ไม่ว่าเราจะอายุผ่านมากี่ปี ความทรงจำต่างๆ อาจลบเลือนหายไปบ้างตามกาลเวลา แต่ต้องมีเหตุการณ์ที่จำได้ไม่มีวันลืม สำหรับดิฉันคือ
ตอนเด็กเล็กมาก แม่สัญญาว่าจะไปพาเที่ยวในตัวเมือง (ตอนนั้นอาศัยอยู่กับญาติผู้ใหญ่ต่างจังหวัด) พอถึงวันนั้น ปรากฎว่า คุณยายไปธุระ บอกให้แม่อยู่บ้านไม่ต้องไปไหน พอตัวเองรู้ว่าอดไปเที่ยวตัวเมือง ก็ร้องไห้อย่างมาก เรียกว่าเป็นวรรคเป็นเวร แม่ต้องปลอบอยู่ตั้งนาน พอโตขึ้นมาก็ขำกับตัวเองว่า ตอนนั้นเหมือนชีวิตหมดทุกอย่าง ความฝันพังทะลาย ขนาดนั้นเลย ถึงร้องไห้ฟูมฟาย
กับอีกหนึ่งความทรงจำ พ่อไปทำงานที่กรุงเทพฯ จะกลับมาหาครอบครัวในเย็นวันศุกร์ แล้วต้องกลับวันอาทิตย์ ดิฉันก็งอแง ไม่อยากให้พ่อไป พ่อต้องอุ้มให้เราขี่หลังตั้งนาน จนเราพอใจ ถึงจะให้พ่อกลับได้ ถึงตอนนี้ดิฉันจะแต่งงานมีครอบครัว พอตอนที่มาเยี่ยมพ่อ (ทุกอาทิตย์ ซื้อข้าวปลา ของอร่อยๆ เอาเงินให้แก) แต่ตอนที่จะกลับ ก็ยังนึกถึงตอนเราเป็นเด็กได้เสมอ คิดถึงความเอาแต่ใจที่ทำกับพ่อแม่ บางทีนั่งรถเมลล์ได้ยินเสียงเด็กถาม แม่ว่า โน้นคืออะไร ที่นี่คือที่ไหน ทำไมรถเยอะ เราฟังแล้วยังแอบรำคาญ แต่แม่เด็กก็เต็มใจตอบ ทั้งสอน ทั้งหอม บางคนพอเติบโต ทำงานได้ เห็นพ่อแม่แก่ สมองช้า ย้ำคิด ย้ำทำ บ้าง เชื่องช้าบ้าง ก็ตวาด ดุ ใส่ พวกเขา
ตัวดิฉันเองเวลาที่พ่อแม่ ทำไม่ถูกใจเรา ก็มักจะนึกเสมอว่า ตอนที่เราเป็นเด็ก พ่อแม่ไม่เคยว่าเราเลย ไม่ว่าเราจะงี่เง่าแค่ไหน โอ๋ ตามใจเราตลอด ถึงเราจะเหนื่อยกับการทำงานไปบ้าง ก็จะข่มใจ ไม่ต่อว่า อาจจะเงียบ ไม่คุยด้วยรอให้เราเย็นก่อน เพราะถ้าเราพูดด้วยอารมณ์ ท่านจะคิดมาก น้อยใจไปอีก
สอบถามความทรงจำในวัยเด็ก เหตุการณ์ที่จำได้ไม่เคยลืม เกี่ยวกับพ่อแม่
ตอนเด็กเล็กมาก แม่สัญญาว่าจะไปพาเที่ยวในตัวเมือง (ตอนนั้นอาศัยอยู่กับญาติผู้ใหญ่ต่างจังหวัด) พอถึงวันนั้น ปรากฎว่า คุณยายไปธุระ บอกให้แม่อยู่บ้านไม่ต้องไปไหน พอตัวเองรู้ว่าอดไปเที่ยวตัวเมือง ก็ร้องไห้อย่างมาก เรียกว่าเป็นวรรคเป็นเวร แม่ต้องปลอบอยู่ตั้งนาน พอโตขึ้นมาก็ขำกับตัวเองว่า ตอนนั้นเหมือนชีวิตหมดทุกอย่าง ความฝันพังทะลาย ขนาดนั้นเลย ถึงร้องไห้ฟูมฟาย
กับอีกหนึ่งความทรงจำ พ่อไปทำงานที่กรุงเทพฯ จะกลับมาหาครอบครัวในเย็นวันศุกร์ แล้วต้องกลับวันอาทิตย์ ดิฉันก็งอแง ไม่อยากให้พ่อไป พ่อต้องอุ้มให้เราขี่หลังตั้งนาน จนเราพอใจ ถึงจะให้พ่อกลับได้ ถึงตอนนี้ดิฉันจะแต่งงานมีครอบครัว พอตอนที่มาเยี่ยมพ่อ (ทุกอาทิตย์ ซื้อข้าวปลา ของอร่อยๆ เอาเงินให้แก) แต่ตอนที่จะกลับ ก็ยังนึกถึงตอนเราเป็นเด็กได้เสมอ คิดถึงความเอาแต่ใจที่ทำกับพ่อแม่ บางทีนั่งรถเมลล์ได้ยินเสียงเด็กถาม แม่ว่า โน้นคืออะไร ที่นี่คือที่ไหน ทำไมรถเยอะ เราฟังแล้วยังแอบรำคาญ แต่แม่เด็กก็เต็มใจตอบ ทั้งสอน ทั้งหอม บางคนพอเติบโต ทำงานได้ เห็นพ่อแม่แก่ สมองช้า ย้ำคิด ย้ำทำ บ้าง เชื่องช้าบ้าง ก็ตวาด ดุ ใส่ พวกเขา
ตัวดิฉันเองเวลาที่พ่อแม่ ทำไม่ถูกใจเรา ก็มักจะนึกเสมอว่า ตอนที่เราเป็นเด็ก พ่อแม่ไม่เคยว่าเราเลย ไม่ว่าเราจะงี่เง่าแค่ไหน โอ๋ ตามใจเราตลอด ถึงเราจะเหนื่อยกับการทำงานไปบ้าง ก็จะข่มใจ ไม่ต่อว่า อาจจะเงียบ ไม่คุยด้วยรอให้เราเย็นก่อน เพราะถ้าเราพูดด้วยอารมณ์ ท่านจะคิดมาก น้อยใจไปอีก