดแล้วบอกดิฉันว่าคิดมากระวังจะเป็นบ้า แล้วก็เอามาซ้ำเติมค่ะ แต่ที่รู้สึกเสียใจอีกอย่างคือเวลาแกร้องไห้แม่จะแย่งไปคามือฉันเลนค่ะลูกฉันฉันก็อยากปลอบเองบ้างแต่แกบอกลูกฉันปลอบย ฉันปลอบไม่ได้หรอกเหมือนว่าแกปลอบได้คนเดียว แล้วจะไม่ให้ฉันรู้สึกได้ยังไง  และตอนนี้ลูกดิฉันก็จำได้แค่เสียงยายเท่านั้นเวลากินนมได้ยินเสียงยายหันเลยคะแต่พออยูกะยายฉันเรียกแกไม่สนใจเลย แล้วตอนกลางคืนคะดิฉันจะนินกอดลูกไว้ใช่มัยค่ะอยากให้ความสัมพันแน่นขึ้น(ความรู้สึกส่วนตัวนะคะ) แต่แม่เค้าก็จะมานอนห้องเดียวกับดิฉัน ลูกเลยติดแกมากลูกนอนกอดกับดิฉันแกอาจจะไม่รู้แต่ตอนแกอึใช่ไหมค่ะยายแกจะรีบลุกมาเปลี่ยนแล้วแกก็อุ้มแล้วก็พูดคุยโดยที่ไม่ให้ดิฉันเข้าไปได้คือแกจะเอาลูกดิฉันไปไว้ในพื้นที่ของแกนะคะเช่นกอดหรือเอาว่างไว้บนหมอนแล้วไม่มีที่ให้ดิฉันเข้าได้ พอตื่นเข้ามาถ้าลูกดิฉันดิฉันตื่น แกรีบมาอุ้มเหมือนอยากให้ลูกให้หน้าแกเป็นคนแรกและก็เล่นกะแกหลังจากนั้นแล้วเหมือนฉันเป็นตัวอะไรไม่รู้คืออัดอั้นจริงคะไม่รู้จะทำยังไงบอกอะไรให้แม่ก็ไม่ได้แกก็โกดเอาอีกแล้วแบบแย่อ่ะคะอัดอั้นแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำหลายครั้ง(ค่อนข้างเป็นคนร้องไห้ง่ายคะ)

ลืมบอกไปคะมีอีกอย่างเวลามีคนอื่นมาเยี่ยม. แกจะบอกว่าแกทำเองหมดเลยเหมือนแม่คนที่สองฉันนะทำอะไรไม่เป็นเค้าทำเองหมด. ดิฉันแอบฟีงนะคะเสียมารยาทแต่ฉันคิดในใจอ้าวซะงั้น ที่ดิฉันทำได้ไม่ให้ทำพอดิฉันเริ่มทำได้ดิฉันก็ทำกล่อมนอนให้นมเล่นบลา. บลา. แต่แกกลับบอกแกทำหมดเลย ตอนที่คุณพ่อของดิฉันไม่อยู่บ้านแกไม่ค่อยสนใจลูกดิฉันเท่าไรหรอกคะ ดิฉันค่อยกล่อมแกนอนทั้งวัน อุ้มแกคือแกหลับยากบางแล้วแต่วัน แต่พอตกเย็นแกก็จะทำเหมือนแกทำเองหมดเลย เท่าที่สังเกตมาเป็นแบบนั้นคะเพราะคุณพ่อเห่อได้หลานชายคะแกจะค่อยถามแล้วแกก็จะบอกแม่ดิฉันว่า ให้ลูกมันเลี้ยงบางจะได้เป็นคือพ่อยังเข้าใจเลยว่าฉันไม่ได้ทำอะไร แม่ดิฉันทำหมด.  บางทีฉันอาจจะดูใจแตบแต่ลูกดิฉันก็อยากเลี้ยงเองบางอยากมห้แกคิดบ้าง จำเสียงฉันได้บาง เพื่อนๆมีความรู้สึกยังไงแล้วมีวิธีแนะนำมัยค่ะหรือวิธีแก้เครียดมัยค่ะเหมือนจะบ้าตายเลยค่ะอัดอั้นมาก